ေခတ္ျပိဳင္သူငယ္ခ်င္းမ်ား

ေတာင္ငူသားေပါက္စ စာေလးဖတ္တတ္လာေတာ့ ဟုိေတာက္ေတာက္ ဒီေတာက္ေတာက္ ျမင္ျမင္ရာကို ဖတ္ခ်င္ေနတယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အိမ္ေရွ႔အိမ္က အေဒၚဆရာမက အ.ထ.က(၁)ရဲ့ စာၾကည့္တိုက္မွဴး။ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္အတြက္ ေရႊေသြး၊ ေတဇ၊ မိုးေသာက္ပန္းေတြ ဝယ္ဝယ္လာတိုင္း အေဒၚအိမ္မွာ သြားသြားဖတ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တည္းက ကာတြန္းေတြကို အရမ္းၾကိဳက္တတ္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အေဖက ကုန္သည္ၾကီးလမ္းက ျမင့္ေမာ္စာေပ(ယခု စိတၱသုခေဆးဆိုင္)၊ ေစ်းလမ္းက ျငိမ္းခ်မ္းေရးစာေပေတြကို ေခၚသြားတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ဘဏ္တိုက္ၾကီးေတြကို အျမဲလိုက္ပို႔ေပးတယ္။ ကာတြန္းဇာတ္ေကာင္ေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ခံစားမွဳေတြေပးတယ္။ ကေလးၾကိဳက္ေပမယ့္ ကာတြန္္းေလးေတြကေန သင္ခန္းစာယူစရာ၊ အတုယူစရာ၊ မွတ္သားစရာေတြ ပါလာတယ္။ အပ်င္းလည္းေျပ၊ ရယ္လည္းရယ္ရ၊ ဗဟုသုတလည္းရတဲ့အတြက္ ျမန္မာကာတြန္းေလးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ျငိမ္ေဆးေလးေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။

ပထမဆံုးကာတြန္းအျဖစ္ ငွားဖူးတာက ဆရာၾကီးဦးေဖသိန္းရဲ့ ပံုပမာကာတြန္းစာအုပ္ပါ။ ပံုပမာကာတြန္းေလးေတြက ဇာတ္နိပါတ္ေတာ္ေတြကို လူရုပ္ေလးေတြနဲ႔ ေရးဆြဲသရုပ္ေဖာ္ထားတာမို႔ ကေလးေတြကို စိ္တ္ဝင္စားေစျပီး လိမၼာယဥ္ေက်းတဲ့သူေလးေတြ ျဖစ္လာေစပါတယ္။

ဆရာၾကီးဦးေအာင္ရွိန္ရဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ဦးရွံစားနဲ႔ ဦးဒိန္းေဒါင္တို႔ရဲ့ မွားတဲ့အခါလည္း မွားေပမေပါ့ ဆိုတဲ့စကားေလးဟာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို မစူးစမ္းဘဲ ရမ္းတုတ္တတ္တဲ့ စရိုက္ေလးကို ထင္ရွားေစတဲ့ အခ်က္ေလးကို ျပေနပါတယ္။ ဦးကပ္ေစး၊ ခင္ေမာင္သိန္းထြန္းဝင္း၊ တိုက္ဂါး ဇာတ္လမ္းေလးေတြကေတာ့ ပုိက္ဆံခ်မ္းသာသေလာက္ ႏွေျမာတတ္တဲ့ ဦးကပ္ေစးလို လူေတြရဲ့ စရိုက္ကို ျမင္သာေစပါတယ္။ ထြင္ပါရဂူ ဖိုးဆိတ္ျဖဴရဲ့ ဆန္းဆန္းျပားျပား တီထြင္မွဳေတြကေတာ့ ကေလးသဘာဝ စိတ္ကူးယဥ္လို႔ေကာင္းလွပါတယ္။

ဖိုးဆိတ္ျဖဴလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းႏွစ္သက္တဲ့ သိပၸံပညာရွင္ေလးကေတာ့ ကာတြန္းသစ္ထြဏ္းရဲ့ ေမာင္တီထြင္နဲ႔ ပိစိေကြးတို႔ပါပဲ။ ေမာင္တီထြင္ရဲ့ လက္နက္ကိရိယာေတြကို ဖတ္ျပီး လိုခ်င္လုိ႔ မိဘေတြကို ပူဆာရတာလဲအေမာပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္က မွတ္မွတ္ရရ ဓါတ္ခဲနဲ႔ အသံမ်ိဳးစံု ေျပာင္းျမည္ေအာင္ ပစ္လို႔ရတဲ့ ေသနတ္အျဖဴေလးေတြ ေပၚလာတာ သိပ္သေဘာက်ခဲ့တာေပါ့။ မီးေရာင္စံုလဲ လင္းေသးတယ္။ တကယ့္ကာတြန္းထဲက ေသနတ္ေလးရတဲ့အတိုင္း အရမ္းေပ်ာ္တာပဲ။

