ေတာင္ငူသား

..... စိမ္းလန္းပါေစ ကမာၻေျမ ... ျငိမ္းခ်မ္းပါေစ ကမာၻေျမ .....

Saturday, March 28, 2009

ရေသ့ေတာင္မွ အတက္

ရေသ့ေတာင္ေတာ္စခန္း

ရေသ့ေတာင္ေတာ္စခန္းက ကားလမ္းခရီးတစ္ဆင့္ ဂိတ္ဆံုးပါတယ္။ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ ၾကာပါတယ္။ ကင္ပြန္းစခန္းကေန ရေသ့ေတာင္စခန္းအထိကို ကားခက ၁၈၀၀ က်ပ္ (ေနာက္ခန္း)ပါ။ ရေသ့ေတာင္ကေန ေတာင္ေပၚအထိကေတာ့ ၁၂၀၀ က်ပ္ပါ။ ဘုရားဖူးအမ်ားစုကေတာ့ ရေသ့ေတာင္ထိပဲ ကားနဲ႔တက္ၾကျပီး ရေသ့ေတာင္ကေန ေတာင္ေပၚထိကုိေတာ့ ေျခလ်င္တက္ၾကေလ့ရွိပါတယ္။ တေလာက သတင္းတစ္ပုဒ္မွာ ရေသ့ေတာင္ကေန ေတာင္ေပၚထိ ဘုရားဖူးမ်ားကို ကားနဲ႔ တက္ခြင့္မျပဳေတာ့ဘဲ ကုန္ပစၥည္းမ်ားတင္ေဆာင္မွဳသာ ခြင့္ျပဳေတာ့တယ္လို႔ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။


ကားေပၚမွာ အဲဒီ အဘဝဝရဲ့ ေဘးမွာ ထုိင္မိေတာ့ ကားေကြ႔တဲ့အခါ အဘဖက္ ေစာင္းေကြ႔ရင္ ဆိုဖာၾကီးလိုျဖစ္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ဖက္ ေစာင္းေကြ႔တဲ့အခါမွာေတာ့...

ေတာင္ေပၚတက္တဲ့ကားေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရွ႔နား ထိုင္တဲ့လူတစ္ေယာက္က ရေသ့ေတာင္ေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အိတ္ေတြ(ေက်ာပိုးအိတ္ႏွစ္လံုးထဲ)ကို သူထမ္းပါရေစတဲ့။ သူဟာ အထမ္းသမားျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေတာင္ေျခခဏဆင္းရင္း အခုျပန္တက္လာတာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အထမ္းသမားေတြရဲ့ စည္းကမ္းေတြ ဘယ္လိုရွိတယ္ဆိုတာကို မသိတာမို႔ သူ႔ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို လက္ခံလိုက္မိပါတယ္။ ရေသ့ေတာင္စခန္းေရာက္ေတာ့ အထမ္းသမားကြပ္ကဲေရးရံုးေက်ာ္မွ သူထမ္းလို႔ရမွာျဖစ္လို႔ အဲဒီရံုးေက်ာ္တဲ့အထိ တက္လာခဲ့ဖို႔ ေျပာျပီး တက္သြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အထမ္းသမားကြပ္ကဲေရးရံုးက အက်ီမွာ နံပါတ္ပါေသာ အထမ္းသမားမ်ားကို ရံုးမွအစီအစဥ္ျဖင့္ ငွားရမ္းသယ္ေဆာင္မွသာလွ်င္ တစ္စံုတစ္ခု ျဖစ္ပါက ေျဖရွင္းေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကညာသံၾကားရေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေစာသြားေၾကာင္း သိလိုက္ရေတာ့တယ္။ ရံုးကေနတဆင့္ ငွားသယ္ႏိုင္ေပမယ့္ ဟိုလူကို ေျပာလိုက္မိတာေၾကာင့္ အားနာလို႔ရယ္ ဟုိလူကလည္း သူေစာင့္ေနတဲ့ဆီကေန လွမ္းၾကည့္ေနတာရယ္ေၾကာင့္ မငွားျဖစ္ပဲ ဆက္တက္ခဲ့ၾကေတာ့တယ္။ လမ္းေဘး သစ္ပင္ေအာက္ေလးေတြမွာေတာ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ဝန္းက်င္ အထမ္းသမားေလးေတြ(သူတို႔မွာ နံပါတ္တပ္ထားတဲ့ အက်ီေလးေတြ ဝတ္ထားၾကတယ္)က ေက်ာပိုးအိတ္တစ္လံုး သယ္ခ တစ္ေထာင္ျဖစ္ေၾကာင္း ရံုးကေနတစ္ဆင့္ ငွားရေၾကာင္း တတြတ္တြတ္ ေျပာသူက ေျပာေပးေနၾကပါတယ္။ ဟိုလူမထမ္းခင္ ေစ်းအရင္ေမးၾကည့္ေတာ့ တစ္လံုးကို က်ပ္တစ္ေထာင့္ငါးရာနဲ႔ သံုးေထာင္ေတာင္းပါတယ္။ လမ္းမွာ ကေလးေတြ ေျပာေနတဲ့ ေစ်းကို ၾကားထားလို႔ ေစ်းဆစ္လုိက္ေတာ့ တစ္လံုးတစ္ေထာင္နဲ႔ ရပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ ေက်ာပိုးအိတ္ႏွစ္လံုးကို ေရွ႔ေနာက္တစ္လံုးစီလြယ္ျပီး ေရွ႔ကေနတက္သြားေလရဲ့။ ဒါေတာင္ ကေလးေတြက ေလွ်ာက္ေျပာေနတာ တကယ္ငွားေတာ့မယ္ဆိုရင္ အဲဒီေစ်းနဲ႔ မရဘူးလို႔လဲ ေျပာပါေသးတယ္။
နံပါတ္တပ္ အက်ီနဲ႔ အထမ္းသမားတစ္ဦး

