စစ္သေဘာၤနဲ႔ လာသည္

(၁) အမ်ိဳးသမီး (အပ်ိဳ) ျဖစ္ရမည္။

(၂) ယခုႏွစ္မွ ဆယ္တန္းေအာင္သူ မျဖစ္ေစရ။

ေနာက္ႏွစ္ တကၠသိုလ္ဝင္တန္းအတြက္ Guide ေခၚဖုိ႔ရာ တစ္ဦးတည္းေသာ ညီမေလးက ထုတ္ျပန္လိုက္တဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြပါ။ သူရဲ့ Guide အတြက္ ဒီႏွစ္မွ ေအာင္လာတဲ့သူကို မလိုခ်င္ပါ၊ သင္ေနတုန္း ေက်ာင္းသြားတက္ရင္ တဝက္တျပက္ ျဖစ္မွာစိုးတယ္တဲ့။ ေက်ာင္းျပီးလို႔ Guide သီးသန္႔လုပ္ေနတဲ့ သူေတြထဲကလည္း အမ်ိဳးသား Guide ေတြ၊ လူၾကီးပိုင္း Guide ေတြနဲ႔လဲ မသင္ခ်င္ပါတဲ့။ အမ်ိဳးသမီးဆိုလည္း အပ်ိဳျဖစ္မွ အခ်ိန္ေပးျပီး ပိုဂရုစိုက္ႏိုင္မယ္တဲ့။ ေတာ္ေတာ္ကို ေၾကး(ဂ်ီး)မ်ားပါတယ္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ္ျပန္တုန္းက ညီမေလးနဲ႔ အစည္းေဝးထိုင္ရာက ေပၚထြက္လာတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ေျမွာက္ခဲ့ရတယ္။ တေန႔က ဖုန္းဆက္ေတာ့မွ သူလုိခ်င္တဲ့ အခ်က္လက္နဲ႔ ကိုက္ညီမွဳရွိတဲ့ Gudie အမ တစ္ေယာက္ကို အပ္လိုက္ပါျပီတဲ့။ တစ္ႏွစ္စာ အျပတ္ေပးရမယ္၊ တစ္ပတ္ေလးခ်ိန္၊ တစ္ခ်ိန္ႏွစ္နာရီ ဆိုျပီး သိရတယ္။ တစ္ႏွစ္စာကို ေလးသိန္းခြဲေလာက္က်ပါတယ္။ စာသင္တဲ့ Gudie အမက ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ဟန္းဖုန္းနဲ႔ပါတဲ့။ အခ်ိန္ေတာင္ သိပ္မ်ားမ်ား ယူလို႔ မက်န္ေတာ့ပါတဲ့ဗ်ာ။ ေတာင္ငူက ဒီေန႔ Guide ေစ်းကြက္အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း သိလိုက္ရပါတယ္။

Guide အေၾကာင္း စဥ္းစားမိေတာ့ ကိုယ့္တုန္းက Guide ဆရာေတြကို သတိရမိသြားတယ္။ ပထမဆံုးက ဆရာတစ္ေယာက္ စီစဥ္ေပးတဲ့ သာဂရျမိဳ႔က အကိုပါ။ သူ Guide လုပ္ပံုကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာမက်ပါဘူး။ အဆင္မေျပဘူးပဲ ထားပါေတာ့။ အားနာစြာနဲ႔ပဲ ရပ္လိုက္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဆရာမကို တစ္လွည့္ အကူအညီ ေတာင္းရတယ္။ ဒုတိယ Guide အကိုက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထ-၂ ကပဲ ။ အိမ္ခ်င္းကလဲ နီးနီးေလး။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔လဲ ေက်ာင္းမွာကတည္းက မ်က္မွန္းတန္းမိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၂လေလာက္လားပဲ သင္ရေသးတယ္။ အကိုက စစ္/ေဆး သြားတက္ေတာ့မွာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စိတ္ဆင္းရဲရေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က Guide ရွာရခက္တဲ့အျပင္ ကိုယ္နဲ႔ အဆင္ေျပတဲ့ Guide ကိုယ္သေဘာက်တဲ့ Guide ရဖို႔က ပိုခက္ပါတယ္။ Guide နဲ႔ အဆင္ေျပမွလည္း စာလုပ္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္။ စိတ္ဓါတ္ေရးရာက အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေရးၾကီးပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဆရာမဆီေျပးျပီး အပူကပ္ရျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အကိုသံုးေယာက္စုျပီး ဘာသာ (၉)ဘာသာကို ခြဲေဝသင္ေပးတဲ့ အဖြဲ႔ကေလးဗ်။ နာမည္ေပးထားေသးတယ္ "ညေမႊးပန္း" တဲ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဲဒီ ညေမႊးပန္းေလးနဲ႔ပဲ စာေမးပြဲၾကီး ျပီးတဲ့အထိ ေအာင္ျမင္စြာနဲ႔ သင္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအကို သံုးေယာက္လံုးက တစ္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႔ႏွစ္တန္းက Senior ေတြ ျဖစ္လာမဲ့ YIT ေက်ာင္းသားေတြ ျဖစ္လာလို႔ပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ ဆယ္တန္းမွာ Guide ေခၚဖို႔ မစဥ္းစားထားပါဘူး။ မိဘေတြက ေခၚေပးခ်င္ေပမယ့္ က်ဴရွင္က ဝိုင္းမွာ တက္ထားေတာ့ အကုန္က် ပိုမ်ားထားလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေခၽြတာခ်င္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေအာက္တိုဘာလ ေရာက္ေတာ့ စာေမးပြဲလည္း နီးလာသလို Guide ေတြ အမ်ားဆံုး စေခၚၾကတဲ့ အခ်ိန္လည္းေရာက္လာတယ္။ မိဘေတြကလည္း စာေမးပြဲနီးလာေတာ့ Guide ေခၚေစခ်င္ျပီ။ တစ္ရက္ေတာ့ ထိုင္းက စစ္သေဘာၤၾကီးတစ္စီး ဝယ္တယ္။ အဲဒီမွာ ဇာတ္လမ္းစတာ။ ေခါင္းရင္းအိမ္မွာ စေလာင္းတပ္ထားေတာ့ တစ္ေန႔လယ္မွာ စစ္သေဘာၤၾကီးျပရင္း ျမင္လိုက္ရတဲ့ ဂဏန္းသံုးလံုးကို လွမ္းေျပာတယ္။ ထိုးၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေျပာလိုက္မိတယ္။ အဲဒီဂဏန္း ေပါက္ရင္ေတာ့ Guide ေခၚသင္မယ္လို႔။ ႏွစ္ပတ္ဆက္ေတာ့ ထိုးလိုက္ရတယ္ဗ်ာ။

ထြက္လာတယ္ဗ်ာ။ ဒဲ့ ၾကီး ထြက္လာပါတယ္။ ကထိန္သကၤန္းကပ္ အလွဴလည္း လုပ္လိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း Guide ေခၚေပးတာကို ျငင္းမရေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္း၊ က်ဴရွင္၊ ဆရာ၊ မိဘ အဖက္ဖက္က ပံ့ပိုးမွဳေတြ လိုေလေသးမရွိေအာင္ ျပည့္စံုေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က စာက်က္ရင္ အရမ္းအိပ္ငိုက္ပါတယ္။ စာေျဖရင္ မ်က္စိသွ်မ္းပါတယ္။ အပ်င္းလည္း နည္းနည္းၾကီးတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာဆိုရင္ ဒီေလာက္ထိ အမွတ္ေကာင္းခ်င္မွ ေကာင္းမွာပါ။ (ဒီေလာက္ထိဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ရခဲ့တဲ့ အမွတ္ေပါင္း ကိုသာ ဆိုလိုတာပါ။ မတရား ျမင့္မားေနတာ မဟုတ္ပါ)။ Guide အကိုေတြ ေသခ်ာျပင္ဆင္ မြမ္းမံေပးလိုက္လို႔ ရလဒ္ ပိုမိုေကာင္းခဲ့တာပါ။

အဲဒါေၾကာင့္ ထိုင္းက စစ္သေဘာၤအမွတ္ ၄၁၃ ကို ကူးတို႔အျဖစ္ သံုးျပီး ကမ္းတစ္ခုကို ေရာက္ေအာင္ လာခဲ့ဖူးပါတယ္လို႔။ (ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ေရးသားလိုက္ပါတယ္)

ဘယ္လိုမွ မေအာက္ေမ့ဘူး

ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္ေတာ့ ေတာင္ငူသား ဂုဏ္ထူးႏွစ္ခုပဲ ပါပါတယ္။ သခ်ာၤနဲ႔ သိပံၸတြဲပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က ျမန္မာ၊ အဂၤလိပ္၊ သခ်ာၤ၊ သိပၸံတြဲ (ရူပ၊ ဓါတု၊ ဇီဝ) နဲ႔ လူမွဳေရးတြဲ (ပထဝီ၊ သမိုင္း၊ ေဘာဂ) ဆိုျပီး ငါးဘာသာ သင္ရပါတယ္။ ၂ဘာသာဂုဏ္ထူးရွင္ေတြ ေအာတိုက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ရဲ့ ေအာင္စာရင္းရလဒ္ကို ၾကည့္ျပီး အားငယ္မိတာ အမွန္ပါ။ တစ္ပါတ္ေလာက္ေနေတာ့ အေဒၚရဲ့ အဆက္အသြယ္နဲ႔ အမွတ္စာရင္း ရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ စိတ္သက္သာရာ ရသြားတယ္။ ကိုယ့္အမွတ္က YIT ဝင္ဖို႔ ေသခ်ာသေလာက္ပါပဲ။ ေတာင္ငူသားတို႔ ထ(၂)က ေလးဘာသာ တစ္ေယာက္၊ သံုးဘာသာ သံုးေယာက္လားပဲ ထြက္ပါတယ္။ တစ္ပူးတြဲတြဲ ေပါင္းလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ ေတာင္ငူသားတစ္ေယာက္ ဂုဏ္ထူးအနည္းဆံုး ျဖစ္က်န္ခဲ့ပါတယ္။ အမွတ္စာရင္းေတြကေတာ့ အျပိဳင္အဆိုင္ကို ေကာင္းၾကပါတယ္။ ေတာင္ငူမွာ တစ္ခါမွ မရဖူးေသးတဲ့ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုး ပထမဆုကိုေတာ့ ထ(၁)က ရသြားပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းက ဆုေပးပဲြလုပ္တဲ့ေန႔မွာ အခမ္းနားျပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ႏွဳတ္ဆက္ၾက ေက်ာင္းၾကီးကိုလည္း အလြမ္းေျပ လွည့္ၾကည့္ၾကနဲ႔ လြမ္းေမာဖြယ္ရာ ျဖစ္ေနတုန္းမွာ သံုးဘာသာဂုဏ္ထူးရွင္ ေတာင္ငူသားရဲ့ သူငယ္ခ်င္း (၁ တန္းထဲက လည္ပင္းဖက္ေပါင္းလာတာ)အရင္းေခါက္ေခါက္ၾကီးက ရုတ္တရက္ ဓါတ္ပံုတြဲရိုက္ဖို႔ဆိုျပီး သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႔ကို လက္တို႔ေခၚသြားပါတယ္။ ေခၚသြားျခင္းခံရသူေတြကေတာ့ ေလးဘာသာဂုဏ္ထူးရွင္ရယ္ သံုးဘာသာဂုဏ္ထူးရွင္ေတြရယ္ပါပဲ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက လည္ပင္းဖက္ေပါင္းလာခဲ့တဲ့ အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းက ဂုဏ္ထူးတစ္လံုး ေလွ်ာ့ခဲ့တဲ့ ေတာင္ငူသားကို ျပလိုက္တဲ့ ပညာပါးပါးေလး နံပါတ္တစ္ ပါ။

ပညာပါးပါးေလး နံပါတ္ႏွစ္။ ပန္းႏုေရာင္သစ္ကိုင္းေလးမွာ စ ေနေတာ့ ေတာင္ငူသားရယ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရယ္ စပ္ျပီး ငွားေနတာပါ။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက ေတာင္ငူသားရဲ့ အမႏွစ္ဝမ္းကြဲကေန တဆင့္ ဟိုအရင္ကတည္းက သိရတာပါ။ အနာဂတ္ကာလမွာ ေယာက္ဖေတာ္ရမဲ့သူအျဖစ္ေတာ့ မသိခဲ့ေသးပါဘူး။ အဲဒီတိုက္ခန္းေလးမွာ တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ ေနခဲ့တာ ဒီႏိုင္ငံ ထြက္မလာခင္ထိပါပဲ။ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ေယာက္ဝင္ တစ္ေယာက္ထြက္ လာေနၾကေပမဲ့ စငွားကတည္းက ေယာက္ဖေလာင္းနဲ႔ ေတာင္ငူသားကေတာ့ ေနေနဆဲပါပဲ။ အတူေနတဲ့သူေတြမွာ ျဖစ္ေလ့ရွိတဲ့ စကားႏိုင္လုတာ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္တာေလာက္ေတာ့ အနည္းအက်ဥ္းရွိတာေပါ့။ တစ္ေန႔ေတာ့ ေယာက္ဖေလာင္းက ဂ်ီတီစီကေန ဘီအီးလဲ ရျပီျဖစ္လို႔ သူ႔အိမ္မွာပဲ သူျပန္ေနေတာ့မယ္တဲ့။ သူက ရန္ကုန္ကပါပဲ။ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းကို အျပင္မွာ ထြက္ေနတာ။ ေတာင္ငူသားက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒီႏိုင္ငံထြက္မယ္ စိတ္ကူးျပီး အလုပ္ကထြက္ သင္တန္းေတြ စံုစိေနေအာင္ လိုက္တက္ေနတဲ့အခ်ိန္။ ကုိယ့္အာရံုနဲ႔ ကိုယ္မို႔ တစ္အိမ္တည္း အတူေနေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ဘာလလွဳပ္ရွားေနတယ္ဆိုတာ လံုးလံုးမသိဘူး။ ဒါနဲ႔ သူ႔ပစၥည္းေတြ အကုန္လံုးနီးပါးကို သူ႔အိမ္ျပန္သယ္သြားျပီး ရက္နည္းနည္း ေပ်ာက္ေနေသးတယ္။ နက္ျဖန္ဆို သူ႔အိ္မ္ အျပီးျပန္ေတာ့မယ္ဆိုျပီး ေနာက္ဆံုးညအျဖစ္ တစ္ရက္လာအိပ္တယ္။ မနက္ေရာက္ေတာ့ က်န္ေနတဲ့ ပစၥည္းေလးနည္းနည္းကို ယူျပီး ေတာင္ငူသားကို ႏွဳတ္ဆက္သြားတယ္။ တာ့တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ပါတ္ေလာက္ေနေတာ့ တိုက္မွာေနၾကတဲ့ လူေတြက ေတာင္ငူသားကို ေမးၾကတယ္။ အဲဒီေကာင္ေလး စကၤာပူမွာ အလုပ္ရျပီလား အဆင္ေျပလား ဘာဘာညာညာေပါ့။ ေတာင္ငူသားလည္း ရုတ္တရက္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားတယ္။ ကိုယ္သိထားတာ သူ႔အိမ္သူ ျပန္သြားတာေလ။ အေၾကာင္းစံု ေမးၾကည့္ေတာ့မွ အဲဒီမနက္က အိမ္ရွင္အဖိုးအဖြားေတြကို ဝင္ကန္ေတာ့သြားတဲ့အေၾကာင္း တိုက္မွာေနၾကတဲ့ သိတဲ့သူမွန္သမွ် အကုန္ႏွဳတ္ဆက္သြားတဲ့အေၾကာင္း သူ ယခုေန႔လယ္ ေလယာဥ္နဲ႔ စကၤာပူသြားေတာ့မွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း သိလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ အရင္ကတည္းက ခင္ျပီး တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ အတူေနလာခဲ့တဲ့ ေယာက္ဖေလာင္း(ႏွစ္ဝမ္းကြဲ) သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္တိုက္လံုးက လူေတြကေတာ့ ဘာမွ မသိရွာေသာ သနားစရာ သတၱဝါငယ္ကေလးအျဖစ္ ေတာင္ငူသားကို ဂရုဏာတစ္ဝက္ ရယ္တစ္ျပက္နဲ႔ေပါ့....

တိုက္ဆိုင္မွဳပါပဲ။ ဘယ္လိုမွ မေအာက္ေမ့ပါဘူး။ ဒီႏိုင္ငံေရာက္ျပီး ပထမဆံုးအၾကိမ္ ျမန္မာျပည္ ျပန္ဦးမယ္ဆိုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း သူ႔လူၾကံဳ ကိုယ့္လူၾကံဳေပါ့။ သယ္ေပးပါတယ္။ ဒီတစ္ခါလည္း လာျပန္ပါျပီ။ အကိုဝမ္းကြဲရဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆိုေပမယ့္ ေတာင္ငူသားနဲ႔လည္း ညီအကိုရင္းတမွ် ရင္းႏွီးပါတယ္။ ေျပာမနာ ဆိုမနာ ဆိုပါေတာ့။ သူ႔အေမနဲ႔ အမအတြက္ လက္ကိုင္အိတ္ ႏွစ္လံုးေလာက္ထည့္ေပးပါရေစတဲ့။ အလတ္စားေလးပါ။ ဟုတ္ကဲ့ေပါ့။ ဟိုကေန ျပန္ေတာ့ သူ႔အိမ္က ေမတၱာလက္ေဆာင္ ျပန္ထည့္ေပးပါတယ္။ ကိုယ့္အတြက္ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔အတြက္ပါ။ ပုဇြန္ေျခာက္ၾကီးေတြ အထုပ္အၾကီးၾကီးတစ္ထုပ္ရယ္၊ ဥာဏ္ေတာ္ တစ္ေပေလာက္ ရွိမဲ့ ေက်ာက္ဆင္းတုေတာ္ရယ္ပါ။ ပုဇြန္ေျခာက္ကိုေတာ့ အနံ႔မထြက္ေအာင္ အထပ္ထပ္လံုေအာင္ထုပ္ျပီး အိတ္ထဲ ထည့္လို႔ရေပမယ့္ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ကို အိတ္ထဲထိုးထည့္ဖို႔ ကိုယ့္စိတ္က ခြင့္မျပဳဘူး။ အဲဒီေတာ့ လက္ကေနပဲ မျပီး ပင့္လာရပါတယ္။ အဲ..ရန္ကုန္ေလဆိပ္က ေလယာဥ္ေပၚတက္ခါနီးမွာ ေနာက္ဆံုးစစ္ေဆးေရးမွာ လက္ထဲက အထုပ္က ဘာလဲဆိုျပီး စက္ထဲကို ျဖတ္ခိုင္းပါတယ္။ ကိုယ္ကလဲ အဲဒီ စံုစီနဖာျဖတ္ေနတဲ့ စက္ၾကီးထဲကို ဘုရားဆင္းတုေတာ္ကို မျဖတ္ေစခ်င္တာနဲ႔ ေက်ာက္ဆင္းတုေတာ္ ပင့္လာတာပါလုိ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါဆို ၾကည့္မယ္တဲ့။ ေက်ာက္စိမ္း ျဖစ္မွာစိုးလို႔တဲ့။ ေတာင္ငူသားလဲ အဲဒီက်မွ လန္႔သြားတယ္။ ပင့္သာ ပင့္လာတယ္။ ဘာေက်ာက္နဲ႔ ထြင္းထုထားလဲ မသိဘူးေလ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ စက်င္ေက်ာက္ ျဖစ္ေနလို႔။ မဟုတ္လို႔ေတာ့ ဘာျဖစ္မလဲ မသိဘူး။ အဲဒီလို အသြားေရာ အျပန္ေရာကို လူၾကံဳသယ္လာေပးတဲ့အျပင္ ကိုးကြယ္ပူေဇာ္ဖို႔ ဘုရားပါ ပင့္လာေပးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို တာဝန္ျပန္ေက်ပံုက သူျမန္မာျပည္ တစ္ေခါက္ ျပန္သြားျပီး ဒီႏိုင္ငံ ျပန္ေရာက္လာမွ သိရပါတယ္ခင္ဗ်ား။ သူမျပန္ခင္ မွာစရာရွိမလားလို႔ ဖုန္းဆက္ပါတယ္တဲ့။ ဖုန္းေခၚ မရလို႔ပါတဲ့။ ဟုတ္ကဲ့။ ရပါတယ္ခင္ဗ်ာလို႔။ အိုင္တီေခတ္ၾကီးမွာ ရလိုက္တဲ့ ပညာပါးပါးေလး သံုး ေပါ့ခင္ဗ်ာ။ onlineမသံုးတတ္ဘူး email မဖြင့္တတ္ဘူးလို႔ပဲ မွတ္ထားလိုက္ပါ့မယ္လို႔။ အမွတ္မရွိတဲ့ ေတာင္ငူသားက ဒုတိယအၾကိမ္ ျမန္မာျပည္ျပန္ေတာ့လည္း ေခ်ာ့ကလက္ ႏွစ္ကီလိုေလာက္ကို သူ႔ရဲ့ ခ်စ္သူခင္သူမ်ားအတြက္ ထပ္မံ၍ သယ္သြားေပးခဲ့ပါေသးတယ္။

လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝိုင္းမွာ ေနေနမွေတာ့ လူေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရာကေန ေကာင္းက်ိဳးဆိုးျပစ္ဆိုတာေတြ ေတြ႔ၾကံဳေနရမွာပါ။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အခန္႔မသင့္လို႔ အဆင္မေျပတာေလးေတြကို အစာေၾကေဆးေလး စားႏိုင္မယ္ဆိုရင္ အားလံုး ေအးခ်မ္းသြားပါလိမ့္မယ္။ မိတ္ေဆြအေပါင္းသင္းေတြ ၾကားက ခလုတ္ကန္သင္းေလးေတြကို ေမွးမွိန္သထက္ ေမွးမွိန္ေအာင္ ေလွ်ာ့ခ်သင့္ပါတယ္။ ခင္မင္မွဳကို အလြယ္တကူ မပ်က္ေစခ်င္ပါဘူး။ ေတာင္ငူသား ပညာပါးပါးေလးေတြ ရခဲ့ဖူးသလို ေတာင္ငူသားကိုယ္တိုင္လည္း ပညာပါးပါးေလးေတြ ျပခဲ့ဖူးမွာပါပဲ။ ကိုယ့္အလွည့္မွာ သူမ်ားေတြ သည္းခံခဲ့ရသလို သူ႔အလွည့္က်ရင္လည္း ကိုယ္က သည္းခံတတ္ဖို႔လိုပါတယ္။ ဒါမွသာ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြၾကားက ခင္မင္မွဳ အဓြန္႔ရွည္မွာ မဟုတ္ပါလား။

ပညာပါးပါးတစ္ က အခုဆိုရင္ ဒိုက္ဦးျမိဳ႔နယ္ထဲက ရြာေလးတစ္ရြာမွာ တို္က္နယ္ဆရာဝန္ ျဖစ္ေနပါျပီ။ ဒီတစ္ေခါက္ ျပန္ခါနီးမွ ဖုန္းဆက္လိုက္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ အၾကာၾကီး ျပန္လာတာေတာင္ သူ႔ဆီ လာမလည္ရေကာင္းလားဆိုျပီး စိတ္ဆိုးပါေသးတယ္။

ပညာပါးပါးသံုး က တခ်ိဳ႔ကိစၥေတြမွာ ေတာင္ငူသားရဲ့ consultant ျဖစ္သလို သူ႔ဆီကေန အဖိုးတန္တဲ့ data ေတြ link ေတြ မွ်ေဝလွဴဒါန္းတဲ့ donor တစ္ဦးလဲျဖစ္ပါတယ္။

ပညာပါးပါးႏွစ္ ကေတာ့ အနာဂတ္မွာ အမ်ိဳးေတာ္ရမဲ့သူ ျဖစ္သလို သူျပတဲ့ ပညာပါးပါးေလးက ဒီႏိုင္ငံကို ျမန္ျမန္ထြက္လာျဖစ္ေစဖို႔ တြန္းအားတစ္ရပ္ ျဖစ္ခဲ့တာေၾကာင့္ သြယ္ဝိုက္ေသာေက်းဇူး တင္ထိုက္ပါတယ္။

ေတာင္ငူသား အစကတည္းက ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္လိုမွ မေအာက္ေမ့ဘူး လို႔။

ပန္းႏုေရာင္ သစ္ကိုင္း

ရိုးရိုးေလး ေတြးၾကည့္မိတယ္။ ငွက္ကေလးေတြအတြက္ အသိုက္ဆိုတာ အျမဲတမ္းေနတဲ့ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေလး ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ သစ္ကိုင္းေလးေတြက အခိုက္အတန္႔ ခုိနားလို႔ရတဲ့ အငွားအိမ္ေလးေတြလို႔ ဆိုရမယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခြင္ အစာရွာထြက္ရင္း၊ နယ္ေျမသစ္ရွာေဖြရင္း ေရာက္ရာအရပ္က ေခတၱနားေနတဲ့ ၾကံဳရာသစ္ကိုင္းေလးေတြဟာ သူတို႔ေတြရဲ့ ယာယီအငွားအိမ္ကေလးေတြ ျဖစ္လာေတာ့တာေပါ့။

ကိုယ့္ကိုကုိယ္ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္လို႔ တင္စားထင္ျမင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိဘရိပ္ျဖစ္တဲ့ အိမ္ကေန ပညာသင္ဖို႔၊ လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ဖို႔ တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း ရုန္းကန္လွဳပ္ရွားေနတဲ့ ကာလေတြ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ယာယီနားခိုခဲ့တဲ့ ေနရာေလးေတြ ရွိလာခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ သစ္ကိုင္းေလးေတြေပါ့။ အဲဒီထဲကမွ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ သံေယာဇဥ္ျဖစ္က်န္ရစ္ေစတဲ့ သစ္ကိုင္းေလးတစ္ခု ရွိခဲ့တယ္။

ေက်ာက္ေျမာင္းဆိုတာ ေဆြမ်ိဳးအခ်ိဳ႔ ေနတာမို႔ ေတာင္ငူကေန ရန္ကုန္အလည္သြားတိုင္း အျမဲတည္းေနက် ေနရာ။ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္း ေနာက္တစ္တန္းအတြက္ ၾကိဳတင္ျပီး က်ဴရွင္လာတက္ေတာ့လည္း ေနျဖစ္တာက ေက်ာက္ေျမာင္း။ ေက်ာင္းျပီးလို႔ ဘာညာသင္တန္းတက္ ေနျဖစ္ေတာ့လည္း ေက်ာက္ေျမာင္း။ ဆိုရရင္ ေတာင္ငူ၊ ျပည္ ျပီးရင္ ေက်ာက္ေျမာင္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ တတိယေျမာက္ ျမိဳ႔ငယ္ေလးတစ္ခုလို႔ ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။ ေက်ာင္းေတြျပီးလို႔ ေတာင္ငူမွာ အားရေအာင္ အနားယူျပီးတဲ့ေနာက္ ရန္ကုန္ကို ထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ ဘယ္အမ်ိဳးအိမ္မွ မေနခ်င္တာေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တိုက္ခန္းငွားေနရင္း လူေတြလည္းေျပာင္း၊ ေနရာေတြလည္းေျပာင္း။ ေနာက္ဆံုး ဒီသစ္ကိုင္းေလးေရာက္မွ ေနေပ်ာ္သြားေတာ့တယ္။

တိုက္အမွတ္(၄၂)၊ ေျခာက္လႊာ(ယာ)၊ မလႊကုန္းလမ္း။ သစ္ကိုင္းေလးနဲ႔ တစ္ေခၚစာအကြာမွာ အခ်ိန္မေရြး ကင္းလွည့္ႏိုင္ဖြယ္ရွိတဲ့ ဦးေလးအရင္းေခါက္ေခါက္ ေနတယ္။ သစ္ကိုင္းေလးရဲ့ ေဘးဖက္ျခမ္းက ပထမထပ္မွာ ဒါရိုက္တာ ဦးဟိန္းစိုးတို႔ ေနတယ္။ သစ္ကိုင္းေလးရဲ့ ေျမညီထပ္က ဂိမ္းဆိုင္မွာ “ၾကီးလြန္းတဲ့အဖြဲ႔” က ေစာညီညီ ဂိမ္းလာကစားတတ္တယ္။ မ်က္ေစာင္းထိုးတိုက္ရဲ့ ေျမညီထပ္ ကုန္စံုဆိုင္က တိုးတိုး အာလူးအစပ္ေၾကာ္ တခါတေလ ကုန္ေနရင္ လမ္းထိပ္နားက ေနာက္တစ္ဆိုင္မွာ သြားဝယ္လို႔ရေသးတယ္။ ညာဖက္ တစ္ေခၚစာေလာက္က ညပိုင္းမွ ဖြင့္တဲ့ဆိုင္မွာေတာ့ ေဆြေဆြေအာင္ ေဝေဝေအာင္တို႔ ရွိတတ္လို႔ ေဝးေဝးမသြားႏိုင္တဲ့ေန႔ေတြ ေရာက္ျဖစ္တယ္။ သူ႔ေရွ႔မွာေတာ့ မီးပ်က္ရင္ စက္ထဲမွာ အိပ္တတ္တဲ့ ေငြၾကယ္ပြင့္္ေတြ စံုတယ္။ အျဖဴေတြ၊ ကိုရီးယားေတြလည္း ေျခခ်င္းလိမ္ေနတာပဲ။

ရံုးတက္ရက္ မနက္ဆို နီးနီးနားနား တစ္အိမ္ေက်ာ္ေရွ႔မွာ တန္းစီစရာမလိုဘူး။ အေၾကာ္နဲ႔မွ ႏွစ္ရာေပမယ့္ ဟင္းရည္အဆစ္ ယူဦးမလား အျမဲေမးေတာ့ အားနာတာနဲ႔ ယူယူေနရတယ္။ လေဖ့ရည္ ဆိုတဲ့ စာလံုးေပါင္းအတိုင္း ဆိုင္းဘုတ္ေရးထားတဲ့ “Fame”က ဂ်ိဳး ကို တနဂၤေႏြမနက္တိုင္း ပါးစပ္ထဲ ေလာင္းထည့္မိတတ္တယ္။ သံလမ္းနားက မနက္ပိုင္းေစ်းေလးရဲ့ “ဒံေပါက္ ထမင္းေၾကာ္ဆိုင္”မွာ ဆတ္သားမြေၾကာ္ အျမဲရတယ္။ ဆတ္ေမြးျမဴေရး စမ္းသပ္ေအာင္ျမင္ေနျပီလို႔ ယူဆျပီး စံုမွိတ္ ဝါးပစ္လိုက္တာမ်ားတယ္။

ညစာ စုိေျပဖို႔ အတြက္ေတာ့ “အိုေက” ဖက္ကိုပဲ လွည့္ျဖစ္တယ္။ ေဒၚဝတုတ္က ဆိုင္ေျပာင္းေပမယ့္ ေက်ာက္ေျမာင္းလမ္းထဲပဲဆိုေတာ့ ငရံ့အူေလးနဲ႔ မေဝးေတာ့ဘူးေပါ့။ လမ္းေထာင့္က “ေက်ာက္ျဖဴဆိုင္” ရဲ့့ ရခိုင္ေထာင္းေလး ခုေတာ့ မစပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဓါတ္တိုင္ေအာက္က ေရႊထမင္းနဲ႔ မုန္႔လိပ္ျပာကို တစ္ရာဖိုးစီ ထည့္ခိုင္းရင္ေတာ့ ညစာမစားႏိုင္ဘဲ ေနလိမ့္မယ္။ “ဂရိတ္ဒိန္ခ်ဥ္” ဘာဘူက ပူတင္းကို ဆိုင္းဘုတ္ေပၚမွာပဲ အျမဲေရာင္းတယ္။ ငံုးေၾကာ္တစ္ေကာင္ဝယ္ရင္ အခ်ဥ္ရည္ ရႊဲရႊဲဆမ္းခိုင္းလိုက္ရမွ။ ထန္းညက္ရည္နဲ႔ ေရာင္းတာကို ရခိုင္မုန္႔လက္ေဆာင္းလို႔ ေခၚတယ္။ အစံုသုတ္ ပါဆယ္ဆိုရင္ ဟင္းခါးယူမလား ေကာင္ေလးတဲ့။ ေအာ္ေက့ၾကည္ကို ဖရံုသီးနဲ႔လုပ္ျပီးု အပ္ခ်ည္ၾကိဳးနဲ႔ လွီးတာဗ်။ ေကတုမတီျမိဳ႔သစ္က ေျပာင္းလာတဲ့ ဝက္စြပ္ဆိုင္က အန္တီၾကီးက က်ဴရွင္ဆရာအကိုအိမ္ကုိ လာမိတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္္ကိုပါ ဆရာလို႔ လာလာေခၚေနေတာ့ ခက္ျပီ။ စာေပေလာကေရွ႔ကိုေတာ့ ေစာေစာသြားမွ။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ ဝက္သားလိပ္က ေမာ္လျမိဳင္ျပန္သြားေရာ။

လမ္းဆံုးရင္ “ၾကယ္ကိုးပြင့္”ကို ေတြ႔မယ္။ ငါးပြင့္ေလာက္ဆို သိပ္မထိုင္ခ်င္ဘူး။ နိမ့္သလားလို႔။ ထိုင္ခံုမွာ မထိုင္ရေသးခင္ ကိုယ့္ဇာတ္လိုက္ တစ္ေယာက္ေယာက္္ရဲ့ “ေစာ္ေကာ္တစ္ခြက္ေဟ့” ဆိုတဲ့အသံ ထြက္လာျမဲ။ အမွဳန္႔စစ္ထားတဲ့ခြက္ကို လာခ်ျပီဆိုရင္ေတာ့ လွည့္မၾကည့္ေနနဲ႔။ အဲဒီခ်ာတိတ္္ လူသစ္ပဲ။ သတိပဌာန္ကို ေကြ႔လိုက္ရင္ ေရႊေရာင္တစ္ဝင္းဝင္းနဲ႔ နဂါးတစ္ေကာင္ အေမာက္ေထာင္ေနတာ ျမင္ရမယ္။ မေၾကာက္ပါနဲ႔ဗ်။ နည္းနည္းေစာင့္ႏိုင္ရင္ အဲဒီနဂါးက ဆီခ်က္၊ ေၾကးအိုးနဲ႔ တရုတ္စာေတြ ခ်က္ျပဳတ္ေရာင္းေပးတယ္။ စားလို႔မကုန္ရင္ ဒီတိုင္းမထားခဲ့နဲ႔။ ယူတတ္ရင္ ကုသိုလ္တဲ့။ ထည့္ေပးလိုက္ပါ။

ဆက္ေလွ်ာက္ရင္ မလိုင္ဖတ္ေတြ တကယ္ၾကီးထည့္ေပးတဲ့ မပူတဲ့ဆိုင္ ရွိတယ္။ ပူခ်င္ရင္ေတာ့ ဗညားဒလနဲ႔ ဆံုတဲ့ေထာင့္မွာ ခ်ထားတဲ့ ပဲဟင္းအိုးကို သြားကိုင္ေပါ့။ သူ႔ေရွ႔က ဗန္းထဲမွာ အျမဲအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ေအာက္အီးအီအြတ္္ အပိုင္းအစေတြေတာ့ သြားမႏွိဳးမိေစနဲ႔။ တစ္ခါႏွိဳး ငါးရာ။ “ရခိုင္မုန္႔တီ ခင္ျပံဳးရီ” တို႔ဆိုင္မွာ ဝက္ဆီဖတ္နဲ႔ မွာခ်င္ရင္ ဒီညီမွ်ျခင္းကို သိထားသင့္တယ္။ ဝက္ဆီဖတ္ = ကိစၥ ။

----------~~~~~----------

စာၾကြင္း။ ။ ဖတ္လို႔ အဆင္ေျပရင္ သစ္ကိုင္းကို ေရဆက္ေလာင္းပါ့မယ္။

ဖ်ားေနတဲ့ ေၾကာင္

တစ္ခါတုန္းက ငါးေၾကာ္မၾကိဳက္ခဲ့တဲ့ ေၾကာင္မိုက္ကေလးတစ္ေကာင္ဟာ မထင္မွတ္ဘဲ စားခဲ့မိတဲ့ ငါးေၾကာ္ရဲ့ အရသာကို တပ္မက္စြဲလန္းသြားလို႔ တမ္းတမ္းတတျဖစ္ေနတုန္း ငါးေၾကာ္စားရဖို႔ကံက အေၾကာင္းဖန္လာေတာ့ မုတ္ဆိတ္ပ်ားစြဲ အဖ်ားသည္းတာကို အေၾကာင္းျပဳျပီးသကာလ ၾကြက္ခုတ္လည္း မထြက္၊ အိမ္မွာ လူမရွိတဲ့တစ္ရက္မွာ ငါးေၾကာ္ခိုးစားမိပံုကို စာဆိုရွင္ အမည္မသိ “တစ္တို႔” က မည္သို႔မည္ပံု ေျပာင္ေျမာက္စြာ တို႔ထိလိုက္ပံုကို ေအာက္ပါအတိုင္း ရွဳစားေတာ္မူၾကပါ။

"ဖ်ားေနတဲ့ ေၾကာင္"

အိမ္မွာေမြးတဲ့ ေၾကာင္သူေတာ္
ငါးေၾကာ္ဆာလို႔ ေအာ္။

တစ္ေန႔ေသာခါ ထိုေၾကာင္ပါး
ခါးနာလို႔ ဖ်ား။

အေၾကာင္းရွာလို႔ ခြင့္စာတင္
ၾကြက္ခုတ္ မထြက္ခ်င္။

အိမ္မွလူမ်ား အျပင္သြား
ငါးေၾကာ္ ခိုးကာစား။

ၾကြပ္ၾကြပ္ျမည္ေအာင္ ဝါး။
အားရွိတယ္ ဗ်ား။

စာဆိုရွင္ - တစ္တို႔

ေနမညိဳခင္

ေရတံခြန္ကေန ျပန္အတက္ ေရတံခြန္ေက်ာင္းကို မသြားခင္ ေတာင္ေပၚေရတင္တဲ့ ကန္ဖက္ကို သြားခဲ့ေသးတယ္။ စမ္းေခ်ာင္းေဘးက ေတာလမ္းေလးအတိုင္း ေလွ်ာက္သြားေတာ့ စမ္းေခ်ာင္းတစ္ေနရာမွာ ကိုရင္ေလးေတြ ေရလာခ်ိဳးေနၾကတာေတြ႔လို႔ ဓါတ္ပံုရိုက္မယ္လုပ္ေတာ့ ကိုရင္တစ္ပါးက လွမ္းတားတယ္။ မၾကိဳက္လို႔မ်ားလား ထင္မိတာ။ မဟုတ္ဘူးခင္ဗ်။ ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္ေနတဲ့ ကိုရင္ေလးေတြကိုပါ လွမ္းေခၚျပီး ကိုရင္ေတြအားလံုး ဓါတ္ပံုရိုက္ခံခ်င္ၾကတာဗ်။ တကယ္ေတာ့ သိကၡာပုဒ္ေတာ္ေတြနဲ႔ သကၤန္းရံုထားလို႔သာ ကိုရင္ေလးေတြ ျဖစ္ေနၾကေပမယ့္ ကေလးသဘာဝ ကေလးစိတ္ေလးေတြ ရွိၾကတုန္းဆိုေတာ့ ဓါတ္ပံုအရိုက္ခံရတာကို ေပ်ာ္ေနၾကရွာတယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ အမွတ္တရအေနနဲ႔ ဒီပံုေလးကို တင္ျဖစ္တာပါ။

ဒီေနရာက ေရတံခြန္ရွိတဲ့ ေခ်ာင္းရဲ့ အထက္ပိုင္းတစ္ေနရာကို ဆည္ထားတဲ့ ကန္ပါ။ ဒီကန္ကေန ပိုက္ေတြ ေမာ္တာေတြနဲ႔ ေရေလွာင္ကန္ အဆင့္ဆင့္ကို ေရစုပ္တင္ ျဖတ္ေက်ာ္ျပီးမွ ေတာင္ေပၚကို ေရတင္ရပါတယ္။ ပံုထဲက ဒီေနရာနဲ႔ တစ္ဆက္တည္းမွာ ၾကည္လင္ေအးစက္ျပီး ေရကန္လိုျဖစ္ေနတဲ့ ေနရာတစ္ေနရာ ရွိတယ္။ ေနာက္ဆံုးအေခါက္ ေရာက္တုန္းက ေရတံခြန္ဆင္းတာ မ်က္စိလည္ျပီး ဒီေရကန္နားကို ေရာက္သြားတယ္။ ေရတံခြန္ကို ရွာမေတြ႔ဘူး။ မိုးတြင္းမဟုတ္လို႔ ေရတံခြန္မရွိတာလို႔ ယူဆျပီး သယ္လာတဲ့ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ဘူးေတြ ဖြင့္စား ေရစိမ္ျပီး ျပန္တက္ခဲ့ၾကတာေလ။ မီးၾကိဳးေတြ ဆြဲထားတဲ့ တိုင္ေတြ၊ လိုင္းေတြလည္း ေရတံခြန္ေက်ာင္းထဲကေနပဲ ျဖတ္သြားပါတယ္။

