ေတာင္ငူသား

..... စိမ္းလန္းပါေစ ကမာၻေျမ ... ျငိမ္းခ်မ္းပါေစ ကမာၻေျမ .....

Friday, November 28, 2008

ဘဲစာသစ္

အဖိုးက တစ္ဦးတည္းေသာသား။ အဖိုးရဲ့ ဦးေလးအေဒၚေတြကလည္း အပ်ိဳၾကီး၊ လူပ်ိဳၾကီးေတြဆိုေတာ့ ေမာင္ႏွမဝမ္းကြဲေတာင္ မရွိရွာဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔လားေတာ့ မသိဘူး။ အဖြားနဲ႔ လက္ထပ္ျပီး ေမြးထားတာ သားသမီးကိုးေယာက္ေတာင္။ ကၽြန္ေတာ္သိတတ္စအခ်ိန္မွာ အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစုရယ္၊ အဖိုးနဲ႔ အဖြားရယ္၊ အဖိုးရဲ့ အေဒၚအငယ္ဆံုး အဖြားအပ်ိဳၾကီးရယ္၊ အေဖ့အကုိအၾကီးဆံုးရဲ့ သမီးရယ္ ေနၾကတယ္။ အဖိုးရဲ့ အေဒၚအငယ္ဆံုးဆိုေပမယ့္ အဖိုးနဲ႔ အသက္ အမ်ားၾကီးမကြာဘူး။ အဖိုးက သူ႔အေဒၚကို မမလို႔ပဲ ေခၚေလ့ရွိတာ မွတ္မိတယ္။ အဖြားအပ်ိဳၾကီးက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ဆို အေဘး ေတာ္တာေပါ့။

ကၽြန္ေတာ့္အေဘးက အသက္အရြယ္ရလာတဲ့အခ်ိန္မွာ သြားေတြက အရမ္းမာတာေတြ မဝါးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ထမင္းခ်က္ရင္ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလး ခ်က္ေပးရတယ္။ အသား၊ ငါးေတြဆိုလည္း ႏူးေနေအာင္ ျပဳတ္ျပီးမွ စားလို႔ရတယ္။ အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္ေတာင္ ထြက္ေလ့မရွိေတာ့ဘူး။ သူ႔အခန္းေလးထဲမွာပဲ အေနမ်ားတယ္။ အျပင္က တျခားအေၾကာင္းအရာေတြ ဘာေတြလည္း စိတ္မဝင္စားပါဘူး။ သူေမးတတ္တာ ဘိုးဘြားစဥ္ဆက္ကိုးကြယ္လာတဲ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအေၾကာင္းရယ္၊ တူျဖစ္သူက ေမြးတဲ့ ေျမးေတြ(အေဖတို႔ေမာင္ႏွမေတြ) အေၾကာင္းေလာက္ရယ္သာ သတိရတဲ့အခါ ေမးတတ္တယ္။ သူ႔ဟာသူ ပုတီးေလးစိပ္ ဘုရားရွိခိုးနဲ႔ပဲေနတာ။ အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ေျပာၾကဆိုၾကတာေတြေတာ့ နားစြန္နားဖ်ား ၾကားမိပါလိမ့္မယ္။ လူၾကီးဆိုေတာ့လည္း သူ႔စိတ္ထဲ ေတြးမိေတြးရာ ေတြးတာလည္း ရွိမွာေပါ့။


ကၽြန္ေတာ့္အဖြားက အသက္ ၈၆ႏွစ္အရြယ္ မကြယ္လြန္ခင္ အခ်ိန္ထိ မီးဖိုေဆာင္ကို အေမနဲ႔အတူ ကိုယ္တိုင္ဝင္ျပီး ခ်က္ျပဳတ္ရမွ ေက်နပ္တာ။ အဖြားက ေသြးတိုးသာ ရွိတာ ဟင္းခ်က္ရင္ ေလးေလးပင္ပင္ေလး ခ်က္ေလ့ရွိတယ္။ ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ဟင္းေတြဆိုရင္ စားမဝင္တတ္ဘူး။ အဲဒီအေလ့က စြဲေနေတာ့ အေဒၚျဖစ္သူအတြက္ ထမင္းပြဲ ဟင္းပြဲလုပ္ေပးတဲ့အခါမွာလည္း ေလးေလးပင္ပင္ေလးျဖစ္ေအာင္ ျပင္ေတာ့တယ္။


တစ္ေန႔ေတာ့ ဘဲဥျပဳတ္ေလးကို ဆီဆမ္းျပီး ထမင္းပူပူေလးနဲ႔ စားဖို႔ကို အဖြားက လုပ္ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေဘးလည္း ထမင္းပြဲဝင္ထိုင္ျပီး ဘဲဥျပဳတ္ေလးတစ္ဖတ္ကို အရင္ေကာက္ျမည္းလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ဘာသာသူေလး ေရရြတ္လိုက္တာ...

“ေၾသာ္... ေစ်းေတြၾကီးလာေတာ့ လူေတြလည္း ဘဲေတြကို အစာမေကၽြးႏိုင္ဘဲ ဆားေတြပဲ ေကၽြးလားမသိဘူးကြယ္။ ဘဲဥေတြက ဆားငန္လိုက္တာ” တဲ့။

Sunday, November 23, 2008

မိုင္ဆြန္ခ

စကၤာပူေရာက္ ရွမ္းတိုင္းရင္းသားမ်ားရဲ့ ရွမ္းရိုးရာႏွစ္သစ္ကူးပြဲကို ႏိုဝင္ဘာ ၂၂ရက္ ညေနခင္းမွာ Lavender MRT အနီးက Foochow Building မွာ က်င္းပခဲ့ပါတယ္။ ရွမ္းျပကၡဒိန္အရ ယခုႏွစ္ဟာ ၂၁၀၃ ခု လို႔သိရတယ္။ အေစာကတည္းက သြားခ်င္ေပမယ့္ မေသခ်ာတာေၾကာင့္ လက္မွတ္မဝယ္ထားရဘူး။ အဲဒီေန႔လယ္ေရာက္မွ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ဖုန္းဆက္ျဖစ္ျပီး သူ႔မွာ လက္မွတ္အဆင္သင့္ရွိတာနဲ႔ ေရာက္ျဖစ္တယ္။ ခန္းမေရာက္ေတာ့ ဝယ္ထားတဲ့ လက္မွတ္ေတြကို ကပ္ခြာခံုနံပါတ္ေလးေတြနဲ႔ လဲေပးတယ္။ ျပီးေတာ့ ရွမ္းအစားအစာ ထမင္းဘူးေတြ တစ္ေယာက္တစ္စံုစီေပးတယ္။ ရွမ္းျပကၡဒိန္ေတြ၊ တီရွပ္ေတြ ေရာင္းေနတာလည္း ေတြ႔ခဲ့တယ္။

ခန္းမေရာက္ေတာ့ ၅ နာရီစမယ္ဆိုေပမယ့္ တကယ္တမ္းက နည္းနည္းေနာက္က်ျပီးမွ စျဖစ္တယ္။ လူေတာ့ အမ်ားၾကီး ျပည့္က်ပ္မေနဘူး။ ထိုင္ခံုမွာဝင္ထိုင္ျပီး ဘူးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ သြားရည္က်သြားတယ္။ ဘူးထဲမွာ ထမင္းရယ္၊ ငါးရယ္၊ မုန္ညင္းခ်ဥ္ရယ္၊ ငါးဆုပ္လံုးလိုလုပ္ထားတာရယ္။ ျပီးေတာ့ ငွက္ေပ်ာေကာက္ညွင္းထုပ္မီးကင္ ကလည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ ေရႊရင္ေအးလို အခ်ိဳပြဲ တစ္ဘူးလည္း ေသာက္လို႔ေကာင္းတာပဲ။ အားလံုးျခံဳေျပာရရင္ ရွမ္းဟင္းေတြ အမ်ားၾကီးမစံုေပမယ့္ ေကၽြးသမွ်ေတာ့ အကုန္စားလို႔ေကာင္းတယ္။ လံုးဝမဝဘူး။ စားေနရင္းနဲ႔ သူမ်ားေတြဖက္ကို စပ္စုၾကည့္ေတာ့မွ တုိ႔ဟူးေျခာက္ေၾကာ္ထုပ္ေလးေတြ ေတြ႔တယ္။ ဒါနဲ႔ ထမင္းဘူးသြားထုတ္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ေမးေတာ့ သူလည္း ေပးတဲ့အတိုင္းယူလာတာတဲ့။ တို႔ဟူးေျခာက္ေၾကာ္က သူေတာ့ မၾကိဳက္ဘူးတဲ့ေလ။ ဆိုးဝါးလိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းၾကိဳက္တာ။ အရမ္းၾကိဳက္တဲ့လူက်မွ မရခဲ့ဘူး။ ခဏေနေတာ့ ေနာက္ကခံုတန္းမွာ ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ခ်ိဳ႔ပါ လိုက္လာၾကည့္တာေတြ႔တယ္။ ေရွ႔က အစီအစဥ္ေတြ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ သူတို႔ဆီက တၾကြပ္ၾကြပ္နဲ႔ တို႔ဟူးေျခာက္ေၾကာ္ ဝါးစားသံထြက္လာတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကလိကလိျဖစ္ေနရတယ္။ ဟင္း..

