ျပည္ေတာ္ဝင္ျပီ

ျပည္ျမိဳ႔နား တျဖည္းျဖည္းနီးလာတဲ့ တစ္ေနရာအေရာက္မွာေတာ့ ရုတ္တရက္ ေဟးကနဲ ေအာ္မိၾကပါေတာ့တယ္။ "ဧရာဝတီ"။ ဧရာဝတီရဲ့ အားမာန္အျပည့္နဲ႔ စီးဆင္းေနတဲ့ ေရအလ်ဥ္ကို ျမင္လိုက္ရတာဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ စိတ္ေတြ လန္းဆန္းတက္ၾကြသြားခဲ့ၾကတယ္။ စစ္ေတာင္းျမစ္ရဲ့ အေနာက္ဖက္ကမ္းသားေတြဟာ ဧရာဝတီျမစ္ရဲ့ အေရွ႔ဖက္ကမ္းေပၚမွာ ေျခခ်မိခဲ့ၾကျပီ။ နဝေဒးတံတားၾကီးေအာက္က ျဖတ္ျပီးမၾကာခင္မွာ ျမိဳ႔တြင္းကိုေရာက္ပါတယ္။ ျမိဳ႔လယ္တည့္တည့္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အားမာန္အျပည့္နဲ႔ ၾကိဳေနသေယာင္ "ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေၾကးရုပ္ၾကီး" က ျမင့္ျမင့္မားမား ဝင့္ဝင့္ၾကြားၾကြား။


ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ ဒိုင္နာကားဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္္ဆန္းလမ္းအတိုင္း ေမာင္းလာျပီး ျပည္ေရႊဆံေတာ္ဘုရား ေျမာက္ဖက္မုခ္ နာရီစင္ၾကီးနားေရာက္ေတာ့ ဘဝတစ္ခုရဲ့ ကာလတစ္ခုမွာ တခဏတာ အရိပ္ခိုနားမယ့္ စာတိုက္တန္းလမ္းမွ နာမည္ၾကီးအေဆာင္ ျဖစ္လာမယ့္ "ေဒၚလွ အေဆာင္" ေရွ႔သို႔ ဆိုက္ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ အေဆာင္ေရွ့ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ အရင္ဆံုးအေျပးထြက္လာတဲ့သူက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွိပ္စက္သမွ် ခံရရွာေတာ့မယ့္ အကိုၾကီး ကိုျမင့္ေဇာ္ပါပဲ။ ကိုျမင့္ေဇာ္က အေဆာင္ပိုင္ရွင္ရဲ့ သားအၾကီးဆံုး သူတို႔မိသားစု သံုးေယာက္က ေအာက္ထပ္က အေနာက္ဆံုးအခန္းမွာေနၾကတယ္။ "ေဒၚလွအေဆာင္" လို႔ အမည္တြင္ရျခင္းက ကိုျမင့္ေဇာ္ရဲ့ အဖြားေဒၚလွရဲ့အိမ္ျဖစ္လို႔ အမည္တြင္ေနတာပါ။ အဖြားေဒၚလွကေတာ့ ကြယ္လြန္သြားတာ ၾကာခဲ့ပါျပီတဲ့။


အေဆာင္ေလးက ႏွစ္ထပ္အုတ္ညွပ္တိုက္ပါ။ အေဆာင္ေရွ႔ဘယ္ဖက္မွာ ဂ်ပန္ပိေတာက္ပင္ၾကီးတစ္ပင္၊ ညာဖက္ျခမ္းမွာ သရက္ပင္တစ္ပင္ရွိပါတယ္။ ဂမုန္းပန္းအိုးေလးေတြနဲ႔ ခံုတန္းရွည္တစ္လံုးလည္း ခ်ထားပါတယ္။ အေဆာင္က အမိ်ဳးသားသီးသန္႔ေဆာင္ပါ။ ျပည္မွာက ျပည္နည္းပညာတကၠသိုလ္၊ ျပည္တကၠသိုလ္၊ ဂ်ီတီစီ စသျဖင့္ရွိတဲ့အတြက္ အေဆာင္ေတြရဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေတြကို အေရာင္နဲ႔ ခြဲထားပါတယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ ကိုယ့္ေက်ာင္းအေရာင္တပ္ထားတဲ့ အေဆာင္မွာပဲ ေနၾကတာမ်ားပါတယ္။ ေရာေနၾကသူေတြလည္းရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ PTU အေဆာင္ေတြရဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ကေတာ့ အဝါေရာင္ေနာက္ခံမွာ အျဖဴေရာင္နဲ႔ စာလံုးေရးၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေဆာင္ကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ထိ ဆိုင္းဘုတ္မရွိေသးပါဘူး။