ေရကန္ကေန ဆက္တက္လာေတာ့ ေရတံခြန္ေက်ာင္းလို႔ ေခၚၾကတဲ့ ဓါတ္ေပါင္းစံု ကုိးနဝင္းေက်ာင္းရွိရာကို ေရာက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းဝင္းအတြင္းမွာ ဉာဏ္ေတာ္အစားစားရွိတဲ့ ေစတီေတြ အစီအရီတည္ထားတာ ဖူးရတယ္။ ဆႏၵရွိလို႔ ေစတီလွဴခ်င္တယ္ဆိုရင္ အလွဴေငြလွဴျပီး ကမၺ်ည္းထိုးလွဴႏိုင္သလို၊ မိမိတို႔ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် တစ္ပိုင္တစ္ႏိုင္လဲ လာတည္ႏိုင္တယ္လို႔ ဆရာေတာ္က မိန္႔ၾကားပါတယ္။ ေရတံခြန္ေက်ာင္းကို လာေရာက္တဲ့ ဘုရားဖူးမွန္သမွ် ယုတ္လတ္ျမတ္မေရြး သတ္သတ္လြတ္ ထမင္းဟင္းကို သံုးေဆာင္ႏိုင္ပါတယ္။ ေက်ာင္းထဲမွာ အေမာေျပ ေသြးေဆးဗူးၾကီးနဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းလဲ ခ်ေပးထားပါတယ္။ ေရႊတိဂံုကုန္းေတာ္ ေရလွဴအသင္းက လွဴထားတဲ့ စတီးေရသန္႔တိုင္ကီၾကီးကလဲ ေသာက္ခ်င္စရာပါ။ လွဴထားၾကတဲ့ ဆန္အိတ္ေတြလည္း မနည္းပါဘူး။

ေက်ာင္းဝန္းထဲက ေရကန္တစ္ကန္ကေတာ့ သဘာဝအတိုင္း စိမ့္ေနတဲ့ သဲေျမထဲ ပိုက္ကို ႏွစ္ထားတာကေန အလိုအေလ်ာက္ ေရေတြ တစက္စက္က်ေနတာ ျမင္ရတာနဲ႔ကို ေရခ်ိဳးခ်င္စရာ ေကာင္းတယ္။ ေက်ာင္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္ေတာ့ ေရတံခြန္မွာတုန္းက ဆံုခဲ့ၾကတဲ့ ေဆး-၁ က ညီငယ္ညီမငယ္မ်ားအဖြဲ႔က ေရာက္ႏွင့္ေနျပီ။ ဘုရားကန္ေတာ့ ဆရာေတာ္ကို ဦးခ်ျပီး အလွဴေငြကပ္ၾကပါတယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္က အလွဴခံေတြနဲ႔ ပက္သက္ျပီး စကားေျပာျဖစ္ၾကေသးတယ္။ ေက်ာင္းသားမ်ားအဖြဲ႔ျဖစ္လို႔ သူတို႔ေလာေလာလတ္လတ္ အလွဴခံ ၾကံဳခဲ့ရတာေတြ ျပန္ေျပာျပလို႔ ကၽြန္ေတာ္သိသေလာက္ ရွင္းျပခဲ့ပါေသးတယ္။

အေမာေျပျပီဆိုေတာ့မွ ဆရာေတာ္ကို ဝတ္ခ်ျပီး သူတို႔အဖြဲ႔နဲ႔ တစ္ေပါင္းတည္းပဲ အတက္ခရီးကို စခဲ့ၾကတယ္။ ဒီဖက္လမ္းက ပိုနီးေပမယ့္ တခ်ိဳ႔ေနရာေတြ အေတာ္ေလး မတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္ေလး ရွိေသးေတာ့ ဆင္းလာခဲ့တဲ့ က်ီးပါးစပ္လမ္းထက္စာရင္ ေနပူသက္သာေသးတယ္။ လမ္းမွာ ေရသြယ္တဲ့ပိုက္ၾကီးေတြ၊ ေရတင္တဲ့ ေရစက္စခန္းေတြရွိပါတယ္။

ဒီအတက္လမ္းက ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚ ေက်ာက္သမၺာန္ေစတီေလးနားက ေလွကားထစ္ေတြဆီကို လမ္းေပါက္တယ္။ ရိုးရိုးေလးအဆင့္ျမင့္တည္းခိုရိပ္သာ ေရွ႔နားပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က က်ိဳက္ထိုေဟာ္တယ္ ေဆးေက်ာင္းအဖြဲ႔က ရိုးရိုးေလးမွာ တည္းေတာ့ တမင္တကာ ဒီလမ္းက ေရြးျပီး တက္လာၾကတာ။ ဇာတ္လိုက္ပါေပလို႔ပဲ။ ေရာက္ခါနီးမွ ဟိုေကြ႔ရမလို ဒီေကြ႔ရမလို ျဖစ္ေနေသးတယ္။ လမ္းမွာ ထင္းေတြ ခုတ္လာၾကျပီး ထင္းစည္းေတြကို ဒီလိုပဲ ထားခဲ့ၾကတယ္။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း သယ္မယ္ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မ ၾကည့္ေသးတယ္။ မလြယ္ဘူးဗ်။ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္စီးတယ္။

ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ေရတံခြန္ခရီးကို ေအာင္ျမင္စြာ ဆင္းတက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဟိုတယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ခဏနား ေရခ်ိဳးျပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေနက ဝင္ခ်င္ေနျပီ။ ေတာင္ေပၚကေန ေနဝင္ခ်ိန္ေလးအမွီ ဓါတ္ပံုရိုက္လိုက္ခ်င္လို႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို အတင္းႏွိဳးရတယ္။ သူေရခ်ိဳးျပီးတဲ့အထိ မေစာင့္ေတာ့ဘဲ ဟိုတယ္ဝန္းထဲမွာ လုပ္ေပးထားတဲ့ ရွဳခင္းသာ ေနရာကေန ရသေလာက္ေတာ့ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ ပံုထဲမွာ ဂ်က္ေလယာဥ္လား မသိဘူး ပ်ံေနတာ အျဖဴေရာင္တန္းေလးပါ ပါေသးတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း အေပ်ာ္တမ္းကင္မရာဆိုေတာ့ အေပ်ာ္ပံုေလာက္ပဲ ထြက္ပါတယ္။ အမွတ္တရေပါ့ဗ်ာ။

ညပိုင္းေရာက္ေတာ့ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚတက္ ဘုရားဝတ္ျပဳျပီး ေဆးေက်ာင္းအဖြဲ႔နဲ႔ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ တံျမက္စည္းလွည္းၾကပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဂိမ္းကစားတယ္။ နည္းနည္းမိုးခ်ဳပ္မွ လမ္းခြဲျပီး ဟိုတယ္ျပန္ခဲ့ၾကေတာ့တယ္။ ေနာက္ေန႔နံနက္ဆိုရင္ ေတာင္ေပၚကေန ေျခလ်င္ခရီးနဲ႔ ျပန္ဆင္းပါျပီ။

Bonus

ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚကေန က်ီးပါးစပ္ဖက္ကိုဆင္းတဲ့ ေလွကားထိပ္နားမွာ လမ္းျပ ကေလးေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခၚသြားတဲ့ လမ္းျပဇာတ္လိုက္ပါ။ တစ္လမ္းလံုး ဘာေကၽြးေကၽြး မစားပါဘူး။ ဇာတ္လိုက္က သူ႔အထာနဲ႔ သူဗ်။ ေရတံခြန္ေက်ာင္း ေရာက္ေတာ့မွ ထမင္းစားပြဲ အုပ္ေဆာင္းဖြင့္ျပီး အားပါးတရ တုတ္ေတာ့တာပဲ။ ဆရာေတာ္က သူ႔ကို ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ ဒီေကာင္ အျမဲအားေပးေနၾကလို႔ မိန္႔တယ္။ ေက်ာင္းမွာဆိုေတာ့ အားမနာတမ္း ဝဝစားလို႔ရတယ္ေလ။ သူ႔ပံုကို ရိုက္မွာစိုးလို႔ ထြက္ထြက္ေျပးတဲ့ ဇာတ္လိုက္က သူမ်ားကို ဓါတ္ပံုရိုက္ေပးဖို႔ ကင္မရာကိုင္ရမွာေတာ့ အေတာ္စိတ္ဝင္စားတယ္ဗ်။ လိုက္ပို႔သမွ် ဘုရားဖူးေတြကို ဓါတ္ပံုရိုက္ေပးေနၾကဆိုေတာ့လည္း ကင္မရာနဲ႔ မစိမ္းေလဘူး။

ေရတံခြန္ဆင္းျပီ

က်ီးပါးစပ္နားက အေၾကာ္ဆိုင္ရဲ့ ေအာက္ဖက္ကေန ေရတံခြန္ဆင္းတဲ့ ျဖတ္လမ္းကို ေရာက္ပါတယ္။ အရင္က ဒီျဖတ္လမ္း မရွိေသးဘူးလို႔ သိရတယ္။ ေတာထဲ ထင္းဝါးရွာသူေတြ သြားတဲ့လမ္းလို႔ ေျပာတယ္။ လမ္းက ေတာက္ေလွ်ာက္ အဆင္းခ်ည္းပါပဲ။ မတ္တဲ့ေနရာက မတ္တယ္။ အေပၚကေန ဆင္းရင္ လမ္းတစ္ဝက္ေလာက္ထိက အရိပ္မရွိဘူး။ လမ္းေလးက လူတစ္ကိုယ္စာေလာက္ပဲ။ ေဘးမွာက ေတာင္ေစာင္း ဆင္းေလွ်ာေတြရွိတယ္။ အေဝးက ျမင္ေနရတဲ့ ရွဳခင္းေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္လွတယ္။

လမ္းမွာ ေတာထဲက အပင္ေတြခုတ္ျပီး ေတာင္ေပၚကို ထမ္းတင္ေနတာ ေတြ႔ခဲ့တယ္။ ေတာင္တက္လမ္းက ေစ်းဆိုင္ေတြၾကေတာ့ အဲဒီေမွ်ာတိုင္ေတြနဲ႔ပဲ တိုင္ထူၾကတယ္။ ဒီခရီးကို ရိုးရိုးတက္ဖို႔ မေျပာနဲ႔ အဆင္းေတာင္ သတိထားဆင္းရတယ္။ မေတာ္လို႔ ေခ်ာ္က်ရင္ ေနာက္လူတြဲေခၚဖို႔ေတာင္ မလြယ္ဘူး။ သူတို႔ခမ်ာေတာ့ အတက္ကို သစ္လံုးထမ္းျပီး တက္ရရွာတယ္။ အဲဒီသစ္တစ္လံုးကုိ တန္ဖိုးဘယ္ေလာက္လဲေတာ့ မေမးခဲ့မိဘူး။ အမ်ိဳးသမီးပါ အမ်ိဳးသားနဲ႔တန္းတူ သယ္တာဗ်။

လမ္းတစ္ဝက္နားေရာက္မွ ေတာထဲ အပင္ေတြၾကားထဲ ေရာက္လာတယ္။ အရိပ္ရလာတယ္။ ေရတံခြန္က ျပန္တက္လာတဲ့ အဖြဲ႔တခ်ိဳ႔လည္း ေတြ႔တယ္။ သူတို႔ ေတာ္ေတာ္ဟိုက္ေနၾကျပီ။ လမ္းက ျဖတ္လမ္းျဖစ္တာရယ္ လူသိနည္းေသးတာရယ္ေၾကာင့္ ေရတို႔ အခ်ိဳရည္တို႔ ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေတာ့ သိပ္မ်ားမ်ားမရွိပါဘူး။ အရိပ္ေလးေတြ ရွိတဲ့ ေနရာတခ်ိဳ႔မွာေတာ့ ဝါးထိုင္ခံုေလးေတြ လုပ္ထားတာေတြ႔တယ္။ ဒါလည္း သိပ္ေတာ့မမ်ားပါဘူး။

လမ္းတစ္ေနရာက ကရင္မိသားစုဆိုင္ေလးကို ျဖတ္ေတာ့ သူတို႔ ေတာထဲက အမဲလိုက္လာတာတဲ့။ ျဖဴေကာင္ ႏွစ္ေကာင္နဲ႔ ေခ်(ဂ်ီ)ေပါင္တစ္ဖက္။ ေနာက္တစ္ေနရာမွာ သင္းေခြခ်ပ္တစ္ေကာင္လဲ ေတြ႔ခဲ့တယ္။ အရွင္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အေသပဲ။

ေရတံခြန္နားနီးလာေတာ့ ေရသံေတြ ၾကားရတယ္။ ေရတံခြန္ရဲ့ အေပၚပိုင္းကို အရင္ေရာက္တယ္။ အဲဒီမွာက ေက်ာက္တံုးေတြနဲ႔ စမ္းေခ်ာင္းေလး စီးေနတယ္။ ထမင္းဆိုင္တစ္ဆိုင္ေတာ့ရွိတယ္။ ေတာဆိုင္ေလးေပါ့။ စားတဲ့သူေတာ့ စားေနၾကတာပဲ။ ေရတံခြန္ကိုေတာ့ မျမင္ရေသးဘူး။ အဲဒီေနရာကေန ေရတံခြန္ ထိပ္ပိုင္းကို သြားလို႔ရတယ္။ တခ်ဳ႔ိေတာ့ ဓါတ္ပံုသြားရိုက္ၾကတယ္။ ေရတံခြန္ရွိတဲ့ ေအာက္ပိုင္းကို သြားဖို႔ ေတာင္နံရံေဘးမွာ ကပ္ျပီး ေဖာက္ထားတဲ့ တစ္ကိုယ္စာလမ္းေလးကေန ဆင္းရတယ္။ ေအာက္ခံေျမသားက စိုျပီး ေခ်ာ္ေနေတာ့ သတိထားရတယ္။ ေဘးမွာေတာ့ ေခ်ာက္ရွိတယ္။ ႏြယ္ၾကိဳးကို ကိုင္ျပီး ေက်ာက္တံုးေတြၾကားကေန ျဖည္းျဖည္းဆင္းရတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ သြားတဲ့အခ်ိန္က ဒီဇင္ဘာလဆိုေတာ့ ေရနည္းေနပါျပီ။ ေရတံခြန္ဆိုတာက ေရမ်ားေလ ၾကည့္လို႔လွေလပါပဲ။ ေရတံခြန္ရွိတဲ့ ေအာက္ပိုင္းမွာ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုးက သစ္ၾကီးဝါးၾကီးေတြနဲ႔ အံု႔ဆိုင္းေနေပမယ့္ ေနေရာင္ေတာ့ ရပါတယ္။ ဓါတ္ပံုရိုက္လို႔ေတာ့ သိပ္မေကာင္းဘူး။ အေပ်ာ္တမ္းကင္မရာ ျဖစ္ေနတာလဲ ပါမယ္။

ေရတံခြန္က ေရက်တဲ့ ေနရာတစ္ဝိုက္မွာ ေရအိုင္အေသးေလးလို ျဖစ္ေနတယ္။ ေဘးတစ္ဖက္က ေက်ာက္ေတာင္နံရံနဲ႔ ေနာက္တစ္ဖက္က ဆင္းလာခဲ့တဲ့ ေတာင္ေစာင္းပါ။ ေရတံခြန္က လြင့္လာတဲ့ ေရမွဳန္မႊားေလးေတြ လာလာစင္ေတာ့ ေအးေနတာေလးက ေနလို႔ေကာင္းတယ္။

က်ဥ္းေနတဲ့ ေတာင္နံရံႏွစ္ခုၾကားက ေရတံခြန္စီးသြားတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းကို အျပည့္ပိတ္ျပီး ေရတံခြန္ စားေသာက္ဆိုင္ဆိုျပီး ဖြင့္ထားပါတယ္။ အဲဒီဆိုင္ဆီကို သစ္သားတံတားေလးနဲ႔ ဆက္ထားတယ္။ ဘုရားဖူးေတြ အလာမ်ားတဲ့ ရာသီခ်ိန္မွာပဲ ဒီဆိုင္က ဖြင့္တာပါ။ ဘုရားဖူးတစ္ရာသီ ကုန္တာနဲ႔ ဆိုင္ေဆာက္ထားတဲ့ တိုင္ေတြ အခင္းေတြ သစ္သားေခ်ာင္းေတြ အကုန္လံုးကို ျပန္ဖ်က္ျပီး သယ္ရပါတယ္တဲ့။

ဆိုင္မွာက ထမင္းေၾကာ္၊ ဗူးသီးေၾကာ္၊ ေကာ္ျပန္႔ေၾကာ္၊ စမူဆာနဲ႔ အပူအေအး၊ ေရသန္႔ စတာေတြ ရပါတယ္။ ဆိုင္မွာတင္ ေၾကာ္ေရာင္းတာပါ။ ေရသန္႔ဘူးကေတာ့ ထားပါေတာ့။ အေအးပုလင္းေတြကို သယ္ေရာင္းရတာေတာ့ မလြယ္ပါဘူး။ ပုလင္းခြံေတြကို တစ္ခါျပန္သယ္ရပါေသးတယ္။ ဆိုင္က ေရာင္းေပးတဲ့ ေစ်းကလည္း သိပ္ေတာ့မမ်ားပါဘူး။ ဒီလိုေနရာမိ်ဳးထိ လာေရာင္းေပးတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရပါေသးတယ္။ ဒီဆိုင္ေရာက္ေတာ့လည္း ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ လမ္းျပဂိုက္က ဘာမွ ေကၽြးမရျပန္ဘူးခင္ဗ်။ အေအးေသာက္ဆိုေတာ့လည္း မေသာက္ပါဘူး။ ေရတံခြန္က ျပန္တက္မွ ဇာတ္လိုက္ ဘာမွ ေကၽြးမရတဲ့အေၾကာင္း သိခဲ့ရတယ္။

“ေရတံခြန္စားေသာက္ဆိုင္” ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္မွာ ေရးထားတဲ့ စာသားတစ္ေၾကာင္းကေတာ့ ထူးျခားတယ္ခင္ဗ်။
“အမ်ိဳးေကာင္းသား အမ်ိဳးေကာင္းသမီး ရတနာမ်ား စားသံုးသည္” တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အမ်ိဳးေကာင္းသားေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္ အားေပးခဲ့ပါတယ္။

Bonus

“Happy World” ေၾကာ္ျငာ ျပကၡဒိန္ေလးေတြ သစ္ပင္ေတြမွာ ကပ္ေပးသြားတာ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္ခင္ဗ်။ ေတာထဲေတာင္ထဲ ျပကၡဒိန္ၾကည့္ခ်င္ရင္ အဆင္ေျပတာေပါ့။

က်ိဳက္ထီးရိုးခရီးတစ္ေလွ်ာက္ အတက္ေရာ အဆင္းေရာ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာေရာ အထူးသျဖင့္ ဆိုင္ေသးေသးေလးေတြပါမက်န္ အမ်ားဆံုးေရာင္းေနၾကတဲ့ ေရသန္႔ဗူးကေတာ့ “Alpine” ေသာက္ေရသန္႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ယခုကဲ့သို႔ ၾကံဳၾကိဳက္တုန္း ေၾကာ္ျငာဝင္ေပးရတဲ့ အက်ိဳးေၾကာင့္ “Alpine” လို ေတာင္ေပၚေျမျပန္႔ ေတာေတာင္ေနရာအႏွံ႔ ေအာင္ျမင္မွဳရွိတဲ့ လုပ္ငန္းမ်ိဳး ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ရပါလို၏။ း)

