ေတာင္ငူသား

..... စိမ္းလန္းပါေစ ကမာၻေျမ ... ျငိမ္းခ်မ္းပါေစ ကမာၻေျမ .....

Saturday, October 25, 2008

ပညာဒါနေက်ာင္းမ်ား

တိုးတက္လာတဲ့ ေခတ္နဲ႔အညီ ပညာရပ္ေတြက သင္ယူစရာ မ်ားျပားလွပါတယ္။ ဘာသာစကား သင္တန္းေတြနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာဆိုင္ရာ သင္တန္းေတြကေတာ့ အမ်ားဆံုးပါပဲ။ တတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြအဖို႔ ဆႏၵရွိတဲ့သင္တန္းကို အလြယ္တကူ တက္ႏိုင္ေပမယ့္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ တက္ခ်င္လ်က္နဲ႔ အေဝးကေနပဲ ငံ့လင့္ေနရသူေတြလည္း အမ်ားၾကီးပါ။ ဒီလိုအခက္အခဲ ရွိသူေတြအတြက္ သက္ဆိုင္ရာ ဘာသာရပ္အလိုက္ ပညာဒါနေက်ာင္းေတြ အသီးအသီး ေပၚေပါက္လာခဲ့ပါတယ္။ ပညာဒါနေက်ာင္းမ်ားဟာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမ်ားမွာ ဖြင့္လွစ္ထားၾကတာပါ။ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ရဲ့ ၾသဝါဒကုိခံယူျပီး စတင္ပံ့ပိုးတည္ေထာင္သူမ်ားက ဦးေဆာင္လို႔ ခ်ီတက္လာခဲ့ၾကတာ ခုဆိုရင္ သက္တမ္းအေတာ္ရလာၾကျပီ ျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္လက္လွမ္းမီသေလာက္ဆိုရင္-

ကမာၻ႔ဗုဒၶသာသနာျပဳေက်ာင္း
မယ္လမုဘုရားအနီး (ဘုန္းၾကီးလမ္းမွတ္တိုင္)၊ ေျမာက္ဥကၠလာပျမိဳ႔နယ္။

မေနာရမၼာေက်ာင္း
အေရွ႔ဥယ်ာဥ္တိုက္၊ ဗဟိုလမ္း (ရွမ္းလမ္း)၊
တရားရံုးအေနာက္ ဓါတ္ဆီဆိုင္အနီး၊ စမ္းေခ်ာင္းျမိဳ႔နယ္။
ဖံုး။ ။ ၅၃၇၀၂၆

ပစၦိမာရံုစာသင္တိုက္
မိုးေကာင္းလမ္းနဲ႔ ေအးသာယာလမ္းေထာင့္
အဝိုင္းေလးမွတ္တိုင္အနီး၊ တာေမြျမိဳ႔နယ္။
ဖံုး။ ။ ၅၇၇၅၆၄၊ ၂၈၇၅၀၆၊ ၂၀၀၇၀၄၊ ၅၇၈၃၈၀၊ ၅၅၉၃၃၂

အစရွိတဲ့ ပညာဒါနေက်ာင္းမ်ားျဖစ္ၾကပါတယ္။ အျခားေနရာမ်ားမွာလည္း အလားတူ သင္ၾကားေပးတဲ့ေက်ာင္းေတြ ရွိႏိုင္ပါေသးတယ္။

ေက်ာက္ေျမာင္းထဲေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ ေဘာက္ေထာ္က ပစိၦမာရံုစာသင္တိုက္မွာ ဖြင့္လွစ္တဲ့ သင္တန္းတခ်ိဳ႔ကို တက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ပညာဒါနဆိုေပမယ့္ လံုးဝအခမဲ့ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ စာရြက္စာတမ္းေၾကး သေဘာေလာက္ အလွဴေငြထည့္ရတာပဲရွိပါတယ္။ အျပင္မွာေပးရတဲ့ သင္တန္းေၾကးထက္ အေတာ္ကို ေလ်ာ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တက္စဥ္က အေျခခံအဆင့္ သင္တန္းတစ္ခုကို ျမန္မာေငြ က်ပ္တစ္ေထာင္ သြင္းရပါတယ္။ သင္တန္းကာလအေနနဲ႔ကေတာ့ ဘာသာရပ္ေတြေပၚမူတည္ျပီး သံုးေလးလ ဝန္းက်င္ခန္႔ ၾကာတတ္ပါတယ္။

ပစိၦမာရံုစာသင္တိုက္ကို က်ိဳက္လတ္ေက်ာင္းလို႔လဲ ေခၚပါတယ္။ သင္တန္းခန္းမကို သံုးထပ္ဓမၼာရံုၾကီးရဲ့ ေအာက္ဆံုးထပ္မွာ ဖြင့္ထားတာပါ။ အလ်ားရွည္အခန္းက်ယ္ၾကီးထဲမွာ သစ္သားစားပြဲရွည္ေတြ ထိုင္ခံုရွည္ေတြနဲ႔ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းအတိုင္း ျဖစ္ေနတာမို႔ ေက်ာင္းတုန္းက အခ်ိန္ေတြကို လြမ္းမိပါေသးတယ္။ အခန္းက က်ယ္တဲ့အျပင္ ပန္ကာေတြ၊ မီးေခ်ာင္းေတြနဲ႔ အသံခ်ဲ့စက္ကအစ စီစဥ္ေပးထားတာေၾကာင့္ ဘာမွ လိုေလေသးမရွိေအာင္ ျပည့္စံုလွပါတယ္။ ညပိုင္းေရာက္သြားတဲ့ သင္တန္းတခ်ိဳ႔အတြက္ မီးပ်က္ခဲ့ရင္ေတာင္ မီးစက္ကို အဆင္သင့္ႏွိဳးျပီး သင္ၾကားႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စတက္စဥ္က အဂၤလိပ္စာ၊ တရုတ္စာ အစရွိတဲ့ ဘာသာစကားသင္တန္းအခ်ိဳ႔သာ ရွိခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ တျဖည္းျဖည္း တိုးခ်ဲ့သင္ၾကားေပးခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆံုးတက္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အီလက္ထရြန္းနစ္သင္တန္း၊ မုန္႔မ်ိဳးစံုလုပ္နည္းသင္တန္းအျပင္ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းတခ်ိဳ႔ပါ ဖြင့္လွစ္ႏိုင္ခဲ့ပါျပီ။ အေရအတြက္ သိပ္မမ်ားေသးေပမယ့္ ကြန္ပ်ဴတာခန္းကို ေက်ာင္းရဲ့ ပထမထပ္မွာ သီးသန္႔လုပ္ျပီးေတာ့ကို သင္ၾကားေပးတာပါ။

ပစိၦမာရံုေက်ာင္းရဲ့ ပညာဒါနသင္တန္းေတြကို ဦးေဆာင္စီစဥ္တဲ့ ဆရာေတြကေတာ့ အဂၤလိပ္စာ ဆရာမ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ဆရာဦးထြန္းစိန္နဲ႔ ဆရာဦးေအးခ်စ္ တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ သင္တန္းဆင္းပြဲမ်ားကိုလည္း အခါအားေလ်ာ္စြာ စည္ကားသိုက္ျမိဳက္ေအာင္ ထူးျခားေကာင္းမြန္တဲ့ အစီအစဥ္ေလးေတြနဲ႔ က်င္းပေလ့ရွိပါတယ္။ ပညာဒါနသင္တန္းေတြကို လူငယ္မ်ားသာမက ဝန္ထမ္းေတြ၊ လူၾကီးေတြအျပင္ သံဃာေတာ္မ်ားပါ တက္ေရာက္သင္ယူၾကတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ လူၾကီးေတြအေနနဲ႔ အသက္ရြယ္အားျဖင့္ ငါးဆယ္၊ ေျခာက္ဆယ္ဝန္းက်င္ေတြကိုပါ ၾကိဳၾကားၾကိဳၾကား ေတြ႔ရတတ္တယ္။ ပညာဒါနသင္တန္းဆိုေပမယ့္ အလႊာအသီးသီးက လူငယ္လူရြယ္ေတြ စံုလင္လွပါတယ္။ သင္တန္းဆင္းခ်ိန္ဆို လာၾကိဳတဲ့ကားတခ်ိဳ႔ကိုလည္း ေတြ႔ရတယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ အမ်ားသံုးကားနဲ႔ျပန္ၾကေတာ့ အဝိုင္းေလးမွတ္တိုင္ဟာ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေတြမွာ အျမဲ လိုလိုစည္ကားေနတတ္တယ္။

ေက်ာင္းသားဦးေရ အမ်ားဆံုးတက္ၾကတာကေတာ့ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ တရုတ္စာ သင္တန္းေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ အေျခခံသင္တန္းမ်ားသာ ခံုျပည့္လူျပည့္ျဖစ္တတ္ျပီး တစ္ဆင့္ျမင့္တန္းေတြမွာေတာ့ တျဖည္းျဖည္း လူဦးေရ သိသာစြာ ေလ်ာ့နည္းသြားတာေတြ႔ရပါတယ္။ လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ သက္သက္သာသာတက္ရတဲ့ သင္တန္းျဖစ္လို႔ တန္ဖိုးမထားၾကတာမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ ပညာရပ္တစ္ခုအေပၚ စြဲစြဲျမဲျမဲစူးစိုက္အားထုတ္ႏုိင္ပါမွ သင့္တင့္တဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးခံစားရရွိမွာပါ။ အေပ်ာ္တမ္းသေဘာမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္၊ အိမ္ေတြက အျပင္ထြက္လို႔ရေအာင္ ရမယ္ရွာတက္တာမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္၊ ခ်စ္သူရည္းစားနဲ႔ အတူဆံုေတြ႔ဖို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေစကာမူ တက္ေနစဥ္ကာလအတြင္းမွာေတာ့ လံု႔လစိုက္ၾကိဳးပမ္းမွသာ အက်ိဳးရွိမွာျဖစ္ပါတယ္။ “ငါးမရ လို႔ ေရခ်ိဳးျပန္” ရတာထက္ “တစ္ခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္” ျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏိုင္ရင္ အေကာင္းဆံုးေပါ့။ “ေျမြပါလည္းဆံုး သားလည္းဆံုး” အျဖစ္မ်ိဳးေရာက္သြားရင္ေတာ့ ကိုယ္ပဲနစ္နာမွာပါ။

ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ပစိၦမာရံုမွာ ဘာသာစကားသင္တန္းတခ်ိဳ႔ တက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီမလာခင္မွာ ပထမဆံုးအျဖစ္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့တဲ့ ထူးျခားတဲ့သင္တန္း တစ္ခုကိုလည္း တက္ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီသင္တန္းက နည္းနည္းဆန္းေနမယ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အရင္က အဲဒီသင္တန္းမ်ိဳး မၾကားဖူးခဲ့ပါဘူး။ စိတ္ဝင္တစား တက္ေရာက္သူေတြဟာ သင္တန္းကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး မထင္မွတ္ေလာက္ေအာင္ ခန္းမတစ္ခုလံုး အျပည့္ပါပဲ။

Wednesday, October 22, 2008

ရာခ်ိဳ

မနက္ခင္းေတြဆို အေဖက ကၽြန္ေတာ္တို႔သားအမိႏွစ္ေယာက္ကို စက္ဘီးနဲ႔ အေမ့ဖက္က အဖြားအိမ္ကို ပို႔ေပးျပီးမွ ဆိုင္သြားထြက္တယ္။ ညေနဆိုင္သိမ္းျပီးမွ လာၾကိဳတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစုက အေဖဖက္က အဖိုးအဖြားေတြနဲ႔ ေနတာေလ။ အိမ္ျပန္မယ္ဆိုရင္ ညအိပ္တဲ့အဖြားအိမ္ကို ေျပာတာလို႔နားလည္ျပီး အေနာက္ဖက္အိမ္သြားမယ္ဆိုရင္ ေန႔ခင္းေနတဲ့အဖြားအိမ္ကို ေျပာတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစုအဝန္းက အေခၚအေဝၚတစ္ခုပါပဲ။


အေနာက္ဖက္အိမ္က ေအာက္ထပ္နိမ့္နိမ့္ေဆာက္ထားတဲ့ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလးတစ္လံုးပါ။ ဘုရားအိုးစင္ေအာက္ဖက္ ျပတင္းေပါက္ေလးဟာ ေခါင္းရင္းအိမ္ဖက္ကို ကၽြန္ေတာ္ကင္းေထာက္တဲ့ ေနရာေလးပါ။ ေခါင္းရင္းအိမ္က ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ စားအိမ္ေသာက္အိမ္လည္းျဖစ္၊ ကစားကြင္းလည္းျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအိမ္က အဖိုးက ဆိုင္ကယ္ျပင္တယ္။ ကေလးငယ္မရွိတဲ့အတြက္ တစ္အိမ္လံုးက ကၽြန္ေတာ့္ကို အရမ္းခ်စ္တယ္။ အျငိမ္းစားေက်ာင္းဆရာမၾကီးျဖစ္တဲ့ အဲဒီအိမ္က အဖြားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ပံုျပင္ေလးေတြ ေျပာျပတတ္သလို ေျခခ်ိဳးလက္ခ်ိဳးအက ေလးေတြလည္း သင္ေပးတတ္တယ္။ အမၾကီးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အသက္အမ်ားၾကီး ၾကီးေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွိပ္စက္သမွ် အႏြံတာခံတဲ့ ကစားေဖာ္ေတြပါပဲ။


ကၽြန္ေတာ္အိမ္မွာ ပ်င္းလို႔ ကစားခ်င္ျပီ အိမ္လည္ထြက္ခ်င္ျပီဆို အမၾကီးေတြ ရွိလားမရွိလား ျပတင္းေပါက္ကေန ကင္းေထာက္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ကင္းေထာက္တဲ့ အေၾကာင္းတစ္ခုကေတာ့ ရာခ်ိဳအတြက္ပါ။ အဖိုးက ေန႔လယ္ခင္းအလုပ္ခဏနားခ်ိန္ဆို အျပင္ထြက္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဦးခ်စ္ဆိုင္ကိုေပါ့။ ဦးခ်စ္ဆိုင္သြားတိုင္း ဒန္ခ်ိဳင့္ေလးတစ္လံုးက အျမဲပါတယ္။ အဖိုးျပန္လာျပီဆို ျပတင္းေပါက္သံတိုင္ၾကားကေန “ဘ သားသားအတြက္ ရာခ်ိဳပါလား” ဆိုျပီး လွမ္းလွမ္းေမးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ပါမွန္းသိျပီးသား။ လက္ထဲက ဒန္ခ်ိဳင့္ကေလးကို ျမင္ေနရတာပဲေလ။ ဟိုဖက္အိမ္ကို ဒီတိုင္းသြားတာထက္ အဲလိုေလး စကားဦးေလးသမ္းျပီးမွ ကူးလိုက္ေတာ့ ညာတုတ္လို႔ ပိုေကာင္းတာေပါ့။ ေနပူထဲက ျဖတ္ျပန္လာရတဲ့ အဖိုးအတြက္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကေလးက တီတီတာတာ ႏွဳတ္ဆက္လိုက္ေတာ့ အေမာေျပတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ “ေအး သားသားေရ လာကြ” ဆိုရင္ တန္းေျပးေတာ့တာပဲ။ အေမက ေနပူတယ္ ဦးထုပ္ေဆာင္းဦးဆိုလည္း မၾကားေတာ့ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ေခါင္းရင္း ေရတြင္းေဘးကေန ျဖတ္ကူးရင္ ေနရိပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွ မကူးဘူး။ အိမ္ေရွ့ကေနပဲ သြားတယ္။ ေခါင္းရင္းဖက္က အိမ္တိုင္ၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္တဲ့ ေတာက္တဲ့ၾကီးရွိေနတယ္။


ေရာက္ရင္ေတာ့ ရာခ်ိဳပူပူေလးကို ဒန္ခ်ိဳင့္အဖံုးေလးထဲထည့္ အေအးခံျပီးမွ အဖြားက တိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေသာက္ခဲ့ရတဲ့ ရာခ်ိဳေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ အခ်ိဳျမိန္ဆံုး အရသာအရွိဆံုးလို႔ ထင္တယ္။ အဲဒီကတည္းက ရာခ်ိဳကို စြဲျပီး ၾကိဳက္လာခဲ့တာ ခုထက္ထိပဲဆုိပါေတာ့။ ေတာ္ေသးတာက ဒီမွာလည္း ရာခ်ိဳဆိုင္ေတြရွိလို႔။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္က ရာခ်ိဳကိုေတာ့ လံုးဝမမွီဘူး။ က်ဲေတာက္ေတာက္နဲ႔။ ငယ္ငယ္ကဆို အိမ္မွာျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရာခ်ိဳပဲ တိုက္လို႔ရတယ္။ တျခားဟာေတြ ဘယ္ေတာ့မွ မေသာက္ဘူး။ အေဖနဲ႔ အျပင္ထြက္ရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ရာခ်ိဳပဲေသာက္တာ။ ေနာက္ပိုင္း ေတာ္ေတာ္ၾကီးမွ တျခားဟာေတြပါ ေသာက္လို႔ရလာတာ။


ဒီေရာက္ေတာ့ ရာခ်ိဳေကာင္းေကာင္းမရတာ အေတာ္စိတ္ပ်က္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္ေလ ကမာၻေပၚမွာ အမ်ိဳးအစံုလင္ဆံုးနဲ႔ အေကာင္းဆံုးအရသာေတြရွိတဲ့ ရာခ်ိဳ ရႏိုင္တာဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ ျမန္မာတစ္ျပည္တည္း ရွိမယ္။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ရာခ်ိဳေတြဟာ ရိုးရိုးတစ္မ်ိဳးသာ ရွိတာပဲ။ ဘာဇြန္းမွလဲ မတပ္ထားပါဘူး။ မတ္ခြက္ၾကီးနဲ႔ ဆြဲေျမွာက္ျပီး ေဖ်ာ္ေနတာ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ကို ေသာက္ခ်င္စိတ္ေတြ တားမရ ဆီးမရပဲ။ ႏို႔အိုးထဲက အေပၚယံေလး ဆြဲခပ္လိုက္လို႔ ပါလာတဲ့ မလိုင္ဖတ္ေလးေတြဆို ရာခ်ိဳေလးထဲ ထည့္ခိုင္းဖို႔ မေမ့မေလ်ာ့ေျပာရေသးတယ္။ ဒီကဆိုင္ေတြမ်ား မလိုင္ဖတ္မေျပာနဲ႔ ႏြားႏို႔ကို က်ိဳထားတာေတာင္ ျမင္ဖူးၾကရဲ့လားမသိ။ ေျပာရင္းနဲ႔ ျမန္မာရာခ်ဳိ အရသာစစ္စစ္ေလးကို အရမ္းလြမ္းသြားျပီဗ်ာ။


ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကေတာ့ ရာခ်ိဳလို႔ပဲ ေခၚတာပဲ။ အဲဒါေသာက္ခ်င္ရင္ ရာခ်ိဳေသာက္ခ်င္တယ္ ဆိုျပီး ဂ်ီၾကတာ။ ကၽြန္ေတာ္ထင္တာေတာ့ ကေလးသဘာဝ တစ္ခုခုကို လူၾကီးေတြ ေျပာသလိုမေျပာတတ္ရင္ သူေခၚတတ္သလို ေခၚလိုက္တဲ့သေဘာမ်ိဳးျဖစ္မယ္။ ကေလးေပါက္စနတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မူလအမည္က နည္းနည္းေခၚရခက္မယ္ ထင္တာပဲေလ။ ဘယ္အခ်ိန္က်မွ မူလအမည္ ေျပာင္းေခၚလဲေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရာခ်ိဳဆိုတာေလးက နည္းနည္းမ်ားဆန္းေနသလားလို႔ ေရးၾကည့္တာပါ။

