ဘယ္လိုမွ မေအာက္ေမ့ဘူး

ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္ေတာ့ ေတာင္ငူသား ဂုဏ္ထူးႏွစ္ခုပဲ ပါပါတယ္။ သခ်ာၤနဲ႔ သိပံၸတြဲပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က ျမန္မာ၊ အဂၤလိပ္၊ သခ်ာၤ၊ သိပၸံတြဲ (ရူပ၊ ဓါတု၊ ဇီဝ) နဲ႔ လူမွဳေရးတြဲ (ပထဝီ၊ သမိုင္း၊ ေဘာဂ) ဆိုျပီး ငါးဘာသာ သင္ရပါတယ္။ ၂ဘာသာဂုဏ္ထူးရွင္ေတြ ေအာတိုက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ရဲ့ ေအာင္စာရင္းရလဒ္ကို ၾကည့္ျပီး အားငယ္မိတာ အမွန္ပါ။ တစ္ပါတ္ေလာက္ေနေတာ့ အေဒၚရဲ့ အဆက္အသြယ္နဲ႔ အမွတ္စာရင္း ရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ စိတ္သက္သာရာ ရသြားတယ္။ ကိုယ့္အမွတ္က YIT ဝင္ဖို႔ ေသခ်ာသေလာက္ပါပဲ။ ေတာင္ငူသားတို႔ ထ(၂)က ေလးဘာသာ တစ္ေယာက္၊ သံုးဘာသာ သံုးေယာက္လားပဲ ထြက္ပါတယ္။ တစ္ပူးတြဲတြဲ ေပါင္းလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ ေတာင္ငူသားတစ္ေယာက္ ဂုဏ္ထူးအနည္းဆံုး ျဖစ္က်န္ခဲ့ပါတယ္။ အမွတ္စာရင္းေတြကေတာ့ အျပိဳင္အဆိုင္ကို ေကာင္းၾကပါတယ္။ ေတာင္ငူမွာ တစ္ခါမွ မရဖူးေသးတဲ့ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုး ပထမဆုကိုေတာ့ ထ(၁)က ရသြားပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းက ဆုေပးပဲြလုပ္တဲ့ေန႔မွာ အခမ္းနားျပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ႏွဳတ္ဆက္ၾက ေက်ာင္းၾကီးကိုလည္း အလြမ္းေျပ လွည့္ၾကည့္ၾကနဲ႔ လြမ္းေမာဖြယ္ရာ ျဖစ္ေနတုန္းမွာ သံုးဘာသာဂုဏ္ထူးရွင္ ေတာင္ငူသားရဲ့ သူငယ္ခ်င္း (၁ တန္းထဲက လည္ပင္းဖက္ေပါင္းလာတာ)အရင္းေခါက္ေခါက္ၾကီးက ရုတ္တရက္ ဓါတ္ပံုတြဲရိုက္ဖို႔ဆိုျပီး သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႔ကို လက္တို႔ေခၚသြားပါတယ္။ ေခၚသြားျခင္းခံရသူေတြကေတာ့ ေလးဘာသာဂုဏ္ထူးရွင္ရယ္ သံုးဘာသာဂုဏ္ထူးရွင္ေတြရယ္ပါပဲ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက လည္ပင္းဖက္ေပါင္းလာခဲ့တဲ့ အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းက ဂုဏ္ထူးတစ္လံုး ေလွ်ာ့ခဲ့တဲ့ ေတာင္ငူသားကို ျပလိုက္တဲ့ ပညာပါးပါးေလး နံပါတ္တစ္ ပါ။