ကာတြန္းေျမဇာရဲ့ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္က သူတစ္ပါးကို ေခ်ာက္တြန္းတာေတြ ႏွင္းႏွင္းေလးက ပညာျပန္ေပးတာေတြ ဖတ္ရတဲ့အခါ သူတစ္ပါးကို မေကာင္းၾကံရင္ ေနာက္ဆံုးကိုယ္ပဲ ခံရတယ္ဆိုတဲ့ အသိေလးေတြ တိုးပြားလာခဲ့ရတယ္။ အင္မတန္ေဆာ့တဲ့ကေလးေတြကို အိမ္မွာ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္လို႔ ေခၚၾကတဲ့အထိကို လူၾကိဳက္မ်ားခဲ့တယ္။

ဦးဦးပိုးဇာနဲ႔ အမႊာညီအစ္မ ေလးမြန္ ေထြးမြန္၊ ဦးဦးပိုးခ်စ္နဲ႔ ေရႊအိ ေရႊဘုတ္ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အဖမ္းစားဆံုးပါပဲ။ မိန္းမလိုခ်င္လြန္းျပီး အျမဲက်န္ရစ္ျဖစ္ရတဲ့ လူပ်ိဳၾကီး ဦးဦးပိုးဇာ၊ အအိပ္မက္တဲ့ ေရႊအိ၊ အစားမက္တဲ့ ေရႊဘုတ္ တို႔ေတြဟာ အင္မတန္ရယ္ရတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေလးေတြမို႔ အခုထိ ကာတြန္းပိုးဇာ ပရိတ္သတ္ျဖစ္ဆဲပါပဲ။ ကာတြန္းပိုးဇာရဲ့ ေနာက္ဇာတ္ေကာင္ျဖစ္တဲ့ ဖိုးသၾကၤန္ တစ္ျဖစ္လဲ ကိုပူစီေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္သူရဲေကာင္းေလးပါပဲ။

လူစြမ္းေကာင္းေတြကို အားက်တတ္တဲ့အရြယ္မွာ အျပိဳင္ေပၚလာတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြကေတာ့ ေမာင္စူပါနဲ႔ ဒီလံုးတို႔ပါ။ ေနာက္ပိုင္းမထြက္ေတာ့လို႔ ဖန္တီးသူေတာ့ ေမ့ပါျပီ။ ကာတြန္းျမင့္ေဆြ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ေလထဲမွာ ဝဲပ်ံႏိုင္တဲ့ သတိၱခဲေလးေတြကို အားက်ျပီး ပုဆိုးနဲ႔ ဝတ္ရံုလုပ္ အျမင့္ကေနခုန္ခ်။ အဆူခံရတာလဲ ခဏခဏပါပဲ။ အစြမ္းတစ္မ်ိဳးစီရွိၾကတဲ့ ထို႔ပလို႔ျဂိဳလ္က နီပု၊ နီေသး၊ ေတာ္တီးတံု ဆုိတဲ့ ျဂိဳလ္သားေလးေတြနဲ႔ တက္ပုဆိုတဲ့ ဇာတ္လိုက္ခ်ာတိတ္ေလးကလဲ ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ေတာ္ေလးေတြပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က လစဥ္ထြက္တဲ့ ဇီးကြက္ရုပ္စံုဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလးဟာ အင္မတန္ႏွစ္ျခိဳက္စရာေကာင္းတဲ့ ကာတြန္းေလးေတြခ်ည္းပါပါတယ္။

ကာတြန္းေဌးဝင္းေဇာ္ရဲ့ ဖီးၾကမ္း၊ သီးေမႊး၊ ဆရာၾကီးရမ္းျဖီး ဇာတ္ေကာင္ေတြကေတာ့ ေက်ာက္ေခတ္လူသားေတြအသြင္ အျမင္ဆန္းေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပံုတူျပိဳင္ပြဲေလးေတြလည္း စတင္ထည့္သြင္းလာပါတယ္။

သမိန္ေပါသြပ္၊ ရွင္ဂြမ္းဂြိ၊ ေပတရာ၊ ျမိဳ႔စားၾကီးဦးအာလူး၊ အာတာလြတ္ျမိဳ႔စားၾကီး၊ ေဆးဆရာဦးတုတ္ၾကီး၊ ဗညားပိစိ၊ အလကားေက်ာ္စြာ။ ေညာင္ရမ္းဂြတို ဆိုတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြကို ရာဇဝင္ဆန္ဆန္နာမည္ေပးထားျပီး သူ႔ေနရာနဲ႔သူ စရိုက္အမ်ိဳးမ်ိဳးဖန္တီးထားအတြက္ ရယ္ရႊယ္ဖြယ္ရာဇာတ္ကြက္ေတြ ျဖစ္လာရပါတယ္။ ဇာတ္ေကာင္းေပါင္းမ်ားစြာ ေမြးထုတ္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာေမာင္ဝဏၰကေတာ့ ကြယ္လြန္ရွာပါျပီ။