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေဖဖက္က အဖိုးအဖြားေတြ ႏွစ္ဖက္စလံုး ရွမ္းစစ္စစ္ေတြ။ ဒါေပမယ့္ ေျမျပန္႔မွာ အေျခခ်ခဲ့တာ မ်ိဳးဆက္ေလးငါးဆက္ေလာက္ရွိေနျပီဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လက္ထက္မွာ ရွမ္းဓေလ့၊ ရွမ္းစကား ဘာမွမသိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ရွမ္းအစားအစာဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳက္တယ္(စားဖူးျပီးသမွ်ေတြထဲမွာ)။ ရွမ္းအိုးစည္သံၾကားရင္လည္း ေတာ္ေတာ္ျမဴးတယ္။ လိုက္ကခ်င္ေနတယ္။ ေတာင္ၾကီးတန္ေဆာင္တုိင္ တစ္ေခါက္ေရာက္တုန္းကဆိုရင္ အရမ္းေပ်ာ္တာပဲ။ တို႔ဟူးႏွစ္ျပန္ေၾကာ္ဆို အေသၾကိဳက္။

အခမ္းနားဖြင့္ျပီးေတာ့ စိုင္းေအာင္ျမင့္(ေက်ာင္းက Mechanical major က သူငယ္ခ်င္းပါ)က ရွမ္းလို ႏွဳတ္ဆက္စကားေျပာတယ္။ ရွမ္းအကအလွေတြ တစ္ပုဒ္ျပီးတစ္ပုဒ္တင္ဆက္တယ္။ ဓါးသိုင္းေတြလည္း ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထင္ သိပ္မျမဴးသလိုျဖစ္ေနတယ္။ တူရိယာသံေတြကပဲ တိုးေနလို႔လား မသိဘူး။ အဆိုေတာ္ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ့ ညီ စိုင္းေအာင္ထီးခမ္း ေဖ်ာ္ေျဖတဲ့အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ရွမ္းသီခ်င္းေတြ၊ စိုင္းထီးဆိုင္သီခ်င္းေတြနဲ႔ သူရဲ့ သီခ်င္းတခ်ိဳ႔ဆိုတယ္။ အဲဒီက်မွ နည္းနည္းသြက္လာတယ္။ ျပီးေတာ့ တင့္တင့္ထြန္း။ မတင့္ ထြက္လာေတာ့မွ ပြဲက ပိုျပီးစိုေျပသြားတယ္။ သီခ်င္းေတြ တစ္ပုဒ္ျပီး တစ္ပုဒ္ဆိုတယ္။ မတင့္ထံုးစံအတိုင္း အကေလးေတြလည္း ပါေတာ့ အားေပးၾကတာေပါ့။ ေနာက္တန္းက ႏိုင္ငံျခားသားေတြကလည္း ထထေအာ္ၾကတယ္။ မတင့္ကပံုကို သေဘာက်တယ္ ထင္တယ္။

ၾကားမွာ ၁၀မိနစ္ေလာက္ နားေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ တိုးနယားအက၊ ရွမ္းအကေတြနဲ႔ ျပန္ဖြင့္တယ္။ ေနာက္ စိုင္းေအာင္ခမ္းထီးနဲ႔ မတင့္တို႔ အဝတ္အစားသံုးစံုေလာက္စီ လဲျပီး ဆိုၾကတယ္။ မတင့္က ရွမ္းဝတ္စံုေလးလဲျပီး တစ္ခါထြက္လာျပန္ေတာ့လည္း လွလိုက္တာ။ မတင့္က အသက္ေလးဆယ္သာ ေက်ာ္ေနတယ္ အေတာ္လွေသးတာ။ ေတာ္ရံုမင္းသမီးေတြေလာက္ေတာ့ အသာေလးယွဥ္ႏိုင္တယ္။ စင္ေပၚက မတင့္နဲ႔ စင္ေအာက္က ပရိတ္သတ္ အေပးအယူမွ်မွ်နဲ႔ သီဆိုေဖ်ာ္ေျဖသြားလိုက္တာ တစ္သားတည္းပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးသီခ်င္းေတြက်ေတာ့ စင္ေပၚမွာ ကလိုက္ၾကတာ တကယ့္ကို ေပ်ာ္စရာၾကီး။

စိုင္းေအာင္ထီးခမ္းက ရွမ္းစကားနဲ႔ “မိုင္ဆြန္ခ” လို႔ ႏွဳတ္ဆက္ေတာ့ စင္ေအာက္က နားလည္တဲ့လူေတြက ရွမ္းလိုပဲ ျပန္ႏွဳတ္ဆက္ၾကတယ္။ နာမည္ၾကီးတဲ့ ရွမ္းသီခ်င္းတခ်ိဳ႔လည္း ဆိုေရာ ရွမ္းလိုရတဲ့သူေတြ လိုက္ဆိုၾကတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရွမ္းေသြးပါလ်က္နဲ႔ ရွမ္းလိုေလးေတာင္ ျပန္ျပီး ႏွဳတ္မဆက္တတ္ဘူး။ ေနာက္တစ္ခါေတာ့ ျပန္ႏွဳတ္ဆက္တတ္ေအာင္ ရွမ္းစကားေလးေတာ့ သင္ထားရဦးမယ္။

ကင္မရာက indoor ပံုေတြ ေကာင္းေကာင္းရေအာင္ ရိုက္မရလို႔ မတင္လိုက္ႏိုင္ဘူး။ ကိုဒီ ဆီမွာပဲ အားပါးတရၾကည့္လိုက္ၾကပါခင္ဗ်ာ။

Tuesday, November 18, 2008

ဘယ္သူေျပာရဲလဲ

ေရျခားေျမျခားမွာ ေရာက္ေနရေတာ့ ျမန္မာအစားအစာဆိုရင္ အရမ္းလြမ္းတယ္။ ေျပာမဲ့သာ ေျပာတာပါ။ တိုင္းတပါးမွာ ဒီႏိုင္ငံေလာက္ ျမန္မာအစာ အလြယ္တကူစားႏိုင္တာ မရွိေသးဘူးထင္တယ္။ အိမ္မွာလည္း အျမဲခ်က္စားေနတာပါပဲ။ ဟင္းခ်က္ဖို႔ လိုခ်င္တဲ့ ျမန္မာအမယ္ေတြလည္း စံုစံုလင္လင္ဝယ္လို႔ရတာကိုး။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒီမေရာက္ခင္က ဘာမွ မခ်က္တတ္ဘူး။ ၾကက္ဥေၾကာ္ေလာက္၊ ၾကက္သားေစာ္ဘြားခ်က္ေလာက္ပဲ ခ်က္တတ္ခဲ့တာ။ ငယ္ငယ္က အေမနဲ႔ အဖြားခ်က္တာကို ျမင္ဖူးေနေတာ့ အဲဒီအတိုင္း မွတ္မိတာေတြ ခ်က္ၾကည့္တယ္။ အေမ့ကို ဖုန္းဆက္လို႔ၾကံဳရင္ ျပန္ေမးတယ္။


ခ်က္ကာစကဆိုရင္ ဘာဟင္းခ်က္ခ်က္ မ်က္လံုးထဲျမင္တာ အကုန္ေကာက္ထည့္တာပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလလဲ အဆင္ေျပျပီး စားေကာင္းေနတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ဘာဟင္းမွန္းမသိ အရသာကဆိုး စားမဲ့သူမရွိေတာ့ လႊင့္ပစ္လိုက္ရတာပဲ။ ေနာက္ပိုင္း ဟင္းခ်က္သက္ေလး နည္းနည္းရလာေတာ့မွ လက္စြမ္းထက္လာတယ္။ အခုဆို ကၽြန္ေတာ့္လက္ရာ စပါယ္ရွယ္ဟင္းတခ်ိဳ႔ဆို သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားထဲ နာမည္ၾကီးပဲ။ ေကာင္မေလးေတြဆို ညာညာျပီး ခ်က္ေကၽြးခိုင္းေနၾက။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာက သူငယ္ခ်င္းေျခာက္ေယာက္မွာ တရုတ္ႏွစ္ေယာက္က ဘာမွ မခ်က္တတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔ကို “အရက္ဝယ္၊ ၾကက္ဖမ္း၊ ငရုပ္သီးေထာင္း၊ ေခြးေမာင္း” ဆိုတဲ့ ရာထူးေပးထားတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တစ္ေယာက္ကေတာ့ တိုးတက္လာတယ္ဆိုရမယ္။ ဟင္းခ်က္မဲ့သူ မရွိရင္ သူ႔ဘာသာသူ ေကာက္ခ်က္ထားတတ္တယ္။ က်န္တဲ့တစ္ေကာင္ကေတာ့ မတိုးတက္ဘူး။ ဘယ္ရမလဲ သူက မသင္ယူဘူးေလ။ သူ႔ေကာင္မေလးနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားေလွ်ာက္စားေနတာကိုး။


တစ္ခါကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြစံုတုန္း ဘာစိတ္ကူးေပါက္လဲ မသိဘူး။ အသင့္ေၾကာ္စားတဲ့ ၾကက္သားလိပ္ထုပ္ကို သူေၾကာ္ေပးမယ္ဆိုပဲ။ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ သူ႔လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။ ေမာင္မင္းၾကီးသားကဗ်ာ ဆီအိုးထဲကို ၾကက္သားမပစ္ခ်ရဲဘူး။ တုန္တုန္ တုန္တုန္နဲ႔ အေဝးၾကီးကေန ပစ္ထည့္ေနေတာ့ အနားက တျခားလူကို ဆီေတြစင္ေတာ့ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ကို မူလရာထူးပဲ ျပန္ေပးထားရတယ္။ က်န္တဲ့ေလးေယာက္ကေတာ့ စာဖိုးမွဴးတာဝန္ယူတယ္။ ရခိုင္ျဖစ္တဲ့ ပုလုေကြးက ရခိုင္ဟင္းခ်က္တယ္။ သူ႔ဟင္းေတြက အစပ္ေတြဆိုေတာ့ စားလို႔ေတာ့ အေတာ္ဝင္တယ္။ ပအို႔ဝ္ကေတာ့ ရိုးရာဟင္း သိပ္မခ်က္ဘူး။ စိတ္ကူးေပါက္ရင္ေတာ့ သူက ထခ်က္တတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အကိုဝမ္းကြဲကေတာ့ နားရက္တစ္ရက္ပဲ ရတာဆိုေတာ့ သူအားမွပဲ ဝင္ခ်က္တယ္။ ေတာင္ငူမုန္႔ဟင္းခါး ဟင္းရည္က်ဲလိုမ်ိဳး စားခ်င္လာရင္ေတာ့ သူ႔ကို ခ်က္ခိုင္းရတယ္။ အရင္ကေတာ့ ဒိုင္ခံစားဖိုမွဴးက အေစာဆံုးအိမ္ျပန္ေရာက္တတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ပါ။ အခုတေလာေတာ့ အပ်င္းၾကီးေနတာမို႔ သိပ္မခ်က္ျဖစ္ဘူး။ ဆန္ကလဲ အိတ္လိုက္ ေအာ္ဒါမွာစားေတာ့ ပိုတန္တယ္ေျပာရမယ္။ အိမ္ထိလာပို႔ေတာ့ သယ္ရတဲ့ဒုကၡက လြတ္တယ္ေလ။


