ၾကဴႏိုင္ပါတယ္ေဟ့...

အခါတစ္ပါးမွာ ကၽြႏ္ုပ္ေတာင္ငူသားတစ္ေယာက္ ကမာၻအရပ္ရပ္ အလည္ထြက္ဖို႔႔ ျပင္ဆင္ျပီးသကာလ အဘယ္ဌာနသို႔ ဦးစြာပထမ သြားရအံ့ဟု ၾကည့္ေလေသာ္ ဘိလပ္လို႔ အမည္တပ္တဲ့ အေနာက္အရပ္ဆီသို႔ ဦးတည္မိေခ်ျပီတည့္။ အသို႔ဆိုေသာ္ ဘိလပ္တစ္ခြင္ ျပဲျပဲစင္ေအာင္ လည္ပတ္ေမႊေႏွာက္ ျပီးသည္၏ေနာက္တြင္ကား မျပန္ခင္တစ္ရက္ လံုဒံုျမိဳ႔ရဲ့ လမ္းမ်ားေပၚ တစ္ကိုယ္ေတာ္ရြက္လႊင့္ ေနျဖစ္ခဲ့ေခ်သည္။ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ကား သူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ဘုတ္အုပ္သ႑ာန္ မဲမဲအရာကေလးပိုက္လ်က္ မတ္တပ္ေလွ်ာက္လာသည္ကို ျမင္ေခ်ေသာ္ ကၽြႏု္ပ္စိတ္ထဲ ျမင္ဖူးသလိုရွိေသာစိမ့္ငွာ အနီးေရာက္ေသာအခါမွ-

“အလို ဘယ္သူမ်ားမွတ္တယ္ ရိုမီရိုငယ္ ပါကလား” ဟု ဆိုမိေခ်၏။ အေမာင္သေကာင့္သားကေလးက

“ဟား ကိုေတာင္ငူငယ္။ မေတြ႔ရတာ အေတာ္ၾကာ စကားစျမည္ေျပာရေအာင္ လာဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ ဒကာခံပါ့မယ္”

ဟု သိတတ္လွစြာ ေလာကဝတ္ျပဳေခ်ေသာ္ ျငင္းရန္မသင့္ဟု အလိုလိုသိေနေသာစိတ္က ဆံုးျဖတ္လ်က္ အနီးအပါးရွိ အဖီေလးခ်ကာ ဖြင့္ထားေသာ အေအးဆိုင္ငယ္ေလးအတြင္းသို႔ ဝင္လိုက္မိေခ်၏။

“ကဲ ဆိုပါဦး အေမာင္ငယ္ ဘယ္ေတြသြားလုိ႔ ဘာေတြလုပ္ေနသလဲ။ ဂ်ဴးလိယက္ေလးနဲ႔ ဆံုျဖစ္ရဲ့လား။ ႏို႔ မင့္လက္ထဲကေကာ ဘာမ်ားလဲကြယ့္”

“အာ.. ကိုေတာင္ငူၾကီး ေမးခြန္းေတြမ်ားသေလာက္ ေခတ္ေနာက္ေရာက္ေနမွကိုး။ အခုကၽြန္ေတာ္ ဂ်ဴဂ်ဴးငယ္နဲ႔ ေအာက္ဒိုး မေတြ႔ၾကေတာ့ဘူးဗ်။ ဆရာၾကီးရွိတ္ ဆီမွာ သင္တန္းျပီးကတည္းက အြန္ဒိုး အဲ..အဲ.. အြန္လိုင္းေပၚမွာပဲ ေတြ႔ေတာ့တယ္”

“ဘယ္လုိ ဘယ္လုိ။ အြန္လိုင္း ဟုတ္စ။ အေမာင္ငယ္ရဲ့ လင္းစမ္းပါဦး ကၽြႏု္ပ္နားမရွင္းလို႔”

“ကၽြတ္.. ကိုေတာင္ငူၾကီးက ဗ်ာ။ အင္တာနက္တို႔ အီးေမးလ္တို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ဖလန္းဖလန္းထ ေနတဲ ့ေခတ္ၾကီးမွာ ေဝးရန္ေကာ”