ေျခလ်င္ခရီးဆိုေပမယ့္ ကြန္ကရစ္ကားလမ္း အတိုင္းသာ တက္ၾကတာပါ။ ေတာလမ္းက တက္ခ်င္တဲ့သူေတြအတြက္လည္း လမ္းညႊန္ထားတာရွိပါတယ္။ ရေသ့ေတာင္ကေန ေတာင္ေပၚအထိ ကားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာေတာ့ အတက္အဆင္း ဘုရားဖူးေတြနဲ႔ စည္ကားပါတယ္။ ေျခလ်င္တက္ျပီးမွ ဆက္မတက္ႏိုင္ေတာ့လို႔ လမ္းတစ္ဝက္ကေန အထမ္းငွားခ်င္တဲ့သူေတြကို ေစာင့္ထမ္းေပးဖို႔ အထမ္းစင္ေလးေတြ ေနရိပ္မွာ ခ်ထားျပီး ေစာင့္ေနတာမ်ိဳးလည္းရွိပါတယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး အစားအေသာက္ဆိုင္ေတြနဲ႔ လက္ေဆာင္ပစၥည္းဆိုင္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႔ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာ့ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းပဲ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္လိုက္ ဓါတ္ပံုရိုက္လိုက္နဲ႔တက္သြားတာ “က်ိဳက္ထိုေဟာ္တယ္” ေရာက္တဲ့အထိ တစ္နာရီေတာင္ ၾကာသြားပါတယ္။ :D


ဒီေအာက္က စာပိုဒ္ေလးေတြကေတာ့ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ေရာက္ဖူးစဥ္က အေၾကာင္းေလးေတြကို ျဖည့္စြက္ေရးထားတာပါ။ ပံုေတြကေတာ့ အခုရိုက္ခဲ့တဲ့ပံုေတြပါ။