ဒီေန႔ေတာ့ ရံုးအဆင္းမွာ ျမန္မာစာစားခ်င္တာနဲ႔ Clementi က ျမန္မာဆိုင္ထပ္ဖြင့္တဲ့ဆီမွာ သြားစားျဖစ္တယ္။ (Clementi ဆိုလို႔ ဒီက နာမည္ေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုးမွတ္မိတာ Clementi ဗ်။ ေက်ာင္းတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ Electronics က ဆရာၾကီး ဦးကလဲမင့္ နာမည္နဲ႔ နီးစပ္လို႔လားေတာ့ မသိဘူး)။ ဘေလာ့တစ္ခုမွာေတြ႔လို႔ သြားစားဦးမယ္ျပင္ေနတာ ဒီေန႔မွေရာက္ျဖစ္တယ္။ “မႏၱေလး” တဲ့ ဆိုင္နာမည္က။ MRTကေန ကတ္ျဖတ္ျပီးရင္ ညာဖက္ျခမ္း စၾကၤံလမ္းအတိုင္း အဆံုးထိေလွ်ာက္ရင္ စားေသာက္ဆိုင္တန္းတစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီမွာလည္း ျမန္မာဆိုင္တစ္ဆိုင္ရွိတယ္။ အဲဒီကေန တိုက္ေတြေအာက္က ဆိုင္တန္းေတြအတိုင္း ဆက္သြားရင္ “ေကာင္းဇံု စတိုး”ကို ေက်ာ္ျပီးရင္ ေရာက္ပါျပီ။ တကယ္ေတာ့ လမ္းမၾကီးအတိုင္း ေလွ်ာက္ရင္လည္း ရပါတယ္။ လမ္းမနဲ႔ ကပ္လ်က္က ဆိုင္တန္းမွာပါပဲ။ စားေသာက္ဆိုင္တန္းေတြထဲက ဆိုင္တစ္ေနရာမွာ ဖြင့္ထားတာပါ။ ဆိုင္နာမည္ကို ျမန္မာလို မေရးထားဘဲ အဂၤလိပ္လိုသာ ေရးထားလို႔ ရုတ္တရက္ မေတြ႔ဘဲေနလိမ့္မယ္။ စားေသာက္ဆိုင္တန္းရဲ့ ေရွ႔ကၾကည့္ရင္ ဘယ္ဖက္ျခမ္းမွာပါ။ ဆိုင္တန္းတစ္ခုလံုးရဲ့ အေပၚေတြမွာ တိုက္ဂါးဘီယာဆိုင္းဘုတ္ေတြ ရွိပါတယ္။


ကၽြန္ေတာ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က ည ၇ နာရီဝန္းက်င္ပါ။ ပင္နီဆူလာကဆိုင္ေတြေလာက္ ဟင္းေတြ မစံုလင္ေပမယ့္ ေရြးခ်ယ္စရာေတြရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စားျဖစ္တာက ဆိတ္သားအာလူးဟင္း၊ ငါးခ်ဥ္သုတ္နဲ႔ ဟင္းရြက္ေၾကာ္အၾကီးၾကီးတစ္ခ်ပ္ပါ။ ၄က်ပ္ ႏွစ္ဆယ္ေပးရပါတယ္။ ဝက္သားလံုး၊ ျမင္းခြာရြက္သုပ္၊ ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္နဲ႔ စားတဲ့သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ၃က်ပ္ ငါးဆယ္ပါ။ ဟင္းရည္တစ္ခြက္လဲ ရပါတယ္။ ဟင္းထည့္တာ နည္းတယ္ထင္ရေပမယ့္ ဟင္းစားမၾကီးတဲ့လူအတြက္ေတာ့ အေတာ္ပါပဲ။ ဆိတ္သားက ႏူးေနေတာ့ စားရတာ အဆင္ေျပတယ္။ အရသာလည္း ေကာင္းတယ္။ ငါးပိေထာင္း၊ ငါးပိရည္၊ အခ်ဥ္ရည္၊ တို႔စရာေတြလည္း ထားေပးထားပါတယ္။ ဇြန္း၊ ခက္ရင္းကို တစ္ရွဴးစနဲ႔ပါ ပတ္ေပးထားပါတယ္။ ပန္းကန္၊ ခြက္ေတြကေတာ့ တစ္ခါသံုးေတြပါ။ ျမိဳ႔ထဲထိ သြားစားဖို႔ အခ်ိန္မရတဲ့သူေတြအတြက္ေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္။ ေစ်းႏွဳန္းအေနနဲ႔ကေတာ့ ျမန္မာအစားအစာအေနနဲ႔ ပံုမွန္ပဲလို႔ဆိုရမယ္။ ဒီကအစားအစာေတြေတာင္ သံုးေလးက်ပ္ေတာ့ ေပးေနရျပီေလ။ မနက္ ၈နာရီေလာက္ကေန ည ၁၀နာရီေလာက္ထိ ဖြင့္တယ္တဲ့။


အျပန္က်ေတာ့ Bukit Batok ကို ၁၀၆ စီးျပီး ျပန္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လို ေတာထဲမွာ ရံုးတက္ရတဲ့ သူအတြက္ေတာ့ အိမ္နဲ႔ နည္းနည္းနီးတယ္ေျပာလို႔ရတဲ့ Clementi ဆိုင္က အဆင္ေျပပါတယ္။ ျမန္မာစာလည္း စားခ်င္ အိမ္မွာလည္း မခ်က္ႏိုင္၊ ျမိဳ႔ထဲလည္း သြားဖို႔အခ်ိန္မရတဲ့ေန႔မ်ိဳးအတြက္ အရံသင့္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔စားေနတုန္းလည္း ျမန္မာေတြ အေတာ္လာစားၾကပါတယ္။ ျပည္ေက်ာင္း ေရွ႔ႏွစ္ စက္မွဳက queen အမၾကီးတို႔ရယ္၊ ရန္ကုန္ေက်ာင္းက ေဘာ္ဒါတစ္ခ်ိဳ႔ရယ္လဲ လာစားၾကတာ ေတြ႔ခဲ့တယ္။


ပင္နီဆူလာ ေျမေအာက္ထပ္မွာ “ျမနႏၵာ”ဆိုင္ ထပ္ဖြင့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စစားမိတဲ့ေန႔က တန္းစီေနတုန္း အိႏိၵယအမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္(ထင္တာပဲ) ဝင္လာတယ္။ တန္းစီေနတဲ့ လူတန္းကို ၾကည့္ျပီး စိတ္ဝင္စားသြားမွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္မွာ ဝင္တန္းစီျပီး ဘာဆိုင္လဲ ဘာဟင္းလဲဆုိျပီးေမးတယ္။ ဘယ္ရမလဲဗ်ာ။ ဒီကေကာင္ကလဲ ဒီလိုကိုယ့္အစားအစာကို အေရးတယူ လုပ္ျပီး ေမးလို႔ကေတာ့ “ဒါျမန္မာဟင္း၊ စားလို႔အရမ္းေကာင္းတယ္၊ အရသာရွိတယ္၊ ဟင္းေတြ အမယ္စံုတယ္” အစခ်ီျပီး ေၾကာ္ျငာေကာင္းေကာင္းဝင္လိုက္တာေပါ့။ အမ်ိဳးသမီးၾကီးႏွစ္ေယာက္လည္း ဟင္းေတြလိုက္ၾကည့္ျပီး သြားရည္ယိုသြားလားမသိဘူး။ လက္ညိွဳးတစ္ထိုးထိုးနဲ႔ မွာေနၾကပါေရာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စားေနရင္းနဲ႔ သူတို႔ဝိုင္းကို အသာေလးလွမ္းၾကည့္မိတယ္။ ေရေႏြးေတြေတာင္ မွာေသာက္လို႔။ တစ္ေယာက္ဆိုရင္ ထမင္းလိုက္ပြဲေတာင္ ေျပာင္ေနျပီ။ စားေကာင္းၾကတယ္ ထင္ပ။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း ဒီက စလံုးေတြလား မသိဘူး။ ဟင္းေတြ ပါဆယ္လာဝယ္ေနတာနဲ႔ ၾကံဳဖူးတယ္။ သူတို႔ ခံတြင္းေတြ႔လို႔ ေနမွာ။


