ကြက္လပ္ကေလး ျဖည့္မိတယ္

အမ မိုးခ်ိဳသင္း၊ အကိုဇနိ အမဇနိ၊ အမေဒါက္တာႏုသြဲ႔၊ ညီမေလးေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ နႏၵာ၊ nn၊ ေမမိုး၊ ညီငယ္ black dream၊ အကိုအန္ဒီ၊ အကိုလူသစ္နဲ႔တကြ အားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳးစားေရးသားတဲ့ သေရာ္စာကို အျပစ္မျမင္ဘဲ ခ်စ္ခင္စြာ စာမူခခ်ီးျမွင့္သြားၾကတဲ့ အတြက္ ဝမ္းသာေက်နပ္သလို ေက်းဇူးလည္းတင္ပါတယ္။

ျမန္မာစာေပမွာ သေရာ္စာေရးသားတာေတြ ရွိပါတယ္။ ဖတ္ဖူးတဲ့ သေရာ္စာေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာအက်ဆံုးက ဆရာေမာင္သာခ်ိဳ (ဆရာၾကီး ဂ်က္ကြမ္းျခံကုန္း)ပါ။ ဆရာ့သေရာ္စာေတြကို ယခင္ထုတ္ေဝခဲ့တဲ့ ျမွားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္းမွာ ဖတ္ဖူးတာပါ။ ေထ့လံုး ျပက္လံုးမ်ားနဲ႔ ဟာသပါေအာင္ ေရးရတဲ့အေရးအသားမ်ိဳးမို႔ ဖတ္ရတာ ရႊင္လည္းရႊင္ သြက္လည္းသြက္ပါတယ္။ ဆရာၾကီးဂ်က္ ဆိုျပီး အစခ်ီလိုက္တိုင္း ဒီတစ္ခါဘာမ်ားေရးမွာလဲ၊ ဘယ္လိုမ်ား ရယ္ရေတာ့မလဲ၊ ဘယ္ေနရာမွာ ေထ့ထားသလဲဆိုျပီး မဂၢဇင္းအသစ္ထြက္တိုင္း ေစာင့္ဖတ္ရတာပါ။ ဆရာဂ်က္ရဲ့ သေရာ္စာမပါတဲ့လဆိုရင္ မဂၢဇင္းဖတ္ရတာ မျပည့္စံုသလုိ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ေတာင္ငူမွာက်င္းပခဲ့တဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲ တစ္ခုတုန္းကဆိုရင္ ဆရာဂ်က္ သေရာ္စာအေၾကာင္း ေဟာသြားတာမ်ား ရယ္လိုက္ရတာ အေတာမသတ္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဆရာၾကီး ဂ်က္ကြမ္းျခံကုန္းကို အားက်ျပီး ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ေလာကမွာ ျမင္ေတြ႔ရသမွ်ကို တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာကေန ၾကိဳးစားျပီး ေရးၾကည့္တာပါ။

စာမူခ ပို႔စ္ေရးမိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အဲဒီ ကြန္မန္႔ဆိုတာက အျမဲေျခာက္လွန္႔ေနပါတယ္။ ဘာကိုပဲဖတ္ဖတ္ စာမဖတ္ခင္ ကြန္မန္႔ဘယ္ႏွစ္ခုမ်ားရျပီလဲဆုိတာ အရင္ၾကည့္မိေနတယ္။ ကြန္မန္႔ရွိရွိ မရွိရွိ စာကိုေတာ့ ဝင္ဖတ္တာပါပဲ။ ကြန္မန္႔အမ်ားၾကီးရထားျပီဆိုရင္ေတာ့ စာမူခေတြေထာျပီေဟ့ ဆိုျပီး ပိုစိတ္ဝင္စားမိပါတယ္။ ဖတ္မိေတာ့မွ သေဘာက်တဲ့အေၾကာင္းအရာဆိုရင္ ရက္ရက္ေရာေရာကို စာမူခေပးျဖစ္ ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ကြန္မန္႔ေတြကို ၾကံဳၾကိဳက္ရင္ သတိထားၾကည့္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ရွဳျမင္သံုးသပ္မိတဲ့အတိုင္း ေဝဖန္ေထာက္ျပခဲ့ပါတယ္။ သေဘာက်ရင္ က်သလုိ လွိဳက္လွိဳက္လွဲလွဲကို ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။ အဲလိုမွ မဟုတ္ဘဲ ကြန္မန္႔သာမ်ားေနတာ အေၾကာင္းအရာက ရမယ္ရွာမရရင္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ပ်က္မိပါတယ္။