က်ီးပါးစပ္

ညဦးပိုင္း ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚတက္ျပီး ဘုရားဝတ္ျပဳ၊ ပ႒ာန္းရြတ္၊ ပရိတ္ရြတ္ျပီး ေအးတာနဲ႔ ဟိုတယ္ဖက္ ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဟိုတယ္နားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ခဏထိုင္ျပီး နက္ျဖန္အတြက္ ခြန္အားျပည့္ေအာင္ ေစာေစာအိပ္လိုက္တယ္။ မနက္ႏိုးေတာ့ ၈နာရီထိုးျပီးျပီ။ ဟိုတယ္ မနက္စာ အခ်ိန္ေက်ာ္ရင္ လြတ္သြားမွာမို႔ သူငယ္ခ်င္းကို ႏွိဳးျပီး ျမန္ျမန္ျပင္ဆင္ရတယ္။ မနက္စာ စားျပီးတာနဲ႔ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚတက္ ဘုရားကန္ေတာ့ျပီး က်ီးပါးစပ္ဆင္းဖို႔ ဦးတည္လိုက္တယ္။ ေရတံခြန္ကို သြားမယ္ မသြားဘူးကို မေန႔ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ျငင္းရေသးတယ္။ ဒီေန႔မနက္က်ေတာ့ အိပ္ေရးဝျပီး လန္းဆန္းေနလို႔ ေရတံခြန္ထိ ဆင္းမယ္လို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။

ရင္ျပင္ေတာ္ကေန က်ီးပါးစပ္သြားတဲ့ဖက္ ေလွကားနားေရာက္ေတာ့ ခ်ာတိတ္ေလးတစ္ေယာက္က ေရတံခြန္ကို လမ္းျပလိုက္ေပးရမလားဆိုျပီး လာေမးတယ္။ ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္တုန္းက ေရတံခြန္ဆိုျပီး ဆင္းသြားၾကတာ တစ္ဖြဲ႔လံုး မ်က္စိလည္ျပီး ေရတံခြန္မေရာက္ဘဲ ေရကန္ပဲ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဒါက တစ္ခ်က္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က လမ္းျပလုပ္တဲ့ ကေလးေတြခမ်ာ ဘုရားဖူးေတြလာမွ၊ ေရတံခြန္လည္းသြားမွ၊ သူတို႔ကိုလည္း ေခၚဦးမွ မုန္႔ဖိုးေလး ရရွာတာေလ။ ႏွစ္ေယာက္တည္း သြားရမဲ့အတူတူ သူတို႔ကို လမ္းျပေခၚေတာ့ လမ္းမွာလည္း အေဖာ္ရတယ္၊ ခရီးလည္းတြင္တယ္၊ သူတို႔ေလးေတြလည္း မုန္႔ဖိုးရတယ္ဆိုျပီး လိုက္ခဲ့ကြာဆိုျပီး ေခၚလိုက္ပါတယ္။ ဂိုက္နဲ႔ ေရတံခြန္ဆင္းခဲ့တာေပါ့။

ဇာတ္လိုက္ကို က်ီးပါးစပ္အရင္ သြားမယ္ဆိုေတာ့ ရတယ္တဲ့။ က်ီးပါးစပ္ကေန ေရတံခြန္ထိကို ျဖတ္လမ္းရွိတယ္၊ ပိုျမန္တယ္တဲ့။ အရင္က အေပၚနည္းနည္းျပန္တက္ျပီးမွ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြ ျဖတ္ျပီး သြားရတာ။ အဲဒီလမ္းက လမ္းေၾကာရွည္ေပမယ့္ ေလွကားထစ္ေတြ ရွိသလို နည္းနည္းလည္း ေျပတယ္ေျပာရမယ္။ ရင္ျပင္ေတာ္ကေန က်ီးပါးစပ္သြားတဲ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာေတာ့ ေစ်းဆိုင္ေလးေတြ ခပ္စိပ္စိပ္ေတြ႔ရတယ္။ မူလတန္းေက်ာင္းေလးတစ္ေက်ာင္းလည္း ေတြ႔ခဲ့တယ္။

က်ီးပါးစပ္ေရာက္ေတာ့ ဂူထဲေတာ့ ဝင္လည္းဝင္ဖူးတဲ့အျပင္ အေၾကာင္းသိျပီးသားမို႔ မဝင္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အျပင္မွာပဲ အလွဴေငြထည့္လိုက္တယ္။ က်ီးပါးစပ္ထဲ အေၾကြေစ့ပစ္ဖို႔ လဲေတာ့ တစ္ပံုကို ငါးရာဆိုလား။ အေၾကြေစ့ငါးေစ့ပဲ ပါတယ္။ လွမ္းပစ္လို႔ ေက်ာက္နံရံနဲ႔ ထိျပီး ျပန္က်လာရင္ ခင္းထားတဲ့ သစ္သားျပားေတြၾကားကေန ေအာက္ကို မက်သြားခင္ ျပန္ေကာက္ရတယ္။ ဘယ္ရမလဲ ျပန္က်လာရင္ အေၾကြေစ့ပစ္တဲ့ အျခားကေလးေတြနဲ႔ လုေကာက္ရတာပဲ။ ေပ်ာ္စရာၾကီး။ အေၾကြေစ့မဝင္ဘဲ ျပန္လွည့္မသြားခ်င္ဘူး။ အေၾကြေစ့ ငါးေစ့ထဲနဲ႔ ဝင္ေအာင္ပစ္ႏိုင္လို႔ ေတာ္ေသးတယ္။ း)

က်ီးပါးစပ္မေရာက္ခင္နားမွာ အေၾကာ္ဆိုင္ေတြ ရွိတယ္။ ေခ်ာက္ကမ္းပါးဖက္ကို ေထာက္နဲ႔ ေလသာေဆာင္ထုတ္ျပီး ဆိုင္ဖြင့္ထားတာ။ ဆိုင္ေလးကလည္း ထို္င္ခ်င္စရာ၊ အေၾကာ္ေတြၾကည့္ေတာ့လည္း ပူပူေႏြးေႏြးရွိတာနဲ႔ ခဏထိုင္ျဖစ္တယ္။ ရွဳခင္းကေတာ့ ေလတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ထိုင္လို႔ေကာင္းပါတယ္။ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ကေတာ့ အေၾကာ္ေခၚေကၽြးတာ မစားဘူးခင္ဗ်။ ေၾသာ္ ဒီကေလးေတြ သူတို႔ စည္းကမ္းေလးနဲ႔ သူတို႔ ေနမွာပါေလလို႔ ထင္မိပါတယ္။ စားၾကည့္ေတာ့မွ အေၾကာ္ကေတာ့ စားလို႔မေကာင္းဘူး။ ႏွစ္ျပန္ေၾကာ္တင္ မကေလာက္ဘူး ဘယ္ႏွစ္ျပန္ေလာက္ ေၾကာ္ျပီးျပီလဲမသိဘူး။ ဆီေတြ ဝေနေတာ့ တစ္ခုေလာက္နဲ႔တင္ အီလိုက္တာ။ ဇာတ္လိုက္က အေၾကာင္းသိလို႔ မစားတာျဖစ္မယ္။

ဆိုင္အဝမွာ ဗန္းေတြနဲ႔ ဂ်ီသား၊ ဆတ္သား၊ ေတာၾကက္နဲ႔ ယုန္သား ဆိုျပီး အေလးခ်ိန္နဲ႔ ေရာင္းတယ္။ ခ်က္ခ်င္းေၾကာ္ေပးတယ္။ အျခားေကာင္ေတြထက္ ကာလာကြဲေနတဲ့ ေရႊယုန္ကိုပဲ အစစ္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာ ယူဆျပီး ၾကံဳတုန္း ျမည္းခဲ့တယ္။ အဲဒီတစ္ပန္းကန္ကို ျမန္မာေငြ သံုးေထာင္တဲ့။ ေတာင္ဂ်င္းနဲ႔ ေၾကာ္ေပးတာတဲ့။ ဂ်င္းနဲ႔ေလးကေတာ့ ေမႊးေနတာပဲ။ ယုန္သားက ခ်ိဳေတာ့ ခ်ိဳတယ္ဗ်။ အသားကလည္း ႏုႏုေလးပဲ။ စစ္မယ္ထင္တာပဲေလ။ စားတာေပါ့။

ေက်ာက္ထပ္ၾကီးသို႔

ဘုုရားဝတ္ျပဳျပီးေတာ့ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚကေန ထမင္းဆိုင္တန္းေတြဖက္ ဆင္းခဲ့တယ္။ မနက္စာ အဝစားထားလို႔ မြန္းတည့္ခ်ိန္ ေက်ာ္ေနေပမယ့္ မဆာဘူူးျဖစ္ေနတယ္။ ေန႔တစ္ဝက္ အခ်ိန္ရတုန္း ေက်ာက္ထပ္ၾကီးဖက္ထိ သြားခဲ့လိုက္တယ္။ ဘုရားဖူးေတြအေနနဲ႔ ေတာင္ေပၚေရာက္လို႔ က်ိဳက္ထီးရိုးဘုရားၾကီး ဖူးေမွ်ာ္ျပီးတာနဲ႔ အခ်ိန္ရရင္ ရသလို ပတ္ဝန္းက်င္က ေတာင္စြယ္ေတာင္တန္းေတြေပၚမွာ တည္ထားတဲ့ ဘုရားေစတီေတြဆီ ဘုရားလည္းဖူးရင္း ေတာေတာင္သဘာဝလည္း ခံစားရင္း သြားၾကေလ့ရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ပိုင္းေတြ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားအရြယ္ေတြ အသြားအမ်ားဆံုးပါပဲ။ ေတာလမ္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္ တက္လိုက္ ဆင္းလိုက္ လွမ္းေလွ်ာက္ရင္း လမ္းမွာ အေမာေျပ နားေနစရာ အစားအေသာက္ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေတြ နီးနီးတစ္ခါ ေဝးေဝးတစ္လွည့္ ရွိပါတယ္။ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာမို႔ ေရတစ္ေပါက္ရဖို႔ ခက္ခဲလွေပမယ့္ တခ်ိဳ႔ဆိုင္ေတြက သပ္သပ္ယပ္ယပ္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ျပင္ဆင္ေရာင္းခ်တာ ေတြ႔ရသလို၊ ဝင္နားခ်င္စရာ မေကာင္းေလာက္တဲ့ ဆိုင္အျပင္အဆင္ေတြလည္း ေတြ႔ရတယ္။

ရင္ျပင္ေတာ္ကေန ေက်ာက္ထပ္ၾကီးဖက္ကို သြားရင္ တကယ္ လမ္းဆံုးက ေက်ာက္ထပ္ၾကီး မဟုတ္ေသးဘဲ ဆက္သြားႏိုင္ေသးတယ္လို႔ ၾကားဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေက်ာက္ထပ္ၾကီးအထိပဲ ေရာက္ဖူးပါတယ္။ ေက်ာက္ထပ္ၾကီးေစတီကို ေက်ာက္တံုးၾကီးႏွစ္တုံး ထပ္ေနတဲ့ေပၚမွာ တည္ထားတာ ဖူးေတြ႔ရပါတယ္။ ဘုရားဖူးေတြအေနနဲ႔ ေစတီကို ေရႊသကၤန္းခုနစ္ဆိုင္းျပည့္ေအာင္လွဴရင္ ၾကိဳးမင္းသားဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က ေလွကားကတစ္ဆင့္ ၾကိမ္ႏြယ္ၾကိဳးကေန ေက်ာက္တုံးၾကီးေပၚ တက္သြားျပီး ေရႊသကၤန္းလွဴေပးတယ္။ လွဴျပီးရင္ အဲဒီေက်ာက္တုံးၾကီးေပၚကေန လက္ႏွစ္ဖက္လႊတ္ျပီး ၾကိမ္ႏြယ္ၾကိဳးနဲ႔ ေအာက္ကို ေဇာက္ထိုး ေလွ်ာဆင္းပါတယ္။ တစ္ဦးတည္းမဟုတ္လည္း ဘုရားဖူးအဖြဲ႔ေတြ စုေပါင္းျပီး ေရႊသကၤန္း ခုနစ္ဆိုင္းျပည့္ေအာင္ လွဴလည္း တက္လွဴေပးပါတယ္။

ရင္ျပင္ေတာ္ကေန ေက်ာက္ထပ္ၾကီးထိ သြားတဲ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေက်ာက္တံုး ေက်ာက္ေဆာင္ေတြေပၚမွာ ေစတီေတြ တည္ထားတာ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ ေစတီတိုင္းမွာ အလွဴခံေတြ ရွိၾကပါတယ္။ အခ်ိဳ႔အလွဴခံအဖြဲ႔ေတြမွာ လိုတာထက္ကို လူေတြ ပိုမ်ားေနတယ္လို႔ ထင္ေနမိတယ္။ အရင္ ေက်ာင္းသားဘဝ သြားခဲ့စဥ္ကေတာ့ အေၾကာင္းမသိေသးလို႔ ေစတီတစ္ဆူ ဝင္ဖူးျပီးရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေနာက္ဆစ္ဆူဆီ မကူးႏိုင္ၾကပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလးေတြပါ သြားၾကတုန္းကဆို သူတို႔ေတြ အားနာတတ္တာေၾကာင့္ အလွဴခံေတြ ေျပာသမွ် ျပီးဆံုးေအာင္ နားေထာင္ေနရပါတယ္။ ၾကံဳဖူးခဲ့တာကေတာ့ ေစတီတစ္ဆူေရာက္လို႔ ဝင္လိုက္တာနဲ႔ အလွဴေငြထည့္ဖို႔ ေျပာေဟာပါတယ္။ ဘုရားကန္ေတာ့ျပီးလို႔ ကိုယ္တတ္စြမ္းသမွ် အလွဴေငြထည့္တယ္ဆိုရင္ ထည့္တဲ့ေငြပမာဏကို ၾကည့္ျပီး ပိုမိုထည့္ခ်င္လာေအာင္ ေျပာဆိုအလွဴခံပါတယ္။ ဥပမာ ႏွစ္ရာက်ပ္ ထည့္မယ္လုပ္ရင္ ေရတစ္ထမ္းကို သံုးရာပဲက်ပါတယ္လို႔ ေငြတစ္ရာ ပိုထည့္ခ်င္ေအာင္ ေျပာပါတယ္။ လွဴတဲ့သူဖက္ကလည္း ေငြတစ္ရာ ပိုထည့္လိုက္ရံုနဲ႔ ေရတစ္ထမ္းစာအလွဴ ျဖစ္ေျမာက္သြားတယ္ဆိုေတာ့ သူသူကိုယ္ကိုယ္ ထပ္ထည့္မိေတာ့တယ္။ ဒါက တစ္ဦးခ်င္းစီ ၾကံဳေတြ႔ရတာပါ။

အဖြဲ႔လိုက္သြားၾကလို႔ တစ္ေယာက္ တစ္ရာမ်ိဳး ႏွစ္ရာမ်ိဳး စုေပါင္းထည့္ၾကလို႔ အလွဴေငြက တစ္ေထာင္ႏွစ္ေထာင္ေလာက္ ျဖစ္သြားျပီဆို သံုးေလးေထာင္ေလာက္ လွဴသြားေအာင္ တျဖည္းျဖည္းတိုးေျပာျပီး အလွဴခံၾကပါေတာ့တယ္။ အလွဴခံစားပြဲေပၚမွာ တစ္ေထာင္ႏွစ္ေထာင္က စလို႔ ေသာင္းဂဏန္းၾကီးၾကီးထိ အလွဴခံစရာ အေၾကာင္းအရာေတြပါတဲ့ စာရြက္ေတြကို ပလပ္စတစ္ေလာင္းထားတဲ့ ကတ္ျပားေတြ ရွိေနတတ္တယ္။ အဖြဲ႔လိုက္သြားတဲ့အေခါက္က က်ီးပါးစပ္ဂူထဲကို ပထမဆံုး စဝင္ဖူးတယ္။ ဂူထဲမွာ ေနရာမဆံ့လို႔ အလွည့္က် တံုကင္နဲ႔ ဝင္ရတယ္။ အထဲေရာက္ေတာ့ ဘုရားကန္ေတာ့ျပီး အလွဴေငြထည့္ၾကဖို႔ ေငြစုလိုက္တာနဲ႔ ကတ္ျပားထုတ္ပါေတာ့တယ္။ သမိုင္းေၾကာင္းေတြ ဇာတ္လမ္းေတြနဲ႔ ဘယ္လိုအက်ိဳးေပးထူးမွာ စသျဖင့္ ေျပာေဟာလိုက္တာ အဖြဲ႔ထဲက မိန္းကေလးေတြမွာ ခ်က္ခ်င္း ဘာလွဴမယ္ ညာလွဴမယ္နဲ႔ ေသာင္းဂဏန္းေလာက္ ကုန္က်မယ့္အလွဴတစ္ခု ထည့္မယ္ျဖစ္ကုန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေယာက်္ားေလးေတြလည္း အဲဒီအခ်ိန္က အဲဒီေငြဟာ မနည္းလြန္းတဲ့ ပမာဏမို႔ အျခားသူငယ္ခ်င္းေတြ ဟိုတယ္မွာ က်န္ခဲ့လို႔ ျပန္တိုင္ပင္ဦးမယ္ ဘာညာေျပာျပီး အလွဴေငြအခ်ိဳ႔ထည့္ အသာလက္ကုတ္ျပီး အျမန္ျပန္ထြက္ခဲ့ရတယ္။ အေၾကာင္းမသိေသးတဲ့ မိန္းကေလးေတြ နားလည္ေအာင္ ေနာက္မွ ျပန္ရွင္းျပရတယ္။

အခုတစ္ေခါက္ကေတာ့ ငါးၾကိမ္ေျမာက္ျဖစ္လို႔ နည္းနည္းေတာ့ သေဘာေပါက္သြားပါျပီ။ အဲဒါေၾကာင့္ ရတဲ့ ေန႔တစ္ဝက္အခ်ိန္ေလးကို ကိုယ္သြားမဲ့ ေက်ာက္ထပ္ၾကီးထိ ဘယ္မွ မဝင္ဘဲ ေတာက္ေလွ်ာက္သြားမယ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ လမ္းမွာ ျဖတ္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ဘုရားဝင္ဖူးဖို႔ ေခၚပါတယ္။ အျပန္မွ ဝင္ဖူးပါမယ္ေျပာျပီး ဆက္သြားေတာ့ သိပ္မၾကည္လင္တဲ့ စကားတခ်ိဳ႔ မၾကားတၾကား ထြက္လာပါေသးတယ္။

ေတာလမ္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္ ရွဴးဖိနပ္စီးထားတာ အဆင္ေျပေပမယ့္ ေစတီေတြ ရွိတဲ့ေနရာေတြကို ျဖတ္သြားတဲ့ အခါမွာေတာ့ အေတာ္ ကသီပါတယ္။ အလွဴခံအဖြဲ႔က သြားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးအျပည့္ အခင္းေတြ ခင္း အမိုးေတြ မိုးထားေတာ့ ဖိနပ္မခၽြတ္ဘဲ ျဖတ္သြားဖို႔ရာ မသင့္ေတာ္ဘူးေလ။ အဲဒီေတာ့ တစ္လမ္းလံုး ေျခအိတ္ခၽြတ္ ဖိနပ္ခၽြတ္၊ ေျခအိတ္ဝတ္ ဖိနပ္ဝတ္နဲ႔ အလုပ္မ်ားပါေရာ။ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ေပါ့ပါးျပီး အလြယ္တကူ စီးႏိုင္ ခၽြတ္ႏိုင္တဲ့ ဖိနပ္ေတြနဲ႔ဆို အဆင္အေျပဆံုးပါပဲ။ အခ်ိန္ကုန္ သက္သာပါတယ္။

ေက်ာက္ထပ္ၾကီးေရာက္ေတာ့ အျခားအဖြဲ႔ေတြပါ ရွိတာနဲ႔ ေရႊဆိုင္း ခုနစ္ဆိုင္းစာ ျပည့္သြားလို႔ ၾကိဳးမင္းသားရဲ့ စြန္႔စားခန္းကို ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ ဗီြဒီယိုင္ဖိုင္ကို ေနာက္မွ တင္ေပးပါမယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ တည္ထားတဲ့ ေစတီေတြက အမ်ားအျပားပါ။ ေစတီတိုင္းမွာ အလွဴခံအဖြဲ႔ေတြ ရွိၾကပါတယ္။ အေျပာအေဟာလည္း ေကာင္းသလို လွဴခ်င္ေအာင္လည္း ေျပာတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ရဲ့ သဒၶါတရားနဲ႔ တတ္ႏိုင္တဲ့ ဝန္အားကို ခ်ိန္ဆျပီး လွဴတတ္ဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။ အလွဴခံအဖြဲ႔ေတြ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ အားတက္သေရာ အလွဴခံေနၾကတာလဲ ဆိုတာကေတာ့ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ အသိဆံုးျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ညေနမေစာင္းခင္မွာပဲ ရင္ျပင္ေတာ္ဖက္ ျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္။ “ၾကဴၾကဴဝင္း” ဆိုတဲ့ ဆိုင္မွာ ေန႔လယ္စာနဲ႔ ညစာ ေပါင္းစားလုိက္ရတယ္။ ထမင္းဆိုင္ေတြက အေတာ္သန္႔ရွင္း သပ္ယပ္ေနပါျပီ။ လူေခၚတဲ့ေနရာမွာလည္း ဆိုင္ေတြရဲ့ ေရွ႔မွာ တားထားတဲ့ စည္းအတြင္းကပဲ ေခၚၾကပါတယ္။ အတင္းကာေရာ ဆြဲေခၚေရာင္းတာမ်ိဳး လံုးဝ မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။ ထမင္းပူပူ ဟင္းရည္ပူပူ ငပိရည္ တို႔စရာ အသီးရြက္ စံုလင္စြာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ျမိန္ရွက္ခဲ့တဲ့ ထမင္းတစ္နပ္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