Monday, October 20, 2008

ဆရာျဖစ္သြားေသာ တပည့္မ်ား

ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းေတြထြက္ေတာ့ ဂုဏ္ထူးႏွစ္ခုပဲပါတယ္။ အမွတ္စာရင္းမရေသးတဲ့အခ်ိန္ထိ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ မေက်နပ္ဘူး။ ၾကိဳးစားခဲ့ပါလ်က္နဲ႔ ဂုဏ္ထူးႏွစ္ခုပဲပါတာကို ေဒါသေတြထြက္ေနတယ္။ အမွတ္စာရင္းေတာင္းလို႔ ရလာေတာ့မွ အရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္။ သိပ္တက္ခ်င္ေနတဲ့ RITမွတ္ကို မ်က္စိမွိတ္ျပီး ဝင္ေနျပီေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္မွာ ေတာင္ငူက တစ္ႏိုင္ငံလံုး အမွတ္အမ်ားဆံုး ၁၀ေယာက္ထဲ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား စဝင္တဲ့ႏွစ္။ ရတာမွ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ပထမရတာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းကေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ထ-၁ က။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း အရင္းၾကီးပါပဲ။ ေနာက္ ၂၀၀၂ လား ၂၀၀၃ လားမမွတ္မိဘူး။ အဲဒီႏွစ္မွာ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ပဥၥမ တစ္ခါထပ္ဝင္တယ္။ တျခားလူမဟုတ္ျပန္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ညီမဝမ္းကြဲ။ အဲသလို ေတာင္ငူသားရဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ထူးခၽြန္တဲ့သူေတြ ေပါမ်ားတာ။

သီတင္းကၽြတ္ျပီး ဒီလိုအခ်ိန္ဆို ဆယ္တန္းကေလးေတြအတြက္ ဂိုက္ဇာတ္လမ္းေတြ ပိုျပီး သက္ဝင္လွဳပ္ရွားေလ့ရွိတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေခတ္စားခဲ့တဲ့ စာက်က္မွဳ အေထာက္အကူျပဳ ဝန္ေဆာင္မွဳလည္းေတာ့ မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ၁၀တန္းေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အေတာ္ကို အရွိန္ရေနပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၁၀တန္းမွာ ဂိုက္ေတြနဲ႔ က်က္ခဲ့တြက္ခဲ့တာပါပဲ။ အခုလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆရာမက ဂိုက္မလုပ္ေသးဘူးလားလို႔ ေမးေနပါျပီ။ ခက္တာက ကၽြန္ေတာ္က တျခားေနရာမွာသာ ဆရာလုပ္တတ္တာ လုပ္ခ်င္တာ။ စာသင္ဖို႔ကိုေတာ့ နည္းနည္းလန္႔ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္တုန္းကလည္း ဆရာမပဲ အဆင္ေျပေအာင္ ဂိုက္ရွာေပးထားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မျငင္းသာေတာ့ဘူး။


ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ပထမဆံုးဂုိက္လုပ္ေပးရမဲ့ တပည့္ကေလးရလာပါတယ္။ အ.ထ.က (၂) ကပါပဲ။ လူခ်င္းမခင္ေပမယ့္ ၆တန္းေလာက္ကတည္းက ေက်ာင္းမွာ ျမင္ေတြ႔ေနၾကဆိုေတာ့ သူ႔ကို သိျပီးသားပါ။ ကၽြန္ေတာ္သိထားတာက ဂိုက္ေတြသည္ တပည့္ေတြရဲ့ အိမ္ေတြမွာသာ လိုက္သင္ၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ခ်စ္စြာေသာ တပည့္အသစ္စက္စက္က သူ႔အိမ္မွာ စာမက်က္ခ်င္တဲ့သူမို႔ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာပဲ လာက်က္ပါရေစတဲ့။ အဲဒီေတာ့လည္း ကိုယ္လည္း သြားရသက္သာတာေပါ့ဆိုျပီး အိမ္လာဖို႔ မီးစိမ္းျပလိုက္ပါတယ္။


ကိုယ့္အိမ္လာက်က္မယ္ဆိုေတာ့ အဆင္ေျပေအာင္ ကိုယ္စာက်က္ခဲ့တဲ့ စားပြဲၾကီးကိုပဲ အိမ္ေပၚထပ္မွာျပင္ မီးေခ်ာင္းလည္းဆင္ေပါ့။ မီးကပ်က္ေတာ့ အင္ဗာတာမီးေခ်ာင္းနဲ႔ အားလံုးအသင့္ျပင္ထားရတယ္။ ေရပုလင္းကအစေပါ့။ ကိုယ္လည္းအားလံုးျပီးစီးေတာ့ သူကေရာက္လာျပီ။ ပထမဆံုးေန႔လည္းျဖစ္ ကိုယ္လည္းတစ္ခါမွ မသင္ဖူးေသးေတာ့ ဘယ္ကဘယ္လို စဂိုက္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ တပည့္က ဆရာျပန္လုပ္ေတာ့တယ္။ အစ္ကိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီစာရွင္းျပပါတဲ့။ ဘိုင္အိုထင္တယ္။ အဲဒါမွ ကၽြတ္က်ဲတာပဲ။ သူလာမွာမို႔ ခင္းက်င္းျပင္ဆင္ေနရတာနဲ႔ ကိုယ့္မွာ ဘယ္စာမွ ၾကိဳမဖတ္ထားရဘူးေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး မွတ္မိသေလာက္ရွင္းျပ ျပီးတာနဲ႔ ဟိုဟာက်က္ ဒီဟာက်က္ဆိုျပီး လမ္းေၾကာင္းလႊဲရေတာ့တယ္။ အဲဒါပထမဆံုး ဆရာျဖစ္သြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဂိုက္တပည့္ပါပဲ။ ခုေတာ့ သူလည္း ဒီေရာက္ေနပါျပီ။


မၾကာခင္မွာပဲ ဆရာမက ဒုတိယတစ္ေယာက္ ထပ္ပို႔ျပန္ပါတယ္။ သူကလည္း သူ႔အိမ္မွာ မက်က္ပါရေစနဲ႔တဲ့။ ဆိုေတာ့ကာ အိမ္မွာပဲလာက်က္ျပန္တယ္။ သူကေတာ့ ခပ္ေအးေအးပဲဆိုေတာ့ ဆရာ မျဖစ္လိုက္ပါဘူး။ တတိယနဲ႔ စတုတၳေျမာက္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဆရာအပီျပင္လုပ္ၾကတဲ့တပည့္ေတြပါပဲ။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္နဲ႔ နီးတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေလးမိုင္ဖက္က အရာရွိၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ့သား။ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က အတူတူပဲ က်က္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ထံုးစံျဖစ္သြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ပဲ ဆိိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ေရာက္လာပါတယ္။


ကေလးေတြက ေက်ာင္းျပီးေတာ့ က်ဴရွင္၊ က်ဴရွင္ျပီးေတာ့ အိမ္ထမင္းျပန္စား ျပီးတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီလာဆိုေတာ့ ေနာက္က်တတ္တယ္။ အခ်ိန္မရတဲ့ေန႔က်ေတာ့လည္း ထမင္းမစားလာရဘူး။ အဲဒီေတာ့ စာက်က္ေနတုန္း “အကို ဗိုက္ဆာလို႔”ဆိုရင္ “ေအး ေအး” ဆိုျပီး ေအာက္ထပ္ဆင္း “အေမ ကေလးေတြက ဗိုက္ဆာလို႔တဲ့” ဆိုေတာ့ အေမလည္း ရွိတဲ့မုန္႔ ထုတ္ေပး ကိုယ္လည္း ေရခဲေရပုလင္းနဲ႔ ဖန္ခြက္ဆြဲျပီး တပည့္ေတြကို ဧည့္ခံရတာေပါ့။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ အေၾကာ္တို႔ေကာက္ညွင္းေပါင္းတို႔ ဝယ္လာၾကရွာတယ္။ “အကုိေရ ပန္းကန္ေလး လုပ္ပါဦး” ဆိုေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့ အခ်ဥ္ရည္ေတြဘာေတြနဲ႔ ပန္းကန္နဲ႔ထည့္မွ အဆင္ေျပမွာေပါ့။ ကိုယ္လည္း အလိုက္သိပါတယ္။ တစ္ခါတည္း အၾကမ္းပန္းကန္နဲ႔ ဓါတ္ဘူးပါ လက္ဖက္ေျခာက္ခပ္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီေတာ့လည္း အကိုက အရမ္းသေဘာေကာင္းတာပဲတဲ့။ လာေသးတယ္။ သူတို႔ကခ်ည္း ကိုယ့္ကို ျပန္ခိုင္းသြားတာခ်ည္းပဲ။