အထမ္းသမားေလးဦးထမ္းတဲ့ အထမ္းစင္ (ဝါ) ေဝါယာဥ္

ပထမဆံုးအၾကိမ္ ေရာက္ဖူးတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ေျခာက္တန္းႏွစ္မွာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရာက္တဲ့ မနက္က ေတာင္ေပၚတက္တဲ့ကားလမ္း ဖြင့္ပြဲေန႔ (၁၉၉၂ ဇန္နဝါရီ ၄ ရက္ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္)။ ဒါေပမယ့္ ဖြင့္စမို႔ ကားနဲ႔ သိပ္မတက္ရဲၾကေသးဘူး။ အတက္မွာ အေမက က်န္းမာေရးေၾကာင့္ ေဝါယာဥ္အထမ္းနဲ႔ တက္ရတယ္။ ေဝါယာဥ္အထမ္းဆိုတာက သစ္သား ပက္လက္ကုလားထိုင္ကို ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ ဝါးလံုးၾကီးႏွစ္လံုး ေဘးတစ္ဖက္စီမွာ ၾကိဳးနဲ႔ ျမဲစြာဆိုင္းျပီး လူေလးေယာက္က ထမ္းၾကတာပါ။ အေလးခ်ိန္နဲ႔ေပမယ့္ သူတို႔တက္ၾကတာ သာမန္ႏွဳန္းနဲ႔ တက္တဲ့ ဘုရားဖူးေတြထက္ ျမန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အေမနဲ႔ ကပ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္က ေပါ့ေပါ့ေလးပါ ;D အထမ္းေပၚက ကၽြန္ေတာ္တို႔သားအမိကုိ ေတာင္ေပၚက ျပန္ဆင္းလာတဲ့ စေနာက္တတ္တဲ့အဖြဲ႔ေတြက “ဟာ.. မယ္ေတာ္ၾကီး ၾကြလာျပီ ဆားေလွာ္ေလးလည္း ပါတယ္ေဟ့ ေမာ္မဖူးၾကနဲ႔ ခလုပ္တိုက္မယ္” ဆိုျပီး စသြားၾကတာ မွတ္မိေနေသးတယ္။


ျခင္းအထမ္းထဲက လိုက္တဲ့ ကေလးငယ္

ေတာင္ေပၚက ျပန္အဆင္းမွာ ကၽြန္္ေတာ္ေနမေကာင္းျဖစ္ေနေရာ။ အဲဒီေတာ့ ပင္ပန္းမွာစိုးလို႔ အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကို အထမ္းနဲ႔ ဆင္းဖို႔ စီစဥ္ပါတယ္။ ဒီအထမ္းကေတာ့ အခုပစၥည္းေတြ သယ္ေနၾကတဲ့ ျခင္းၾကားၾကီးပါပဲ။ အဲဒီထဲမွာ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ သစ္သားျပားထိုးထားတယ္။ အဲဒီသစ္သားျပားေပၚထိုင္ျပီး ေျခေထာက္က ျခင္းေအာက္ေျခမွာခ်လို႔ လိုက္ရပါတယ္။ အထမ္းသမားက သူ႔ႏွဳန္းနဲ႔သူ ဆင္းတာကို သားေတာ္ေမာင္ မေတာ္တဆ ျပဳတ္က်မွာစိုးတာရယ္၊ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာရယ္၊ ဂ်ီက်တတ္တာရယ္ေၾကာင့္ အေၾကာင္းသိျပီးသား အေဖက ေဘးကေန မ်က္ေျခမျပတ္တမ္း လိုက္ဆင္းပါတယ္။ (ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေနသာမေကာင္းတယ္ တစ္လမ္းလံုး နားတဲ့ေနရာတိုင္း ဟိုဟာစားခ်င္ ဒီဟာစားခ်င္ပါ)။


အဖြားပိန္ပိန္ေလးတစ္ဦးလည္း ဒီလိုျခင္းေတာင္းေလးထဲကေန ေတာင္ေပၚတက္တာ ေတြ႔ခဲ့တယ္

Thursday, March 26, 2009

ေတာင္ေပၚတက္ ကားလမ္းတေလွ်ာက္

ကားေပၚကို အလြယ္တကူ တက္ႏိုင္ေအာင္ ယခုလိုအေဆာင္ေလးေတြ လုပ္ေပးထားပါတယ္

ကင္ပြန္းစခန္းရဲ့ မနက္ခင္းက ေအးေအးျမျမ။ ကုိယ္လက္သန္႔စင္ အဝတ္လဲျပီး “ပန္းျမိဳ႔သူ”ကို ႏွဳတ္ဆက္ခဲ့တယ္။ ျခံထဲ တစ္ပါတ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေနာက္ဖက္မွာ ပိုေကာင္းတဲ့ ဘန္ဂလိုေတြ ရွိေသးတာပဲ။ ေစ်းတန္းအတိုင္း ေလွ်ာက္လာျပီး မနက္စာအတြက္ “က်ိဳက္ထိုေဟာ္တယ္ စားေသာက္ဆိုင္” ဆိုတာကို ေတြ႔တာနဲ႔ အဲဒီမွာပဲ ထိုင္ျဖစ္လိုက္တယ္။ ဒီဆိုင္က ေတာင္ေပၚက က်ိဳက္ထိုေဟာ္တယ္က ဖြင့္ထားတာ။ သိပ္မၾကာေသးဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ထမင္းေၾကာ္နဲ႔ ၾကက္ဥေၾကာ္အျပင္ ရာခ်ိဳတစ္ခြက္ ပါ ေသာက္ျဖစ္တယ္။ မနက္စာေတာ့ ဆာေနလို႔လား မသိဘူး အေတာ္စားလို႔ေကာင္းတယ္။