က်ိဳက္ထီးရိုး ဆံေတာ္ရွင္

ဘုရားဝတ္ျပဳဖို႔ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚ တက္ခဲ့တယ္။ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ က်ဳိက္ထီးရိုးဘုရားရဲ့ သပၸါယ္မွဳဟာ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ဖူးဖူး အသစ္သစ္ေသာ သဒၶါပီတိစိတ္ကို ျဖစ္ေပၚေစပါတယ္။ ဆယ့္ငါးႏွစ္အတြင္း ငါးေခါက္ ေရာက္ခဲ့ရာမွာ တစ္ေခါက္ထက္ တစ္ေခါက္ အေဆာက္အဦးေတြ တျဖည္းျဖည္း မ်ားျပားလာတယ္။ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚ တက္လာတဲ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာေရာ ရင္ျပင္ေတာ္နဲ႔ တစ္ဆက္တည္းမွာေရာ ေဂါပက၊ ပုဂၢလိက၊ ဌာနဆိုင္ရာ တည္းခိုေဆာင္ေတြ ဓမၼာရံုေတြ အစီအရီ ေတြ႔ရတယ္။ ေန႔ခင္းေပမယ့္ ေတာင္ေပၚေလ တျဖဴးျဖဴးနဲ႔မို႔ အပူဒဏ္ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ေန႔ခင္းပိုင္းေတာ့ အာရုဏ္ခံတန္ေဆာင္းထဲမွာ ဘုရားဖူးရွင္းပါတယ္။ ညပိုင္းေတာ့ အျပင္မွာက ေအးလဲေအး၊ ပိုးေကာင္ေတြကလည္း မ်ားေတာ့ အခ်ိန္ၾကာၾကာ ပုတီးစိပ္သူ တရားထိုင္သူမ်ားနဲ႔ အျပည့္ပါပဲ။

အာရုဏ္ခံတန္ေဆာင္း

Collection of Donation Boxes

ပင္မအလွဴခံဌာနမွာ ေရႊသကၤန္း ဝယ္ယူပူေဇာ္ႏိုင္သလို ဘုရားသမိုင္းစာအုပ္၊ ဘုရားသမိုင္း ရုပ္ျပစာအုပ္မ်ားလည္း ဝယ္ယူႏိုင္ပါတယ္။ ေရ၊ ေက်ာက္ျပား၊ အေဆာက္အဦး၊ ကားလမ္း၊ လွ်ပ္စစ္္မီး၊ ဘက္စံု စသျဖင့္လည္း ႏွစ္သက္ရာ သီးသန္႔လွဴႏိုင္ပါတယ္။ ေဘးမွာေတာ့ ေၾကးဆည္းလည္း၊ မီးဆလိုက္ အရြယ္စံုကို ဝယ္ယူလွဴဒါန္းႏိုင္ပါတယ္။ ကမၺည္းလည္း ခဏအတြင္း ထိုးေပးပါတယ္။ ေၾကးဆည္းလည္းေလးေတြကို ဘုရားေက်ာက္လံုးေတာ္ၾကီးအနီးက စတီးလက္ရန္းမ်ားမွာ ကိုယ္တိုင္ခ်ိတ္ဆြဲ လွဴဒါန္းလို႔ရပါတယ္။ ေရႊသကၤန္းတစ္ဆိုင္းကို ၉၀၀ က်ပ္ ေပးရျပီး ေထာင္တန္ေပးလိုက္လို႔ ျပန္အမ္းဖို႔လုိအပ္ရင္ ေငြအေၾကြအစား ဘုုရားပံု အေသးေလးေတြ ျပန္ရတတ္ပါတယ္။

ပင္မအလွဴခံဌာန

မီးဆလိုက္၊ ေၾကးဆည္းလည္းမ်ား ပူေဇာ္ရန္ အလွဴခံဌာန

သိမ္ေတာ္ၾကီး

ရင္ျပင္ေတာ္ ေဆးေပးခန္း

ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚအတက္ အဝင္မုခ္ဦး

ေတာင္ေပၚတက္တဲ့ ကားေတြနဲ႔ ကင္ပြန္းစခန္းကေန ရေသ့ေတာင္စခန္းအထိကို လူတစ္ဦး ၁၈၀၀ က်ပ္ႏွဳန္းနဲ႔ လိုက္ပါႏိုင္ပါတယ္။ ရေသ့ေတာင္ကေန ရင္ျပင္ေတာ္ မုခ္ဦးနားထိ (အထက္ပါပံု) ကိုေတာ့ တစ္ေယာက္ ၁၂၀၀ က်ပ္နဲ႔ ဆက္တက္လို႔ရပါတယ္။ ဘုရားဖူး အမ်ားစုကေတာ့ ရေသ့ေတာင္ေရာက္ရင္ အထက္ကို ေျခလ်င္ပဲ ဆက္တက္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ရေသ့ေတာင္နဲ႔ ရင္ျပင္ေတာ္မုခ္ဦးအထိ သြားတဲ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အတက္သမားေရာ အဆင္းသမားပါ ေတြ႔ရသလို က်ိဳက္ထိုေဟာ္တယ္နား ေရာက္တဲ့အထိ ေစ်းဆိုင္တန္းေတြနဲ႔ စည္ကားေနပါတယ္။ က်ိဳက္ထိုေဟာ္တယ္ အနားမွာ “Moutain Top” ဟိုတယ္နဲ႔ မနီးမေဝးမွာ အျခားေဟာ္တယ္တစ္လံုးလည္း ရွိပါေသးတယ္။ ေဟာ္တယ္ေတြက ဧည့္သည္ေတြ ရင္ျပင္ေတာ္ဖက္ထိ မသြားခ်င္ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အခ်ိန္လင့္သြားရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အနီးနားက အစားအေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သြားထိုင္ၾကပါတယ္။ ညလံုးေပါက္ မဟုတ္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ညဥ့္နက္တဲ့အထိ သီခ်င္းသံေတြနဲ႔ပါ။ ေစ်းေတာ့ နည္းနည္းၾကီးတယ္ ေျပာရမယ္။

ေၾသာ္ နဂါးအိုင္

“ေၾသာ္ နဂါးအိုင္” ေလးကို စေတြ႔တာက မေန႔ကမွဗ်။ “ေၾသာ္ နဂါးအိုင္” သတင္း ၾကားၾကားခ်င္းပဲ ေရာက္ေအာင္ သြားျဖစ္လိုက္တယ္။ “ေၾသာ္ နဂါးအိုင္” ကို ေရာက္သြားတယ္ဆိုရင္ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြအတြက္ အဆင္ေျပတယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာ သိလုိက္ရတယ္။

“ေၾသာ္ နဂါးအိုင္” ဆိုတာက အလြယ္တကူမွတ္မိေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ၾကံဖန္မွတ္ထားတဲ့ စကားလံုးပါ။ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ျမန္မာေဖာင့္ရွိတဲ့ ကြန္ျပဴတာျဖစ္ရံုနဲ႔ လိုအပ္လာရင္ အလြယ္တကူ ဖြင့္ႏိုင္ေအာင္ စာလံုးေပါင္းကို မွတ္သားထားတာပါ။ နာမည္ဖ်က္တာ မဟုတ္ရပါဘူးခင္ဗ်ာ။ ေက်ာင္းတုန္းက အေရးၾကီးတဲ့စာေတြကို မေမ့မေလ်ာ့ေအာင္ အတိုေကာက္ေလးေတြ၊ ကဗ်ာပိုင္းေလးေတြထုတ္ျပီး ကိုယ့္သေကၤတနဲ႔ကိုယ္ မွတ္သားၾကတဲ့ သေဘာမ်ိဳးပါ။ “OR (ေၾသာ္)_NA (န)_ GA( ဂါး) _I (အိုင္)” အဲလို ေပါက္ေပါက္ရွာရွာမွတ္လိ္ုက္တာပါ။

သူ႔ရဲ့ အမည္အျပည့္အစံုက http://www.ornagai.com/ ပါ။
သူ႔အေၾကာင္းကို စသိခဲ့တာက ကိုေမာင္လွ ဆီကပါ။
သူ႔အေၾကာင္းကို ပိုသိသြားတာက ကိုဒီဘီေအ ဆီမွာပါ။

သူ႔ဆီသြားလိုက္လို႔ရွိရင္ အဂၤလိပ္လိုရိုက္ျပီး ျမန္မာလို အဓိပၸါယ္ရွာႏိုင္တဲ့ “အဂၤလိပ္-ျမန္မာ အဘိဓါန္” ျမန္မာလိုရိုက္ျပီး အဂၤလိပ္စာလံုးကို ရွာႏိုင္တဲ့ “ျမန္မာ-အဂၤလိပ္ အဘိဓါန္” ကို အလြယ္တကူသံုးလို႔ရပါတယ္ ။ ဘာ Software မွ Download ဆြဲစရာမလိုဘဲနဲ႔ Internet ခ်ိတ္ထားျပီး ေဇာ္ဂ်ီ font ရွိတဲ့ ကြန္ျပဴတာတိုင္းမွာ သူ႔ website ကို ဖြင့္လိုက္ရံုနဲ႔တင္ သံုးလို႔ရတယ္။ စာလံုးတစ္လံုးကို ရိုက္ရွာလိုက္ရင္ အဓိပၸါယ္ခ်င္း ဆက္စပ္တဲ့ စာလံုးေတြကိုပါ တဆက္တည္း ေဖာ္ျပေပးပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ ကိုယ္ ရိုက္ရွာၾကည့္တဲ့ စကားလုံး မရွိေသးဘူးဆိုရင္လည္း ေနာင္လာေနာက္သားမ်ားအတြက္ အဆင္ေျပေအာင္ ေစတနာထား၍ ထည့္သြင္းေပးသြားလုိ႔လဲ ရပါတယ္။ အနီးနားက အဘိဓါန္စာအုပ္ တစ္အုပ္အုပ္ထဲက ရွာေဖြျပီးေတာ့ ထပ္ေပါင္းထည့္ေပးဖို႔ပါ။ အဲဒါမွလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စာလံုးေရေတြ မ်ားမ်ားလာျပီး လူတိုင္းအတြက္ ပိုမိုအသံုးဝင္လာမွာျဖစ္ပါတယ္။

ကိုယ့္ရဲ့ Mobile handset ေလးေတြထဲလည္း ထည့္သံုးႏိုင္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ handset တိုင္းေတာ့ မရပါဘူး။ http://www.ornagai.com/site/mobile ကို သြားရင္ေတာ့ handset ထဲ ထည့္တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ ဘယ္ handset ေတြမွာ သံုးလို႔ရတယ္ ဆိုတာေလးေတြပါ ျမင္ရမွာပါ။

အဲဒီမွာ Download ဆြဲထားတဲ့ file ကို ျပန္ျဖည္ျပီး ကိုယ့္ရဲ့ handset ထဲကို ကူးထည့္လိုက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ application ေအာက္မွာ အဲဒီ file ကို သိမ္းလိုက္ပါတယ္။ ကူးျပီးျပီဆိုရင္ အဲဒီကို သြားလိုက္ျပီး install ကို ႏွိပ္လိုက္ရင္ သူ႔ဟာသူ လုပ္သြားပါလိမ့္မယ္။ next next ေတာင္ လုပ္ေနဖို႔ မလိုပါဘူး။ ျပီးျပီဆိုရင္ေတာ့ start ႏွိပ္ျပီး တန္းသံုးလို႔ရပါျပီ။ ဒါက သံုးလို႔ရတဲ့ handset ေတြမွာ ေျပာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ handset ေလးကေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။


“ေၾသာ္ နဂါးအိုင္” ေရ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

တစ္က်ပ္ေပးပါ့မယ္

ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာဆိုရင္ေတာ့ March လထဲ စဝင္ရင္ပဲဲ သၾကၤန္အေငြ႔အသက္ေလးေတြ ရစျပဳျပီ။ သၾကၤန္ေတြမွာ မိဘေတြနဲ႔ ဘုရားဖူးမထြက္ျဖစ္ရင္ ေတာင္ငူမွာပဲ ႏြႊဲပါတယ္္။ ေတာင္ငူသၾကၤန္ကေတာ့ ကေလးဘဝတုန္းက သၾကၤန္ကိုပဲ တမ္းတမိပါတယ္။

အိမ္က ဗိုလ္မွဴးဖိုးကြန္းလမ္းမွာဆိုေတာ့ မစည္ဘူးဆိုတဲ့ႏွစ္ေတာင္ ေရပက္ခံထြက္တဲ့သူက မျပတ္ပါဘူး။ ေမာင္ႏွမဝမ္းကြဲေတြအျပင္ အိမ္နားနီးခ်င္းကေလးေတြပါ အိမ္မွာပဲ စုပက္ၾကတာမ်ားတယ္။ သၾကၤန္တိုင္းမွာ အၾကိဳေန႔မနက္ကေန အတက္ေန႔ညေန မိုးစုပ္စုပ္ခ်ဳပ္တဲ့အထိ ေရပက္ရမွ ေက်နပ္ပါတယ္။ ခိုက္ခိုက္တုန္မွ သိမ္းပါတယ္။ အေဖက ေရကို ပီပါနဲ႔ ၾကိဳျဖည့္ေပးထားတယ္။ ညေနပိုင္းေတြဆို ေရခဲတံုးေတြဝယ္ ဇလံုၾကီးထဲ ထည့္စိမ္ျပီး ပက္ၾကတယ္။ ေရပက္ခံထြက္တဲ့သူေတြဆီက

“ေအာင္မေလး ေအးလိုက္တာဗ် ေရခဲေရနဲ႔ ပက္တယ္ဗ်ိဳ႔”

ဆိုတဲ့ အသံျပန္ၾကားရရင္ အရမ္းေပ်ာ္တယ္ေလ။

အၾကိဳေန႔မတိုင္ခင္ ျပင္ဆင္မွဳအေနနဲ႔ အခိ်ဳရည္သတၱဳဗူးခြံေတြကို သံမံတလင္းမွာ တိုက္ေသြးျပီး အဝကို ေဖာက္ထားပါတယ္။ ခြက္ေစာင္းခုတ္မလို႔ပါ။ ဗူးထဲမွာ ေရသံုးပံုတစ္ပံုေလာက္ထည့္ ေအာက္ေျခက လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ျမဲျမဲကို္င္ျပီး လူရွိရာကို ခုတ္ခ်ရင္ ေရအားက အသားအေတာ္နာပါတယ္။ အမူးသမားေတြ ေရလာလုရင္ ေဆာ္ပေလာ္တီးဖို႔ပါ။ အမေတြကို ေရလာေလာင္းတဲ့ ငနဲသားေတြကို ျပန္ေဆာ္တဲ့ လက္နက္အျဖစ္လဲသံုးပါတယ္။

အၾကိဳေန႔နံနက္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စပက္ပါျပီ။ Steel Pipe ေလးနဲ႔ပါ။ Steel Pipe မွာမွ တခိ်ဳ႔က အားပိုေကာင္းျပီး ေရအားစူးတဲ့ေခါင္းကို လဲတပ္ျပီး သုံးၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္စဲြေတာ္ ပိုက္ေလးကေတာ့ ရိုးရုိးပဲမို႔ အျပိဳင္ပက္ၾကရင္ သိပ္မတိုးပါဘူး။ ခ်ာတိတ္တခ်ိဳ႔က အဖြဲ႔လိုက္ ေျခလ်င္ထြက္ၾကတယ္။ အဲဒီေကာင္ေတြလာရင္ ပိုက္နဲ႔ ျပိဳင္ထိုးၾကေတာ့တာပဲ။ ျပိဳင္ပက္လို႔ မႏို္င္ရင္ ပီပါပုံးထဲ ေရျဖည္႔တဲ့ ပိုက္နဲ႔ျပန္ထိုးပါတယ္။ အဲဒါမွ မႏုိင္ရင္ ဘာလုပ္တယ္ထင္ပါသလဲ။ ျခံထဲဝင္ေျပးပါေတာ့တယ္။ အာဂ သတၱိပါ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရအျမဲပက္ေနၾက ေဖာက္သည္ ဦးေလးၾကီးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ ကေလးေတြဆိုေတာ့ ျဖတ္သြားတဲ့သူတိုင္းကို ေရစိုေအာင္မပက္ႏိုင္ပါဘူူး။ အဲဒီ ဦးေလးၾကီးကေတာ့ တစ္ကိုယ္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ျပီး အျမဲေရပက္ခံထြက္ေနၾကပါ။ သူလာရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္ၾကိဳက္ ရႊဲနစ္ေနေအာင္ ဝိုင္းပက္ၾကျပီးမွ ဆက္သြားပါတယ္။ ခြက္ေစာင္းခုတ္လည္း ျပံဳးျပံဳးပါပဲ။ ကေလးေတြေပမယ့္ ၾကာေတာ့ ခြက္ေစာင္းခုတ္ရမွာ အားနာလာၾကတယ္။

တစ္မနက္မွာေတာ့ အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္ စက္ဘီးမွာ လက္ဆြဲျခင္းၾကီးခ်ိတ္ျပီး ျဖည္းျဖည္းေလး နင္းလာပါတယ္။ ေရပက္မလို႔ အသင့္ျပင္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးတစ္သိုက္ကိုလည္းျမင္ေရာ အေဒၚၾကီးက ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔-

“မပက္ပါနဲ႔ကြယ္ ရပ္ေပးပါ့မယ္”

ဆိုျပီး သူ႔စက္ဘီးလဲမွာစိုးလို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒါကို ေဟာဒီက ကၽြန္ေတာ္က

“မပက္ပါနဲ႔ကြယ္ တစ္က်ပ္ေပးပါ့မယ္”

လို႔ နားၾကားလြဲပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ျငိမ္မေနေသးပါဘူး။

“ေဟ့ မပက္ၾကနဲ႔ကြ ဒီအေဒၚက တစ္က်ပ္ေပးလိမ့္မယ္”

လို႔လဲ ေအာ္မိေရာ အားလုံးဝိုင္းရယ္ၾကေတာ့တာေပါ့။ ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုုယ့္ဟာကိုယ္ မွားမွန္းသိျပီး ရွက္ရွက္နဲ႔ အိမ္ထဲဝင္ေျပးတာ အဲဒီမနက္က ေရဆက္မပက္လိုက္ရပါဘူး။ ။
------------------------------------------------------------------------------------------------------
[ဒီပံုေလးကို ရက္ေရာတဲ့ ကုိဆူး ဆီကေန ခဏယူသံုးထားပါတယ္]

ေတာင္ေပၚက က်ိဳက္ထိုေဟာ္တယ္

က်ိဳက္ထိုေဟာ္တယ္ေရာက္ေတာ့ ေနမြန္းတည့္လုျပီ

ဧည့္ၾကိဳေဆာင္

booking ယူကတည္းက ေငြေခ်ျပီးသားမို႔ အခန္းမရမွာ မပူရေတာ့ဘူး။ ရန္ကုန္ရံုးမွာ အခန္းငွားတုန္းက အသက္သာဆံုးအခန္းကိုေပးပါ ဆိုတာေတာင္ တစ္ရက္ကို က်ပ္ႏွစ္ေသာင္းခြဲ ေပးရပါတယ္။ breakfast ပါပါတယ္။ ထမင္းေၾကာ္+ ၾကက္ဥေၾကာ္ ဒါမွမဟုတ္ ေပါင္မုန္႔မီးကင္+ယို၊ေထာပါတ္ ႏွစ္သက္ရာ ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကေတာ့ လူတိုင္းသံုးေဆာင္ႏိုင္သလို ေရေႏြးၾကမ္းလည္း ေတာင္းလို႔ရပါတယ္။ အိပ္ရာထေနာက္က်ရင္ေတာ့ ထမင္းေၾကာ္ကုန္သြားလို႔ ခဏေစာင့္ေနရတာမ်ိဳး ရွိႏိုင္ပါတယ္။