ကိုယ့္ေဒါသနဲ႔ကိုယ္ လို႔ပဲဆိုဆို၊ မေယာင္ရာ ဆီလူး ပဲေျပာေျပာ။ စာမူခက ေျခာက္လိုက္တဲ့ တေစၦဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို သေရာ္စာေရးျဖစ္ေအာင္ ေစ့ေဆာ္လိုက္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္မိတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြထဲမွာ တကယ္ေကာင္းမြန္တဲ့ အေရးအသားေတြ အေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ားၾကီးေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႔ပို႔စ္ေတြမွာ ေရးတာေကာင္းပါလ်က္နဲ႔ ကြန္မန္႔ရသင့္သေလာက္မရၾကပါဘူး။ အဲဒီအခါ ကၽြန္ေတာ္အားမလို အားမရျဖစ္ရပါတယ္။ ဖြ႔ံျဖိဳးစသာ ရွိေသးတဲ့ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ေလာကမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ေရလိုတဲ့အပင္ကို ေရေလာင္း ေျမဆီလိုတဲ့အပင္ကို ေျမဆီေကၽြးမွသာ ပိုမိုလန္းဆန္းလာမွာပါ။

ပို႔စ္လို႔တင္လိုက္တာနဲ႔ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္တစ္ေနရာမွာ ေန႔ရက္ အခိ်န္နာရီ အတိအက်နဲ႔ကို မွတ္တမ္းတင္လိုက္ပါျပီ။ အဲဒီ ပို႔စ္ရဲ့ ေအာက္က ကြန္မန္႔ေတြကအစ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ရဲ့ ေမာ္ကြန္း ျဖစ္သြားပါျပီ။ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္သူေရးတဲ့ ဘာအေၾကာင္းအရာကို ဒီလူဒီလူေတြက ဤသို႔မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ေလသည္ ဆိုျပီး ျဖစ္သြားတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာေတြတင္လို႔ ဘာေတြေျပာခဲ့ၾကမွာလဲ။ ေနာင္ၾကံဳလို႔ ဖတ္မိတဲ့သူေတြကေရာ ဘယ္လိုထင္ျမင္ၾကမလဲ။ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ဆိုတာ ဒီလိုပါလား ဆိုတာရဲ့ ေနာက္ကြယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာေတြ ရျပီး ဘာေတြ ေပးလိုက္ရေတာ့မလဲ ဆိုတာ...