ေတာင္ေပၚတက္တဲ့ ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ ထြက္မဲ့ကားေပၚမွာ လူက က်ဲေနေသးတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြလည္း ေတြ႔ရတယ္။ ဘုရားဖူးပါးတဲ့ ၾကားရက္ျဖစ္တဲ့ျပင္ အခ်ိန္ကလည္း ကိုးနာရီေက်ာ္ျပီဆုိေတာ့ ကားထြက္ဖို႔ လူျပည့္ေအာင္ နာရီဝက္ေလာက္ ေစာင့္လိုက္ရတယ္။ ကားက လူမျပည့္ရင္ မထြက္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္က ကားေပၚက ျမန္မာကေလးေလးတစ္ေယာက္ကို လွမ္းခ်ီတယ္။ ကေလးကလည္း ေအးေအးေဆးေဆးလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ျပံဳးရယ္လိုက္ မုတ္ဆိတ္ေမြးကို သြားဆြဲလိုက္နဲ႔ ကေလးက ျမဴးေနတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားကလည္း ကေလးခ်စ္တတ္ပံုရတယ္။ ကေလးကလည္း သူ႔လက္ေပၚမွာေနေတာ့ ကေလးကို အေမလက္ထဲ ျပန္ထည့္လိုက္ ေတာ္ေန ျပန္ေတာင္းခ်ီလိုက္နဲ႔ အဆင္ေျပေနတယ္။ ဓါတ္ပံုေတြလည္း ရိုက္လို႔ေပါ့။ ခဏေနေတာ့ ဘုရားဖူးတစ္ဖြဲ႔ အထုပ္ပိုးေတြနဲ႔ ေရာက္လာတယ္။ ကားေပၚကေန အဲဒီႏိုင္ငံျခားသားၾကီးကပဲ တစ္ထုပ္ျပီးတစ္ထုပ္ လွမ္းယူေပးတယ္။ ကားေနာက္က ပစၥည္းထည့္တဲ့ ျခင္းၾကီးထဲမွာ ေနရာခ်ေပးေနတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသား ဧည့္သည္ေတြထဲမွာေတာ့ အေတာ္ ေဖာ္ေရြတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။

ထြက္လို႔ရျပီဆိုတဲ့အခ်ိန္ ကားေပၚမွာ လူေတြ အျပည့္ျဖစ္ေနပါျပီ။ လွ်ံေအာင္ေတာ့ မတင္ပါဘူး။ မျပည့္ရင္လည္း ဆန္ေကာထဲ ဆီးျဖဴသီးလွိမ့္သလို ျဖစ္ေနမွာ။ ေနာက္ခန္းမွာ သစ္သားတန္းေတြကို ေဘးေဘာင္ႏွစ္ဖက္ေပၚတင္ျပီး ခံုအျဖစ္လုပ္ထားတယ္။ လူအျပည့္ ထိုင္လိုက္ေတာ့ ေရွ႔ခံုတန္းကလူနဲ႔ ေနာက္ခံုတန္းကလူ အေစ့ပဲ။ ေဘးအစြန္လူႏွစ္ေယာက္ပဲ လက္တန္းကိုင္စရာရွိတယ္။ ေနာက္မွီဖို႔လည္း မရွိပါဘူး။ ဒီလိုကားမ်ိဳးကို ဒီလို ခပ္ၾကပ္ၾကပ္စီးရတာကပဲ အတက္မတ္မတ္ အဆင္းေစာက္ေစာက္ ေနရာမ်ိဳးေတြအတြက္ အဆင္ေျပေနတာပါ။