က်ိဳက္ထိုေဟာ္တယ္က ႏွစ္ထပ္တည္းခိုေဆာင္

ရန္ကုန္ရံုးမွာ ေငြရွင္းထားတဲ့ ေဘာက္ခ်ာရယ္ မွတ္ပံုတင္ရယ္ ေပးလိုက္ေတာ့ ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္က ေနရမယ့္အခန္းကို လိုက္ပို႔တယ္။ ႏွစ္ထပ္ေဆာင္ရဲ့ ေအာက္ထပ္ အစြန္ဆံုးအခန္းရပါတယ္။ ေအာက္ထပ္ျဖစ္လို႔ အေပၚထပ္က အသံေတာ့ နည္းနည္းရွိပါတယ္။ အခန္းက ႏွစ္ေယာက္စာအတြက္ဆိုရင္ေတာ့ အေတာ္ကို က်ယ္ပါတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္း အိမ္သာက တြဲလ်က္ပါေပမယ့္ အခင္းကိုေတာ့ ေၾကြျပားကပ္မထားပါဘူး။ ေရပူေရေအးပိုက္ တပ္ထားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တည္းခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္လံုးလံုး ေရေအးနဲ႔သာ ႏွစ္ပါးသြားခဲ့ရပါတယ္။ အခန္းထဲမွာ ဓါတ္ဗူးအလြတ္နဲ႔ ဖန္ခြက္ေတြရွိပါတယ္။ ေရေႏြးၾကမ္းလိုရင္လည္း ေတာင္းလို႔ရပါတယ္။ ေရသန္႔ဗူးကေတာ့ တစ္ရက္ကို ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ဘူးေသးႏွစ္ဗူးပဲေပးပါတယ္။

ညပိုင္းေတြမွာေတာ့ မီးမလာတဲ့ အခိ်န္ေတြဆိုလည္း မီးစက္ႏွိဳးေပးထားပါတယ္။ ဧည့္သည္အရမ္းပါးတဲ့အခ်ိန္ေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တည္းေနတဲ့ အခ်ိန္ကေတာ့ အျပည့္အက်ပ္မဟုတ္ေပမယ့္ စည္စည္ကားကားပါပဲ။ အားလံုးျခံဳၾကည့္ရင္ က်ဳိက္ထိုေဟာ္တယ္မွာ တည္းရတာကို သေဘာက်ပါတယ္။ အခန္းခႏွွဳန္းနဲ႔ ဝန္ေဆာင္မွဳကို ၾကည့္ရင္ ေတာင္ေပၚအေနအထားနဲ႔ သင့္တင့္မွ်တတယ္လို႔ ေျပာရပါမယ္။ ေနာက္ျပီး အင္တာနက္လည္း သံုးလို႔ရပါေသးတယ္။ တစ္နာရီကို ႏွစ္ေထာင္လို႔ ထင္ပါတယ္။ မသံုးခ့ဲလို႔ အတိက်မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ဒီတစ္ေခါက္မွာ က်ိဳက္ထိုေဟာ္တယ္က အခန္းေတြ အေတာ္ကို မ်ားေနပါျပီ။ အသစ္ထပ္ေဆာက္ထားတဲ့ လံုးခ်င္းေတြလည္း မနည္းပါဘူး။

က်ိဳက္ထိုေဟာ္တယ္ေရွ႔က View Point ဆိုင္ေလးကေတာ့ ေအးစိမ့္စိမ့္ေလတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ အေဝးက ေတာေတာင္ရွဳခင္းေတြကို ၾကည့္ရင္း အရမ္းထိုင္လို႔ေကာင္းတဲ့ ေနရာတစ္ခုပါ

ရေသ့ေတာင္မွ အတက္

ရေသ့ေတာင္ေတာ္စခန္း

ရေသ့ေတာင္ေတာ္စခန္းက ကားလမ္းခရီးတစ္ဆင့္ ဂိတ္ဆံုးပါတယ္။ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ ၾကာပါတယ္။ ကင္ပြန္းစခန္းကေန ရေသ့ေတာင္စခန္းအထိကို ကားခက ၁၈၀၀ က်ပ္ (ေနာက္ခန္း)ပါ။ ရေသ့ေတာင္ကေန ေတာင္ေပၚအထိကေတာ့ ၁၂၀၀ က်ပ္ပါ။ ဘုရားဖူးအမ်ားစုကေတာ့ ရေသ့ေတာင္ထိပဲ ကားနဲ႔တက္ၾကျပီး ရေသ့ေတာင္ကေန ေတာင္ေပၚထိကုိေတာ့ ေျခလ်င္တက္ၾကေလ့ရွိပါတယ္။ တေလာက သတင္းတစ္ပုဒ္မွာ ရေသ့ေတာင္ကေန ေတာင္ေပၚထိ ဘုရားဖူးမ်ားကို ကားနဲ႔ တက္ခြင့္မျပဳေတာ့ဘဲ ကုန္ပစၥည္းမ်ားတင္ေဆာင္မွဳသာ ခြင့္ျပဳေတာ့တယ္လို႔ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။

ကားေပၚမွာ အဲဒီ အဘဝဝရဲ့ ေဘးမွာ ထုိင္မိေတာ့ ကားေကြ႔တဲ့အခါ အဘဖက္ ေစာင္းေကြ႔ရင္ ဆိုဖာၾကီးလိုျဖစ္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ဖက္ ေစာင္းေကြ႔တဲ့အခါမွာေတာ့...

ေတာင္ေပၚတက္တဲ့ကားေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရွ႔နား ထိုင္တဲ့လူတစ္ေယာက္က ရေသ့ေတာင္ေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အိတ္ေတြ(ေက်ာပိုးအိတ္ႏွစ္လံုးထဲ)ကို သူထမ္းပါရေစတဲ့။ သူဟာ အထမ္းသမားျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေတာင္ေျခခဏဆင္းရင္း အခုျပန္တက္လာတာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အထမ္းသမားေတြရဲ့ စည္းကမ္းေတြ ဘယ္လိုရွိတယ္ဆိုတာကို မသိတာမို႔ သူ႔ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို လက္ခံလိုက္မိပါတယ္။ ရေသ့ေတာင္စခန္းေရာက္ေတာ့ အထမ္းသမားကြပ္ကဲေရးရံုးေက်ာ္မွ သူထမ္းလို႔ရမွာျဖစ္လို႔ အဲဒီရံုးေက်ာ္တဲ့အထိ တက္လာခဲ့ဖို႔ ေျပာျပီး တက္သြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အထမ္းသမားကြပ္ကဲေရးရံုးက အက်ီမွာ နံပါတ္ပါေသာ အထမ္းသမားမ်ားကို ရံုးမွအစီအစဥ္ျဖင့္ ငွားရမ္းသယ္ေဆာင္မွသာလွ်င္ တစ္စံုတစ္ခု ျဖစ္ပါက ေျဖရွင္းေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကညာသံၾကားရေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေစာသြားေၾကာင္း သိလိုက္ရေတာ့တယ္။ ရံုးကေနတဆင့္ ငွားသယ္ႏိုင္ေပမယ့္ ဟိုလူကို ေျပာလိုက္မိတာေၾကာင့္ အားနာလို႔ရယ္ ဟုိလူကလည္း သူေစာင့္ေနတဲ့ဆီကေန လွမ္းၾကည့္ေနတာရယ္ေၾကာင့္ မငွားျဖစ္ပဲ ဆက္တက္ခဲ့ၾကေတာ့တယ္။ လမ္းေဘး သစ္ပင္ေအာက္ေလးေတြမွာေတာ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ဝန္းက်င္ အထမ္းသမားေလးေတြ(သူတို႔မွာ နံပါတ္တပ္ထားတဲ့ အက်ီေလးေတြ ဝတ္ထားၾကတယ္)က ေက်ာပိုးအိတ္တစ္လံုး သယ္ခ တစ္ေထာင္ျဖစ္ေၾကာင္း ရံုးကေနတစ္ဆင့္ ငွားရေၾကာင္း တတြတ္တြတ္ ေျပာသူက ေျပာေပးေနၾကပါတယ္။ ဟိုလူမထမ္းခင္ ေစ်းအရင္ေမးၾကည့္ေတာ့ တစ္လံုးကို က်ပ္တစ္ေထာင့္ငါးရာနဲ႔ သံုးေထာင္ေတာင္းပါတယ္။ လမ္းမွာ ကေလးေတြ ေျပာေနတဲ့ ေစ်းကို ၾကားထားလို႔ ေစ်းဆစ္လုိက္ေတာ့ တစ္လံုးတစ္ေထာင္နဲ႔ ရပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ ေက်ာပိုးအိတ္ႏွစ္လံုးကို ေရွ႔ေနာက္တစ္လံုးစီလြယ္ျပီး ေရွ႔ကေနတက္သြားေလရဲ့။ ဒါေတာင္ ကေလးေတြက ေလွ်ာက္ေျပာေနတာ တကယ္ငွားေတာ့မယ္ဆိုရင္ အဲဒီေစ်းနဲ႔ မရဘူးလို႔လဲ ေျပာပါေသးတယ္။
ိ

နံပါတ္တပ္ အက်ီနဲ႔ အထမ္းသမားတစ္ဦး

ေျခလ်င္ခရီးဆိုေပမယ့္ ကြန္ကရစ္ကားလမ္း အတိုင္းသာ တက္ၾကတာပါ။ ေတာလမ္းက တက္ခ်င္တဲ့သူေတြအတြက္လည္း လမ္းညႊန္ထားတာရွိပါတယ္။ ရေသ့ေတာင္ကေန ေတာင္ေပၚအထိ ကားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာေတာ့ အတက္အဆင္း ဘုရားဖူးေတြနဲ႔ စည္ကားပါတယ္။ ေျခလ်င္တက္ျပီးမွ ဆက္မတက္ႏိုင္ေတာ့လို႔ လမ္းတစ္ဝက္ကေန အထမ္းငွားခ်င္တဲ့သူေတြကို ေစာင့္ထမ္းေပးဖို႔ အထမ္းစင္ေလးေတြ ေနရိပ္မွာ ခ်ထားျပီး ေစာင့္ေနတာမ်ိဳးလည္းရွိပါတယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး အစားအေသာက္ဆိုင္ေတြနဲ႔ လက္ေဆာင္ပစၥည္းဆိုင္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႔ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာ့ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းပဲ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္လိုက္ ဓါတ္ပံုရိုက္လိုက္နဲ႔တက္သြားတာ “က်ိဳက္ထိုေဟာ္တယ္” ေရာက္တဲ့အထိ တစ္နာရီေတာင္ ၾကာသြားပါတယ္။ :D


ဒီေအာက္က စာပိုဒ္ေလးေတြကေတာ့ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ေရာက္ဖူးစဥ္က အေၾကာင္းေလးေတြကို ျဖည့္စြက္ေရးထားတာပါ။ ပံုေတြကေတာ့ အခုရိုက္ခဲ့တဲ့ပံုေတြပါ။

အထမ္းသမားေလးဦးထမ္းတဲ့ အထမ္းစင္ (ဝါ) ေဝါယာဥ္

ပထမဆံုးအၾကိမ္ ေရာက္ဖူးတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ေျခာက္တန္းႏွစ္မွာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရာက္တဲ့ မနက္က ေတာင္ေပၚတက္တဲ့ကားလမ္း ဖြင့္ပြဲေန႔ (၁၉၉၂ ဇန္နဝါရီ ၄ ရက္ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္)။ ဒါေပမယ့္ ဖြင့္စမို႔ ကားနဲ႔ သိပ္မတက္ရဲၾကေသးဘူး။ အတက္မွာ အေမက က်န္းမာေရးေၾကာင့္ ေဝါယာဥ္အထမ္းနဲ႔ တက္ရတယ္။ ေဝါယာဥ္အထမ္းဆိုတာက သစ္သား ပက္လက္ကုလားထိုင္ကို ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ ဝါးလံုးၾကီးႏွစ္လံုး ေဘးတစ္ဖက္စီမွာ ၾကိဳးနဲ႔ ျမဲစြာဆိုင္းျပီး လူေလးေယာက္က ထမ္းၾကတာပါ။ အေလးခ်ိန္နဲ႔ေပမယ့္ သူတို႔တက္ၾကတာ သာမန္ႏွဳန္းနဲ႔ တက္တဲ့ ဘုရားဖူးေတြထက္ ျမန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အေမနဲ႔ ကပ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္က ေပါ့ေပါ့ေလးပါ ;D အထမ္းေပၚက ကၽြန္ေတာ္တို႔သားအမိကုိ ေတာင္ေပၚက ျပန္ဆင္းလာတဲ့ စေနာက္တတ္တဲ့အဖြဲ႔ေတြက “ဟာ.. မယ္ေတာ္ၾကီး ၾကြလာျပီ ဆားေလွာ္ေလးလည္း ပါတယ္ေဟ့ ေမာ္မဖူးၾကနဲ႔ ခလုပ္တိုက္မယ္” ဆိုျပီး စသြားၾကတာ မွတ္မိေနေသးတယ္။

ျခင္းအထမ္းထဲက လိုက္တဲ့ ကေလးငယ္

ေတာင္ေပၚက ျပန္အဆင္းမွာ ကၽြန္္ေတာ္ေနမေကာင္းျဖစ္ေနေရာ။ အဲဒီေတာ့ ပင္ပန္းမွာစိုးလို႔ အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကို အထမ္းနဲ႔ ဆင္းဖို႔ စီစဥ္ပါတယ္။ ဒီအထမ္းကေတာ့ အခုပစၥည္းေတြ သယ္ေနၾကတဲ့ ျခင္းၾကားၾကီးပါပဲ။ အဲဒီထဲမွာ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ သစ္သားျပားထိုးထားတယ္။ အဲဒီသစ္သားျပားေပၚထိုင္ျပီး ေျခေထာက္က ျခင္းေအာက္ေျခမွာခ်လို႔ လိုက္ရပါတယ္။ အထမ္းသမားက သူ႔ႏွဳန္းနဲ႔သူ ဆင္းတာကို သားေတာ္ေမာင္ မေတာ္တဆ ျပဳတ္က်မွာစိုးတာရယ္၊ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာရယ္၊ ဂ်ီက်တတ္တာရယ္ေၾကာင့္ အေၾကာင္းသိျပီးသား အေဖက ေဘးကေန မ်က္ေျခမျပတ္တမ္း လိုက္ဆင္းပါတယ္။ (ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေနသာမေကာင္းတယ္ တစ္လမ္းလံုး နားတဲ့ေနရာတိုင္း ဟိုဟာစားခ်င္ ဒီဟာစားခ်င္ပါ)။

အဖြားပိန္ပိန္ေလးတစ္ဦးလည္း ဒီလိုျခင္းေတာင္းေလးထဲကေန ေတာင္ေပၚတက္တာ ေတြ႔ခဲ့တယ္

ေတာင္ေပၚတက္ ကားလမ္းတေလွ်ာက္

ကားေပၚကို အလြယ္တကူ တက္ႏိုင္ေအာင္ ယခုလိုအေဆာင္ေလးေတြ လုပ္ေပးထားပါတယ္

ကင္ပြန္းစခန္းရဲ့ မနက္ခင္းက ေအးေအးျမျမ။ ကုိယ္လက္သန္႔စင္ အဝတ္လဲျပီး “ပန္းျမိဳ႔သူ”ကို ႏွဳတ္ဆက္ခဲ့တယ္။ ျခံထဲ တစ္ပါတ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေနာက္ဖက္မွာ ပိုေကာင္းတဲ့ ဘန္ဂလိုေတြ ရွိေသးတာပဲ။ ေစ်းတန္းအတိုင္း ေလွ်ာက္လာျပီး မနက္စာအတြက္ “က်ိဳက္ထိုေဟာ္တယ္ စားေသာက္ဆိုင္” ဆိုတာကို ေတြ႔တာနဲ႔ အဲဒီမွာပဲ ထိုင္ျဖစ္လိုက္တယ္။ ဒီဆိုင္က ေတာင္ေပၚက က်ိဳက္ထိုေဟာ္တယ္က ဖြင့္ထားတာ။ သိပ္မၾကာေသးဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ထမင္းေၾကာ္နဲ႔ ၾကက္ဥေၾကာ္အျပင္ ရာခ်ိဳတစ္ခြက္ ပါ ေသာက္ျဖစ္တယ္။ မနက္စာေတာ့ ဆာေနလို႔လား မသိဘူး အေတာ္စားလို႔ေကာင္းတယ္။

ေတာင္ေပၚတက္တဲ့ ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ ထြက္မဲ့ကားေပၚမွာ လူက က်ဲေနေသးတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြလည္း ေတြ႔ရတယ္။ ဘုရားဖူးပါးတဲ့ ၾကားရက္ျဖစ္တဲ့ျပင္ အခ်ိန္ကလည္း ကိုးနာရီေက်ာ္ျပီဆုိေတာ့ ကားထြက္ဖို႔ လူျပည့္ေအာင္ နာရီဝက္ေလာက္ ေစာင့္လိုက္ရတယ္။ ကားက လူမျပည့္ရင္ မထြက္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္က ကားေပၚက ျမန္မာကေလးေလးတစ္ေယာက္ကို လွမ္းခ်ီတယ္။ ကေလးကလည္း ေအးေအးေဆးေဆးလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ျပံဳးရယ္လိုက္ မုတ္ဆိတ္ေမြးကို သြားဆြဲလိုက္နဲ႔ ကေလးက ျမဴးေနတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားကလည္း ကေလးခ်စ္တတ္ပံုရတယ္။ ကေလးကလည္း သူ႔လက္ေပၚမွာေနေတာ့ ကေလးကို အေမလက္ထဲ ျပန္ထည့္လိုက္ ေတာ္ေန ျပန္ေတာင္းခ်ီလိုက္နဲ႔ အဆင္ေျပေနတယ္။ ဓါတ္ပံုေတြလည္း ရိုက္လို႔ေပါ့။ ခဏေနေတာ့ ဘုရားဖူးတစ္ဖြဲ႔ အထုပ္ပိုးေတြနဲ႔ ေရာက္လာတယ္။ ကားေပၚကေန အဲဒီႏိုင္ငံျခားသားၾကီးကပဲ တစ္ထုပ္ျပီးတစ္ထုပ္ လွမ္းယူေပးတယ္။ ကားေနာက္က ပစၥည္းထည့္တဲ့ ျခင္းၾကီးထဲမွာ ေနရာခ်ေပးေနတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသား ဧည့္သည္ေတြထဲမွာေတာ့ အေတာ္ ေဖာ္ေရြတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။

ထြက္လို႔ရျပီဆိုတဲ့အခ်ိန္ ကားေပၚမွာ လူေတြ အျပည့္ျဖစ္ေနပါျပီ။ လွ်ံေအာင္ေတာ့ မတင္ပါဘူး။ မျပည့္ရင္လည္း ဆန္ေကာထဲ ဆီးျဖဴသီးလွိမ့္သလို ျဖစ္ေနမွာ။ ေနာက္ခန္းမွာ သစ္သားတန္းေတြကို ေဘးေဘာင္ႏွစ္ဖက္ေပၚတင္ျပီး ခံုအျဖစ္လုပ္ထားတယ္။ လူအျပည့္ ထိုင္လိုက္ေတာ့ ေရွ႔ခံုတန္းကလူနဲ႔ ေနာက္ခံုတန္းကလူ အေစ့ပဲ။ ေဘးအစြန္လူႏွစ္ေယာက္ပဲ လက္တန္းကိုင္စရာရွိတယ္။ ေနာက္မွီဖို႔လည္း မရွိပါဘူး။ ဒီလိုကားမ်ိဳးကို ဒီလို ခပ္ၾကပ္ၾကပ္စီးရတာကပဲ အတက္မတ္မတ္ အဆင္းေစာက္ေစာက္ ေနရာမ်ိဳးေတြအတြက္ အဆင္ေျပေနတာပါ။