ဇာတ္လိုက္ေတြက ဗိုက္မ်ားျပည့္ေနလို႔ကေတာ့ စာမွ ေကာင္းေကာင္းမက်က္ရေသးဘူး။ အိပ္ငိုက္ၾကျပီ။ ျမန္မာကဗ်ာေတြလည္း စာေၾကာင္းေတြ ေရွ႔ေရာက္ေနာက္ေရာက္။ အိပ္ငိုက္ျပီး ေပါက္ကရေတြ ဆိုေနၾကတာေလ။ ခက္ဆစ္ေတြဆို အနက္အသစ္ေတြေတာင္ ထြက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္လဲအလိုက္တသိနဲ႔ အိပ္ငိုက္ေျပေအာင္ အာရံုေျပာင္းျပီး ရယ္စရာေလးဘာေလးေျပာ။ နည္းနည္းေလး ရႊင္လာေတာ့မွ စာဆက္က်က္ခုိင္း တြက္စရာရွိတာတြက္ခိုင္းလုပ္ရတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ဆို ဆိုသေလာက္ပဲ။ တစ္ေယာက္က ဒီဟာဆို ေနာက္တစ္ေယာက္က ဟိုဟာ။ ကိုယ္ခိုင္းတာထက္ သူတို႔လုပ္ေစခ်င္တာပဲ ကိုယ္က လိုက္ေလ်ာေနရတယ္။


ေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္ကေတာ့ အားလံုးထဲမွာ ဆရာအက်ဆံုး။ သူနဲ႔က်မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဂိုက္လုပ္ခ်င္စိတ္ကို ကုန္ေရာ။ ရန္ကုန္သားေလး။ ေတာင္ငူက အမ်ိဳးေတြဆီမွာ ၁၀တန္းလာေနတာ။ ရုပ္ကလည္းေျဖာင့္ အေျပာကလည္းေကာင္းေတာ့ SKB (ေစာ္ၾကည္ဘဲ) ေပါ့။ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာပဲ လာက်က္တယ္။ သူလာျပီဆို ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘယ္လိုမ်ား သူ႔ကို စာက်က္ခိုင္းရမလဲ ၾကဳိေတြးျပီး လန္႔ေနရတယ္။ စာက်က္ဖို႔ အခမ္းနားကို ဘယ္ေတာ့မွ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မစႏိုင္ဘူး။ ေက်ာင္းမွာ ဘယ္ေကာင္မေလးက ဘယ္လို။ ဘယ္ေကာင္မေလးကျဖင့္ သူ႔ကို ခိုးၾကည့္ေနတာ။ သူနဲ႔အဆင္ေျပသြားတဲ့ ေကာင္မေလးအေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းေလွကားကေန လက္သန္းခ်င္း ခ်ိတ္ျပီး ဆင္းၾကတဲ့အေၾကာင္း။ အားပါး သူ႔ရဲ့ ရင္ဖြင့္အခ်စ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေန႔တိုင္း နားေထာင္ေပးရတယ္။ သူေျပာခ်င္တာမေျပာရရင္ စာေကာင္းေကာင္းမက်က္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အမ်ိဳးမိ်ဳးလွည့္ပတ္ျပီး စာမက်က္ရေအာင္ လုပ္လုပ္သြားတာ။


ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ၁၀တန္းဂိုက္ စာသင္ၾကားမွဳ လုပ္ငန္းၾကီးဟာ သိပ္မၾကာလိုက္ဘဲ ႏွစ္လေက်ာ္ သံုးလေလာက္မွာပဲ တပည့္ေတြအားလံုးကို ႏွဳတ္ဆက္လိုက္ေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းေတြတက္ရေတာ့မွာရယ္၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ကေလးမထိန္းတတ္တာရယ္ေၾကာင့္ ဆက္မသင္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေတာင္ လာၾကေသးတယ္။ ၁၀တန္းေျဖခါနီးေတာ့ အကိုေရ စာေမးပြဲအနီးကပ္ေလး သင္ေပးပါဦးဆိုျပီး။ ဒါေပမယ့္ ပထမဆံုးညီငယ္တစ္ေယာက္ကိုပဲ ဆရာမအိမ္မွာ ခဏသြားၾကည့္ေပးျဖစ္ေတာ့တယ္။


ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ဆရာျဖစ္လိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္ေလးဟာ သိပ္မၾကာခဲ့ေပမယ့္ ေပ်ာ္စရာေတာ့ အေတာ္ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ ျပန္ေတြ႔ရတဲ့ ညီငယ္ေတြကလည္း ခုထိ သူငယ္ခ်င္းေတြအတိုင္းပါပဲ။ ခင္မင္ၾကဆဲပါပဲ။ တစ္ခုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လုပ္လိုက္တာက ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္သြားရတာက သူတို႔တပည့္ပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကေနဒါေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းညီငယ္တစ္ေယာက္ေျပာတာ သတိရသြားတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ထက္ငယ္ေပမယ့္ အေတာ့္ကို ေျပာမနာဆိုမနာ ရင္းႏွီးပါတယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ဆံုတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ “ဒါ ငါ့ရဲ့ တပည့္ဆရာ” တဲ့။ တပည့္ေတြထဲမွာ ဆရာက်လို႔ဆိုပဲ။ ေကာင္းပါေလ့ဗ်ာ။

------------------------------------------------------------------------------------------------
GUIDE ဆိုတာ ေက်ာင္းသားေတြ (အထူးသျဖင့္ ၁၀တန္း၊ အခုေတာ့ တကၠသိုလ္ဝင္တန္း) ကို အိမ္ေတြမွာ လာျပီး အတြက္အခ်က္၊ အဖတ္အက်က္၊ အဆြဲအလြဲေတြ အားလံုးကို အနီးကပ္ၾကီးၾကပ္ေပးတယ္။ မသိတာေတြရွင္းျပေပးတယ္။ လိုအပ္ရင္ စာပါကူက်က္ေပးတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဂိုက္ေတြဟာ ဘာသာစံုတာဝန္ယူေပးၾကေပမယ့္ သီးသန္႔ဘာသာရပ္ေတြအလိုက္ သင္ၾကတာမ်ိဳးလည္းရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းသားရဲ့လိုအပ္ခ်က္ကို ၾကည့္ျပီး ပိုမိုတိုးတက္ေကာင္းမြန္တဲ့ အေျခအေနေရာက္ေအာင္ တစ္ဖက္တစ္လမ္းကေန ပံ့ပိုးေပးသူမ်ားျဖစ္လို႔ ျမန္မာ့ပညာေရးနယ္ပယ္မွာ ေအာင္ျမင္စြာနဲ႔ ဆက္လက္ခ်ီတက္ေနဆဲပါ။ တကယ္ၾကိဳးစားမွဳရွိတဲ့ကေလးဟာ ဂိုက္ရဲ့ ပံ့ပိုးမွဳေကာင္းေကာင္းကိုရရင္ ပိုမိုေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ဆရာ ဂိုက္ေတြအေၾကာင္းလည္း ေရးပါဦးမယ္။ သံုးေယာက္ကေတာ့ ဒီမွာပဲ ရွိေနပါတယ္။

Saturday, October 18, 2008

ေဘာင္ဘင္ခတ္ေသး ေရအိုးေလး

ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေတာ္ငယ္ငယ္တည္းက အရမ္းဆႏၵျပင္းျပခဲ့တဲ့ စိတ္ဓါတ္တစ္ခုျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အကူအညီလိုတဲ့သူေတြ၊ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့သူေတြကို လိုတာေတြ ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္စိတ္ပါ။ ဒီစိတ္နဲ႔ ပက္သက္ျပီး ဆက္ျဖစ္လာတာက “ဘိုးဘြားရိပ္သာ” ေတြ၊ “မိဘမဲ့ေဂဟာ” ေတြ ထူေထာင္ခ်င္တယ္။ ႏိုင္ငံအႏွံ႔ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ကို တည္ေထာင္ေပးခ်င္တာ။ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ငါလုပ္ႏိုင္မွာလို႔ ကိုယ့္ဘာသာ စဥ္းစားမိတာနဲ႔ကို ေတာ္ေတာ္ပီတိျဖစ္ေနခဲ့တယ္။


ကၽြန္ေတာ္ၾကံစည္မိတာက ၾကီးပြားခ်မ္းသာေအာင္လုပ္မယ္။ ပိုက္ဆံေတြအမ်ားၾကီးရွိလာတဲ့တစ္ေန႔ ဟုန္းခနဲ ရိပ္သာၾကီးေတြ၊ ေဂဟာၾကီးေတြ တည္ေထာင္မယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳး စိတ္ကူးထားတာ။ ဒါေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္း ဆင္ျခင္သိတတ္လာတဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေတာ္ေတာ္စိတ္ကူးယဥ္ေနမိပါလားဆိုတာ သိလာတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပမာဏအထိေရာက္မွ လုပ္ႏိုင္မွာလဲ လုပ္မွာလဲဆိုတဲ့ေမးခြန္း ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ ဝင္ဝင္လာတယ္။ အဓိကလိုအပ္ခ်က္က စိတ္ဓါတ္ဘယ္ေလာက္ပဲ ျပင္းျပင္း သက္ေရာက္မွဳမပါရင္ ဘာအလုပ္မွ အေကာင္ထည္ေပၚမွာ မဟုတ္ဘူး။


ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခ်င္ေနတာေတြကို အမ်ားတကာေတြက လက္ေတြ႔လုပ္ေနၾကတာ ေတြ႔ရျမင္ရတာ အင္မတန္အားရစရာေကာင္းတယ္။ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အသြင္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ လူမွဳေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး အစရွိတဲ့ ကူညီမွဳေတြ အားၾကိဳးမာန္တက္ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့သူေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္လို ေလထဲတုိက္အိမ္ေဆာက္တဲ့သူေတြ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္လို ဘယ္ေလာက္ျဖစ္မွ ဘယ္ေလာက္ရမွ ဘယ္လိုမ်ိဳးလုပ္လိုက္မယ္ဆိုတဲ့လူမရွိဘူး။ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ဝန္ကို ကိုယ္ႏိုင္သေလာက္ဝင္ထမ္းေနၾကတာ။ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္တဲ့သူက ေငြေၾကး၊ လုပ္အားတတ္ႏိုင္တဲ့သူက လုပ္အား စိုက္ထုတ္ၾကတယ္။ အဲဒီျမင္ကြင္းေတြကို ျမင္ရတိုင္း၊ ၾကားရတုိင္း၊ ဖတ္ရတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ လိပ္ျပာမလံုေတာ့ဘူး။ ဘယ္သူ႔မွ မသိဘဲ ကိုယ့္ဟာကို ရွက္ေနတယ္။ ေလာကမွာ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္ျပန္ျမင္ျပီး ရွက္ရတာေလာက္ ခံရခက္တာမရွိေတာ့ဘူး။


“ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘာလုပ္မယ္” ဆိုတာအစား “အခု ငါဘာလုပ္ေပးႏိုင္မလဲ” ဆိုတဲ့ အသိတစ္ခု ျဖစ္လာတယ္။ ေျပာင္းလဲမိလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခ်င္တာသည္ ၾကီးၾကီးမားမား။ အခုလက္ရွိမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေသးဘူး။ ဟုတ္ျပီ ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္မလဲ။ ျဖစ္ခ်င္တဲ့အေနအထား မေရာက္ႏိုင္ေသးသေရြ႔ ျဖစ္ေနတဲ့အေနအထားမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနမွာလား။ အသက္ေတြသည္ တျဖည္းျဖည္းၾကီးလာတာ။ အုိလာတာ။ ဘယ္အခ်ိန္ျပည့္မယ္မွန္း မသိႏိုင္တဲ့ ေရအိုးကို ငုတ္တုတ္ထိုင္ေစာင့္ေနတာဟာ ေတာ္ေတာ္မိုက္မဲရာၾကပါတယ္။


ေရငတ္ေနတဲ့သူေတြ ကိုယ့္ေရွ႔မွာ ျမင္ေတြ႔ပါလ်က္နဲ႔ ေရတိုက္ခ်င္စိတ္လဲ ရွိပါလ်က္နဲ႔ ေရအိုးမျပည့္ေသးလို႔ ေရမတိုက္ေသးဘဲထားရင္ ကၽြန္ေတာ့္ေလာက္ မိုက္မဲတဲ့သူ ရွိေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ “မျပည့္တဲ့အိုး ေဘာင္ဘင္ခတ္”လို႔ဆိုေပမယ့္ ေရျပည့္ေနျပီး အလွသက္သက္ျဖစ္ေနတဲ့ ေရအိုးေတြထက္စာရင္ေတာ့ မျပည့္ေသးေပမယ့္ ခပ္သံုးလို႔ရတဲ့ ေရအိုးမ်ိဳးကသာ ပိုျပီး အဓိပၸါယ္ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ့ မျပည့္ေသးတဲ့ေရအိုးေလးကိုလဲ ေရဆာေနတဲ့သူအတြက္ တစ္ငံုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ေပါက္ပဲျဖစ္ျဖစ္တိုက္ဖို႔ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲလိုက္ပါတယ္။


ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲနဲ႔ ေဝးေဝးမသြားႏိုင္ရင္ ကိုယ့္နားအနီးဆံုးကိုပဲ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ၾကည့္ပါ။ ကိုယ္တိုင္ျပည့္စံုေကာင္းေပမယ့္ ကိုယ့္မိဘ၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ အဆင္ေျပပါရဲ့လား။ အဲဒီအဆင့္ကို ေက်ာ္ျပီဆိုရင္ ကိုယ့္ရပ္ရြာ၊ ကုိယ့္ဇာတိ၊ ကိုယ့္ျမိဳ႔ေလးမွာ အဆင္ေျပၾကပါရဲ့လား။ အဆင့္ဆင့္ၾကည့္တတ္ျမင္တတ္ရင္ ျဖည့္ဆည္းတတ္မယ္ဆိုရင္ အတိုင္းတာတစ္ခုထိ အင္မတန္အက်ိဳးေက်းဇူးရွိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အေမရဲ့ ၾကီးေဒၚအၾကီးဆံုးသည္ သားသမီးအရင္းျခာမရွိဘဲ တစ္ကိုယ္တည္းပဲေနပါတယ္။ အရင္ကေတာ့ ေစ်းဆိုင္ေလးတည္ထားတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အရြယ္ေထာက္လာတာေၾကာင့္ မထြက္ေတာ့ေပမယ့္ ဆိုင္ထြက္ခဲ့တဲ့ အခန္းေလးမွာပဲ ေနတယ္။ စားေသာက္ေရးအတြက္ေတာ့ သူ႔ဆိုင္ေလးဖြင့္ထားတဲ့အိမ္က အမ်ိဳးရင္းေတြထက္ေတာင္ သူ႔အေပၚမွာ ပိုျပီးခင္မင္တြယ္တာေသးတယ္။ အားလံုးက မိသားစုလိုပဲ ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ထားတယ္။ သူကလဲ အဲဒီမွာပဲေပ်ာ္တယ္။ သီတင္းကၽြတ္လို အခါၾကီးရက္ၾကီးေတြ ၾကံဳၾကိဳက္တဲ့အခါေတြမွာေတာ့ အေမက မုန္႔တို႔၊ ပိုက္ဆံတို႔နဲ႔ သံုးခ်င္တာေလး သံုးႏိုင္ေအာင္ စားခ်င္တာေလး စားႏိုင္ေအာင္ ကန္ေတာ့ေလ့ရွိပါတယ္။ အျခားတူတူမေတြကလည္း ကန္ေတာ့ၾကတာပါပဲ။


ကၽြန္ေတာ္ဒီမလာခင္ကေတာ့ ရတဲ့လခကစားေလာက္ရံု၊ အခန္းခစာခ်ဳပ္ထပ္တိုးျပီဆို မိဘဆီက ပိုက္ဆံျပန္ေတာင္းေနရတဲ့ဘဝမို႔ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီမွာ သင့္တင့္တဲ့လစာေလးနဲ႔ ရပ္တည္မိတဲ့အခါမွာေတာ့ ျမန္မာျပည္ျပန္ရင္ အဖြားေတြကို ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ကန္ေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားျပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဒီေရာက္ျပီး တစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အဖြားက တရားျပသြားခဲ့ပါတယ္။ ငယ္ငယ္တည္းက အိမ္မွာအတူေနခဲ့တဲ့အဖြား (အေဖ့ရဲ့ အေမ) သျဂိဳလ္တဲ့ေန႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္ဒီေရာက္တာ တစ္ႏွစ္တိတိျပည့္တဲ့ေန႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္အေဝးကေန တတ္ႏိုင္တာေတြအေကာင္းဆံုး ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ေပမယ့္ အခ်ိန္မီ လုပ္ႏိုင္ျခင္းဟာ ဘယ္ေလာက္အေရးၾကီးတယ္ဆိုတဲ့ အသိကို အဖြားက ကၽြန္ေတာ့္ကို သတိေပးလိုက္သလိုပါပဲ။


ျမန္မာျပည္ျပန္မွဆိုတဲ့ ေရျပည့္ေနတဲ့အိုးျဖစ္ေအာင္ထိကို ကၽြန္ေတာ္ထိုင္မေစာင့္ေတာ့ဘူး။ သက္ရွိထင္ရွားက်န္ေနေသးတဲ့ အဖြား(အေမ့ရဲ့ အေမ)နဲ႔ ေစာေစာကေရးခဲ့တဲ့ အဖြားကို လစဥ္ မိဘေတြဆီ ေငြပို႔ေပးတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တတ္ႏိုင္တဲ့ ေငြပမာဏနဲ႔ ကန္ေတာ့ခဲ့တယ္။ ပထမဆံုးကန္ေတာ့တဲ့လတုန္းက ေငြလႊဲျပီး ေနာက္တစ္ပတ္ဖုန္းဆက္ေတာ့ အေမက ေျပာျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက အဲလို လစဥ္ကန္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းသြားေျပာေတာ့ ဝမ္းသာလို႔ ဆုေတြေပးလိုက္တာ စံုေနတာပဲတဲ့ေလ။ ပထမဆံုးကန္ေတာ့တဲ့ေငြကို ဘာလုပ္လဲဆိုတာသိရေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဝမ္းနည္းဝမ္းသာျဖစ္ျပီး မ်က္ရည္ဝဲရတယ္။ ေတာင္ငူက ဗုိလ္မွဴးဖိုးကြန္းလမ္းေပၚမွာ ေရႊႏွင္းဆီ ေဒၚအုန္းခင္ ဓမၼာရံုၾကီးရွိတယ္။ အဲဒီမွာ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး အာရုဏ္ဆြမ္းေလာင္းအသင္း ထူေထာင္ထားတာ သက္တမ္းအေနနဲ႔ သိပ္ေတာ့မၾကာေသးဘူး။ အဲဒီဆြမ္းဝတ္ကို သူလွဴခ်င္ေနတာၾကာလွျပီတဲ့ ခုမွလွဴရေတာ့မယ္ဆိုျပီး သြားလွဴလိုက္ပါသတဲ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ေလ အားပါးတရကို သာဓုေခၚမိပါေတာ့တယ္။


အလွဴဆိုတာ ဆက္စပ္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ယူတတ္ရင္ ကုသိုလ္တိုးပါတယ္။ စိတ္ထားတတ္ရင္ ျမတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ မျပည့္တတ္ေသးတဲ့ ေရအိုးေသးေသးေလးထဲက ေဘာင္ဘင္ခတ္ေနတဲ့ ေရတစ္ေပါက္ဟာ တတိယအရြယ္အမယ္အိုတစ္ေယာက္ရဲ့ ဒါနစိတ္ကို ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီကတစ္ဆင့္ သာသနာ့ဝန္ထမ္း ရဟန္းေတာ္ေတြအတြက္ သပၸါယမွ်တေသာ ဆြမ္းတစ္လုတ္သာ ျဖစ္ထြန္းေစဦး။ အဘယ္မွ် အက်ိဳးမ်ားေနပါျပီလဲဗ်ာ။
ေဘာင္ဘင္ခတ္ေနေပမယ့္ အဓိပၸါယ္ရွိေသာ ေရအိုးေလးမ်ားအျဖစ္ ေလာကကို တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာမွ ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚၾကပါေစ။

