တကၠသီလာသြား ေတာလား

၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ဧျပီလဆန္းရဲ့ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္း ညက်ဲက်ဲထဲမွာ ရန္ကုန္-မႏၱေလး အေဝးေျပးလမ္းမၾကီး တစ္ေလွ်ာက္ ဒိုင္နာကားတစ္စီး အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ ေမာင္းလာေနသည္။ ကားေခါင္မိုးေပၚမွာေတာ့ ေသတၱာေတြနဲ႔ စက္ဘီးတစ္ခ်ိဳ႔ကို စီျပီး ၾကိဳးမ်ားျဖင့္ ခ်ည္ေႏွာင္၍ တင္ေဆာင္ထားသည္။ ကားေနာက္ခန္း အတြင္းဖက္မွာေတာ့ ေသတၱာေတြကို တစ္ျပင္လံုးအျပည့္ခင္းထားျပီး အဲဒီအေပၚမွာမွ အိပ္ယာထုပ္ေတြကို ျဖည္ျပီး ေမြ႔ယာသဖြယ္ ထိုင္လို႔ရေအာင္ လုပ္ထားေလသည္။ အတြင္းေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ျမိဳ႔ျပ၊ ဗိသုကာနဲ႔ စက္မွဳသမားေတြရဲ့ လက္သံုးေတာ္ T-square ေလးငါးေခ်ာင္းကို စုခ်ည္ထားရေသးသည္။ သူတို႔တစ္ဖြဲ႔လံုး ခုန္ေပါက္ေနတဲ့ကားေပၚမွာ ေကာင္းေကာင္းမအိပ္ႏိုင္ဘဲ ငိုက္ျမည္းရင္းသာ ပါလာၾကသည္။ ပဲခူးမေရာက္ခင္ ပ်ဥ္ပံုၾကီးမွာ ကားခဏရပ္ျပီး နံနက္စာစားၾကသည္။ ကားျပန္ထြက္ေတာ့ အိပ္ခ်င္စိတ္မရွိၾကေတာ့ေပမယ့္ ေမွာင္ႏွင့္မည္းမည္းမို႔ စကားသိပ္မေျပာျဖစ္ၾကဘဲ ကုိယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္သာ အေဝးကိုေငးေမာေနမိၾကသည္။


ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာင္ငူအဖြဲ႔၏ တကၠသီလာ ျပည္ေတာ္သာသြား ေတာလားသည္ကား ဤသို႔ပင္ စတင္ခဲ့ေလသည္။ ပထမနဲ႔ ဒုတိယ ႏွစ္ႏွစ္ကို ေတာင္ငူေက်ာင္းတြင္ ေအာင့္အီးမ်ိဳသိပ္ က်ိပ္မွိတ္တက္ခဲ့ရျပီးသကာလ တကၠသိုလ္ဟူေသာ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးႏွင့္ စတင္ထိေတြ႔ရေတာ့မည့္အတြက္ အားလံုးတက္ၾကြရႊင္လန္းေနၾကသည္။ ျပည္နည္းပညာတကၠသိုလ္တြင္ တတိယႏွစ္ကို ဆက္လက္တက္ေရာက္ရန္ အေၾကာင္းၾကားစာမ်ား အသီးသီးရရွိၾကျပီးေနာက္ ျပည္သို႔မထြက္ခြာခင္ တစ္ပတ္ခန္႔အလိုကပင္ စုရပ္ျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္၏အိမ္သို႔ အားလံုးေသာ သူငယ္ခ်င္းထီး သူငယ္ခ်င္းမတို႔၏ ေသတာၱ၊ အိပ္ရာလိပ္၊ စက္ဘီးပါမက်န္ တိုတိုထြာထြာမွန္သမွ် အသီးသီး လာေရာက္ပို႔ထားၾကေလရာ အိမ္ေဘးဂိုေထာင္တြင္ စုပံုေနေတာ့သည္္။ မိန္းကေလးမ်ားက ပစၥည္းကားနဲ႔ မလိုက္ၾကဘဲ Express ျဖင့္ ေနာက္မွလိုက္လာၾကမည္ျဖစ္သည္။ ညဦးပိုင္းထဲက သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုး အိမ္ေရာက္ေနၾကျပီး ဒိုင္နာလာဆိုက္ေတာ့ ကားေပၚဝုိင္းတင္ၾကသည္။ ပစၥည္းမ်ားအားလံုး ကားေပၚတင္ျပီးလို႔ မၾကာခင္မွာဘဲ ေမာင္းလာၾကေလသည္။ ျမိဳ႔တြင္းမွ မထြက္ရေသးခင္မွာပဲ ခ်စ္လွစြာေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ဖြက္ယူလာခဲ့ေသာ ဗ်စ္ရည္သံဗူးေတြကို ထုတ္ေလသည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကားေနာက္ခန္းထဲကို ဆိုင္ကယ္မီးေရာင္တစ္ခု လွမ္းထိုးလိုက္သည္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ၊ ေနာက္မွာက ညီမေလး။ ဒီေကာင္ေတြ ဒါမ်ိဳးက်ေတာ့ လ်င္သည္။ ဗူးေတြကို ဘယ္လိုသိမ္းလိုက္မွန္းမသိ။ အေဖက ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ ေမာင္းလိုက္လာရင္းမွ ကားေပၚသို႔ မုန္႔ထုပ္ေတြ၊ ေနၾကာေစ့ထုပ္ေတြ၊ သၾကားလံုးထုပ္ေတြ တစ္ထုပ္ျပီးတစ္ထုပ္ ပစ္ပစ္တင္ေပးသည္ကို လုဖမ္းၾကရင္း ဆူညံေနေတာ့သည္။ ျမိဳ႔အထြက္ခေပါင္းတံတားေရာက္မွ အေဖလက္ျပျပီး လွည့္ျပန္သြားေတာ့တယ္။ ျမိဳ႔ျပင္လည္းအေရာက္ ဗ်စ္ရည္ဗူးလည္း အေဖာက္ပဲ။ အာလူးေၾကာ္ပါ အျမည္းရသြားတာကိုး။