ကားစထြက္ေတာ့ ေျမျပန္႔ကတၱရာလမ္းအတိုင္း နည္းနည္းေမာင္းရေသးတယ္။ ျပီးမွ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း စတက္ေတာ့တာ။ ေနပူပူေအာက္မွာေပမယ့္ ေလတျဖဴးျဖဴးနဲ႔မို႔ အပူဒဏ္က သိပ္မသိသာလွပါဘူး။ ဦးထုပ္ေဆာင္းထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကို လြင့္က်မယ္လို႔ သတိေပးလိုက္ေသးတယ္။ ရတယ္တဲ့။ ရတယ္ဆိုတဲ့ ဦးထုပ္က ရေသ့ေတာင္စခန္းလည္း ေရာက္ေရာ ပါမလာေတာ့ပါဘူး။

လမ္းမွာ အတက္ကားနဲ႔ အဆင္းကားကို ဆင္းေနတက္ေနတုန္းမွာ မဆံုေအာင္ ေခတၱထိန္းေပးထားတဲ့ ရပ္နားစခန္းရွိတယ္။ အဲဒီက်မွ ကားခကို ေကာက္တယ္။ တရားရိပ္သာတစ္ခုကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ကားေပၚမွာေတာ့ ကင္မရာတစ္လံုးနဲ႔ ရသမွ် လိုက္ရိုက္ေသးတယ္။ ေရတံခြန္နဲ႔ စမ္းေခ်ာင္းပံုကေတာ့ ကားအရွိန္ ေႏွးေနတုန္းမို႔ အဆင္သင့္သြားတယ္။ ေရက်အားက သိပ္မ်ားတာ မေတြ႔ရဘူး။ ဒီပံုေတြက ေတာင္ေပၚတက္ ကားလမ္းေဘးမွာ ေတြ႔ရတဲ့ ေရတံခြန္ပါ။ ေတာင္ေပၚေရာက္မွ သပ္သပ္ထပ္ဆင္းသြားရတဲ့ ေရတံခြန္ပံုေတြက ေနာက္မွာ ပါလာပါမယ္။

ေတာင္တက္ကားလမ္းေဘးက စမ္းေခ်ာင္း

ကင္ပြန္းစခန္းမွာ တစ္ညတာ

ေတာင္ေျခ ကင္ပြန္းစခန္းမွာ ဒီတစ္ညအတြက္ တည္းဖို႔က ထမင္းဆိုင္ေတြမွာလည္း မတည္းခ်င္ဘူး။ သီးသန္႔တည္းခိုခန္း သင့္ေတာ္တာေလးမွာပဲ တည္းခ်င္တယ္။ အရင္အေခါက္ေတြတုန္းက ကင္ပြန္းစခန္းမွာ ေရကူးကန္ရွိတဲ့ေနရာကို ေရာက္ဖူးထားတယ္။ အဲဒီမွာ တည္းခုိေဆာင္ ဘန္ဂလိုေလးေတြလည္း ျမင္ထားခဲ့ေတာ့ အဆင္ေျပမယ္ထင္ျပီး သြားစံုစမ္းၾကည့္တယ္။ ရိုးရိုးခန္းကို တစ္ေသာင္းသံုးေထာင္တဲ့့။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သစ္သားျပားေတြ ခင္းကာထားတဲ့ အခန္းတစ္ခန္းမွာ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ခုတင္တစ္လံုးနဲ႔ ေစာင္၊ ျခင္ေထာင္ပဲပါတယ္။ ဘယ္လိုမွ မခံစားႏိုင္တာနဲ႔ ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ဒါေတာင္ တစ္ေသာင္းရမယ္ လုပ္ေနေသးတယ္။

“ပန္းျမိဳ႔သူ” ဧည့္ရိပ္သာ (ကင္ပြန္းစခန္း)

ေဂါပကရံုးအလြန္နားက တည္းခိုခန္းကို စံုစမ္းမယ္ၾကည့္ျပန္ေတာ့ ေခၚမရဘူး။ ေကာင္းပါေလ့။ အဲဒီခိ်န္မွာ ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ စကားေျပာေနၾကတဲ့ထဲက လူတစ္ေယာက္က တညး္ခိုးခန္း သန္႔တာ တည္းခ်င္ရင္ ပို႔ေပးပါမယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း လိုက္ၾကည့္တာမမွားဘူးဆိုျပီး လိုက္သြားၾကတယ္။ ေတာင္ေပၚတက္တဲ့ ေျခလ်င္လမ္းအတိုင္းသြားျပီး ဘယ္ဖက္တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ယိုစံုဆုိင္တန္းေတြၾကား ဝင္ေပါက္ကေန လွမ္းဝင္လိုက္ရင္ပဲ “ပန္းျမိဳ႔သူ”ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ လိုက္ေအာင္ သစ္ခြပန္းဥယ်ာဥ္ေပါက္စေလးနဲ႔ တည္းခိုရိပ္သာေလးက ဆီးၾကိဳေနတယ္။ လိုက္ပို႔တဲ့သူက ေခၚေပးေတာ့ ဦးေလးၾကီးတစ္ေယာက္ ထြက္လာတယ္။ အခန္းေတြျပေတာ့ ပထမ ငါးေထာင္ခန္းက ကုတင္ႏွစ္လံုးနဲ႔ အိပ္ယာပဲ ပါတဲ့အျပင္ သိပ္မသန္႔သလို ျဖစ္လို႔ သူ႔ထက္ေကာင္းတဲ့အခန္း ရွိေသးလားဆိုေတာ့ ခုနစ္ေထာင္ခန္းကို လိုက္ျပတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာ တြဲလ်က္ပါတဲ့အျပင္ ျခင္လံုခန္းနဲ႔ အိပ္ယာအိပ္ခင္းကလည္း သန္႔ျပန္႔တဲ့အတြက္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေရြးလိုက္ေတာ့တယ္။ လိုက္ပို႔တဲ့သူကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေသခ်ာေျပာျပီး အခန္းထဲဝင္ ေရခ်ိဳးလိုက္ေတာ့ လန္းသြားၾကတယ္။

“မင္းသီတာ” လက္ဖက္ရည္ႏွင့္ စားေသာက္ဆိုင္ (ကင္ပြန္းစခန္း)

မအိပ္ခ်င္ေသးတာနဲ႔ ေစ်းတန္းဖက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့တယ္။ ဂိ္မ္းဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာေတာ့ ကစားတဲ့သူက ကစားေနတုန္းပဲ။ တည္းခိုခန္းလိုက္ရွာတုန္းက ေတြ႔ခဲ့တဲ့ “မင္းသီတာ” ဆိုတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးကို သေဘာက်လို႔ အဲဒီမွာ သြားထိုင္ျဖစ္တယ္။ လိုက္ပို႔ခဲ့တဲ့သူကို ၾကည့္ေသးတယ္။ လက္ဖက္ရည္ေလး တိုက္မလို႔ပါ။ သူပို႔ေပးလို႔ပဲ ကိုယ့္မွာ တစ္ညတာ တည္းရတာ အဆင္ေျပသြားတာ။ ဒါေပမယ့္ မေတြ႔ေတာ့ဘူး။ မိုးလည္းခ်ဳပ္ျပီကိုး။ “မင္းသီတာ”က ညလံုးေပါက္ဖြင့္တဲ့ဆိုင္ျဖစ္မယ္။ ဆိ္ုင္က သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းနဲ႔ အစားအေသာက္လည္း စံုတယ္ေျပာရမယ္။ အပူအေအးအျပင္ အေၾကာ္အေလွာ္တခ်ိဳ႔ပါ ရတယ္။ သီခ်င္းပံုမွန္ေလးပဲ ဖြင့္ေပးထားတယ္။ ထိုင္ေနတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဝုိင္းနဲ႔မွ ႏွစ္ဝိုင္းပဲရွိတယ္။ လေလးကသာ၊ ေဆာင္းေလေအးက တျဖဴးျဖဴးနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ေလးေသာက္ ေရေႏြးေလးေသာက္နဲ႔ အေတာ္ကို လြမ္းေမာဖြယ္ေကာင္းခဲ့တဲ့ ကင္ပြန္းစခန္းက ညေလးတစ္ညပါပဲ။ အေတာ္ၾကာ ထုိင္ျဖစ္ခဲ့ၾကျပီးမွ ေစ်းတန္းအတိုင္း တည္းခိုရိပ္သာရွိရာ ေလွ်ာက္လာျပီး အိပ္ယာဝင္ခဲ့ၾကတယ္။

ရန္ကုန္-က်ိဳက္ထို-ကင္ပြန္းစခန္း

ေတာင္ငူကေန ရန္ကုန္ဆင္းလာကတည္းက ေအာင္မဂၤလာဂိတ္မွာ ကင္ပြန္းစခန္းထိ ေရာက္တဲ့ Express ကားေတြကို လိုက္ၾကည့္ျပီး ဖံုးနံပါတ္ေတြ မွတ္လာခဲ့တယ္။ လက္မွတ္ကို တမင္ ၾကိဳဝယ္မထားဘူး။ ဒီတစ္ေခါက္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ သြားခ်င္တယ္။ ဟိုလူေစာင့္ ဒီလူေစာင့္ေတြလဲ မလုပ္ခ်င္လို႔ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ပဲ သြားျဖစ္တယ္။ ေတာင္ေပၚေရာက္ရင္ တည္းဖို႔ကိုေတာ့ က်ိဳက္ထိုေဟာ္တယ္ပဲ သေဘာက်တယ္။ အရင္သြားတုန္းက booking လုပ္ေပးေနၾက သူငယ္ခ်င္းဆီ ဖံုးနံပါတ္ လွမ္းေတာင္းတယ္။ ေျမနီကုန္းပလာဇာ အေပၚမွာ ကိ်ဳက္ထိုဟိုတယ္ ရံုးခြဲရွိတယ္ဆိုေတာ့ အဆင္ေျပသြားတယ္။ ေတာင္ေပၚထိ booking လွမ္းျပီးတင္ရမယ္ ထင္ေနတာ။ အရင္အေခါက္ေတြတုန္းက အဆင္သင့္လိုက္သြားရံုပဲဆိုေတာ့ မသိခဲ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဖုန္းဆက္ၾကည့္ေတာ့ သြားခ်င္တဲ့ရက္ ရတယ္။ (တမင္ လူရွင္းေအာင္ ၾကားရက္ယူတာ)။ booking က ေငြလာသြင္းထားခုိင္းတယ္။ မသြင္းထားမိရင္ ေတာင္ေပၚေရာက္တဲ့အခါ အခန္းလက္က်န္ရွိမွ ရႏိုင္မယ္တဲ့။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ တစ္ခ်က္တိုင္ပင္လုိက္ျပီး ေနာက္တစ္ရက္ ေန႔လည္ပဲ သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။

ေနာက္ေန႔မနက္ပိုင္းက ေငြနည္းနည္းသြားေရာင္းေတာ့ ေစ်းက စက်စျပဳေနျပီ။ ေရာင္းစရာရွိတာ ေရာင္းျပီး အိတ္ျပန္ယူ ေရခ်ိဳး၊ ျပီးတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ သူငယ္ခ်င္းက ေရာက္လာျပီ။ ေျမနီကုန္းပလာဇာေရာက္ေတာ့ ဓါတ္ေလွကား နည္းနည္းရွာလိုက္ရေသးတယ္။ အရင္က မေရာက္ဖူးဘူး။ ဓါတ္ေလွကားက ဒဂံုစင္တာဖက္အျခမ္းမွာ။ တက္သြားေတာ့ က်ိဳက္ထိုေဟာ္တယ္ ရံုးခန္းေရာက္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ညအတြက္ တစ္ရက္စာ ပိုက္ဆံရွင္းျပီးတာနဲ႔ ေအာင္မဂၤလာကို တန္းဒိုးတယ္။ ေအာင္မဂၤလာေရာက္ေတာ့ ဘာကားစီးရမလဲ။ အခ်ိန္ေတြ တစ္ခ်က္ၾကည့္လို္က္ေတာ့ “ဝင္း” ကားက အနီးစပ္ဆံုးပဲ။ ညေနေလးနာရီခြဲကား။ တစ္နာရီေလာက္လိုေသးေတာ့ ကားလက္မွတ္ျဖတ္ျပီး ဂိတ္မွာပဲ ခဏနားေနလိုက္တယ္။

ကားစထြက္တဲ့အထိ ေအးေဆးပဲ။ ပဲခူးဝင္ေတာ့ ကိုယ္ေပၚမွာ ရြစိရြစိျဖစ္လာသလိုပဲဆိုျပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့။ ပုရြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္။ ဒါနဲ႔ အသာပဲ ဖယ္လိုက္တယ္။ ခဏေနျပန္ေတာ့ ေဘးက သူငယ္ခ်င္းက သူ႔လဲ ကိုက္တယ္တဲ့။ ေျပာေနရင္းပဲ ႏွစ္ေကာင္ သံုးေကာင္ေတြ႔လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ဟိုဒီလွန္ေလွာရွာေတာ့မွ... လား...လား...။ ကူရွင္အစြပ္ေအာက္မွာ ေက်းဇူးရွင္ေတြ။ ဒါနဲ႔ အေရးေပၚဉာဏ္နီဉာဏ္နက္သံုးျပီး မလႊဲမေရွာင္သာ ဖယ္ရွားလိုက္ရတယ္။ ပုရြက္ဆိတ္တစ္ရန္ ေအးျပန္ေတာ့... ထိုင္ခံု။ သူငယ္ခ်င္းက တံခါးဖက္အျခမ္း ထိုင္တယ္။ သူ႔ထိုင္ခံု ကူရွင္က တကယ့္ကို အရွင္ၾကီး။ ရွင္လြန္းလို႔ ခဏခဏျပဳတ္က်တယ္။ ေအာက္က သံဖရိန္နဲ႔ ကူရွင္ကို ဘာမွ စြဲထားတာမရွိေတာ့ဘဲ လြတ္ေနေတာ့ ကားသြားတဲ့အရွိန္နဲ႔ နည္းနည္းၾကာရင္ တစ္ခါျပဳတ္နဲ႔ ေကာင္းေကာင္းကို ထိုင္လို႔အဆင္မေျပဘူး။ ဒီေတာ့ ဒုတိယေျမာက္ ဉာဏ္နီဉာဏ္သံုးျပီး ကူရွင္ကို ကန္႔လန္႔ျဖတ္ထည့္လိုက္ေတာ့မွ အဆင္ေျပသြားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ နည္းနည္းေမွာင္လာေတာ့ ေနာက္ေမာ္ဒယ္ ေက်းဇူးရွင္တစ္ေကာင္က ထြက္လာျပန္တယ္။ ဘယ္သူမွတ္လဲ။ ႏွဳတ္ခမ္းေမႊးေကာင္ေလ။ ပိုးဟပ္ေပါ့။ ဘယ္ကေန ဘယ္လိုပါလာလဲမသိဘူး။ ဒါနဲ႔ သူ႔လည္းဖယ္ျပီးမွ ေအးေဆးသြားတယ္။ ေၾသာ္.. ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရွ႔ထိုင္ခံု ေအာက္က အင္ဂ်င္ေပါက္ေခၚမလား ဘီးေပါက္ေခၚမလား အဲဒီေနရာကလဲ အဖံုးမပါဘူးခင္ဗ်။ ေအာက္က ကတၱရာလမ္းကို လွမ္းျမင္ေနရေတာ့ ကိုယ့္ပစၥည္းပစၥယ ထြက္မက်ေအာင္ သတိထားေနရတယ္။

ညဖက္ ကင္ပြန္းစခန္း ေစ်းတန္းတစ္ေနရာ

လမ္းမွာတစ္ေထာက္နားေတာ့ သိမ္ဇရပ္ထင္တယ္။ ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ ထမင္းေၾကာ္ပူပူေႏြးေႏြးကို ႏွစ္ေယာက္သား အဝတီးျပီး ႏြားႏို႔ပါ ဆြဲၾကေသးတယ္။ ႏြားႏို႔ကလည္း ေကာင္းတယ္။ က်ိဳက္ထိုနားနီးလာေတာ့ “စိမ္းလဲ့တင္” ကို ျဖတ္လာခဲ့တယ္။ “ေငြမိုး ေဆးခန္း” အတြက္ ခြဲခန္းစေလာင္းသြားဆင္တုန္းက ေမာ္လျမိဳင္ကားရပ္တာနဲ႔ စိမ္းလဲ့တင္ မွာ တစ္ေထာက္နားခဲ့ဖူးတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး သန္႔ရွင္းသပ္ယပ္ျပီး အဆင္ေျပတယ္။ က်ိဳက္ထိုေရာက္ေတာ့ ဝင္းကားဂိတ္မွာ ခဏရပ္ျပီး ကင္ပြန္းစခန္းထိ ဆက္ေမာင္းတယ္။ ကင္ပြန္းစခန္းဝင္ေတာ့ ဆိုင္ေတြေတာင္ အေတာ္ပိတ္ကုန္ျပီ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တခ်ိဳ႔ေလာက္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ကားေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္း ဘယ္မွာ တစ္ညတာ တည္းရမလဲ စဥ္းစားရတယ္။

ထပ္တူက်ျခင္း

အိမ္ဦးခန္းမွာ
အိမ္သားအိမ္သူမဟုတ္
ေသြးမေတာ္သားမစပ္ဘဲ
ခန္႔ခန္႔ညားညား ေနရာယူထားတဲ့ ဓါတ္ပံုတစ္ခု။

စိတ္အသြင္မွာ
တမင္ ထည့္ထားျခင္းလည္းမရွိ
အစဥ္ ပဲ့သြားျခင္းလည္းမရွိဘဲ
ဝံ့ဝံ့ၾကြားၾကြားေနရာယူထားတဲ့ ပံုရိပ္တစ္ခု။

အဲဒီႏွစ္ခုဟာ တစ္ထပ္တည္းက်ေနတယ္။

သြားရည္က်တဲ့ပံုျပင္

တစ္ခါတုန္းက လင္ဗန္းတိုင္းျပည္ၾကီးမွာ ေပါင္မုန္႔ဘုရင္ၾကီးရယ္ ကိတ္မုန္႔မိဖုရားၾကီးရယ္ အုပ္ခ်ဳပ္သတဲ့ကြယ္။ သူတို႔မွာ ဘီစကစ္သားေတာ္ေလးတစ္ပါး ထြန္းကားတယ္။ ဘီစကစ္မင္းသားေလး အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ဟိုဖက္တိုင္းျပည္က ေက်ာက္ေက်ာပါေမာကၡဆရာၾကီးဆီမွာ ဓါးခုတ္၊ လွံထိုး၊ စက္ၾကိဳး၊ ယႏၱရား၊ ဘာညာကိြကြ အစရွိတဲ့ အဌာရႆဆယ့္ရွစ္ရပ္ကို သြားေရာက္သင္ၾကားေစသတဲ့။ တကယ္ေတာ့ မင္းသားေလးက ေဂၚလီလုပ္လို႔ေကာင္းေနတုန္းအရြယ္ဆိုေတာ့ ပညာသင္မသြားခ်င္ဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ ခမည္းေတာ္က တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႔ဆိုေတာ့လည္း သြားရေတာ့တာေပါ့။

အတိုင္းတိုင္းအျပည္ျပည္က မင္းညီမင္းသားေတြထဲမွာမွ ဘီစကစ္မင္းသားေလးက ဘာသာရပ္တိုင္းမွာ တကယ္ကို ထူးခၽြန္သတဲ့။ ေက်ာက္ေက်ာပါေမာကၡဆရာၾကီးကို လာဘ္ထိုးျပီး အမွတ္ေကာင္းေအာင္ လုပ္လို႔လဲ မရဘူးေလ။ ဟိုက private ေက်ာင္းကိုး။ ဆရာၾကီးမွာ အင္မတန္ေခ်ာေမာလွပျပီး ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔လွတဲ့ ဟာလဝါသမီးေလးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္ေလ။ သူ႔သမီးေလးက မင္းသားေလးနဲ႔ အရြယ္တူဆိုေတာ့ ထိမ္းျမားေပးရင္ေကာင္းမယ္လို႔ ဆရာၾကီးစဥ္းစားမိတယ္။ ဆရာၾကီးအေနနဲ႔ကလည္း မင္းသားေတြအမ်ားၾကီးထဲက တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္နဲ႔ ေပးစားလို႔ရေပမယ့္ ဘုရင့္သားေတာ္ျဖစ္တိုင္း အရည္အခ်င္းရွိတာမ်ိဳးမွမဟုတ္ဘဲကိုး။ ဘီစကစ္မင္းသားေလးကေတာ့ တပည့္ေတြထဲမွာ လိမၼာေရးျခားလည္းရွိ ထူးလည္းထူးခၽြန္ေတာ့ ဆရာၾကီးက သေဘာက်သတဲ့။ သူ႔သမီးကိုသာ မင္းသားေလးနဲ႔ ေပးစားႏိုင္ရင္ သူလည္း ေပါင္မုန္႔ဘုရင္ၾကီးနဲ႔ ခမည္းခမက္ျဖစ္၊ သူ႔သမီးလည္း အိမ္ေရွ႔စံကေတာ္ျဖစ္ ေနာက္ဆို မိဖုရားၾကီးေတာင္ျဖစ္မွာဆိုေတာ့ အဲဒီ projectကို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္စီစဥ္သတဲ့။

