ခုေတာ့ျဖင့္ ဒီေတာင္ငူမွာေလ

ဒီေန႔ေက်ာင္းစဖြင့္တဲ့ေန႔ေပါ့။ တတိယတန္း(က)ဆိုတဲ့အခန္းထဲကို ေက်ာင္းသူမေလးတစ္ေယာက္ဝင္လာတယ္ ဆံပင္ဂုတ္ဝဲေလးနဲ႔။ ဟာ... သူမေလးပါလား။ "ၾကည္ျပာ" ရယ္ေလ။ ဒါဆိုသူမေလးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းေျပာင္းလာေပါ့။ သူမေလးနဲ႔ ေႏြက်ဴရွင္တုန္းက အတူတူတက္ခဲ့ရတယ္ေလ။ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ေတာ့ မေတြ႔ရေတာ့ဘူးထင္တာ။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္။ သူမေလးလည္း စာေတာ္တယ္ဗ်။ အတန္းပိုင္ဆရာမက က်က္စာဆိုရင္ အတိုေကာက္ေလးေတြ သင္ပုန္းၾကီးေပၚမွာ ေရးျပီးေတာ့ စာက်က္ေပးေလ့ရွိတယ္။ ျပီးရင္ ရတဲ့သူက အရင္ထဆိုစတမ္းေလ။ ေယာက်္ားေလးဖက္နဲ႔ မိန္းကေလးဖက္အျပိဳင္ေပါ့။ မိန္းကေလးေတြအလွည့္ဆို သူမေလးက အျမဲတမ္း ထဆိုတယ္။ ဘယ္ရမလဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း အားက်မခံေပါ့။ အစကေတာ့ သူမေလးက မသိဘူးဗ်။ ေနာက္ေတာ့ သတိထားမိသြားတယ္။ အျမဲတမ္း သူဆိုျပီးျပီဆိုတာနဲ႔ ေယာက်္ားေလးဖက္က ထြက္တဲ့သူဟာ ကၽြန္ေတာ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေနတာေလ။ သူ႔အလွည့္ျပီးျပီဆို ကၽြန္ေတာ္မတ္တတ္ထရပ္လိုက္တာနဲ႔ သူမေလးဆီက မ်က္ေစာင္းလွလွေလးတစ္ခ်က္ ေရာက္လာေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ သူမေလးရဲ့ မ်က္ေစာင္းေလးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္စာစဆိုဖို႔ အခ်က္ေပးေနသလိုပါပဲ။ ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး ခံယူမိလ်က္သားျဖစ္ေနတယ္။


(စတုတၳတန္း)

ဒီႏွစ္ေတာ့ ေက်ာင္းမွာအတန္းခ်င္း တူရံုတင္မကဘူး။ က်ဴရွင္ပါတူတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေလ ေပ်ာ္လိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း။ ေက်ာင္းကိုေတာ့ အေဖကလိုက္ပို႔တယ္။ က်ဴရွင္က အိမ္နဲ႔နီးေတာ့ ဘီအမ္အိပ္စ္ (BMX)စက္ဘီးေလးနဲ႔ သြားခြင့္ရတယ္။ က်ဴရွင္မွာ စက္ဘီးရပ္ရင္ အျမဲသူမေလးရဲ့ စက္ဘီးနားမွာပဲ ကပ္ကပ္ရပ္တယ္။ ဟာ.. သူမေလးလဲ ဘီအမ္အိပ္စ္အနီေလးနဲ႔ပါလား။ အဲဒီစက္ဘီးရပ္တာကေနစျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြ သိကုန္တယ္။ လိုက္စၾကတယ္။ သူမေလးေတာ့ ဘယ္လိုေနမယ္မသိဘူးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ က်ဴရွင္မွာ ဆရာက သခ်ာၤတြက္ခိုင္းရင္ မွန္လဲမွန္ အရင္လဲျပီးတဲ့သူကို ပထမ၊ ဒုတိယ အဲဒီလိုေပးတယ္။ ျပိဳင္တြက္ခိုင္းတာေပါ့။ အျမဲလိုလို ပထမခ်ည္းရတာမ်ားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၾကည့္တဲ့အခါ ႏွဳတ္ခမ္းေလးပဲ စူေတာ့မလို ရန္ပဲေတြ႔ေတာ့မလိုပဲ။ အူယားစရာေလး။ ေက်ာင္းမွာဆိုလည္း ဆရာမက စာေတာ္တဲ့သူေတြဆို က်က္စာမ်ားမ်ားေပးတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ အလြတ္ျပန္ေရးရတယ္။ မွားရင္ေတာ့ လက္ဆစ္ကေလးေတြ တိန္တိန္ျမည္ေပါ့။ အဲဒီမွာေတာ့ သူမေလးက အျမဲလိုလိုအေခါက္ခံရတာကေန လြတ္တယ္။ သိပ္ေတာ္တဲ့ သူမေလးပါလား။ ဒီလိုနဲ႔ အျပိဳင္အဆိုင္ၾကိဳးစားၾကတာ ရီပို႔ကတ္ (Report Card)ရေတာ့ အေမကေတာင္ အ့ံေတြၾသလို႔။ အဆင့္ေတြ အမွတ္ေတြေကာင္းေနလို႔ေလ။ သားျဖစ္သူ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ၾကိဳးစားေနလဲဆိုတာ သိရင္ေတာ့... ဟင္းဟင္း။ ဒီလိုနဲ႔ အတန္းတင္စာေမးပြဲၾကီးေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒုတိယ။ သူမေလးက ပထမ။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ ေပ်ာ္လိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း။ ဆုေပးပြဲက်ေတာ့ "မခင္ၾကည္ျပာႏွင္း ပထမဆုယူရန္ ၾကြပါ" ဆိုတဲ့ အခမ္းနားမွဴးရဲ့ ေၾကညာသံေနာက္မွာ အက်ယ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ လက္ခုပ္သံဟာ တစ္ျခားလူဟုတ္ရိုးလားဗ်ာ။