သူတစ္ပါးတိုင္းျပည္မွာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံက ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးတစ္ခု လုပ္ႏိုင္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ဝမ္းေျမာက္မိတယ္။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာအစားအစာေတြကို အခုလို အလြယ္တကူစားလို႔ရႏိုင္ေအာင္ ေရာင္းႏိုင္တာ တကယ္အဆင္ေျပတယ္။ ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြသာမက ဒီက တျခားလူမ်ိဳးေတြပါ စားတတ္လာေအာင္ စားခ်င္လာေအာင္ တိုးခ်ဲ႔လုပ္ကိုင္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ေကာင္းမယ္။ ျမန္မာအစားအစာ ႏိုင္ငံတကာမွာ ဘာလို႔မထိုးေဖာက္ႏိုင္ရမွာလဲ။ ဒီအေၾကာင္းအရာက ဒီထက္ပို အေသးစိတ္ေရးခ်င္ေသးေပမယ့္ အခုေတာင္အေတာ္ရွည္ေနျပီမို႔ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ေတာ္ဦးမယ္။ ေနာက္မ်ားမွေပါ့။


“ျမန္မာအစားအစာ မေကာင္းဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာရဲလဲ”

Sunday, November 16, 2008

ေတာင္ငူ အ.ထ.က (၂) ဆရာပူေဇာ္ပြဲ

ကိုလိုနီေခတ္ ၁၉၂၀ မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ အႏွ႔ံအျပား အမ်ိဳးသားေက်ာင္းေတြ ေပၚေပါက္လာၾကတယ္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္အၾကာ ၁၉၂၁ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ေတာင္ငူျမိဳ႔ရဲ့ အသည္းႏွလံုးေနရာလို႔ တင္စားရမယ့္ ေကတုမတီနန္းေတာ္ေဟာင္း ေနရာမွာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ အ.ထ.က (၂) ေတာင္ငူ ရယ္လို႔ ျဖစ္လာမယ့္ အမ်ိဳးသားေက်ာင္းၾကီးကို စတင္တည္ေထာင္ခဲ့ပါတယ္။ ယခုဆိုလွ်င္ အမ်ိဳးသားေက်ာင္းၾကီးရဲ့ သက္တမ္းဟာ (၈၇)ႏွစ္ ေက်ာ္လာပါျပီ။ ေတာင္ငူရဲ့ သက္တမ္းအၾကာဆံုးနဲ႔ တစ္ခုတည္းေသာ အမ်ိဳးသားေက်ာင္းဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။ အမ်ိဳးသားေက်ာင္းၾကီးကေန ေခတ္အဆက္ဆက္ ဆရာဝန္၊ အင္ဂ်င္နီယာမွ အစျပဳ၍ အသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္မ်ား ေျမာက္ျမားစြာ အပါအဝင္ ႏိုင္ငံေက်ာ္ အႏုပညာရွင္ တခ်ိဳ႔ကိုပါ ေမြးထုတ္ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။


အမ်ိဳးသားေက်ာင္းၾကီးရဲ့ ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူေဟာင္းမ်ား စုေပါင္းကန္ေတာ့ၾကတဲ့ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲ က်င္းပလာတာ ယခုႏွစ္ဆိုလွ်င္ (၁၇)ၾကိမ္ေျမာက္ တိုင္ခဲ့ျပီ ျဖစ္ပါတယ္။ အသက္(၆၀) ျပည့္လို႔ အျငိမ္းစားယူသြားၾကျပီျဖစ္တဲ့ ဆရာၾကီး၊ ဆရာမၾကီးမ်ားကို လက္ရွိေနထိုင္ၾကရာ ျမိဳ႔ရြာမ်ားသို႔တိုင္ ဆက္သြယ္ဖိတ္ၾကားျပီး ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ကန္ေတာ့ပြဲ ႏွစ္စဥ္အျမဲမျပတ္ က်င္းပႏိုင္ဖို႔အတြက္လည္း ရာသက္ပန္ပေဒသာပင္ မ်ားလည္း စိုက္ထူထားရွိပါတယ္။


သူငယ္တန္းကေန ဒႆမတန္းေအာင္တဲ့အထိ (၁၁)ႏွစ္လံုးလံုး အမ်ိဳးသားေက်ာင္းၾကီးရဲ့ ရင္ခြင္မွာ ပညာရင္ႏို႔ ေသာက္စို႔ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဒီလိုကန္ေတာ့ပြဲမ်ိဳးမွာ ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ခြင့္ရျခင္းဟာ အင္မတန္ ဝမ္းေျမာက္ပီတိျဖစ္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးလို႔ ေက်ာင္းသားေဟာင္းအေနနဲ႔ ပထမဆုံး ကန္ေတာ့ခဲ့ရတဲ့ႏွစ္မွာေတာ့ သင္ၾကားေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ဆရာဆရာမၾကီးေတြ အနည္းငယ္သာ ပါဝင္ခဲ့ေပမယ့္ ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ပင္စင္ယူသြားၾကတဲ့ ဆရာေတြ တိုးတိုးလာပါတယ္။



အျငိမ္းစား ဆရာၾကီးမ်ား (၃၇) ဦး


၁။ ဦးဂ်ီထြန္းေဘာ္ (ဘားအံ)
၂။ ဦးဘဝင္းခ်စ္ (ရန္ကုန္)
၃။ ဦးေက်ာ္ျမင့္ (ေတာင္ငူ) - အ.ထ.က (၂) ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ျဖစ္ပါတယ္
၄။ ဦးေက်ာ္သိန္း (ေတာင္ငူ)
၅။ ဦးၾကင္ထြန္း (ရန္ကုန္)
၆။ ဦးျမင့္ဟန္ (အင္းစိန္)
၇။ ဦးေစာဂၽြန္က်ား (ေတာင္ငူ)
၈။ ဦးေအာင္သန္း (ေတာင္ငူ)
၉။ ဦးေစာဘလွ (ေတာင္ငူ)
၁၀။ ဦးေစာသီအိုဖိလစ္ (ေတာင္ငူ)
၁၁။ ဦးစိန္ဝင္း (ေတာင္ငူ)
၁၂။ ဦးထြန္းလွိဳင္ (ေတာင္ငူ)
၁၃။ ဦးလြင္ (ေတာင္ငူ)
၁၄။ ဦးခ်စ္ထြန္း (ေတာင္ငူ)
၁၅။ ဦးထြန္းၾကည္ (ေတာင္ငူ) - အ.ထ.က (၂) ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ျဖစ္ပါတယ္
ီ၁၆။ ဦးတင္အုန္း (ထန္းတပင္)
၁၇။ ဦးလွေရႊ (ထန္းတပင္)
ီီ၁၈။ ဦးထြန္းေအာင္ (ေတာင္ငူ)
၁၉။ ဦးသိန္းေအာင္ (ေတာင္ငူ-ေကတု) - ပဥၥမတန္း အတန္းမွဴးျဖစ္ျပီး ျမန္မာစာ သင္ပါတယ္
၂၀။ ဦးေအာင္ျမင့္ (ေတာင္ငူ)
၂၁။ ဦးစိန္လွိဳင္ (ေတာင္ငူ)
၂၂။ ဦးဗိုလ္ခင္ (ေတာင္ငူ)
ီ၂၃။ ဦးလွထြန္း (ေမာ္လျမိဳင္)
၂၄။ ဦးသန္းလြင္ (ဆြာ)
၂၅။ ဦးထြန္းၾကည္ (ေတာင္ငူ)
၂၆။ ဦးသိန္းေအာင္ (ေတာင္ငူ-ေရနီ)
၂၇။ ဦးေစာေရႊဝင္း (ေတာင္ငူ) - ပဥၥမတန္း ကမာၻ႔ပထဝီဝင္ သင္ပါတယ္
၂၈။ ဦးမ်ိဳးေအာင္ (ရန္ကုန္)
၂၉။ ဦးၾကည္ဝင္း (ရန္ကုန္)
၃၀။ ဦးထြန္းရွိန္ (ေတာင္ငူ) - ဒႆမတန္း ရူပေဗဒ သင္ပါတယ္
၃၁။ ဦးစံသိန္း (ေတာင္ငူ)
၃၂။ ဦးေအာင္မြန္ (ေတာင္ငူ)
၃၃။ ဦးေစာဂၽြန္ေရာ့ခို (ေတာင္ငူ)
၃၄။ ဦးတင္ျမင့္ (ေတာင္ငူ) - အဌမတန္း စိုက္ပ်ိဳးေရးဘာသာ(ၾကိဳ/သက္) သင္ပါတယ္
၃၅။ ဦးလွေက်ာ္ (ရန္ကုန္)
၃၆။ ဦးေက်ာ္သန္း (ေတာင္ငူ) - ဒႆမတန္း ပထဝီဝင္၊ သမိုင္း သင္ပါတယ္
၃၇။ ဦးတင္ေအး (ေတာင္ငူ) - သတၱမတန္း၊ အဌမတန္း ျမန္မာစာ သင္ပါတယ္