ကားစထြက္ေတာ့ ေျမျပန္႔ကတၱရာလမ္းအတိုင္း နည္းနည္းေမာင္းရေသးတယ္။ ျပီးမွ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း စတက္ေတာ့တာ။ ေနပူပူေအာက္မွာေပမယ့္ ေလတျဖဴးျဖဴးနဲ႔မို႔ အပူဒဏ္က သိပ္မသိသာလွပါဘူး။ ဦးထုပ္ေဆာင္းထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကို လြင့္က်မယ္လို႔ သတိေပးလိုက္ေသးတယ္။ ရတယ္တဲ့။ ရတယ္ဆိုတဲ့ ဦးထုပ္က ရေသ့ေတာင္စခန္းလည္း ေရာက္ေရာ ပါမလာေတာ့ပါဘူး။

လမ္းမွာ အတက္ကားနဲ႔ အဆင္းကားကို ဆင္းေနတက္ေနတုန္းမွာ မဆံုေအာင္ ေခတၱထိန္းေပးထားတဲ့ ရပ္နားစခန္းရွိတယ္။ အဲဒီက်မွ ကားခကို ေကာက္တယ္။ တရားရိပ္သာတစ္ခုကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ကားေပၚမွာေတာ့ ကင္မရာတစ္လံုးနဲ႔ ရသမွ် လိုက္ရိုက္ေသးတယ္။ ေရတံခြန္နဲ႔ စမ္းေခ်ာင္းပံုကေတာ့ ကားအရွိန္ ေႏွးေနတုန္းမို႔ အဆင္သင့္သြားတယ္။ ေရက်အားက သိပ္မ်ားတာ မေတြ႔ရဘူး။ ဒီပံုေတြက ေတာင္ေပၚတက္ ကားလမ္းေဘးမွာ ေတြ႔ရတဲ့ ေရတံခြန္ပါ။ ေတာင္ေပၚေရာက္မွ သပ္သပ္ထပ္ဆင္းသြားရတဲ့ ေရတံခြန္ပံုေတြက ေနာက္မွာ ပါလာပါမယ္။

ေတာင္တက္ကားလမ္းေဘးက စမ္းေခ်ာင္း

Sunday, March 15, 2009

ကင္ပြန္းစခန္းမွာ တစ္ညတာ

ေတာင္ေျခ ကင္ပြန္းစခန္းမွာ ဒီတစ္ညအတြက္ တည္းဖို႔က ထမင္းဆိုင္ေတြမွာလည္း မတည္းခ်င္ဘူး။ သီးသန္႔တည္းခိုခန္း သင့္ေတာ္တာေလးမွာပဲ တည္းခ်င္တယ္။ အရင္အေခါက္ေတြတုန္းက ကင္ပြန္းစခန္းမွာ ေရကူးကန္ရွိတဲ့ေနရာကို ေရာက္ဖူးထားတယ္။ အဲဒီမွာ တည္းခုိေဆာင္ ဘန္ဂလိုေလးေတြလည္း ျမင္ထားခဲ့ေတာ့ အဆင္ေျပမယ္ထင္ျပီး သြားစံုစမ္းၾကည့္တယ္။ ရိုးရိုးခန္းကို တစ္ေသာင္းသံုးေထာင္တဲ့့။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သစ္သားျပားေတြ ခင္းကာထားတဲ့ အခန္းတစ္ခန္းမွာ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ခုတင္တစ္လံုးနဲ႔ ေစာင္၊ ျခင္ေထာင္ပဲပါတယ္။ ဘယ္လိုမွ မခံစားႏိုင္တာနဲ႔ ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ဒါေတာင္ တစ္ေသာင္းရမယ္ လုပ္ေနေသးတယ္။


“ပန္းျမိဳ႔သူ” ဧည့္ရိပ္သာ (ကင္ပြန္းစခန္း)