ကၽြန္ေတာ္ လံုးဝခ်န္ထားလို႔မရတဲ့ ကြယ္လြန္သြားျပီျဖစ္ေသာ ဆရာေဆြမင္း(ဓႏုျဖဴ) ကို ႏွေျမာလွပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကာတြန္းဖတ္ျဖစ္စအခ်ိန္တုန္းက ဆရာ့ကာတြန္းေတြ ဖတ္လို႔မရပါဘူး။ ဇာတ္အိမ္ၾကီးတာရယ္ စာလံုးပံုမလွတာရယ္ေၾကာင့္ ကေလးပီပီ မဖတ္ျဖစ္ပါဘူး။ ေလးတန္းေလာက္မွာ တြတ္ပီရုပ္စံုဆိုျပီး ေပၚလာတယ္။ ေဆးေရာင္ျခယ္ျပိဳင္ပြဲ၊ ပံုတူျပိဳင္ပြဲေတြပါပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွ တြတ္ပီကို စဖတ္ျဖစ္ျပီး အခုခ်ိန္ထိ ႏွစ္ျခိဳက္မိတုန္းပါပဲ။ သိကၡာတရားေစာင့္ထိန္းျပီး မိန္းမေၾကာက္တဲ့ မုဆိုးၾကီးျမိဳင္ရာဇာတြတ္ပီ၊ ေယာက္်ားကို အင္မတန္ခ်စ္သေလာက္ အမဲရရင္တစ္မ်ိဳး မရရင္တစ္မ်ိဳး ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့ မေသးမွ်င္၊ စိတ္ေကာင္းရွိျပီး ေဂၚမစြံျဖစ္ေနရွာတဲ့ တပည့္ေက်ာ္ဗိုက္ကေလး၊ သူၾကီးဘစီ၊ လူပ်ိဳၾကီးေစာတင္ေမာင္၊ နဂါးပ်ံအတီး၊ အာႏိုးလွမိုး၊ ေဆးဆရာၾကီးဦးဧရာခ်မ္း၊ ဆရာေလးကိုၾကည္ႏိုင္ အစရွိတဲ့ မ်ားျပားစြာေသာ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ေတြကို မထပ္ရေအာင္ အသက္သြင္းႏိုင္လို႔ ဆရာေဆြမင္းရဲ့ တြတ္ပီဇာတ္လမ္းတြဲေတြဟာ လူ႔သေဘာ လူ႔မေနာကို အထင္သားေပၚလြင္ေစပါတယ္။ ရိုးမေတာတြင္းစြန္႔စားခန္းေတြဟာ ေတာရဲ့သဘာဝေတြကို သိရတာမို႔ ဗဟုသုတရေစပါတယ္။

အခုဇာတ္ေကာင္ေတြ အားလံုးဟာ ကၽြန္ေတာ္ စာစဖတ္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ကေနျပီး ကေလးဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး အတူၾကီးျပင္းလာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္တဲ့အျပင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အသိအလိမၼာဗဟုသုတတိုးေအာင္ သင္ၾကားေပးတဲ့ ျမင္ဆရာေလးေတြလည္း ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ခဲ့ဖူးေပမယ့္ မစြဲလမ္းခဲ့တဲ့ ကာတြန္းဇာတ္ေကာင္ေလးေတြ အမ်ားၾကီးက်န္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွ ေပၚလာတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေလးေတြေရာေပါ့။ အခိ်ဳ႔က အခုခ်ိန္ထိ ရွင္သန္လွဳပ္ရွားဆဲ၊ အခ်ိဳ႔ကေတာ့ ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကျပီေလ။ အခ်ိဳ႔က တစ္ခါတစ္ရံမွ ေပၚေပၚလာတတ္တယ္။ အခ်ိဳ႔ကေတာ့ လြမ္းျပီးက်န္ရစ္ရံုကလြဲလို႔။

မိတ္ေဆြတို႔ေရာ မည္သည့္ကာတြန္းဇာတ္ေကာင္ေလးေတြကို ႏွစ္သက္ခဲ့ပါသလဲ။ မိမိတို႔ႏွစ္သက္ရာ ဇာတ္ေကာင္ေလးေတြကို ကုိယ့္ေခတ္အလိုက္ ေျပာသြားၾကရင္ျဖင့္ ဆံုႏိုင္ခဲလွတဲ့ ေခတ္အဆက္ဆက္ ျမန္မာကာတြန္းဇာတ္ေကာင္ေလးေတြ တစ္ေနရာထဲမွာ တစ္စုတစ္ေဝးတည္း ျမင္ရသိရဖလွယ္ရမွာ ဝမ္းသာစရာေပါ့ဗ်ာ။ မိတ္ေဆြတို႔ လာေရာက္ပို႔ေဆာင္ေပးေသာ ကာတြန္းဇာတ္ေကာင္ေလးေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ မိတ္ေဆြတို႔ကို ေက်းဇူးတင္ေနမွာပါ။