Monday, October 13, 2008

ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္ေန႔

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ရုပ္ရွင္ဖလင္နဲ႔ အေစာဆံုးမွတ္တမ္းတင္ ရိုက္ကူးႏိုင္ခဲ့တာက လြတ္လပ္ေရးၾကိဳးပမ္းမွဳသမိုင္းမွာ အထင္ကရ ပုဂၢဳိလ္ၾကီးမ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ေဖ၊ပု၊ရွိန္အဖြဲ႔က ဦးထြန္းရွိန္ ရဲ့ စ်ာပနအခမ္းအနားမွတ္တမ္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာရုပ္ရွင္ေခတ္ဦးအခ်ိန္ဟာ အာရွမွာ အေတာ္ေစာခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၂၀ ေအာက္တိုဘာလ ၁၃ ရက္ ေန႔ မွာေတာ့ ျမန္မာ့ပထမဆံုးရုပ္ရွင္ျဖစ္တဲ့ “ေမတၱာနဲ႔သူရာ” အသံတိတ္ဇာတ္ကားကို စတင္ျပသႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာၾကီးပီမိုးနင္းရဲ့ ဇာတ္လမ္းကို ပထမဆံုးျမန္မာဒါရိုက္တာအျဖစ္ ဦးအုန္းေမာင္က စတင္ရိုက္ကူးခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ပထမဆံုးမင္းသားအျဖစ္ ဦးညီပု နဲ႔ အျခားသရုပ္ေဆာင္ေတြ ပါဝင္ၾကပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းအနီးက ရြိဳင္ရယ္ရုပ္ရွင္ရံုမွာ ျပသခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေန႔ကို ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္ေန႔အျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့ပါတယ္။

၁၂ ႏွစ္အၾကာ ၁၉၃၂ မွာေတာ့ ပထမဆံုး ျမန္မာအသံထြက္ရုပ္ရွင္ကားျဖစ္တဲ့ “ေငြေပးလို႔မရ” ဇာတ္ကားကို ဒါရိုက္တာဦးတုတ္ၾကီးက စတင္ရိုက္ကူးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အသံထြက္ကားေတြ မေပၚခင္က ရုပ္ရွင္ရံုထဲမွာ ေနာက္ခံတီးလံုးထြက္ဖို႔ ဆိုင္းဝိုင္းၾကီးေတြနဲ႔ တီးခတ္ၾကတယ္လို႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံရုပ္ရွင္အစည္းအရံုးကိုေတာ့ ၁၉၄၆ မတ္လ ၈ရက္ေန႔မွာ စတင္ဖြဲ႔စည္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္သမိုင္းျပတိုက္ကို ဝကၤာပါလမ္း၊ ဗဟန္းျမိဳ႔နယ္၊ ရန္ကုန္မွာ ၁၉၉၈ က ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေခတ္အဆက္ဆက္ ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္သမိုင္းကို အေတာ္ စံုစံုလင္လင္ကို ေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။ စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ရွားပါးဓါတ္ပံုေတြလည္း ေတြ႔ရမွာပါ။

အကယ္ဒမီလို႔ သိၾကတဲ့ ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္ထူးခၽြန္ဆုကိုေတာ့ ၁၉၅၂ ခုႏွစ္မွာ စတင္ခ်ီးျမွင့္ခဲ့ပါတယ္။ စတင္ခ်ီးျမွင့္စဥ္က ဇာတ္ကားဆု၊ မင္းသားဆု၊ မင္းသမီးဆု ဆိုျပီး အမ်ိဳးအစားအေနနဲ႔ သံုးမ်ိဳးသာ ခ်ီးျမွင့္ခဲ့ေပမယ့္ ၁၉၉၄ ကစျပီး ၁၁ဆု အထိ တိုးခ်ဲ့ခ်ီးျမွင့္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီဆုေတြကေတာ့-
၁။ ဇာတ္ကားဆု
၂။ ဒါရိုက္တာဆု
၃။ ဇာတ္ညႊန္းဆု
၄။ တည္းျဖတ္ဆု
၅။ အသံဆု
၆။ ေတးဂီတဆု
၇။ ဓါတ္ပံုဆု
၈။ အမ်ိဳးသားဇာတ္ပို႔ဆု
၉။ အမ်ိဳးသမီးဇာတ္ပို႔ဆု
၁၀။ အမ်ိဳးသားဇာတ္ေဆာင္ဆု
၁၁။ အမ်ိဳးသမီးဇာတ္ေဆာင္ဆု တို႔ ျဖစ္ၾကပါတယ္။
အကယ္ဒမီသမိုင္းတေလွ်ာက္ ပထမဆံုး ထူးခၽြန္ဆုရ ဇာတ္ကားက ေအဝမ္းဖလင္က ရိုက္ကူးတဲ့ “ခ်စ္သက္ေဝ” ဇာတ္ကားျဖစ္ပါတယ္။ ပထမဆံုးထူးခၽြန္ဆုရ အမ်ိဳးသားဇာတ္ေဆာင္က မာလာရီဇာတ္ကားမွ “ဦးေက်ာ္ဝင္း” ျဖစ္ျပီး၊ အမ်ိဳးသမီးဇာတ္ေဆာင္က ခ်စ္သက္ေဝဇာတ္ကားမွ “ေဒၚၾကည္ၾကည္ေဌး” ျဖစ္ပါတယ္။


ထူးခၽြန္ဆုအေရအတြက္ အမ်ားဆံုးရရွိသူေတြအေနနဲ႔


ဦးညႊန္႔ဝင္း (ဆုအေရအတြက္ အမ်ားဆံုး ၇ ဆု၊ အမ်ိဳးသားဇာတ္ေဆာင္ဆု၊ ဇာတ္ပို႔ဆုမ်ား)
ဦးသုခ (ဒါရိုက္တာဆုအေရအတြက္ အမ်ားဆံုး ၆ ဆု)
ရန္ေအာင္ (အမ်ိဳးသားဇာတ္ေဆာင္ (မင္းသား) ဆုအေရအတြက္ အမ်ားဆံုး ၆ ဆု)
ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္ (ဆုအေရအတြက္ ၅ ဆု၊ အမ်ိဳးသမီးဇာတ္ေဆာင္ဆု၊ ဇာတ္ပို႔ဆုမ်ား)
ေမသန္းႏု (ဆုအေရအတြက္ ၅ ဆု၊ အမ်ိဳးသမီးဇာတ္ေဆာင္ဆု၊ ဇာတ္ပို႔ဆုမ်ား)
ဦးတင္ဦး (ဒါရိုက္တာဆုအေရအတြက္ ၅ ဆု)
ဦးၾကည္စိုးထြန္း (ဆုအေရအတြက္ ၅ ဆု၊ ဇာတ္ညႊန္းဆု၊ ဒါရိုက္တာဆုမ်ား)




အထက္ပါ အႏုပညာရွင္ အတတ္ပညာရွင္မ်ားဟာ ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္သမိုင္းမွာ ထူးခၽြန္ဆုအေရအတြက္ အမ်ားဆံုး ဆြတ္ခူးရရွိထားသူမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ အသက္အရြယ္ရယ္ သရုပ္ေဆာင္မွဳရယ္နဲ႔ ၾကည့္ရင္ေတာ့ ရန္ေအာင္နဲ႔ ေမသန္းႏုတို႔ဟာ ထူးခၽြန္ဆု စံခ်ိန္မ်ားကို ထပ္မံခ်ိဳးႏိုင္ဖို႔ အလားအလာေတြရွိပါတယ္။


အထူးဆုအျဖစ္ ကေလးသရုပ္ေဆာင္ေတြကို ခ်ီးျမွင့္ခဲ့တာ ၄ၾကိမ္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၅၅ မွာ ဖိုးျပံဳးခ်ိဳ ကားမွ မဝင္းမာ (ယခု ေဒါက္တာဝင္းမာ)၊ ၁၉၇၇ မွာ အေဖတစ္ခုသားတစ္ခု ကားမွ ေအာင္ထြန္းေလး၊ ၁၉၇၈ မွာ ေမတၱာရွင္မေလးျငိမ္းျငိမ္းအိ ကားမွ အဂၤလန္စိန္ (ယခု အဆိုေတာ္ ျငိမ္းျငိမ္းအိ)နဲ႔ ၁၉၉၉ မွာ ရင္ထဲကေဆာင္းရာသီ ကားမွ အိျဖဴစိုး တို႔ ရရွိထားၾကပါတယ္။ ကေလးသရုပ္ေဆာင္ထူးခၽြန္ဆုအေနနဲ႔ ၾကည့္ရင္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ၾကာမွ တစ္ၾကိမ္သာ ေပၚထြက္လာသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။