ေဂါပကရံုးအလြန္နားက တည္းခိုခန္းကို စံုစမ္းမယ္ၾကည့္ျပန္ေတာ့ ေခၚမရဘူး။ ေကာင္းပါေလ့။ အဲဒီခိ်န္မွာ ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ စကားေျပာေနၾကတဲ့ထဲက လူတစ္ေယာက္က တညး္ခိုးခန္း သန္႔တာ တည္းခ်င္ရင္ ပို႔ေပးပါမယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း လိုက္ၾကည့္တာမမွားဘူးဆိုျပီး လိုက္သြားၾကတယ္။ ေတာင္ေပၚတက္တဲ့ ေျခလ်င္လမ္းအတိုင္းသြားျပီး ဘယ္ဖက္တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ယိုစံုဆုိင္တန္းေတြၾကား ဝင္ေပါက္ကေန လွမ္းဝင္လိုက္ရင္ပဲ “ပန္းျမိဳ႔သူ”ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ လိုက္ေအာင္ သစ္ခြပန္းဥယ်ာဥ္ေပါက္စေလးနဲ႔ တည္းခိုရိပ္သာေလးက ဆီးၾကိဳေနတယ္။ လိုက္ပို႔တဲ့သူက ေခၚေပးေတာ့ ဦးေလးၾကီးတစ္ေယာက္ ထြက္လာတယ္။ အခန္းေတြျပေတာ့ ပထမ ငါးေထာင္ခန္းက ကုတင္ႏွစ္လံုးနဲ႔ အိပ္ယာပဲ ပါတဲ့အျပင္ သိပ္မသန္႔သလို ျဖစ္လို႔ သူ႔ထက္ေကာင္းတဲ့အခန္း ရွိေသးလားဆိုေတာ့ ခုနစ္ေထာင္ခန္းကို လိုက္ျပတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာ တြဲလ်က္ပါတဲ့အျပင္ ျခင္လံုခန္းနဲ႔ အိပ္ယာအိပ္ခင္းကလည္း သန္႔ျပန္႔တဲ့အတြက္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေရြးလိုက္ေတာ့တယ္။ လိုက္ပို႔တဲ့သူကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေသခ်ာေျပာျပီး အခန္းထဲဝင္ ေရခ်ိဳးလိုက္ေတာ့ လန္းသြားၾကတယ္။


“မင္းသီတာ” လက္ဖက္ရည္ႏွင့္ စားေသာက္ဆိုင္ (ကင္ပြန္းစခန္း)


မအိပ္ခ်င္ေသးတာနဲ႔ ေစ်းတန္းဖက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့တယ္။ ဂိ္မ္းဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာေတာ့ ကစားတဲ့သူက ကစားေနတုန္းပဲ။ တည္းခိုခန္းလိုက္ရွာတုန္းက ေတြ႔ခဲ့တဲ့ “မင္းသီတာ” ဆိုတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးကို သေဘာက်လို႔ အဲဒီမွာ သြားထိုင္ျဖစ္တယ္။ လိုက္ပို႔ခဲ့တဲ့သူကို ၾကည့္ေသးတယ္။ လက္ဖက္ရည္ေလး တိုက္မလို႔ပါ။ သူပို႔ေပးလို႔ပဲ ကိုယ့္မွာ တစ္ညတာ တည္းရတာ အဆင္ေျပသြားတာ။ ဒါေပမယ့္ မေတြ႔ေတာ့ဘူး။ မိုးလည္းခ်ဳပ္ျပီကိုး။ “မင္းသီတာ”က ညလံုးေပါက္ဖြင့္တဲ့ဆိုင္ျဖစ္မယ္။ ဆိ္ုင္က သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းနဲ႔ အစားအေသာက္လည္း စံုတယ္ေျပာရမယ္။ အပူအေအးအျပင္ အေၾကာ္အေလွာ္တခ်ိဳ႔ပါ ရတယ္။ သီခ်င္းပံုမွန္ေလးပဲ ဖြင့္ေပးထားတယ္။ ထိုင္ေနတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဝုိင္းနဲ႔မွ ႏွစ္ဝိုင္းပဲရွိတယ္။ လေလးကသာ၊ ေဆာင္းေလေအးက တျဖဴးျဖဴးနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ေလးေသာက္ ေရေႏြးေလးေသာက္နဲ႔ အေတာ္ကို လြမ္းေမာဖြယ္ေကာင္းခဲ့တဲ့ ကင္ပြန္းစခန္းက ညေလးတစ္ညပါပဲ။ အေတာ္ၾကာ ထုိင္ျဖစ္ခဲ့ၾကျပီးမွ ေစ်းတန္းအတိုင္း တည္းခိုရိပ္သာရွိရာ ေလွ်ာက္လာျပီး အိပ္ယာဝင္ခဲ့ၾကတယ္။