အျငိမ္းစား ဆရာမၾကီးမ်ား (၇၉) ဦး


၁။ ေဒၚတင္ညြန္႔ (ေတာင္ငူ) - အ.ထ.က (၂) ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ျဖစ္ပါတယ္
၂။ ေဒၚေအးလွတင္ (ရန္ကုန္)
၃။ ေဒၚမိုရင္းလွလွဝင္း (ေတာင္ငူ)
၄။ ေဒၚအုန္းျမ (ေတာင္ငူ)
၅။ ေဒၚအုန္းျမ(ခိုင္) (ေတာင္ငူ)
၆။ ေဒၚရိုစ္ကရင္(မ္) (ေတာင္ငူ)
၇။ ေဒၚရီရီမာ (ေတာင္ငူ)
၈။ ေဒၚထားျမင့္ (ေတာင္ငူ) - နဝမတန္း ျမန္မာစာ သင္ပါတယ္
၉။ ေနာ္လုလုေက်ာ္ေဇာ (ရန္ကုန္)
၁၀။ ေဒၚခင္ေလး (ေတာင္ငူ) - ဒႆမတန္း သမိုင္း သင္ပါတယ္ (ကၽြန္ေတာ့္အတန္းပိုင္ပါ)
၁၁။ ေဒၚေအမီသင္ (ရန္ကုန္)
၁၂။ ေဒၚျမင့္ျမင့္ေဝ (ေတာင္ငူ)
၁၃။ ေဒၚခင္အုန္းျမင့္ (ရန္ကုန္)
၁၄။ ေဒၚေအးယဥ္ (ရန္ကုန္)
၁၅။ ေနာ္အဲ(လ္)နာညြန္႔ (ေရတာရွည္) - သတၱမတန္း အဂၤလိပ္စာ သင္ပါတယ္
၁၆။ေနာ္လူခရစ္ရွာ (ေတာင္ငူ)
၁၇။ ေဒၚခင္စု (မႏၱေလး) - ဆဌမတန္း သမိုင္း သင္ပါတယ္
၁၈။ ေဒၚတင္ညြန္႔ (ေတာင္ငူ) - နဝမတန္း ျမန္မာစာ သင္ပါတယ္
၁၉။ ေဒၚခင္သိန္း (ရန္ကုန္)
၂၀။ ေဒၚခင္ေအး (ေတာင္ငူ)
၂၁။ ေဒၚအုန္းၾကည္ (ေတာင္ငူ)
၂၂။ ေဒၚစန္းရီ (ရန္ကုန္) - နဝမတန္း ျမန္မာစာ သင္ပါတယ္
၂၃။ ေဒၚခင္ျမင့္ႏြယ္ (ေတာင္ငူ) - ဆဌမတန္း ျမန္မာစာ သင္ပါတယ္
၂၄။ ေဒၚဝိုင္း (ခရမ္း)
၂၅။ ေဒၚတင္ႏြယ္ (ေတာင္ငူ) - နဝမတန္း ပထဝီဝင္ သင္ပါတယ္ (ကၽြန္ေတာ့္ အတန္းပိုင္ပါ)
၂၆။ ေဒၚခင္ခင္ဝင္း (ရန္ကုန္)
၂၇။ ေဒၚအုန္းသန္း (ေတာင္ငူ) - ဒႆမတန္း ျမန္မာစာ သင္ပါတယ္
၂၈။ ေဒၚေအးျမင့္(သိန္း) (ေတာင္ငူ) - အဌမတန္း အဂၤလိပ္စာ သင္ပါတယ္
၂၉။ ေဒၚစန္းစန္းယဥ္ (ေတာင္ငူ) - ဒႆမတန္း အဂၤလိပ္စာ သင္ပါတယ္
၃၀။ ေဒၚခင္ေစာႏြဲ႔ (ေတာင္ငူ)
၃၁။ ေဒၚခင္မိမိစိန္ (ေတာင္ငူ)
၃၂။ ေဒၚမမေလး (အင္းစိန္)
၃၃။ ေဒၚတင္တင္ႏု (ကညႊတ္ကြင္း)
၃၄။ ေဒၚေဌးရီ (ရန္ကုန္)
၃၅။ ေဒၚခင္ႏြဲ႔ (ရန္ကုန္)
၃၆။ ေဒၚခင္ႏြဲ႔(ႏိုင္) (ရန္ကုန္)
၃၇။ ေဒၚျမင့္ျမင့္ (ေတာင္ငူ)
၃၈။ ေဒၚၾကြယ္ (ေတာင္ငူ) - ဆဌမတန္း - သိပၸံ သင္ပါတယ္
၃၉။ ေဒၚခင္လွၾကည္ (ေတာင္ငူ)
၄၀။ ေဒၚခင္ျမင့္သိန္း (ေတာင္ငူ)
၄၁။ ေဒၚသန္းသန္းညြန္႔ (ေတာင္ငူ)
၄၂။ ေဒၚခင္သိန္းၾကည္ (ရန္ကုန္)
၄၃။ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္ (ရန္ကုန္)
၄၄။ ေဒၚခင္ျမင့္ျမင့္ (ေတာင္ငူ)
၄၅။ ေဒၚဝင္းျမတ္စိန္ (ေတာင္ငူ) - နဝမတန္း ပထဝီဝင္ သင္ပါတယ္
၄၆။ ေဒၚတင္ရီ (ေတာင္ငူ)
၄၇။ ေဒၚညြန္႔ညြန္႔ခင္ (ရန္ကုန္)
၄၈။ ေဒၚဝင္းဝင္းသိန္း (ေတာင္ငူ) - ဒႆမတန္း ေဘာဂေဗဒ သင္ပါတယ္
၄၉။ ေဒၚကင္းစိန္ (ေတာင္ငူ) - နဝမတန္း အဂၤလိပ္စာ သင္ပါတယ္
၅၀။ ေဒၚအုန္းၾကြယ္ (ရန္ကုန္) -နဝမတန္း သခ်ာၤ သင္ပါတယ္
၅၁။ ေဒၚလံုးၾကည္ (ေတာင္ငူ) - ပဥၥမတန္း သမိုင္း သင္ပါတယ္
၅၂။ ေဒၚလွျမင့္ (ေတာင္ငူ)
၅၃။ ေဒၚလွစိန္ (ရန္ကုန္)
၅၄။ ေဒၚသင္းလွိဳင္ (မႏၱေလး)
၅၅။ ေဒၚတင္ရီ (ရန္ကုန္)
၅၆။ ေဒၚခင္ခင္ေအး (ရန္ကုန္)
၅၇။ ေဒၚရင္ျမင့္ (ျဖဴး)
၅၈။ ေဒၚခင္သန္းရီ (ရန္ကုန္) - ဒႆမတန္း ဓါတုေဗဒ သင္ပါတယ္
၅၉။ ေဒၚဝင္းၾကည္ (ေတာင္ငူ) - ဒႆမတန္း ဇီဝေဗဒ သင္ပါတယ္

၆၀။ ေနာ္ဂလက္ဒစ္ (ေတာင္ငူ)
၆၁။ ေဒၚခင္ညြန္႔ေဝ (စစ္ကိုင္း)
၆၂။ ေဒၚခင္ရီ (ေတာင္ငူ) - အဌမတန္း သိပၸံ သင္ပါတယ္
၆၃။ ေဒၚလီလီဆာသလင္း (ေတာင္ငူ)
၆၄။ ေဒၚညြန္႔ရီ (ေတာင္ငူ)
၆၅။ ေဒၚျမင့္ျမင့္သန္း (ရန္ကုန္)
၆၆။ ေဒၚခ်စ္ခ်စ္ (ေတာင္ငူ) - ဒႆမတန္း ျမန္မာစာ သင္ပါတယ္
၆၇။ ေဒၚၾကဴၾကဴသန္း (ေတာင္ငူ) - ဒႆမတန္း သခ်ာၤ သင္ပါတယ္
၆၈။ ေဒၚမာမာသန္း (ေတာင္ငူ) - သတၱမတန္း အဂၤလိပ္စာ သင္ပါတယ္

၆၉။ ေဒၚရီရီ (ေတာင္ငူ)
၇၀။ ေဒၚခင္ေအးၾကဴ (ေတာင္ငူ)
၇၁။ ေဒၚခင္သန္းေစာ (ေတာင္ငူ) - ဆဌမတန္း၊ သတၱမတန္း သိပၸံ သင္ပါတယ္
၇၂။ ေဒၚလွျမင့္ (ေတာင္ငူ) - ဒုတိယတန္း သင္ပါတယ္ (ကၽြန္ေတာ့္ အတန္းပိုင္ပါ)
၇၃။ ေဒၚေအးျမင့္ (ရန္ကုန္)
၇၄။ ေဒၚညြန္႔ရီ (TTC) (ေတာင္ငူ)
ိ္၇၅။ ေနာ္ယြာေစး (ေတာင္ငူ)
၇၆။ ေဒၚခင္စန္းၾကည္ (ေတာင္ငူ)
၇၇။ ေဒၚတင္တင္ၾကည္ (ေတာင္ငူ) - ဆဌမတန္း အဂၤလိပ္စာ သင္ပါတယ္ (ကၽြန္ေတာ့္ အတန္းပိုင္ပါ)
၇၈။ ေဒၚခင္ႏုႏု (ေတာင္ငူ) - ပဥၥမတန္း အဂၤလိပ္စာ သင္ပါတယ္
၇၉။ ေဒၚအယ္လ္မာျမင့္ (ေတာင္ငူ)


အထက္ပါစာရင္းမွာ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ (၁၆)ၾကိမ္ေျမာက္ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲရဲ့ ကန္ေတာ့ခံ ဆရာၾကီး ဆရာမၾကီးမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ ယခု ၂၀၀၈ ခုႏွစ္အတြက္ ထပ္မံသိရပါက ဆက္လက္ေဖာ္ျပေပးပါမည္။ အနီေရာင္ျပထားေသာ ဆရာၾကီး ဆရာမၾကီးမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္ သိမွီေသာ သင္ၾကားေပးခဲ့ဖူးေသာ ဆရာဆရာမၾကီးမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ ယခုႏွစ္ပူေဇာ္ပြဲအတြက္ျဖစ္ေစ၊ ရာသက္ပန္ ပေဒသပင္အတြက္ျဖစ္ေစ အလွဴေငြမ်ား ထည့္ဝင္လိုပါက ဆက္သြယ္ႏိုင္ရန္-

အမ်ိဳးသားေက်ာင္း အ.ထ.က (၂)

ေတာင္ငူျမိဳ႔။

ဖုန္း ၀၅၄-၂၃၁၄၆ သို႔ ဆက္သြယ္လွဴဒါန္းႏိုင္ပါတယ္။

ယခုႏွစ္ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲကို ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ (၂၆)ရက္ တြင္ က်င္းပျပဳလုပ္မည္ဟု သိရပါသည္။