ေက်ာက္ေက်ာပါေမာကၡဆရာၾကီးရဲ့ အစီအမံေကာင္းမွဳေၾကာင့္ ဘီစကစ္မင္းသားေလးနဲ႔ ဟလဝါမင္းသမီးေလးတို႔လည္း ခ်စ္ၾကိဳက္သြားၾကေတာ့တာေပါ့။ မင္းသားကလည္း မိန္းမေကာင္းတို႔ရဲ့ ၾကန္အင္လကၡဏာနဲ႔ ျပည့္စံုေနတဲ့ဟာလဝါေလးကို စျမင္ကတည္းက ခ်စ္ၾကိဳက္မိေနတာတဲ့။ အတူပညာသင္ဖက္ေတြထဲက ဆႏြင္းမကင္းမင္းသားတို႔၊ ေရႊၾကည္မင္းသားတို႔ဆိုရင္ ဟာလဝါေလးကို အသည္းအသန္ ေၾကြေနၾကရွာတာ။ ဆရာၾကီး တင္းမွာစိုးလို႔သာ ျငိမ္ေနရတာ။ အခုေတာ့ ဆရာၾကီးက အတိုင္းတိုင္းအျပည္ျပည္က ပညာလာသင္ၾကတဲ့ တပည့္ေတြထဲမွာမွ သူ႔ကို လိုလိုလားလားဆိုေတာ့ သားသားၾကိဳက္ၾကိဳက္ေပါ့။ သူက ကံထူးရွင္ျဖစ္သြားတာကိုး။ ပညာစံုလို႔ အိမ္အျပန္ခရီးမွာေတာ့ ဘီစကစ္မင္းသားေလးမွာ ပညာအျပင္ ၾကင္ယာပါ ရခဲ့တာေပါ့ကြယ္။

ေၾသာ္.. မင္းသားေလးက ပညာသင္ခရီးကို စထြက္လာကတည္းက မင္းသားတစ္ပါးရဲ့ အေဆာင္အေယာင္ေတြ ကုိယ္ရံေတာ္ေတြနဲ႔ မလာခဲ့ဘူးတဲ့။ သူက အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ ဘုရင့္သားေတာ္ဆိုေတာ့ သူ႔အားသူကိုးျပီး သာမန္အရပ္သားလိုပဲ လာခဲ့တာ။ အခုအျပန္ခရီးမွာ ၾကင္ယာေတာ္ပါ ပါလာျပီဆိုေတာ့ သူက တစ္မ်ိဳးစဥ္းစားမိတယ္။ အလာလမ္းအတိုင္းျပန္ရင္ ခရီးက နီးတယ္။ တိုင္းျပည္ျပန္ေရာက္ရင္လည္း အိမ္ေရွ႔စံအျဖစ္ကေန ဘိသိက္ခံ ဘုရင္လုပ္ရေတာ့မွာဆိုေတာ့ ခ်စ္ခ်စ္နဲ႔ ဟန္းနီးမြန္း သြားႏိုင္ေတာ့မယ္မထင္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ အခုအျပန္ခရီးကို အျခားတစ္လမ္းကေန သြားမယ္ဆိုျပီး မုန္႔ဟင္းခါးဖတ္ေတာၾကီးထဲကေန ျဖတ္ျပန္ဖို႔စီစဥ္တယ္။

မင္းသားေလးရဲ့ အၾကံက မုန္႔ဟင္းခါးဖတ္ေတာၾကီးထဲမွာ ခ်စ္ခ်စ္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေတာေတာင္သဘာဝေတြ ခံစားရင္း ေအးေအးလူလူ နားနားေနေန ျပန္ၾကမယ္ေပါ့။ သူက လက္ရံုးရည္ေရာ ႏွလံုးရည္ေရာ ျပည့္စံုတဲ့သူဆိုေတာ့ ဘယ္သူ႔အကူအညီမွ မယူဘဲ ၾကင္ယာေတာ္ကို ကာကြယ္ႏိုင္ရမယ္လို႔ သူ႔ကိုယ့္သူ ယံုၾကည္မွဳအျပည့္ရွိတယ္ေလ။ ဒီလိုနဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါးဖတ္ေတာၾကီးထဲမွာ တူႏွစ္ကိုယ္ ကလူက်ီစယ္ရင္း ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ လမ္းခရီးတစ္ဝက္အေရာက္မွာ တစ္ညတာ စခန္းခ်ညအိပ္ၾကသတဲ့။ မင္းသားေလးက မီးပံုေလးဖိုလိုက္ျပီး ခ်စ္သူေလ်ာင္းစက္ဖို႔ သူ႔ေပါင္ကို ေခါင္းအံုးအျဖစ္ အိပ္ေစသတဲ့။ သူကေတာ့ မအိပ္ဘဲနဲ႔ တစ္ညလံုး ထိုင္ေစာင့္ေနသတဲ့။ အဲဒီညက တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ လျပည့္ညတဲ့။ မိုးေပၚက ထိန္ထိန္သာေနတဲ့ လမင္းၾကီးရယ္ မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ ၾကယ္ေလးေတြရယ္ အနီးနားက စမ္းေရစီးသံရယ္ ေတာေကာင္ေလးေတြရဲ့ ေအာ္သံရယ္ ညက အေတာ္ကို ဆြတ္ပ်ံ႔ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းေနတယ္။ ဒါနဲ႔ မင္းသားေလးကလည္း ရုတ္တရက္ စိတ္မထိန္းဘဲနဲ႔ သီခ်င္းေလး ညဥ္းမိတယ္တဲ့။ သီခ်င္းေလးက “အခ်စ္ညရင္ခုန္သံ”တဲ့။ နားေထာင္ဖူးၾကလားေတာ့ မသိဘူး။ တကယ့္ကို ရိုမန္တစ္သီခ်င္းေလးေပါ့။

မင္းသားေလးရဲ့ သီခ်င္းသံေလးၾကားရေတာ့ ၾကင္ယာေတာ္မင္းသမီးေလးလည္း ႏိုးလာတယ္။ မင္းသားေလးက အသံလည္းသာ အဆိုလည္းေကာင္းေတာ့ မင္းသမီးေလးလည္း မေနႏိုင္ဘူး ထလာတယ္။ ဒါနဲ႔ မင္းသားေလးက “အိပ္ေလ ႏွမေတာ္ရဲ့ စက္ေတာ္ေခၚလို႔ မေပ်ာ္ဘူးလား” လို႔ ၾကင္ၾကင္နာနာေမးလိုက္တယ္။ မင္းသမီးေလးက “အခုလို သာယာတဲ့ညေလးမွာ ေမာင္ေတာ္ တစ္ပါးတည္း ေစာင့္ေနရတာ ႏွမေတာ္ျဖင့့္္ ေရႊစိတ္ေတာ္ပူလို႔ စက္ေတာ္ေခၚ မေပ်ာ္ႏိုင္ပါဘူး ေမာင္ေမာင္ရယ္”လို႔ သံေတာ္ဦးတင္လိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အိပ္မရၾကမဲ့အတူတူ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးရဲ့ မဂၤလာဦးညေလးကို တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ကုန္ဆုံးခဲ့ၾကသတဲ့။

ေနာက္ေန႔နံနက္ ခရီးဆက္ေတာ့ တစ္ေနရာအေရာက္မွာ ရုတ္တရက္ သူတို႔ေရွ႔မွာ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္ဘီလူးညီေနာင္“ပလြတ္”ဆို ေရာက္လာသတဲ့။ ျဖတ္လတ္တဲ့ မင္းသားေလးက မုန္႔လက္ညိဳးဓါးကို အသင့္ထုတ္ျပီးသားေပါ့။ ဘေလာင္ႏွစ္ကူးက “ဒီေတာထဲက ျဖတ္သြားတဲ့သူမွန္သမွ် ငါတို႔အစာပဲ”လို႔ေျပာျပီး ရန္မူဖို႔ျပင္တယ္။ ဘယ္ရမလဲ မင္းသားေလးက ဇာတ္လိုက္ေလ။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီေပါက္ေပါက္ဆုပ္ႏွစ္ေကာင္ကို မုန္႔လက္ညွိဳးဓါးနဲ႔ ေဆာ္ပေလာ္တီးလိုက္တာ ေဆးရံုေတာင္ မေရာက္သြားရွာဘူး။ မာလကီးယားသြားေတာ့တယ္။ ေတာထဲမွာဆိုေတာ့ ေဆးရံုလည္းမရွိပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မုန္႔ဆီေၾကာ္ဘီလူးမၾကီးက အုန္းမွဳတ္ခြက္ satellite ကေန သူ႔သားေတြ ဒီေန႔ဘာအစာရလဲဆိုျပီး လွမ္း check တယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့ သူ႔သားႏွစ္ေကာင္ ေရွာေနတာကို ေတြ႔သြားျပီး ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႔ သူေနတဲ့ မုန္႔စိမ္းေပါင္းေတာင္ေပၚကေန ဖေနာင့္နဲ႔ သံုးခ်က္ေပါက္လိုက္ေတာ့ သာကူဆိုင္ကလုန္းက တိုက္ခတ္လာပါေရာ။

မင္းသားေလးက သတၱဝါခ်င္းပဲ ယွဥ္ႏိုင္တာေလ။ အခုဟာက သာကူဆိုင္ကလုန္းဆိုေတာ့ သူလည္း မင္းသမီးေလးလက္ကို အျမန္လွမ္းဆြဲျပီး နီးရာသစ္ကိုင္းကို ဖမ္းဆုပ္ထားလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သာကူဆိုင္ကလုန္းက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မရပ္ေတာ့ ၾကာရွည္မခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ တကြဲတျပားစီ လြင့္ပါသြားတယ္။ မင္းသားေလးက ေကာ္ဖီေခ်ာင္းေရထဲ ေမ်ာပါသြားသလို မင္းသမီးေလးကလည္း လက္ဖက္ရည္ေခ်ာင္းထဲ ေမ်ာပါသြားတယ္။ အဲဒီေကာ္ဖီေခ်ာင္းနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ေခ်ာင္းက လင္ဗန္းတိုင္းျပည္ရဲ့ နယ္စပ္က ႏြားႏို႔ကန္ၾကီးထဲကို စီးဝင္တယ္။

ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ႏြားႏို႔ကန္ၾကီးရဲ့ ကမ္းစပ္က မလွမ္းမကမ္းေနရာေတြမွာ သူတို႔ႏွစ္ဦးလံုး တင္က်န္ရစ္တယ္။ မေသဘူးေပါ့ကြယ္။ ေသလို႔လဲ မရဘူးေလ။ ဇာတ္လိုက္တို႔စံုတြဲကိုး။ ေမ့ေမ်ာေနတာေပါ့။ အဲဒီအခိ်န္ဟာ ေပါင္မုန္႔ဘုရင္ၾကီးနဲ႔ ကိတ္မုန္႔မိဖုရားၾကီးတို႔ တိုင္းခန္းလွည့္လည္ရင္း ႏြားႏို႔ကန္နားကို ေရာက္လာတာနဲ႔ တိုက္ဆိုင္ေနတယ္တဲ့။ ဒီေနရာမွာ နည္းနည္းေက်ာ္လိုက္မယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ အားလံုးထင္ထားၾကတဲ့အတိုင္းပဲ ဇာတ္လိုက္မင္းသားေလးဟာ မင္းသမီးေလးနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာေပါင္းဖက္ရင္း လင္ဗန္းတိုင္းျပည္ၾကီးကို ဘုရင္အျဖစ္ သက္ဆံုးတိုင္ မင္းက်င့္တရားဆယ္ပါးနဲ႔အညီ အုပ္ခ်ဳပ္သြားေတာ့သတဲ့ကြယ္။

ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲကြယ္။

(လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္က လံုမေလးမဂၢဇင္းပါ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ကို ေတာင္ငူသား version နဲ႔ အသက္ျပန္သြင္းထားတာပါ။ သားသားဂ်ဴလိုင္ေရ ေက်နပ္ပါေနာ္)

အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွလံုး ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႔ၾကပါေစ။

အေၾကြးရွင္းတမ္း

ခရီးေရာက္မဆိုက္ ပို႔အသစ္တင္ဖို႔ ပ်င္းေနတာကို အေၾကြးလာေတာင္းတဲ့သူက ရွိေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က စာေရးတာ ဝါသနာပါေပမယ့္ ကိုယ္သန္ရာကိုပဲ ေရးခ်င္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔အေၾကာင္းအရာေတြကို မေရးတတ္ပါဘူး။ “အသြားမေတာ္ တစ္လွမ္း အစားမေတာ္ တစ္လုတ္”ဆိုသလိုပဲ အေရးမေတာ္ေတာ့ တစ္ပုဒ္နဲ႔ ဒုကၡေရာက္မွာ စိုးပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သြားသတိ စားသတိ ေရးသတိနဲ႔ လုပ္ေနရတယ္။

ခင္မင္ရာ ခင္မင္ေၾကာင္းေတြကို TAG ကမာၻ TAG ေရစီးထဲကို ဆြဲဆြဲေခၚၾကတဲ့ဓေလ့က ဘေလာ့ဂ္ေလာကမွာ အေတာ္တြင္က်ယ္ပါတယ္။ ၾကီးၾကီးငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္လတ္လတ္ ေမ်ာပါေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီေရစီးထဲကို လုိက္ပါစီးေမ်ာဖို႔ ပထမဆံုးမ်ားဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ပထမဆံုး ခင္မင္စြာ TAG သြားတဲ့သူကေတာ့ အစ္ကိုၾကီး ကိုေအာင္သာငယ္ ပါ။ (အစ္ကိုၾကီးခင္ဗ်ာ... ပထမဆံုးမ်ားကို ေခါင္းစဥ္ခြဲေလးမ်ားျဖင့္ တင္မည္႔အစား မွတ္မွတ္ရရျဖစ္ခဲ့ရသည့္ ပထမဆံုးနဲ႔ တစ္ၾကိမ္တည္းသာ လုပ္ခဲ့ဖူးေသာ သတိုးသားအရံ ဆိုသည္႔အေၾကာင္းကို အျမင္ပသာဒလွပေအာင္ အဆင္တန္ဆာစကားလံုးမ်ားနဲ႔ တင္ဆက္ေရးသားထားပါတယ္။ အားပါးတရမဟုတ္ေပမယ့္ ေက်နပ္ႏိုင္မွာပါ။ အားလံုးကုန္စင္ေအာင္ဖတ္ရွဳျပီး စာမူခ ပါ ျပည့္ျပည့္ဝဝ ခ်ီးျမွင့္ေပးေစလိုပါတယ္)

ဒုတိယေျမာက္ တြန္းခ် (အဲ..)ဆြဲေခၚတဲ့သူကေတာ့ မၾကီးတန္ခူး ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်စ္အေၾကာင္းကို ေရးခိုင္းခဲ့တာပါ။ အခ်စ္နဲ႔ေဝးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အခ်စ္အေၾကာင္းေရးခိုင္းေတာ့ “အလင္းျပန္နိယာမ”ဆိုတဲ့ အခ်စ္ပို႔စ္ေလးက သိပ္ျပီးမလွပလိုက္ဘူးလို႔ထင္တယ္။ လွလားမလွလားေတာ့ မသိဘူး။ ေရးခိုင္းခဲ့တဲ့ မၾကီးတန္ခူး ကိုယ္တိုင္ေတာင္ စာမူခ လာေပးတာ မေတြ႔ရဘူး။ (ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေရးျပီးေၾကာင္း သြားမေျပာခဲ့ရပါဘူး)။ အခုေတာ့ ရန္ကုန္ျပန္တုန္းမွာ ေတာင္ငူသားတစ္ေယာက္ အခ်စ္နဲ႔ ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ေရထိပန္းႏွယ္ လန္းဆန္းသြားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မၾကာခင္ အခ်စ္အေၾကာင္းေတြ ထပ္ေရးဦးေတာ့မွာမို႔ TAGထားဖူးတဲ့ မၾကီးတန္ခူးေရ စာမူခေတြ ေမွ်ာ္ေနမယ္ဗ်ိဳ႔။

အခုေနာက္ဆံုးအေၾကြးလာေတာင္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေလးကေတာ့ သူငယ္နာမစင္ေသးတဲ့ သားသားေလး ဂ်ဴလိုင္အိပ္မက္ ပါ။ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ဒီကေလးႏွယ္။ ဒီအရြယ္ၾကီးက်မွ ကာတြန္းကားအေၾကာင္း ေရးေပးရဦးမတဲ့။ သူ႔ဟာသူ ကေလးစိတ္မကုန္လို႔ ကာတြန္းၾကိဳက္တာ ၾကိဳက္ပါဗ်ာ။ တစ္ခ်ိဳ႔လည္း သူတုိ႔ဝါသနာ သူတို႔ဗီဇေလးေတြကို အသက္ဘယ္ေလာက္ၾကီးၾကီး မေဖ်ာက္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ ရည္းစားေတာင္ မရေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကာတြန္းကားအေၾကာင္းေတြ ေလွ်ာက္ေရးေနရင္ မၾကီးမငယ္နဲ႔ ကာတြန္းကားေတြ ၾကိဳက္ေနတယ္ဆိုျပီး အဘယ္လံုမပိ်ဳက ဒီသူငယ္ကို စိတ္ဝင္စားပါ့ေတာ့မလဲ။

ဒါေပမယ့္လည္း ဒါေပမယ့္လည္းေပါ့ဗ်ာ။ ကေလးဆိုတာမ်ိဳးက သူတို႔လိုခ်င္တာမရရင္ အင္မတန္ ဂ်ီ က်တတ္တာကလား။ အနည္းဆံုး ေခ်ာကလက္စားခ်င္ေနတဲ့ ကေလးကို သၾကားလံုးေလာက္ေတာ့ ေပးမွ ေတာ္ေပလိမ့္မေပါ့။ အဲဒီေတာ့ သားသားဂ်ဴလိုင္ေရ ကာတြန္းကားေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔ကြယ္။ ဦးဦးေတာင္ငူ ငယ္ငယ္က ကာတြန္းကားေတြ ၾကည့္ခဲ့ၾကိဳက္ခဲ့ စြဲလန္းခဲ့တာမွန္ေပမယ့္ ခုခိ်န္မွာေတာ့ အဘယ္ဇာတ္လမ္းကိုမွ တိတိပပ မမွတ္မိေတာ့လို႔ပါ။ ကာတြန္းကားအစား ဒီဘေလာ့ဂ္ဖတ္မိသူ အမ်ားသူငါေတြလည္း မိမိတုိ႔ရဲ့ ရင္ေသြးငယ္မ်ားကို ျပန္ေျပာျပႏိုင္ေအာင္၊ လူပ်ိဳၾကီး အပ်ိဳၾကီးေတြလည္း တူငယ္ တူမငယ္ေလးေတြကို ျပန္ေျပာျပႏိုင္ေအာင္ ဦးဦးေတာင္ငူ မွတ္မိေနဆဲျဖစ္တဲ့ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္က လံုမေလးမဂၢဇင္းမွာပါခဲ့တဲ့ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ကို တင္ေပးပါ့မယ္ကြယ္။ ပံုျပင္ေလးဖတ္ျပီးရင္ သားသားဂ်ဴလိုင္အပါအဝင္ ဘေလာ့ဂ္ခ်စ္ခင္သူအေပါင္း ႏွစ္သက္ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါလိမ့္မယ္ကြယ္။ ေၾသာ္ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ဦးဦးေတာင္ငူရဲ့ မူအတိုင္း ေတာင္ငူသား version နဲ႔ ခပ္ပါးပါးေလးေတာ့ ဆန္းသစ္ေပးထားပါတယ္။ ေစာင့္ေမွ်ာ္ဖတ္ရွဳ အားေပးၾကပါခင္ဗ်ား။