Friday, March 13, 2009

ရန္ကုန္-က်ိဳက္ထို-ကင္ပြန္းစခန္း

ေတာင္ငူကေန ရန္ကုန္ဆင္းလာကတည္းက ေအာင္မဂၤလာဂိတ္မွာ ကင္ပြန္းစခန္းထိ ေရာက္တဲ့ Express ကားေတြကို လိုက္ၾကည့္ျပီး ဖံုးနံပါတ္ေတြ မွတ္လာခဲ့တယ္။ လက္မွတ္ကို တမင္ ၾကိဳဝယ္မထားဘူး။ ဒီတစ္ေခါက္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ သြားခ်င္တယ္။ ဟိုလူေစာင့္ ဒီလူေစာင့္ေတြလဲ မလုပ္ခ်င္လို႔ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ပဲ သြားျဖစ္တယ္။ ေတာင္ေပၚေရာက္ရင္ တည္းဖို႔ကိုေတာ့ က်ိဳက္ထိုေဟာ္တယ္ပဲ သေဘာက်တယ္။ အရင္သြားတုန္းက booking လုပ္ေပးေနၾက သူငယ္ခ်င္းဆီ ဖံုးနံပါတ္ လွမ္းေတာင္းတယ္။ ေျမနီကုန္းပလာဇာ အေပၚမွာ ကိ်ဳက္ထိုဟိုတယ္ ရံုးခြဲရွိတယ္ဆိုေတာ့ အဆင္ေျပသြားတယ္။ ေတာင္ေပၚထိ booking လွမ္းျပီးတင္ရမယ္ ထင္ေနတာ။ အရင္အေခါက္ေတြတုန္းက အဆင္သင့္လိုက္သြားရံုပဲဆိုေတာ့ မသိခဲ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဖုန္းဆက္ၾကည့္ေတာ့ သြားခ်င္တဲ့ရက္ ရတယ္။ (တမင္ လူရွင္းေအာင္ ၾကားရက္ယူတာ)။ booking က ေငြလာသြင္းထားခုိင္းတယ္။ မသြင္းထားမိရင္ ေတာင္ေပၚေရာက္တဲ့အခါ အခန္းလက္က်န္ရွိမွ ရႏိုင္မယ္တဲ့။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ တစ္ခ်က္တိုင္ပင္လုိက္ျပီး ေနာက္တစ္ရက္ ေန႔လည္ပဲ သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။

ေနာက္ေန႔မနက္ပိုင္းက ေငြနည္းနည္းသြားေရာင္းေတာ့ ေစ်းက စက်စျပဳေနျပီ။ ေရာင္းစရာရွိတာ ေရာင္းျပီး အိတ္ျပန္ယူ ေရခ်ိဳး၊ ျပီးတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ သူငယ္ခ်င္းက ေရာက္လာျပီ။ ေျမနီကုန္းပလာဇာေရာက္ေတာ့ ဓါတ္ေလွကား နည္းနည္းရွာလိုက္ရေသးတယ္။ အရင္က မေရာက္ဖူးဘူး။ ဓါတ္ေလွကားက ဒဂံုစင္တာဖက္အျခမ္းမွာ။ တက္သြားေတာ့ က်ိဳက္ထိုေဟာ္တယ္ ရံုးခန္းေရာက္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ညအတြက္ တစ္ရက္စာ ပိုက္ဆံရွင္းျပီးတာနဲ႔ ေအာင္မဂၤလာကို တန္းဒိုးတယ္။ ေအာင္မဂၤလာေရာက္ေတာ့ ဘာကားစီးရမလဲ။ အခ်ိန္ေတြ တစ္ခ်က္ၾကည့္လို္က္ေတာ့ “ဝင္း” ကားက အနီးစပ္ဆံုးပဲ။ ညေနေလးနာရီခြဲကား။ တစ္နာရီေလာက္လိုေသးေတာ့ ကားလက္မွတ္ျဖတ္ျပီး ဂိတ္မွာပဲ ခဏနားေနလိုက္တယ္။