ျမင္မိတဲ့ ကြက္လပ္ကေလးကို ကိုယ့္စာေတြေပၚ မူတည္ျပီး သေရာ္စာျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေရးသားလိုက္ရတာပါ။ တိုက္ဆိုင္သြားသူေတြကို နစ္နာေအာင္လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ လစ္ဟာတာ မျဖစ္ေအာင္ အမုန္းဝင္ခံတာပါ။ အသစ္ေတြ႔ရွိတဲ့ ဘေလာ့ဂ္မွန္သမွ် ကၽြန္ေတာ့္ Google reader ထဲမွာ ထည့္ျပီးသားပါ။ ဘယ္ဘေလာ့ဂ္ဆို မဖတ္ဘူး၊ ဘယ္သူ႔စာဆို မေဝဖန္ဘူး ကၽြန္ေတာ့္မွာမရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္စလုပ္တုန္းကလည္း ဝိုင္းဝန္းအားေပးၾကလို႔ ဒီေလာက္ထိ စိတ္ထက္သန္လာတာပါ။ အခုအသစ္တက္လာတဲ့အထဲမွာလည္း အလားလာေကာင္းရင္ေကာင္းသလို အားေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တူရာသီဖြားပါ။ တစ္ခုေတာ့ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မေပးဝံ့တဲ့ ပို႔စ္ေတြ အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စာေတြ စာမူခမ်ားမ်ားမရလို႔လဲ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွဘာမျဖစ္သလို ရတဲ့သူေတြရၾကလို႔လဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာမွ မသက္ေရာက္ပါဘူး။ အားက်တယ္ဆိုတာ ဝန္ခံေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာ့ဂ္သက္နဲ႔ ဒီေလာက္အတိုင္းအတာဟာ ေရာင့္ရဲႏိုင္ပါတယ္။ အမေဒါက္တာႏုသြဲ႔ ေျပာသလို ဘေလာ့ဂ္ဟာ ဘဝ မဟုတ္ပါဘူး။

blogspot ကို ေလ့လာၾကည့္ရင္ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ကို မြမ္းမံလို႔ရတာေတြ အမ်ားအျပားပါ။ ေျပာခ်င္တာေတြကို တင္ခ်င္တာေတြကို ပို႔စ္တင္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ အျခားနည္းနဲ႔လည္း ေဖာ္ျပႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုတာက ပို႔စ္တစ္ခုကို တန္ဖိုးထားေစခ်င္တာပါ။ ဘာမွမယ္မယ္ရရ မရွိဘဲ လြယ္လြယ္နဲ႔ မတင္ေစခ်င္ပါဘူး။ စာလာဖတ္သူကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေျပာစရာရွိရင္ ပို႔စ္တင္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားစုမွာ စီပံုးေတြရွိၾကပါတယ္။ စီပံုးၾကီးထဲမွာ အားရပါးရ ေျပာလို႔ရတယ္။ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ေျပာလို႔ရတယ္။ ဝါသနာပါရင္ ထကလို႔ေတာင္ ရပါတယ္။ Google reader နဲ႔ဖတ္သူေတြ အတြက္ေတာ့ အခိ်န္ကုန္ အရမ္းသက္သာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီေလာက္ ကၽြမ္းက်င္သူမဟုတ္ပါဘူး။ ကလိရင္းနဲ႔ ေလ့လာ ေလ့လာရင္းနဲ႔ ေတြ႔ရွိခဲ့တာပါ။

ေတာင္ငူသားဟာ အိမ္ေတြလည္ျပီး ႏွာေခါင္းရွဳ႔ံ အျပစ္ေျပာတာခ်ည္း လိုက္လုပ္ေနတဲ့လူမ်ိဳး မဟုတ္ရပါ။ ေကာင္းတာေတြ႔ရင္ ေကာင္းတယ္။ ေျပာစရာေတြ႔ရင္ ေျပာမယ္ဆိုတဲ့လူမ်ိဳးပါ။ ရယ္စရာေတြ႔ရင္ လိုက္ရယ္တတ္ပါတယ္။ ငိုစရာေတြ႔ရင္လည္း မ်က္ရည္ဝဲပါတယ္။ အမိေျမရဲ့ ေဝးရာကို ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ခင္တြယ္ေနမိတဲ့ ျမန္မာအသိုက္အျမံဳေလး သာယာစိုေျပေစ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္သမိုင္းလည္း လွပေစ ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ကြက္လပ္ကေလး ျဖည့္မိတာပါ။ ေတာင္ငူသားဟာ ေက်ာက္ရုပ္လည္း မဟုတ္ရပါ။ စက္ရုပ္လည္း မဟုတ္ရပါ။ ေတာင္ငူသားမွာ ခံစားတတ္တဲ့ ႏွလံုးသား ရွိပါတယ္။