ရန္ကုန္-ျပည္လမ္းေပၚ ေရာက္ေတာ့ အလင္းေရာင္လည္း ေကာင္းေကာင္းရေနျပီျဖစ္တဲ့အျပင္ လမ္းကလည္း အေတာ္ေကာင္းတာမို႔ "ကဲ သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ လူစံုျပီလားေဟ့" ဆုိလိုက္တာနဲ႔ အထုပ္ဖြင့္ျပီးသားျဖစ္ေနျပီ။ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္က လံုးဝမကစားတတ္ေသးပါဘူူး။ ဒါေၾကာင့္ ေဘးနားမွာ ဖဲမီးလံွဳရင္း နားၾကပ္ကက္ဆက္ကေလးနဲ႔ ျငိမ့္ေနလိုက္တယ္။ လက္ပံတန္းတာဆံုေရာက္ေတာ့ တခဏထပ္နားၾကျပန္တယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္သိပ္ၾကိဳက္တဲ့ ပူပူေႏြးေႏြး ဆီထမင္းရယ္၊ စာကေလးေၾကာ္၊ ငါးေၾကာ္ေတြရယ္ကို အမ်ိဳးစံုလို႔ အထမ္းေလးေတြနဲ႔ ေရာင္းၾကတာ။ ကၽြန္ေတာ္က ေဖေဖာ္ဝါရီ လလယ္ေလာက္ကတည္းက အေဆာင္ရွာဖို႔ ျပည္ကို တစ္ေခါက္ေရာက္ျပီးသားေလ။ လက္ပံတန္းက ဆီထမင္းနဲ႔ စာကေလးေၾကာ္ကုိ အဲဒီကတည္းက စြဲသြားလိုက္တာ ေနာက္ပိုင္းေတာက္ေလွ်ာက္ လက္ပံတန္းတာဆံုမွာ ကားနားတိုင္း အဲဒါပဲစားျဖစ္ေတာ့တာ။ ကားေတြကေတာ့ ေရာင္နီဦးမွာ ရပ္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဆိုင္ထဲက အစာေတြထက္ ဆီထမင္းနဲ႔ စာကေလးေၾကာ္ကိုပဲ ပိုမက္စက္ပါတယ္။ ဆီထမင္းနဲ႔ စာကေလးေၾကာ္တစ္ပြဲကို ပါဆယ္ဝယ္လိုက္ျပီး ေရာင္နီဦးဆိုင္ထဲမွာ လက္ဖက္ရည္ေပါ့ဆိမ့္တစ္ခြက္နဲ႔ဆို အင္မတန္စားလို႔ ျမိန္လိုက္တာ ခုေတာင္စားခ်င္လာေရာပဲ။