Saturday, November 15, 2008

အရံ / မဂၤလာဦးည

“အိမ္ေထာင္မွဳ၊ ဘုရားတည္၊ ေဆးမင္ရည္ စုတ္ထိုး၊ ဤသံုးခု ခ်က္မပိုင္လွ်င္၊ ေနာင္ျပင္ရန္ ခက္သည့္မ်ိဳး”ဆိုတာ ျမန္မာမွဳနယ္ပယ္မွာ ထင္ရွားတဲ့ စကားတစ္ခုပါ။ အခ်ိန္တန္အရြယ္ေရာက္တဲ့အခါ ကိုယ္တိုင္က ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မိဘေတြက ထိမ္းျမားေပးလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကေတာ့မယ္ ဆိုရင္ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲဆိုတာ အဓိကေနရာက ပါဝင္လာပါျပီ။ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲလုိ႔ ျခံဳေျပာေပမယ့္ တကယ့္လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ႏွစ္ဖက္မိဘအသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ မဂၤလာေမာင္ႏွံတို႔ရဲ့ အေျခအေနအရပ္ရပ္ေပၚ မူတည္ျပီး အသြင္သဏၭာန္ေလးေတြ ကြဲျပားသြားၾကပါတယ္။


နီးစပ္ရာ မိတ္ေဆြတစ္စုကို လက္ဖက္ရည္၊ မုန္႔နဲ႔ ဧည့္ခံျပီး အက်ဥ္းရံုး က်င္းပၾကတဲ့ ဧည့္ခံပြဲမွသည္ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ အကုန္က်ခံျပီး အဆင့္ျမင့္ဟိုတယ္ခန္းမၾကီးေတြမွာ ခမ္းခမ္းနားနားက်င္းပၾကတဲ့ ဧည့္ခံပြဲေတြအထိ ဘယ္လိုပင္ အသြင္ေျပာင္းေျပာင္း တကယ့္အႏွစ္သာရကေတာ့ ေမာင္ႏွံႏွစ္ဦး နားလည္မွဳရွိစြာ၊ သစၥာရွိစြာနဲ႔ သက္ဆံုးတိုင္ ေပ်ာ္ရႊ႔င္စြာ အတူလက္တြဲ ေပါင္းဖက္ၾကဖို႔ပါပဲ။


စတုတၳတန္းကတည္းက အခုခ်ိန္ထိ ေျပာမနာဆိုမနာ ရင္းႏွီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမတစ္ေယာက္ရဲ့ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲအတြက္ သတိုးသားအရံအျဖစ္ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက ေရြးခ်ယ္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မဲေပါက္ပါတယ္။ မဲေပါက္တယ္ဆိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္းႏွိဳက္တဲ့မဲမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ ကုသိုလ္ကံနဲ႔ မိဘႏွစ္ပါးရဲ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ေမြးကတည္းက ေပါက္လာခဲ့တဲ့မဲမ်ိဳးပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ဝိုင္းျပီး ၾသဘာေပးၾကတယ္။ သတိုးသားအရံဆိုတာဟာ သတိုးသားထက္ ရုပ္ဆိုးတဲ့လူကို ေရြးရတယ္တဲ့။ အဲဒါမွ သတိုးသားက ပိုေပၚလြင္တာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီလို မထင္ပါဘူး။ အဘယ္သို႔ေသာ မဂၤလာေမာင္ႏွံကမွ စင္ေပၚမွာ သူတို႔နဲ႔ အတူတြဲျပီး ဓါတ္ပံုအရိုက္ခံ အရွဳစားခံမည့္သူေတြကို ရုပ္ဆိုးဆိုးေတြ ထည့္ပါ့မလဲ။ ေခ်ာေမာေျပျပစ္တဲ့သူေတြကို ျခံရံမွသာ ပရိတ္သတ္ေတြ ၾကည့္လို႔လည္း တင့္တယ္တယ္။ ဓါတ္ပံုေတြ ဗီြဒီယိုေတြအျဖစ္ တစ္သက္လံုးအမွတ္တရ သိမ္းဆည္းတဲ့အခါမွာလည္း ဘယ္အခ်ိန္ခ်ိန္ျပန္ၾကည့္ၾကည့္ လွလွပပျဖစ္ေနေတာ့မွာေပါ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ပထမဆံုးနဲ႔ တစ္ၾကိမ္တည္းအျဖစ္ သတို႔သားအရံ လုပ္ဖူးခဲ့ရတယ္။


ဒီလိုနဲ႔ အခမ္းနားက်င္းပမဲ့ေန႔ ေရာက္ေတာ့ ရန္ကုန္က Sedona Hotel ရဲ့ မဂၤလာခန္းမထဲ ဧည့္သည္ေတြက တဖြဲဖြဲေရာက္လာၾကျပီ။ အေပၚထပ္က အခန္းတစ္ခုထဲမွာေတာ့ မဂၤလာေမာင္ႏွံအပါအဝင္ အရံေတြ ပန္းၾကဲ ပန္းကိုင္ ဗန္းကိုင္ေတြနဲ႔ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြ (အထူးသျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးေတြ)ကို အလွဖန္တီးရွင္တစ္စုက အလွအပေတြ ျပင္ဆင္ေပးေနၾကျပီ။ သတိုးသားကေတာ့ ေတာင္ရွည္ပုဆိုးေတြ ေခါင္းေပါင္းေတြနဲ႔ ဆိုေတာ့ သူတို႔လက္က မလြတ္မွာ ေသခ်ာတယ္။ အရံကေတာ့ ရိုးရိုးပိုးပုဆိုးနဲ႔ တိုက္ပံုပဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ဝတ္မယ္ေပါ့။ မရပါဘူးဗ်ာ။ ကိုယ့္ဘာသာ ဝတ္ရင္ အဆင္မေျပဘူးတဲ့။ အင္း...သတိုးသားေတာ့ ဘယ္လိုေနမယ္မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့။ ဒါေတြက ကိုယ္တိုင္ၾကံဳမွ သိမွာပဲ။ ေၾသာ္... ေနရခက္လိုက္တာ ေျပာပါတယ္။ ဘယ္လိုေျပာေျပာမရဘူးေလ။ ဒီမိတ္ကပ္ေတြ မတို႔ပါနဲ႔လို႔ ေျပာတာ။ မိတ္ကပ္မတို႔ရင္ ဓါတ္ပံုရိုက္တဲ့အခါ မ်က္ႏွာၾကီး မည္းေနလိမ့္မယ္တဲ့။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ေနာ့။ မိတ္ကပ္ကယ္ေပလို႔။ မဟုတ္ပါဘူး။ ဓါတ္ပံုေတြ ထြက္လာေတာ့ သန္႔သန္႔ခန္႔ခန္႔ ျဖစ္ေနလို႔ ေျပာပါတယ္။ ဝဏၰခြါနီးရဲ့ ရိုက္ခ်က္ကလည္း ေကာင္းေတာ့ ပံုေတြက မိုက္တာေပါ့။


အခမ္းနားစေတာ့ ေဟမာေနဝင္းရဲ့ အခါေတာ္ေပးသီခ်င္းနဲ႔ ခန္းမထဲ ဝင္ၾကတာေပါ့။ မဂၤလာေမာင္ႏွံေတာ့ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ မီးဆလိုက္ေတြၾကားထဲ သတိုးသမီးအရံေလးနဲ႔ တြဲေလွ်ာက္ရတာ ရွက္သလိုလို ေပ်ာ္သလိုလိုနဲ႔ စင္ေပၚကို ဘယ္လိုေရာက္လာမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ ဦးေက်ာ္စိုးဦးရဲ့ အစီအစဥ္ေတြ မျပီးခင္ကတည္းက ဗိုက္ကဆာေနျပီ။ စားလို႔လည္း ရပါျပီဆိုေရာ ဘယ္ရမလဲ တြယ္တာေပါ့။ ေရွ႔က စားပြဲေလးေပၚမွာ ခ်ေပးထားတဲ့ မုန္႔ေတြ တစ္ခုျပီးတစ္ခု စားလိုက္။ ေကာ္ဖီေလးေသာက္လိုက္နဲ႔ တယ္လည္းေကာင္းသကိုး။ စားလို႔မွ မျပီးေသးဘူး။ သတိုးသား သတိုးသမီးက စင္ေပၚကဆင္းျပီး ပန္းကုံးတို႔၊ လက္ထပ္လက္စြပ္တို႔ စြပ္ေပးတဲ့ လူၾကီးေတြဝိုင္းကုိ သြားႏွဳတ္ဆက္တယ္။ ျပီးတာနဲ႔ ပရိတ္သတ္ေတြလည္း တျဖည္းျဖည္း စျပီးျပန္ကုန္ၾကပါေရာ။ အဆိုေတာ္ေတြက ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ သူေတြပဲဆိုေတာ့ စားေသာက္ရင္း သီခ်င္းေလးေတြ နားေထာင္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က အားခဲထားတာ။ သူတို႔လည္း ဆိုခ်င္တာ ဆိုၾကျပီး လစ္ၾကျပန္ေရာ။ ရန္ကုန္မဂၤလာေဆာင္မ်ား ဘယ္လိုမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး။ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားၾကီးကုန္ထားတာ ဘယ္ႏွစ္နာရီမွ မခံပါလားဗ်ာ။


မဂၤလာစံုတြဲဆင္းသြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သတိုးသမီးအရံေလးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ တို႔လည္း ဆင္းၾကမယ္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ မစားရေသးတဲ့ ေရခဲမုန္႔ခြက္ကေလး ကိုင္ဆင္းလာျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ စီစဥ္ေပးထားတဲ့ ထိပ္ဆံုးက ေထာင့္ဝိုင္းမွာ ထိုင္ျပီး ထပ္စားျပန္ေရာ။ သူငယ္ခ်င္းမက သိပ္ေတာ္တယ္။ သူတို႔နဲ႔အတူ ပြဲထြက္ဖို႔ ေရြးထားတဲ့ သူေလးေတြက အလွကေလးေတြခ်ည္းပဲ။ သူတို႔ေလးေတြၾကားထဲ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ ရွက္တာေပါ့ဗ်ာ။ ရွက္ရွက္နဲ႔ပဲ မုန္႔ေတြ ထပ္စားလိုက္ ေကာ္ဖီေတြ ေသာက္လိုက္နဲ႔။ ေပ်ာ္စရာၾကီးဗ်။