ႏွစ္ႏွစ္ဆက္တိုက္ဆြတ္ခူးသူေတြ အမ်ားအျပားရွိေပမယ့္ သံုးႏွစ္ဆက္တိုက္ထူးခၽြန္ဆုရသူကေတာ့ ဇာတ္ညႊန္းဆု ၃ဆုရ ဦးျငိမ္းမင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဆုရရွိတာကို မသိလိုက္ရဘဲ ကြယ္လြန္သြားရွာတဲ့သူေတြကေတာ့ (ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္) ဓါတ္ပံု ဦးခ်စ္မင္းလူနဲ႔ ဦးေဇာ္လင္းတို႔ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဦးေဇာ္လင္းဆိုရင္ ကြယ္လြန္ျပီးမွသာ ႏွစ္ႏွစ္ဆက္တိုက္ဆုရျပီး ထပ္ဆင့္အကယ္ဒမီ ျဖစ္ရရွာပါတယ္။ အခ်ိဳ႔ေသာ သရုပ္ေဆာင္ပညာရွင္ေတြဟာ အႏုပညာအရည္အေသြးေျပာင္ေျမာက္ေပမယ့္ ထူးခၽြန္ဆု ရမသြားဘဲ ကြယ္လြန္သြားတဲ့့သူေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ ဥပမာ မင္းသားၾကီး ဦးေဇယ် ဆိုရင္ ထူးခၽြန္ဆု ရမသြားရွာပါဘူး။ ျမန္မာသရုပ္ေဆာင္ေတြထဲမွာ ပထမဆံုး ကိုယ္ပိုင္မာစီဒီးကား စီးႏိုင္ခဲ့တာက ဦးဖိုးပါၾကီး ျဖစ္ပါတယ္။ (ဦး)ေမာင္သင္ ကေတာ့ ဆရာဝန္၊ စာေရးဆရာ၊ ဒါရိုက္တာ၊ သရုပ္ေဆာင္ အစရွိတဲ့စြယ္စံုရ အႏုပညာရွင္ၾကီးျဖစ္ပါတယ္။ ဦးဝင္းဦးသည္လည္း စာေရးဆရာ၊ ဇာတ္ညႊန္းေရးဆရာ၊ ဒါရိုက္တာ၊ သရုပ္ေဆာင္၊ အဆိုေတာ္ စတဲ့ စြယ္စံုရ အႏုပညာရွင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။


-----------------------------------------------------------------------------------------


ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္ေန႔ အမီတင္ခ်င္လို႔ စုေဆာင္းမွတ္သားထားတာေလးေတြ၊ မွတ္မိတာေလးေတြနဲ႔ ဝီကီတို႔ ဘာတို႔မွာ ျပန္လည္ရွာေဖြေတြ႔ရွိတာေလးေတြကို အျမန္ေရးတင္လိုက္ရလို႔ အစီစဥ္မက်ခဲ့တာ နားလည္ေပးၾကပါ။ ေနာင္လည္း ျမန္မာရုပ္ရွင္နဲ႔ ဆိုင္တဲ့အေၾကာင္းေလးေတြ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ေလးေတြကို ေရးပါဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္ကို အခြင့္ရတိုင္း မလြတ္တမ္းၾကည့္တဲ့သူပါ။ အရမ္းႏွစ္သက္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ အဲဒီေလာက္ ၾကိဳက္လဲဆိုေတာ့ ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္ေန႔မွာ ေမြးခဲ့လို႔မ်ားလား....
(သီတင္းကၽြတ္လျပည့္နဲ႔ ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္ေန႔က တစ္ႏွစ္မွာေတာ့ တစ္ရက္တည္းက်ခဲ့ဖူးတယ္ဗ်)

Monday, October 6, 2008

လေရာင္ေအာက္က တစ္ေယာက္ေသာသူ

မိုးေလေတြ ျငိမ္သက္စျပဳေနျပီ။
အေနာက္ဖက္ဆီမွာ ေဒါင္းယာဥ္ပ်ံဖန္ဝါေနမင္းၾကီးက ဝင္လုဆဲဆဲ။
အေရွ႔ဖက္ဆီမွာ ဝန္းဝန္းစက္စက္ ဖိုးလမင္းက ထြက္ျပဴစ။
ေဆာင္းေလေျပက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ညွင္းညွင္းသြဲ႔သြဲ႔။
ေလာကတစ္ခြင္ ေအးခ်မ္းသာယာေနတဲ့ တစ္ညေန။

ျမတ္ဘုရားရွင္ မယ္ေတာ္မိနတ္သားအမွဴးျပဳေသာ တာဝတိသာပရိတ္သတ္ေတြကို ဝါတြင္းသံုးလ အဘိဓမၼာတရားေတာ္ျမတ္ ေဟာၾကားေတာ္မူျပီး လူ႔ျပည္ရြာ သကၤာသနဂိုရ္ျပည္သို႔ ျပန္လည္ၾကြခ်ီေတာ္မူရာမွာ အထက္ေကာင္းကင္မွ နတ္ျဗဟၼာေတြက ထိန္ထိန္ျငီးျငီး နတ္မီးလွ်ံအသီးသီးနဲ႔ လိုက္ပါပူေဇာ္ၾကသလို ေျမျပင္အဝွန္းမွ လူပရိတ္သတ္ေတြကလည္း အထူးထူးေသာ မီးေရာင္စံုမ်ားနဲ႔ ရိုေသညြတ္တြား ၾကိဳဆိုၾကတဲ့ေန႔။

တစ္ျမိဳ႔လံုး တစ္ႏိုင္ငံလံုး သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ည မီးထြန္းပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ေနၾကခ်ိန္ သာယာလွတဲ့ အဲဒီညေနခင္း ေတာင္ငူျပည္သူ႔ေဆးရံုၾကီးအတြင္းမွာ သားဦးရတနာကို ေအာင္ျမင္ေခ်ာေမြ႔စြာ ဖြားျမင္ခဲ့တယ္။

ေက်းဇူးပါေမေမ

မီးေရာင္စံုေတြက ထြန္းထြန္းပပ
ဖိုးလမင္းၾကီးက ျပည့္ျပည့္ျဖိဳးျဖိဳး
ရာသီဥတုက ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း

အဲဒီလို ျမန္မာ့ေရေျမသဘာဝရဲ့ အလွပဆံုးအခ်ိန္တစ္ခုမွာ လူျဖစ္ခြင့္ရေအာင္ ဖန္ဆင္းေပးတဲ့အတြက္

ေက်းဇူးပါေဖေဖ

Saturday, October 4, 2008

ရုပ္ျမင္သံၾကားမိတ္ဆက္

ေတာင္ငူကို တီဗီြ ဆိုတဲ့ ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္ေလး ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္ကတည္းက စေရာက္ခဲ့လဲေတာ့ မသိပါ။ အဖိုးျဖစ္သူရဲ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ေစာေစာစီးစီး ၾကည့္ခြင့္ရခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ေလျဖတ္ထားလို႔ အိမ္ထဲမွာပဲ အေနမ်ားရတဲ့အဖိုးဟာ ရုပ္ျမင္သံၾကားဆိုတာ ေပၚလာေတာ့ ရန္ကုန္ဆင္းျပီး ဝယ္ဖို႔စီစဥ္တယ္။ အဖိုးရဲ့ထံုးစံအတိုင္း လိုင္းဆြဲေနတဲ့ကား နားရက္မွာ ဆံ့သမွ် သားေျမး အကုန္တင္ျပီး ရန္ကုန္ကို ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္ အဝယ္ထြက္ခဲ့တယ္။ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ကၽြန္ေတာ္က မပါမျဖစ္ေပါ့။ အဲဒီတစ္ၾကိမ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ့ ပထမဆံုး ရန္ကုန္ခရီးျဖစ္ပါတယ္။


ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္ကို သေဘာၤသား အသိတစ္ေယာက္အိမ္က မရမက အတင္းေတာင္းဝယ္ခဲ့ပါတယ္။ သေဘာၤသားရဲ့ အမ်ိဳးသမီးက မေရာင္းခ်င္ေပမယ့္ အဖိုးက အရမ္းလိုခ်င္ေနတာရယ္၊ ခ်ီတက္လာတဲ့ ကားစင္းလံုးျပည့္ကိုၾကည့္ျပီး အားနာတာရယ္(တကယ္ေတာ့ ျဖံဳသြားတာ ျဖစ္မယ္ း)ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေအာင္ျမင္စြာနဲ႔ ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္ၾကီး ဝယ္လာျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက ေလးေဒါင့္ကားၾကီးနဲ႔ ျမိဳ႔ထဲမွာ လိုက္ေရာင္းတဲ့ ေရခဲမုန္႔လည္း စားခဲ့ရပါေသးတယ္။ ဦးေလးအငယ္ဆံုးက ၾကိဳ႔ကုန္းေက်ာင္းထဲမွာ RIT တက္ေနတာမို႔ ေက်ာင္းထဲကို မိသားစုလိုက္ၾကီး သြားလည္ခဲ့ၾကတယ္။ ေနာင္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္အၾကာမွာ ေနာက္ဆံုးမ်ိဳးဆက္ ေက်ာင္းသားေလးျဖစ္လာမယ့္ ခ်ာတိတ္ေလးရဲ့ RIT ေက်ာင္းေတာ္သို႔ ပထမဆံုး ေရာက္ဖူးခဲ့တဲ့ အလည္ခရီးပါ။

အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက ျမန္မာ့အသံက အျဖဴအမည္း ျမန္မာကားေတြျပတဲ့ေန႔ဆိုရင္ အိမ္မွာ အင္မတန္လူစည္ပါတယ္။ ကြမ္းအရမ္းၾကိဳက္တဲ့ ဖိုးဖိုးဝဝၾကီးက အလယ္မွာ ထိုင္ခံုနဲ႔ ကြမ္းအစ္နဲ႔။ ထမင္းဆိုင္ဖြင့္ထားတဲ့ ဘၾကီးအိမ္က လက္ဖက္သုတ္ဇလံုၾကီးေတြနဲ႔ တစ္ဖြဲ႔လံုး ခ်ီတက္လာေလ့ရွိသလို၊ ကၽြန္ေတာ့္အေမဖက္က ေဆြမ်ိဳးစုေတြကလည္း အင္နဲ႔အားနဲ႔ ခ်ီတက္လာၾကတယ္။ အိမ္ေရွ႔ဧည့္ခန္းမွာ ေနရာလြတ္မရွိတဲ့အျပင္ အေပၚထပ္တက္တဲ့ ေလွကားထစ္ေတြဟာလည္း ပြဲၾကည့္စင္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးအဖြဲ႔ကေတာ့ ေရွ႔ဆံုးက အထူးတန္းမွာ ေနရာယူျပီးသားပါ။အဲဒီအခ်ိန္က ရုပ္ရွင္ကို ဘာမွနားမလည္ေသးေပမယ့္ အိမ္မွာလူေတြ အမ်ားၾကီးေရာက္ေနတာကိုပဲ အရမ္းေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းေနတယ္။ ကာတြန္းကားေတြ လာရင္ေတာ့ ထမင္းေမ့ဟင္းေမ့။ ၾကြက္စူပါမင္းဆိုရင္ အသည္းစြဲပဲ။