ကၽြန္ေတာ္က အေဆာင္ေနေက်ာင္းသား သိပ္ျဖစ္ခ်င္တာ။ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းထြက္ျပီးလို႔ ကၽြန္ေတာ့္အမွတ္ေပါင္းက YIT ကုိ ေသခ်ာေပါက္ဝင္မွန္းသိတဲ့အခ်ိန္မွာ ေပ်ာ္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ တိုင္လံုးရွည္ရွည္ၾကီးေတြနဲ႔ အင္မတန္ခန္႔ညားတဲ့ ရုရွကလာေဆာက္ေပးထားတဲ့ တကၠသိုလ္ၾကီးမွာ တက္ရေတာ့မယ္ေပ့ါေလ။ တကၠသိုလ္တက္တဲ့အေၾကာင္းေတြပါတဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ ဝတၳဳေတြဖတ္ရတာ သိပ္အရသာရွိတာပဲ။ ရုပ္ရွင္ေတြ၊ ဗီြဒီယိုေတြဆိုလည္း မလြတ္တမ္းပဲ။ YIT ၾကိဳ႔ကုန္းေက်ာင္းေနာက္ခံနဲ႔ ၾကည့္ခဲ့တဲ့ တစ္ကားဆိုရင္ သိပ္သေဘာက်တာ။ ဇာတ္ကားနာမည္ေတာ့ေမ့ေနျပီ။ ေဒြးနာမည္က အဲဒီကားမွာ ခုိင္ျမဲေက်ာ္စြာတဲ့။ (ေနာက္ပိုင္းေတာ့ MIT မွာရိုက္တဲ့ “ခ်စ္ျခင္းရင္ခုန္ယံုၾကည္စြာျဖင့္“ ကားလည္း ၾကိဳက္တာပဲ၊ ရွဳခင္းေတြက ရန္ကင္းေတာင္ေနာက္ခံနဲ႔ အရမ္းလွတယ္)။ ဒီလိုနဲ႔ တကယ္တမ္း ဝင္ခြင့္ေခၚစာေတြက်လာေတာ့ သတင္းပို႔ခိုင္းတဲ့ေနရာက ....တစ္ေနရာရယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ တမ္းတခဲ့သလို မျဖစ္လာခဲ့ဘူး။


ကၽြန္ေတာ္ အေဆာင္သြားၾကည့္တုန္းက ေဆာင္းမကုန္ေသးေတာ့ သိပ္မသိသာဘူး။ အသြားေရာအျပန္ေရာ ညခင္းေတြလည္းျဖစ္ ေလအိတ္ကားနဲ႔လည္းျဖစ္ေတာ့ လမ္းတေလွ်ာက္ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုလည္း မျမင္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အခုက်ေတာ့ ရာသီဥတုကလည္းပူ ေဘးဘီကိုၾကည့္ေတာ့လည္း ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႔ေသြ႔နဲ႔ဆိုေတာ့ ဒီအတို္င္းဆိုရင္္ ျပည္မွာေက်ာင္းတက္ရမွာ ပူပူေလာင္ေလာင္နဲ႔ ပ်င္းစရာၾကီးပဲဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး စိတ္ပ်က္သြားၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ့ အိမ္ေထာင္စုအေျပာင္းအေရႊ႔ေတြလုပ္ျပီး ရန္ကုန္နည္းပညာတကၠသိုလ္ (လွိဳင္သာယာ) မွာတက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဘဝကို ျပည္မွာတက္မွသာ အျပည့္အဝရမယ္လို႔ (ကိုယ့္ဘာသာ) ဆံုးျဖတ္ျပီး ျပည္ကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာပါ။ အဲ.. ဒီလိုနဲ႔ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြဟာ ျပည္ျမိဳ႔နား တျဖည္းျဖည္း နီးလာတဲ့ တစ္ေနရာအေရာက္မွာေတာ့ ရုတ္တရက္.......