ပစၥည္းေတြ အားလံုးခ်လိုက္ျပီးေတာ့ ကားသမားေတြေရာ ျပန္ရဦးမွာမို႔ ေန႔လည္စာထြက္စားၾကပါတယ္။ ေမရြက္ဝါထမင္းဆိုင္ပါ။ ျပန္လာၾကေတာ့ အေဆာင္ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေလ့လာပါတယ္။ စာတိုက္တန္းလမ္းက ကတၱရာလမ္းေပမယ့္ ေနရာအေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပ်က္ေနပါျပီ။ အိမ္ေတြက တိုက္ခံအိမ္၊ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ အစံုပါပဲ။ ေစ်းဆိုင္ေလးေတြလည္း အိမ္ေရွ႔မွာ တည္ထားၾကတယ္။ လိုက္ၾကည့္မိေတာ့ တည္းခိုရိပ္သာ၊ ဘက္ထရီဆိုင္၊ သနပ္ခါးခဲလုပ္ငန္း၊ စာပံုႏွိပ္စက္၊ ကြမ္းယာဆိုင္၊ စာအုပ္အငွားဆုိင္ အမ်ိဳးစံုလင္လွပါတယ္။ လမ္းမၾကီးေပၚ မဟုတ္ေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းမၾကီးကို လွမ္းထြက္လိုက္ရံုနဲ႔ ေရာက္ပါတယ္။ စိတ္ခ်မ္းသာစရာအေကာင္းဆံုးကေတာ့ ေရႊဆံေတာ္ဘုရားၾကီးကို အေဆာင္ေရွ႔က လွမ္းဖူးႏိုင္တာပါပဲ။ ညခင္းေတြတိုင္းမွာ အေဆာင္ေရွ႔က ခံုတန္းေလးမွာထိုင္ရင္း ေလေလးတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ ေရႊေရာင္တဝင္းဝင္း ေရႊဆံေတာ္ဘုရားၾကီးကို ၾကည္ညိဳရတာ အင္မတန္ခ်မ္းေျမ႔စရာေကာင္းလွပါတယ္။


အဲဒီညေရာက္ေတာ့ ေရႊဆံေတာ္ဘုရားေပၚ တက္ျပီး ရွိခိုးဦးခုိက္ၾကပါတယ္။ ဘုရားေပၚက ျပန္ဆင္းေတာ့ ညစာစားၾကျပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ခ်ီတက္ၾကတာေပါ့။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚက အေဆာင္နဲ႔လည္း နီးတဲ့ "ပန္းႏုေရာင္ ကဖီး" မွာသြားထိုင္ျဖစ္ၾကတယ္။ ကိုယ္ေသာက္ခ်င္တာ ကိုယ္မွာၾကတာေပါ့။ ခဏေနလို႔ လက္ဖက္ရည္ခြက္ေတြလည္း လာခ်ေရာ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဟာ......... ဘယ္လိုလဲဟ လက္ဖက္ရည္ကလဲ။ လက္ဖက္ရည္ခြက္ေတြေပၚမွာ စတီးပန္းကန္ေလးနဲ႔ ႏို႔စိမ္းကိုထည့္ေပးထားတာ ၾကိဳက္ရင္ထည့္ေသာက္ေပါ့ေလ။ ဒါနဲ႔ပဲ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ျပီး ေလကန္ျပီး အေဆာင္ျပန္အိပ္ၾကေတာ့တယ္။ အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားဘဝရဲ့ ပထမဦးဆံုးညေပါ့ဗ်ာ။