(ပဥၥမတန္း)

အခ်ိန္ဇယားထဲမွာ ဒီအခ်ိန္ေတြကို အမုန္းဆံုးပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ အၾကိဳအသက္ေမြးဘာသာရပ္တဲ့။ အလယ္တန္းေရာက္ျပီဆို စသင္ရျပီ။ ရွစ္တန္းထိေအာင္ပဲ။ ေတာင္ငူတစ္ျမိဳ႔လံုးမွာ ဒီဘာသာသင္ရတာဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အ.ထ.က(၂) အမ်ိဳးသားေက်ာင္း ပဲရွိတယ္။ ေယာက္်ားေလးေတြဆိုရင္ စိုက္ပိ်ဳးေရး၊ မိန္းကေလးေတြဆိုရင္ အခ်က္ျပဳတ္၊ အခ်ဳပ္လုပ္ေတြ သင္ေပးတယ္။ စာေတြ႔ေရာ၊ လက္ေတြ႔ေရာပဲ။ အပင္ေလးေတြ စိုက္လိုက္ၾက၊ မုန္႔ေတြလုပ္စားၾကနဲ႔ ေပ်ာ္ဖို႔ေတာ့ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္ပါဘူးဗ်ာ။ သင္ရတာက ႏွစ္တန္းစီေပါင္းလိုက္ျပီး က်ား သပ္သပ္၊ မ သပ္သပ္ခြဲလိုက္ေတာ့ သူမေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ခြဲရတာေပါ့။ ေနာက္ျပီး ေန႔ခင္းတစ္ပိုင္းလံုး အခိ်န္ဆက္တိုက္ၾကီးေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က စာဖတ္ဝါသနာပါတာလည္း တူတယ္ဗ်။ ေန႔လည္ထမင္းျပန္စားျပီး ေက်ာင္းျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ကိုယ့္စားပြဲေစာင္းထဲ လြယ္အိတ္ထိုးထည့္ျပီး ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္ဆီ တန္းေျပးေတာ့တာပဲ။ သူမေလးက ထမင္းခ်ိဳင့္ပါတယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ကို အျမဲေစာေရာက္တာေပါ့။ အျမန္သြားႏိုင္ကာမွ သူမေလးဖတ္တဲ့စားပြဲမွာ ေနရာရမွာေလ။ ဟဲ.. ဟဲ။



ဒီလိုနဲ႔ ရွစ္တန္းႏွစ္မွာ သူမေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ခြဲရဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာခဲ့တယ္။ သူမေလးတို႔ တစ္မိသားစုလံုး မႏၱေလးေျပာင္းၾကေတာ့မယ္တဲ့။ ေျပာင္းတာမွ အိမ္ေတြျခံေတြေတာင္ ေရာင္းျပီး အျပီးေျပာင္းၾကမွာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ေဆြးရျပီေပါ့။ သူမေလးလိပ္စာ ေတာင္းဖို႔မေျပာနဲ႔ စကားေတာင္ ရဲရဲသြားမေျပာရဲတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေဆြးရံုကလြဲလို႔ ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ ခုေတာ့ ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့ျပီေပါ့ေလ။ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့လည္း မႏၱေလးသားသူငယ္ခ်င္းေတြရတိုင္း သူမေလးနာမည္ေျပာျပီး သူတို႔နဲ႔မ်ား ေက်ာင္းတို႔၊ က်ဴရွင္တို႔ အတူတူတက္ခဲ့ဖူးေလမလားလို႔ သူမေလးရဲ့ သတင္းေလးဘာေလးရေအာင္ ေမးရတာ အေမာပါပဲ။ မႏၱေလးေက်ာင္း ေျပာင္းသြားတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ကၽြန္ေတာ့္ဒဏ္မလြတ္ပါဘူး။ MIT မွာမ်ား တက္ေနမလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေဆးမန္းပဲ ေရာက္ေနျပီလား။ သူမေလးက စာေတာ္တယ္မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္လည္းေလ အခ်ိန္ေတြသာ ၾကာခဲ့ပါတယ္။ သူမေလးအေၾကာင္း ဘယ္သူ႔ဆီကမွ ဘာသတင္းမွ ခုထိမရခဲ့ပါဘူးဗ်ာ။ ။

ေၾသာ္... ခုေတာ့ျဖင့္ ဒီေတာင္ငူမွာေလ။ ။

စာၾကြင္း။ ။ေတာင္ငူသားကို မခ်စ္တတ္ဘူး ေျပာၾကလြန္းေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားေၾကာင့္ ေရးပါသည္။