ကားစထြက္တဲ့အထိ ေအးေဆးပဲ။ ပဲခူးဝင္ေတာ့ ကိုယ္ေပၚမွာ ရြစိရြစိျဖစ္လာသလိုပဲဆိုျပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့။ ပုရြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္။ ဒါနဲ႔ အသာပဲ ဖယ္လိုက္တယ္။ ခဏေနျပန္ေတာ့ ေဘးက သူငယ္ခ်င္းက သူ႔လဲ ကိုက္တယ္တဲ့။ ေျပာေနရင္းပဲ ႏွစ္ေကာင္ သံုးေကာင္ေတြ႔လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ဟိုဒီလွန္ေလွာရွာေတာ့မွ... လား...လား...။ ကူရွင္အစြပ္ေအာက္မွာ ေက်းဇူးရွင္ေတြ။ ဒါနဲ႔ အေရးေပၚဉာဏ္နီဉာဏ္နက္သံုးျပီး မလႊဲမေရွာင္သာ ဖယ္ရွားလိုက္ရတယ္။ ပုရြက္ဆိတ္တစ္ရန္ ေအးျပန္ေတာ့... ထိုင္ခံု။ သူငယ္ခ်င္းက တံခါးဖက္အျခမ္း ထိုင္တယ္။ သူ႔ထိုင္ခံု ကူရွင္က တကယ့္ကို အရွင္ၾကီး။ ရွင္လြန္းလို႔ ခဏခဏျပဳတ္က်တယ္။ ေအာက္က သံဖရိန္နဲ႔ ကူရွင္ကို ဘာမွ စြဲထားတာမရွိေတာ့ဘဲ လြတ္ေနေတာ့ ကားသြားတဲ့အရွိန္နဲ႔ နည္းနည္းၾကာရင္ တစ္ခါျပဳတ္နဲ႔ ေကာင္းေကာင္းကို ထိုင္လို႔အဆင္မေျပဘူး။ ဒီေတာ့ ဒုတိယေျမာက္ ဉာဏ္နီဉာဏ္သံုးျပီး ကူရွင္ကို ကန္႔လန္႔ျဖတ္ထည့္လိုက္ေတာ့မွ အဆင္ေျပသြားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ နည္းနည္းေမွာင္လာေတာ့ ေနာက္ေမာ္ဒယ္ ေက်းဇူးရွင္တစ္ေကာင္က ထြက္လာျပန္တယ္။ ဘယ္သူမွတ္လဲ။ ႏွဳတ္ခမ္းေမႊးေကာင္ေလ။ ပိုးဟပ္ေပါ့။ ဘယ္ကေန ဘယ္လိုပါလာလဲမသိဘူး။ ဒါနဲ႔ သူ႔လည္းဖယ္ျပီးမွ ေအးေဆးသြားတယ္။ ေၾသာ္.. ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရွ႔ထိုင္ခံု ေအာက္က အင္ဂ်င္ေပါက္ေခၚမလား ဘီးေပါက္ေခၚမလား အဲဒီေနရာကလဲ အဖံုးမပါဘူးခင္ဗ်။ ေအာက္က ကတၱရာလမ္းကို လွမ္းျမင္ေနရေတာ့ ကိုယ့္ပစၥည္းပစၥယ ထြက္မက်ေအာင္ သတိထားေနရတယ္။


ညဖက္ ကင္ပြန္းစခန္း ေစ်းတန္းတစ္ေနရာ


လမ္းမွာတစ္ေထာက္နားေတာ့ သိမ္ဇရပ္ထင္တယ္။ ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ ထမင္းေၾကာ္ပူပူေႏြးေႏြးကို ႏွစ္ေယာက္သား အဝတီးျပီး ႏြားႏို႔ပါ ဆြဲၾကေသးတယ္။ ႏြားႏို႔ကလည္း ေကာင္းတယ္။ က်ိဳက္ထိုနားနီးလာေတာ့ “စိမ္းလဲ့တင္” ကို ျဖတ္လာခဲ့တယ္။ “ေငြမိုး ေဆးခန္း” အတြက္ ခြဲခန္းစေလာင္းသြားဆင္တုန္းက ေမာ္လျမိဳင္ကားရပ္တာနဲ႔ စိမ္းလဲ့တင္ မွာ တစ္ေထာက္နားခဲ့ဖူးတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး သန္႔ရွင္းသပ္ယပ္ျပီး အဆင္ေျပတယ္။ က်ိဳက္ထိုေရာက္ေတာ့ ဝင္းကားဂိတ္မွာ ခဏရပ္ျပီး ကင္ပြန္းစခန္းထိ ဆက္ေမာင္းတယ္။ ကင္ပြန္းစခန္းဝင္ေတာ့ ဆိုင္ေတြေတာင္ အေတာ္ပိတ္ကုန္ျပီ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တခ်ိဳ႔ေလာက္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ကားေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္း ဘယ္မွာ တစ္ညတာ တည္းရမလဲ စဥ္းစားရတယ္။

Popular Posts