သူငယ္ခ်င္းေတြက အလိုက္ကို မသိၾကဘူး။ သူတို႔မနာလိုၾကဘူးေလ။ ဟိုးေနာက္ဝိုင္းကေန ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၾကည့္ၾကေတာ့ သူတို႔ဆီ ထသြားရတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ ဝေတာင္မဝေသးဘူး။ မုန္႔စားတာ ေျပာပါတယ္။ ဧည့္သည္ေတြကုန္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဟုိစံုတြဲကို ႏွဳတ္ဆက္ျပီး အျပင္ထြက္လာၾကတယ္။ ဆီဒိုးနားေရွ႔က အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ေပၚမွာ ဓါတ္ပံုရိုက္ၾကေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ ဒဂံုစင္တာသြားၾကမယ္တဲ့။ လုပ္ၾကပံုက။ ဒဂံုစင္တာကို ကၽြန္ေတာ္ ဒီဝတ္စံုနဲ႔သာ သြားလို႔ကေတာ့ မင္းသားအသစ္တစ္ေယာက္ ရုပ္ရွင္လာရိုက္တယ္ထင္ျပီး ဝိုင္းၾကည့္ကုန္ေတာ့မွာေပါ့။


အဲဒီညက်ေတာ့ ညစာစားပြဲေလ။ လူၾကီးေတြ မပါဘူး။ ႏွစ္ဖက္စလံုးရဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြခ်ည္းပဲ ဆိုေတာ့ တကယ့္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပဲ။ မလြတ္လပ္ပဲေနပါ့မလား။ ဝါးတန္းလမ္းဆိပ္ကမ္းက (အရင္ Princess Resturant, အခုနာမည္ေတာ့ ေမ့ေနတယ္) သေဘာၤၾကီးပံုလုပ္ထားတဲ့ ဆိုင္မွာ။ ရန္ကုန္ျမစ္ျပင္က ေလတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ ၾကယ္ျမင္လျမင္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္သြားေတာ့ သတိုးသားက သူ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ဖြဲ႔ကို သြားေခၚေနတယ္။ သူငယ္ခ်င္းမက ပင္ပန္းျပီး ရုတ္တရက္ေနမေကာင္းျဖစ္သြားလို႔ ေဆးခန္းကို မိန္းကေလးတစ္ဖြဲ႔ သြားျပတယ္။ ခဏေနေတာ့ လိုက္သြားတဲ့မိန္းကေလးတစ္ခ်ိဳ႔ ျပန္လာျပီး သတိုးသားအရံပူပူေႏြးေႏြး လက္ထဲကို ပိုက္ဆံ အထုပ္လိုက္ လာထည့္တယ္။ သတိုးသမီးက အရမ္းပင္ပန္းသြားလို႔ ဒီည ေဆးခန္းမွာ နားမွရမယ္တဲ့။ သတိုးသားလည္း လိုက္လာလို႔ ေဆးခန္းမွာ ေရာက္ေနျပီတဲ့။ ဆိုင္မွာေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးကို သတိုးသားအရံကပဲ လိုေလေသးမရွိေအာင္ ဧည့္ခံေပးပါလို႔ အမွာစကား ပါးလိုက္ေလရဲ့။ အဲဒီေတာ့လည္း အရံသတိုးသားတို႔ ဝတၱရားနဲ႔အညီ အဓိက ကစားသမားေတြ ကြင္းထဲမွာ မရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ တာဝန္ေက်ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။


ေကာင္းကင္ရဲ႔ မဟူရာဧည့္ခံပြဲမွာ လမင္းၾကီးက ၾကယ္ေလးေတြၾကား တစ္ကိုယ္တည္း ဧည့္ဝတ္ေက်ေနသလို၊ ရန္ကုန္ျမစ္နံေဘးက မဂၤလာညစာစားပြဲေလးတစ္ခုမွာ အေဖာ္မပါတဲ့ သတိုးသားအရံေလးတစ္ေယာက္က သူငယ္ခ်င္းေတြၾကား အေျပးအလႊားဧည့္ခံေနတာကိုျဖင့္...


တစ္ခုေသာ ေဆးခန္းေပၚက ကုတင္ထက္မွာ အနားယူေနရတဲ့ သတိုးသမီးရယ္၊ ကုတင္ေဘးက ထိုင္ခံုေလးမွာ ခ်စ္ရသူရဲ့ လက္ဖဝါးကို ခပ္ဖြဖြဆုပ္ကိုင္ရင္း ငိုက္ျမည္းေနရွာတဲ့ သတိုးသားရယ္ကေတာ့ သိႏိုင္ပါ့မလား...

ေၾသာ္... အရံ / မဂၤလာဦးညပါတကား။
--------------------------------------------------------------------------------------
သူငယ္ခ်င္း ဇနီးေမာင္ႏွံသို႔ အမွတ္တရ။
--------------------------------------------------------------------------------------
ေဆးေကြးက စာဖတ္သူတစ္ေယာက္ရဲ့ စာမူခအရ ေခါင္းစဥ္ကို (/) ေလး ခံလိုက္ပါတယ္။ ပိုအဆင္ေျပသြားမယ္ ထင္ပါတယ္။ ခုလိုေထာက္ျပတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။

Tuesday, November 11, 2008

တန္ေဆာင္တိုင္

မၾကာခင္ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ကို ေရာက္ေတာ့မယ္။ ေတာင္ငူမွာ အခုအခ်ိန္ဆိုရင္ လျပည့္ေန႔မနက္ အာရုဏ္ခံဆြမ္းေလာင္းပြဲအတြက္ လူငယ္ေတြေရာ လူၾကီးေတြေရာ တက္ၾကြလွဳပ္ရွားေနၾကျပီ။ အာရုဏ္ခံပြဲ မေရာက္တာ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိျပီလဲ မသိဘူး။ ေတာင္ငူသားတိုင္း အင္မတန္လြမ္းရတဲ့ပြဲပါ။ မေန႔ညေနက ႏွစ္က်ိပ္ရွစ္ဆူဘုရားမ်ား ေဒသစာရီၾကြခ်ီပြဲ ကေတာ့ ျပီးသြားျပီးျပီ။ မႏွစ္ကေတာ့ မိုးဖ်က္သြားလို႔ ဘုရားေတြေရာ၊ ဘုရားပင့္တဲ့ကားေတြေရာ၊ လူသူပရိတ္သတ္ေတြေရာ ခပ္သုတ္သုတ္ၾကြခဲ့ရတယ္လို႔ ၾကားခဲ့တယ္။ တနဂၤေႏြေန႔က အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ေတာ့ ရာသီဥတုက အေတာ္သာယာေနတယ္တဲ့။ ဒါဆို ဒီႏွစ္ပြဲေတာ့ စည္ကားမွာပါ။

ခုေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ကေလာက္ မစည္ကားေတာ့တာ အမွန္ပဲ။ အရင္ႏွစ္ေတြတုန္းက ေဖ်ာ္ေျဖေရးကားေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ မွတ္မွတ္ရရ ေလးျဖဴတို႔ လာဆိုတဲ့ႏွစ္ကဆို လံုးဝတိုးမေပါက္ေအာင္ပဲ။ အဲဒီတစ္ႏွစ္က အဆိုေတာ္ေတြ အေတာ္မ်ားတယ္။ ၾကယ္နီ+၁၇ ရပ္ကြက္ ဝိုင္းရယ္၊ ၁၆ ရက္ကြက္ဝိုင္းရယ္က အျပိဳင္ပဲေလ။ ေျခခ်စရာမရွိေအာင္ အေတာ္ေလးကို စည္ခဲ့တာ။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း သိပ္မငွားႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ နယ္ကလူေတြအေနနဲ႔က အဆိုေတာ္ေတြဆိုတာ အျပင္မွာ နားေထာင္လို႔ရတာ ဒီတစ္ခ်ိန္ပဲ အခြင့္အေရးေလးရွိၾကတာကိုး။

နယ္မွာက ရွိဳးပြဲက အင္မတန္လုပ္ခဲတာ။ ကၽြန္ေတာ့္သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အျပင္မွာ ရွိဳးပြဲၾကည့္ဖူးတာဆိုလို႔ အိုင္စီ (IC) ဝိုင္း တစ္ခုပဲရွိတယ္။ ေတာင္ငူမွာ လာဆိုတာ။ အဲဒီတုန္းက နာမည္ၾကီးခါစ အခ်ိန္ေတြျဖစ္မယ္။ ေစာဘြဲ႔မွဴးလည္း ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ခ်ာတိတ္ရွိေသးတာ။ အေဖနဲ႔ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို အိမ္မွာ ထားခဲ့တယ္ေလ။ ပ်င္းမွာစိုးလို႔တဲ့။ ဟိုေရာက္လို႔ ပြဲမစခင္ေလးက်မွ တစ္ဦးတည္းေသာသားေလးကို သတိရသြားတယ္နဲ႔တူတယ္။ အေဖက ျပန္လာႏွိဳးျပီး ေခၚတယ္။ ႏို႔မဟုတ္လို႔ မနက္က်မွ သိရင္ ေကာက္လို႔ျပီးမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ အဲဒါ ဘဝမွာ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ၾကည့္ဖူးတဲ့ စင္ျမင့္ဂီတေဖ်ာ္ေျဖပြဲ (စတိတ္ရွိဳး) ပါ။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြ အဓိကအားခဲထားၾကတာက အာရုဏ္ဆြမ္းေလာင္းပြဲ ပဲ။ ႏွစ္က်ိပ္ရွစ္ဆူဘုရားေတြ ျမိဳ႔ထဲလမ္းေတြတေလွ်ာက္ မနက္တစ္နာရီေလာက္က စျပီး ေကလဇာတီဘုရားကေန ၾကြခ်ီၾကတာ ေနာက္ဆံုးဘုရားအမွတ္(၂၈) ဘုရားကို ျပန္ဝင္ၾကြတဲ့ အခ်ိန္ဟာ မနက္ခင္း လင္းက်င္းတဲ့အထိပဲ။ လမ္းမွာ အေကၽြးအေမြး ဧည့္ခံတဲ့ အလွဴရွင္ေတြ မ်ားရင္ မ်ားသလို ေနျမင့္တဲ့အထိေတာင္ ျဖစ္သြားတတ္တယ္။