ပညာပါးပါးေလး နံပါတ္ႏွစ္။ ပန္းႏုေရာင္သစ္ကိုင္းေလးမွာ စ ေနေတာ့ ေတာင္ငူသားရယ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရယ္ စပ္ျပီး ငွားေနတာပါ။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက ေတာင္ငူသားရဲ့ အမႏွစ္ဝမ္းကြဲကေန တဆင့္ ဟိုအရင္ကတည္းက သိရတာပါ။ အနာဂတ္ကာလမွာ ေယာက္ဖေတာ္ရမဲ့သူအျဖစ္ေတာ့ မသိခဲ့ေသးပါဘူး။ အဲဒီတိုက္ခန္းေလးမွာ တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ ေနခဲ့တာ ဒီႏိုင္ငံ ထြက္မလာခင္ထိပါပဲ။ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ေယာက္ဝင္ တစ္ေယာက္ထြက္ လာေနၾကေပမဲ့ စငွားကတည္းက ေယာက္ဖေလာင္းနဲ႔ ေတာင္ငူသားကေတာ့ ေနေနဆဲပါပဲ။ အတူေနတဲ့သူေတြမွာ ျဖစ္ေလ့ရွိတဲ့ စကားႏိုင္လုတာ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္တာေလာက္ေတာ့ အနည္းအက်ဥ္းရွိတာေပါ့။ တစ္ေန႔ေတာ့ ေယာက္ဖေလာင္းက ဂ်ီတီစီကေန ဘီအီးလဲ ရျပီျဖစ္လို႔ သူ႔အိမ္မွာပဲ သူျပန္ေနေတာ့မယ္တဲ့။ သူက ရန္ကုန္ကပါပဲ။ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းကို အျပင္မွာ ထြက္ေနတာ။ ေတာင္ငူသားက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒီႏိုင္ငံထြက္မယ္ စိတ္ကူးျပီး အလုပ္ကထြက္ သင္တန္းေတြ စံုစိေနေအာင္ လိုက္တက္ေနတဲ့အခ်ိန္။ ကုိယ့္အာရံုနဲ႔ ကိုယ္မို႔ တစ္အိမ္တည္း အတူေနေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ဘာလလွဳပ္ရွားေနတယ္ဆိုတာ လံုးလံုးမသိဘူး။ ဒါနဲ႔ သူ႔ပစၥည္းေတြ အကုန္လံုးနီးပါးကို သူ႔အိမ္ျပန္သယ္သြားျပီး ရက္နည္းနည္း ေပ်ာက္ေနေသးတယ္။ နက္ျဖန္ဆို သူ႔အိ္မ္ အျပီးျပန္ေတာ့မယ္ဆိုျပီး ေနာက္ဆံုးညအျဖစ္ တစ္ရက္လာအိပ္တယ္။ မနက္ေရာက္ေတာ့ က်န္ေနတဲ့ ပစၥည္းေလးနည္းနည္းကို ယူျပီး ေတာင္ငူသားကို ႏွဳတ္ဆက္သြားတယ္။ တာ့တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ပါတ္ေလာက္ေနေတာ့ တိုက္မွာေနၾကတဲ့ လူေတြက ေတာင္ငူသားကို ေမးၾကတယ္။ အဲဒီေကာင္ေလး စကၤာပူမွာ အလုပ္ရျပီလား အဆင္ေျပလား ဘာဘာညာညာေပါ့။ ေတာင္ငူသားလည္း ရုတ္တရက္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားတယ္။ ကိုယ္သိထားတာ သူ႔အိမ္သူ ျပန္သြားတာေလ။ အေၾကာင္းစံု ေမးၾကည့္ေတာ့မွ အဲဒီမနက္က အိမ္ရွင္အဖိုးအဖြားေတြကို ဝင္ကန္ေတာ့သြားတဲ့အေၾကာင္း တိုက္မွာေနၾကတဲ့ သိတဲ့သူမွန္သမွ် အကုန္ႏွဳတ္ဆက္သြားတဲ့အေၾကာင္း သူ ယခုေန႔လယ္ ေလယာဥ္နဲ႔ စကၤာပူသြားေတာ့မွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း သိလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ အရင္ကတည္းက ခင္ျပီး တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ အတူေနလာခဲ့တဲ့ ေယာက္ဖေလာင္း(ႏွစ္ဝမ္းကြဲ) သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္တိုက္လံုးက လူေတြကေတာ့ ဘာမွ မသိရွာေသာ သနားစရာ သတၱဝါငယ္ကေလးအျဖစ္ ေတာင္ငူသားကို ဂရုဏာတစ္ဝက္ ရယ္တစ္ျပက္နဲ႔ေပါ့....