ေနာက္ေတာ့ ေအာက္စက္လို႔ ေခၚတဲ့ ဗီြဒီယိုျပစက္ေတြ ငွားလို႔ရလာတယ္။ ေစ်းပိတ္ရက္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြ ဆံုတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ဆိုင္ကေန ေအာက္စက္ ငွားၾကည့္ေလ့ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေလးေတြအတြက္ ကာတြန္းကားကေတာ့ မပါမျဖစ္ေပါ့။ အဲဒီေန႔ဆိုရင္ မနက္ကတည္းက ေမာင္ႏွမေတြ မုန္႔ဖိုးေတြစုျပီး သြားရည္စာမုန္႔မ်ိဳးစံု အဆင္သင့္ဝယ္ဖြက္ထားၾကတယ္။ ငွားၾကည့္တဲ့အခါ သရဲကားလို၊ ေခါင္းႏွစ္လံုးေျမြလို ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ကားေတြလည္း ပါတတ္တယ္။ အဲဒီအတြက္ စမျပခင္ကတည္းက ေစာင္တစ္ေယာက္တစ္ထည္နဲ႔ လံုျခံဳေအာင္လုပ္ျပီးသား။ ယူထားတဲ့ေနရာကလည္း ေရွ႔ဆံုးမွာ သရဲခန္းလာျပီဆိုရင္ အသားကုန္ေအာ္ၾကျပီး ေခါင္းျမီးျခံဳၾကားထဲဝင္လိုက္ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္နဲ႔။ သရဲကားလည္းျပီးေရာ ေရအိမ္ေတာင္ တစ္ေယာက္တည္းမသြားရဲေတာ့ဘူး။ အာဂသတိၱ။


ရုပ္ျမင္သံၾကားေပၚစကတည္းက တီဗီြဖြင့္တာနဲ႔ ၾကည့္ဖို႔အဆင္သင့္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ တီဗီြေရွ့မွာ ဖိုးဖိုးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က အမာခံပရိသတ္။ အဂၤလိပ္ကားျပတဲ့ေန႔ဆို အိမ္ေရွ႔အိမ္မွာေနတဲ့ အန္တီတစ္ေယာက္ လာၾကည့္ေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီအန္တီက ေတာင္ငူကို အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ခဏေျပာင္းလာတာ။ ႏိုင္ငံျခားမွာ အၾကာၾကီးေနခဲ့ဖူးလို႔ အဂၤလိပ္လို ေကာင္းေကာင္းကၽြမ္းတာေပါ့။ အန္တီ လာၾကည့္တဲ့ေန႔ဆို ဖိုးဖိုးကို အျမဲဘာသာျပန္ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အၾကိဳက္ေပါ့။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ေနတုန္း အန္တီရယ္ျပီဆို အန္တီ ဘာေျပာလိုက္လို႔လဲဟင္ဆိုျပီး လွမ္းလွမ္းေမး ျပီးမွ လိုက္ရယ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပေနတာ။ အန္တီလည္း ရန္ကုန္ျပန္ေျပာင္းသြားေရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျမးအဖိုးကို ဘာသာျပန္ေပးမယ့္သူ မရွိေတာ့ဘူး။


တခ်ိဳ႔ အဂၤလိပ္ကားေတြေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မၾကည့္တတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာ့ ၾကိဳက္တယ္။ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြဆိုေပမယ့္ သူ႔အပိုင္းနဲ႔သူျဖစ္လို႔ ၾကည့္ရတာ အရသာမပ်က္ဘူး။ Air Wolf ဇာတ္ကားဆိုရင္ ေနာက္ခံတီးလံုးက အရမ္းမိုက္။ အဲဒီတီးလံုးကို အခုထက္ထိမွတ္မိေနတုန္း။ Charlie's Angels ကားကေတာ့ စံုေထာက္အဖြဲ႔ ဆရာၾကီးနဲ႔ တပည့္မသံုးေယာက္။ ေရဒီယိုလိုဟာေလး စားပြဲေရွ႔ခ်ျပီး သတင္းၾကားတာနဲ႔ သြားေတာ့တာပဲ။ S.W.A.T ကြန္မန္ဒိုေတြ လူဆိုးဖမ္းေတာ့မယ္ဆို ေသနတ္ေတြ ပစ္ပစ္ေပးတာ သိပ္သေဘာက်တာေပါ့။ အဲဒီထဲကအတိုင္း အျပင္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လိုက္ေဆာ့ၾကေသးတာ။ Knight Rider ထဲက ကားမဲမဲေလးကိုဆို အရမ္းလိုခ်င္တာပဲ။ အေဝးကေန ဇာတ္လိုက္က လွမ္းေခၚလို႔ရတယ္ေလ။ ကားေလးက လူမပါဘဲလည္း ေမာင္းလို႔ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဦးေလးတစ္ေယာက္အိမ္ သြားလည္တုန္း ဂၽြမ္းထိုးတဲ့ကားေလး ျမင္ခဲ့တာ သေဘာက်လို႔မဆံုးဘူး။ ေမွာင္ခိုေခတ္ဆိုေတာ့ ကစားစရာ ပစၥည္းကအစ ဆန္းဆန္းျပားျပားေလးေတြခ်ည္းပဲ။ Little houseဆိုတဲ့ကားေလးကေတာ့ ကေလးေလးေတြပါလို႔ ပ်င္းစရာေကာင္းေပမယ့္ ၾကည့္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အိပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ အက္ရွင္ကားေတြကေတာ့ ခ်ဟယ္ႏွက္ဟယ္နဲ႔ သြက္သြက္လက္လက္ဆိုေတာ့ အိပ္ငိုက္ဖို႔သတိမရဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက ရုပ္ရွင္ေတြကလည္း ေစာေစာလာတတ္တာကိုး။


ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေန႔လည္ေတြမွာေတာ့ Telematch။ အသည္းစြဲပဲ။ ရယ္လဲရယ္ရတယ္။ လူၾကီးေတြေဆာ့ၾကတာေပမယ့္ ေပါက္ကရမ်ိဳးစံု အရုပ္ေတြကလည္း အမ်ားၾကီးပါေတာ့ သိပ္ၾကည့္လို႔ေကာင္းတာေပါ့။တစ္ခ်ိန္က ႏွစ္ျခိဳက္ခဲ့ရတဲ့ အဂၤလိပ္ဇာတ္ကားေလးေတြပါ။ ဇာတ္ကားျမင္ရင္ မွတ္မိေပမယ့္ နာမည္ေတာ့ အကုန္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ စာလံုးေပါင္းကအစသိေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေက်းဇူးနဲ႔ youtube မွာ ေမႊေႏွာက္ရင္း အခုမွပဲ အလြမ္းေျပရေတာ့တယ္။

Friday, October 3, 2008

ေဒါင္းျပီ

သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ... ေဝ
လူစံုျပီလားေဟ့... ေအး
လူစံုရင္ ပိုကာေဒါင္းမယ္
ဝိုင္းလိုက္ကြဲ႔ေလး။

ကုလားဖန္ ခါခါထိုးလို႔
ခါးခ်ိဳးျပီး ေအာက္ဖဲေဖာ္
ဘယ္ရစ္ေဝေနာ္။

ဘယ္ရစ္ေဝ အိမ္စံုေစ့ေတာ့
အေပၚဖဲ တစ္ခ်ပ္လွန္
ဝိုင္းစဖို႔ရန္။

ဝိုင္းစခ်င္ စတင္ပစ္ပ
မခ်စ္ရင္ တစ္ခ်ပ္ဆြဲ
လာ.. ပိုက္ဆံဖဲ။

ပိုက္ဆံဖဲ ေပၚမလာ
ေမွ်ာ္ရွာတာ ဂ်ိဳကာေပမယ့္
တက္ဖဲရယ္ တကယ္ေကာင္းတယ္
ငုတ္တုတ္ေဒါင္းပဲ။

Thursday, October 2, 2008

ဇာတ္ဝင္စကား

ျမင္ျမင္သမွ်
အလိုမက်တာ ေတြ႔တိုင္း
ဝင္ဝင္ကာ ေျပာ
ၾကာေတာ့ နင္ေမာလာတယ္။

ဘယ္သူေတြဘာလုပ္
မဟုတ္တာ ေတြ႔တိုင္း
ဝင္ဝင္ကာ ေျပာ
ၾကာေတာ့ နင္ေမာလာတယ္။

အျမင္မေတာ္ ဆင္ေတာ္နဲ႔ခေလာက္
သူ႔ဟာသူ
ဆင္နဲ႔ခေလာက္ မသင့္ေလ်ာ္
ဘာမွ နင္ ေဖာ္ေနစရာမလုိဘူး။

မွန္တာလုပ္ ဟုတ္တာေျပာ
သူ႔ဟာသူ
မွားခ်င္မွား သြားခ်င္သြား
ဘာမွ နင္ ပြားေနစရာမလိုဘူး။

ႏွစ္မႊာအသည္း ဇာတ္လမ္းထဲက
ေဒၚျမေလးစကား နင္ ေဆာင္ထားေလာ့
“မေျပာေတာ့ဘူး မေျပာေတာ့ဘူး
ဘာမွကို မေျပာေတာ့ဘူး”။ ။

Popular Posts