အဲဒီအေၾကာင္းေလးေတြကို အေသးစိပ္ေရးထားတဲ့ ပို႔စ္ေလးေတြ ကၽြန္ေတာ္ေရးထားတာ ရွိပါတယ္။ ဒီႏွစ္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့လို႔ အေဝးကေနပဲ လြမ္းရေတာ့မယ္။ ေနာက္ႏွစ္မ်ားေတာ့ ကိုယ္တိုင္ အေရာက္ျပန္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ျပီး ဓါတ္ပံုေတြနဲ႔ လွလွပပ ေဝေဝဆာဆာကို ထပ္ေရးႏိုင္ဖို႔ၾကိဳးစားဦးမယ္။ ခုခ်ိန္ဆို ဟုိမွာ ည ၁၀ နာရီထိုးျပီ။ ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေကလဇာတီဘုရား အာရုဏ္ခံတန္ေဆာင္းထဲ တိုးေဝွ႔ေနၾကျပီ....

Sunday, November 9, 2008

အလင္းျပန္နိယာမ

ကိုးတန္းတုန္းက ရူပေဗဒမွာ သင္ခဲ့ရတယ္။ ေၾကးမုံဆိုတဲ့ မွန္ေတြအေၾကာင္း သင္တဲ့ သင္ခန္းစာမွာေပါ့။ ရိုက္လင္းတန္းနဲ႔ မတ္မ်ဥ္းၾကားမွာရွိတဲ့ ေထာင့္ဟာ ျပန္လင္းတန္းနဲ႔ မတ္မ်ဥ္းၾကားမွာရွိတဲ့ ေထာင့္နဲ႔ တူညီတယ္တဲ့။ အဓိကကေတာ့ ရိုက္ေထာင့္နဲ႔ ျပန္ေထာင့္ တူညီသည္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔ဘဝမွာေတာ့ ေသခ်ာခ်ိန္ျပီး ကိုယ္ရိုက္လိုက္တဲ့ ေထာင့္ေတြဟာ တူညီတဲ့ ျပန္ေထာင့္ေလးေတြ ထြက္မလာခဲ့ဘူး။

အထူးသျဖင့္ အခ်စ္ေရးမွာေပါ့။ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ အခ်စ္ကို ဘယ္လိုရိုက္ေထာင့္နဲ႔ပဲ ေသခ်ာခ်ိန္ရိုက္ေပမယ့္ ျပန္ေထာင့္ေတြက မလွပခဲ့ဘူး။ အခ်စ္က ဆန္းၾကယ္သလို မွန္းလို႔လည္း မလြယ္ပါဘူး။ အခ်စ္စိတ္က ကာလံေဒသံလည္း မေရြးဘူး။ အဖြားျပန္ေျပာျပဖူးလို႔ သိခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းေလး တစ္ခုပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ၾကီးေတာ္ၾကီးတစ္ေယာက္က အပ်ိဳဘဝမွာ ေက်ာင္းဆရာမအျဖစ္နဲ႔ ေက်းလက္ ရြာေလးတစ္ရြာမွာ တာဝန္က်တယ္။ ၾကီးေတာ္ၾကီးက အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ပညာတတ္ဘြဲ႔ရျဖစ္တဲ့အျပင္ လွလည္းအေတာ္လွတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ အေတာ္ကို ဝဝၾကီးျဖစ္ေနပါျပီ။ အဲဒီအေဒၚက ရြာမွာ ဆရာမ လုပ္ရင္း အဲဒီရြာသားတစ္ေယာက္နဲ႔ ေမတၱာမွ်ပါတယ္။ ျမိဳ႔မွာ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ လာေတာင္းရမ္းတုန္းက လက္မခံခဲ့တဲ့ ၾကီးေတာ္ၾကီးဟာ အဲဒီရြာသားနဲ႔က်မွ ဘယ္လိုလုပ္ သေဘာက်သြားမွန္းမသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘၾကီးျဖစ္လာမဲ့သူဟာ အတန္းပညာလည္း မယ္မယ္ရရ မတတ္တဲ့အျပင္ ရုပ္အဆင္းလည္း မေခ်ာေမြ႔ပါဘူး။ ရိုးသားၾကိဳးစားတဲ့ သာမန္ရြာသားတစ္ဦးပါပဲ။

အဲဒီလို ခ်စ္ၾကိဳက္ေနတာကို ျမိဳ႔က ကၽြန္ေတာ့္အဖိုးအဖြားေတြၾကားေတာ့ အဖြားက အရမ္းစိတ္ဆိုးျပီး လံုးဝသေဘာမတူဘူးတဲ့။ အဖိုးကေတာ့ ေအးေဆးပဲ။ သားေတြအကုန္လံုး သူတို႔ႏွစ္သက္တဲ့သူကို လိုက္ေတာင္းေပးတာပဲ။ သမီးေတြကိုလည္း သေဘာတူခဲ့တာပဲ။ အဲဒီအခါမွာ အဖိုးက အဖြားကို မင္းကုသနဲ႔ ပပဝတီဇာတ္ေတာ္ကို ေျပာျပျပီး နားခ်တယ္။ အဖိုးေျပာခ်င္တဲ့ လိုရင္းကေတာ့ ၾကီးေတာ္ၾကီးဟာ ပပဝတီမင္းသမီးေလာက္ ေခ်ာေမာလွပေနတာမဟုတ္သလို ဘၾကီးျဖစ္လာမဲ့သူဟာလည္း မင္းကုသ ေလာက္ အရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ သူတို႔ဖူးစားပါလို႔ ဆံုၾက ၾကိဳက္ခဲ့ၾကတာ ဆိုျပီး ေျဖာင္းဖ်ေျပာဆိုခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဖြားလည္း သေဘာတူ ေပးစားခဲ့ရပါတယ္။

မိန္းကေလးေတြဟာ သူတို႔ကို ကမ္းလွမ္းလာတဲ့သူေတြထဲကမွ ေရြးခ်ယ္ၾကရလို႔လားေတာ့ မသိဘူး။ တခ်ိဳ႔စံုတြဲေတြကိုျမင္ရတာ မိန္းကေလးက လွလွပပ အတူတြဲလာတဲ့သူက အထာမက်။ ေယာက်္ားေလးေတြၾကေတာ့ ေရြးခ်ယ္စရာအခြင့္အလမ္း အျပည့္ရွိတာမို႔ ကိုယ္ရုပ္ရွိရင္ ရွိသလို စကာတင္ ေရြးႏိုင္ခြင့္ရွိတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ရူပါဟာ လံုးဝ မခ်ဴခ်ာဘူးဆိုတာ ျမင္ဖူးတဲ့သူေတြ အကုန္အသိပါ။ ဒါနဲ႔မ်ား ကၽြန္ေတာ့္ဆီျပန္လာတဲ့ ျပန္ေထာင့္ေလးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္ရိုက္လိုက္တဲ့ ရုိက္ေထာင့္အတိုင္း တူညီစြာမျဖစ္ဘဲ ဘာလို႔ တိမ္းေစာင္းသြားရတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားတယ္။ ဘာလြဲေနလဲေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ႏွစ္ၾကိမ္စလံုးဟာ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး။ ပထမအၾကိမ္ ကေတာ့ မခ်ိန္တတ္ေသးတဲ့ အရြယ္မို႔ထားပါေတာ့။ ဘယ္ေအာင္ျမင္ပါ့မလဲ။ ဒုတိယအၾကိမ္ က ရိုက္ေတာ့ ရိုက္တယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ရိုက္ခ်င္တာတစ္ခုပဲ သိတာ။ ထည့္မတြက္မိတဲ့ အခ်က္တစ္ခုရွိေနတယ္။ ေနာက္မွ သြားေတြ႔တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့အခ်ိန္မွာ အားလံုးလြန္သြားခဲ့ျပီ။


ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ျပန္ေထာင့္ေလးေတြ ရိုက္လိုက္တဲ့ေထာင့္အတိုင္း တူညီစြာမထြက္လာရတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ အဲဒီနိယာမက ျပင္ညီေၾကးမံုမွသာ မွန္ကန္တယ္ဆိုတာေၾကာင့္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က မ်က္ႏွာျပင္ကို မစဥ္းစားမိခဲ့ဘူး။

အခ်စ္မွာ တူမွ်တဲ့ အလင္းျပန္ဖို႔ ျပင္ညီမ်က္ႏွာျပင္တစ္ခု အမွန္တကယ္လိုအပ္တယ္ေလ။

---------------------------------------------------------

ကိုေရႊေအာင္ စာမူခက sensitive ျဖစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ျပင္လိုက္ပါျပီ။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္စာေရးအမွားက ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမွဳအစဥ္လာကိုပါ ထိခိုက္ေနတာမို႔ သိသိခ်င္းအေရးယူလိုက္ပါတယ္။ ေက်းဇူးပါ ကိုေရႊေအာင္။

Popular Posts