တိုက္ဆိုင္မွဳပါပဲ။ ဘယ္လိုမွ မေအာက္ေမ့ပါဘူး။ ဒီႏိုင္ငံေရာက္ျပီး ပထမဆံုးအၾကိမ္ ျမန္မာျပည္ ျပန္ဦးမယ္ဆိုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း သူ႔လူၾကံဳ ကိုယ့္လူၾကံဳေပါ့။ သယ္ေပးပါတယ္။ ဒီတစ္ခါလည္း လာျပန္ပါျပီ။ အကိုဝမ္းကြဲရဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆိုေပမယ့္ ေတာင္ငူသားနဲ႔လည္း ညီအကိုရင္းတမွ် ရင္းႏွီးပါတယ္။ ေျပာမနာ ဆိုမနာ ဆိုပါေတာ့။ သူ႔အေမနဲ႔ အမအတြက္ လက္ကိုင္အိတ္ ႏွစ္လံုးေလာက္ထည့္ေပးပါရေစတဲ့။ အလတ္စားေလးပါ။ ဟုတ္ကဲ့ေပါ့။ ဟိုကေန ျပန္ေတာ့ သူ႔အိမ္က ေမတၱာလက္ေဆာင္ ျပန္ထည့္ေပးပါတယ္။ ကိုယ့္အတြက္ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔အတြက္ပါ။ ပုဇြန္ေျခာက္ၾကီးေတြ အထုပ္အၾကီးၾကီးတစ္ထုပ္ရယ္၊ ဥာဏ္ေတာ္ တစ္ေပေလာက္ ရွိမဲ့ ေက်ာက္ဆင္းတုေတာ္ရယ္ပါ။ ပုဇြန္ေျခာက္ကိုေတာ့ အနံ႔မထြက္ေအာင္ အထပ္ထပ္လံုေအာင္ထုပ္ျပီး အိတ္ထဲ ထည့္လို႔ရေပမယ့္ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ကို အိတ္ထဲထိုးထည့္ဖို႔ ကိုယ့္စိတ္က ခြင့္မျပဳဘူး။ အဲဒီေတာ့ လက္ကေနပဲ မျပီး ပင့္လာရပါတယ္။ အဲ..ရန္ကုန္ေလဆိပ္က ေလယာဥ္ေပၚတက္ခါနီးမွာ ေနာက္ဆံုးစစ္ေဆးေရးမွာ လက္ထဲက အထုပ္က ဘာလဲဆိုျပီး စက္ထဲကို ျဖတ္ခိုင္းပါတယ္။ ကိုယ္ကလဲ အဲဒီ စံုစီနဖာျဖတ္ေနတဲ့ စက္ၾကီးထဲကို ဘုရားဆင္းတုေတာ္ကို မျဖတ္ေစခ်င္တာနဲ႔ ေက်ာက္ဆင္းတုေတာ္ ပင့္လာတာပါလုိ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါဆို ၾကည့္မယ္တဲ့။ ေက်ာက္စိမ္း ျဖစ္မွာစိုးလို႔တဲ့။ ေတာင္ငူသားလဲ အဲဒီက်မွ လန္႔သြားတယ္။ ပင့္သာ ပင့္လာတယ္။ ဘာေက်ာက္နဲ႔ ထြင္းထုထားလဲ မသိဘူးေလ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ စက်င္ေက်ာက္ ျဖစ္ေနလို႔။ မဟုတ္လို႔ေတာ့ ဘာျဖစ္မလဲ မသိဘူး။ အဲဒီလို အသြားေရာ အျပန္ေရာကို လူၾကံဳသယ္လာေပးတဲ့အျပင္ ကိုးကြယ္ပူေဇာ္ဖို႔ ဘုရားပါ ပင့္လာေပးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို တာဝန္ျပန္ေက်ပံုက သူျမန္မာျပည္ တစ္ေခါက္ ျပန္သြားျပီး ဒီႏိုင္ငံ ျပန္ေရာက္လာမွ သိရပါတယ္ခင္ဗ်ား။ သူမျပန္ခင္ မွာစရာရွိမလားလို႔ ဖုန္းဆက္ပါတယ္တဲ့။ ဖုန္းေခၚ မရလို႔ပါတဲ့။ ဟုတ္ကဲ့။ ရပါတယ္ခင္ဗ်ာလို႔။ အိုင္တီေခတ္ၾကီးမွာ ရလိုက္တဲ့ ပညာပါးပါးေလး သံုး ေပါ့ခင္ဗ်ာ။ onlineမသံုးတတ္ဘူး email မဖြင့္တတ္ဘူးလို႔ပဲ မွတ္ထားလိုက္ပါ့မယ္လို႔။ အမွတ္မရွိတဲ့ ေတာင္ငူသားက ဒုတိယအၾကိမ္ ျမန္မာျပည္ျပန္ေတာ့လည္း ေခ်ာ့ကလက္ ႏွစ္ကီလိုေလာက္ကို သူ႔ရဲ့ ခ်စ္သူခင္သူမ်ားအတြက္ ထပ္မံ၍ သယ္သြားေပးခဲ့ပါေသးတယ္။

လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝိုင္းမွာ ေနေနမွေတာ့ လူေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရာကေန ေကာင္းက်ိဳးဆိုးျပစ္ဆိုတာေတြ ေတြ႔ၾကံဳေနရမွာပါ။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အခန္႔မသင့္လို႔ အဆင္မေျပတာေလးေတြကို အစာေၾကေဆးေလး စားႏိုင္မယ္ဆိုရင္ အားလံုး ေအးခ်မ္းသြားပါလိမ့္မယ္။ မိတ္ေဆြအေပါင္းသင္းေတြ ၾကားက ခလုတ္ကန္သင္းေလးေတြကို ေမွးမွိန္သထက္ ေမွးမွိန္ေအာင္ ေလွ်ာ့ခ်သင့္ပါတယ္။ ခင္မင္မွဳကို အလြယ္တကူ မပ်က္ေစခ်င္ပါဘူး။ ေတာင္ငူသား ပညာပါးပါးေလးေတြ ရခဲ့ဖူးသလို ေတာင္ငူသားကိုယ္တိုင္လည္း ပညာပါးပါးေလးေတြ ျပခဲ့ဖူးမွာပါပဲ။ ကိုယ့္အလွည့္မွာ သူမ်ားေတြ သည္းခံခဲ့ရသလို သူ႔အလွည့္က်ရင္လည္း ကိုယ္က သည္းခံတတ္ဖို႔လိုပါတယ္။ ဒါမွသာ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြၾကားက ခင္မင္မွဳ အဓြန္႔ရွည္မွာ မဟုတ္ပါလား။

ပညာပါးပါးတစ္ က အခုဆိုရင္ ဒိုက္ဦးျမိဳ႔နယ္ထဲက ရြာေလးတစ္ရြာမွာ တို္က္နယ္ဆရာဝန္ ျဖစ္ေနပါျပီ။ ဒီတစ္ေခါက္ ျပန္ခါနီးမွ ဖုန္းဆက္လိုက္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ အၾကာၾကီး ျပန္လာတာေတာင္ သူ႔ဆီ လာမလည္ရေကာင္းလားဆိုျပီး စိတ္ဆိုးပါေသးတယ္။

ပညာပါးပါးသံုး က တခ်ိဳ႔ကိစၥေတြမွာ ေတာင္ငူသားရဲ့ consultant ျဖစ္သလို သူ႔ဆီကေန အဖိုးတန္တဲ့ data ေတြ link ေတြ မွ်ေဝလွဴဒါန္းတဲ့ donor တစ္ဦးလဲျဖစ္ပါတယ္။

ပညာပါးပါးႏွစ္ ကေတာ့ အနာဂတ္မွာ အမ်ိဳးေတာ္ရမဲ့သူ ျဖစ္သလို သူျပတဲ့ ပညာပါးပါးေလးက ဒီႏိုင္ငံကို ျမန္ျမန္ထြက္လာျဖစ္ေစဖို႔ တြန္းအားတစ္ရပ္ ျဖစ္ခဲ့တာေၾကာင့္ သြယ္ဝိုက္ေသာေက်းဇူး တင္ထိုက္ပါတယ္။

ေတာင္ငူသား အစကတည္းက ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္လိုမွ မေအာက္ေမ့ဘူး လို႔။