ဟူ၍ အစခ်ီကာ မဲမဲသ႑ာန္ ဘုတ္အုပ္ေလးအဆံုး စံုစီနဖာ အကုန္ဋီကာ ဖြင့္ျပျပီးသကာလ ကၽြႏု္ပ္သည္ကား ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ အံ့မခန္းလွေသာ ေလာကဓါတ္ပညာမ်ားကို ရင္သပ္ရွဳေမာ နစ္ေျမာခဲ့ရေပ၏။ အႏွစ္ခ်ဳပ္သည္ကား အႏွီရိုမီရိုသူငယ္ႏွင့္ ဂ်ဳးလိယက္သူငယ္မ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးတို႔သည္ အြန္လိုင္းေပၚမွာသာ ဂ်ီေတာ့ဖြင့္၍ က်ဴၾကလ်က္ အယူသည္း(သီး)တဲ့ လူၾကီးေတြ မရိပ္မိဘဲ ရွိေလသျဖင့္ အင္မတိအင္မတန္မွ အဆင္ေျပလ်က္ရွိၾကေၾကာင္း သိခဲ့ရေပသည္။ အႏွီသေကာင့္သားကေလး အေမာင္ရိုမီရိုငယ္ ဧည့္ခံေသာ ဒိုမီႏိုတစ္ပန္းကန္ေမာက္ေမာက္ကို ျမိန္ျမိန္ၾကီး ေသာက္ျပီးေနာက္ဝယ္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း လက္ျပႏွဳတ္ဆက္ လမ္းခဲြခဲ့ၾကေပ၏တည္း။

ဘိလပ္က ျပန္ေရာက္ျပီးတြင္မေတာ့ အႏွီအင္တာနက္ဆိုေသာ ေလာကဓါတ္ပညာက ဖန္တီးလိုက္ေသာ သတၱဝါကေလးသည္ ကၽြႏု္ပ္အား ကလူက်ီစယ္ ႏွိပ္စက္ဘိေခ်ေတာ့၏။ ရိုမီရိုငယ္ရဲ႔ ဆိုပံုအရ အပံုၾကီးစိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာေတြရွိေသာ ထိုသတၱဝါကေလးအေၾကာင္းကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္သိစိမ့္ရန္အလို႔ငွာ ဒဂံုျမိဳ႔ေတာ္တစ္ဝွန္း သင္တန္းအရွာ ထြက္ခဲ့ေခ်ေတာ့၏။ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ သင္တန္းတို႔ တည္ရွိရာ ေဒါင္းေတာင္းဧရိယာ တစ္ေလွ်ာက္ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္မိလတ္ေသာ္ အင္မတန္သင့္ေလ်ာ္ေသာ သင္တန္းၾကီးတစ္ခုသို႔ စာရင္းသြင္းမိျပီးျဖစ္ေတာ့၏။ သင္တန္းခန္းမ အေအးခန္းအတြင္း ခ်င္းနင္းဝင္ေရာက္ျပီးသကာလ ထိုင္ခံုေပၚ အသာထိုင္မိဆဲခဏ ထိုကာလဝယ္ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ျပံဳးျပႏွဳတ္ဆက္လာေခ်ျပီေကာ။

“အို နႏၵာမင္းသား။ ဘယ့္ႏွယ္ မာဖီၾကီးနဲ႔ပါလား” ဟု ကၽြႏု္ပ္က အေမးရွိေသာ္

“ရွဴး.. တိုးတိုးဟ။ ေတာင္ငူငယ္ရ။ ငါကိုယ္ေတာ္ ရုပ္ဖ်က္ ႏွဳတ္မဆက္ဘဲ ထြက္လာ နန္းေတာ္ထဲက အသာခြာခဲ့တာကြယ့္”

“ဘဇာအေရးေၾကာင့္မ်ားလဲ မင္းသားရဲ့”

“ေၾသာ္.. ေတာင္ငူငယ္ မသိေလေတာ့ ေျပာရေတာ့မေပါ့။ ငါကိုယ္ေတာ္ရဲ့ ငမိုးရိပ္ၾကီးနဲ႔ အႏၱာရယ္တလွပ္လွပ္ၾကားက ရန္ကုန္ျမစ္ တစ္ဖက္ကမ္းျဖတ္ အကူးမတတ္ရင္ ဒလက ႏွမေတာ္ ေမြ႔ေလး ေတြ႔ဖို႔အေရး စိတ္မေအးရဘူးကြယ္။ ဒီၾကားထဲ နာဂစ္က အသာႏွာကစ္သြားရင္ ငါ မသာမယာ အျဖစ္မခံႏိုင္ဘူးကြယ့္။ ဒီေတာ့ ႏွမေတာ္ ရွင္ေမြ႔ႏြမ္းနဲ႔ လန္းလန္းဆန္းဆန္းၾကည္ဖို႔အေရး ဂ်ီေတာ့ကေလး သံုးဖို႔ ငါကိုယ္ေတာ္ ရုပ္ဖ်က္ သင္တန္းတက္ ထြက္ခဲ့တာကြယ့္”

ဟု မိန္႔ၾကားျပီးသကာလ သင္ခန္းစာဖက္ တစ္ခါတက္ခဲ့ျပန္ေပ၏။ အႏို႔ကလို သို႔ကလိုျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္ ေတာင္ငူသားကေလးသည္ သင္တန္းေအာင္ျမင္ ေပါက္ေျမာက္ျပီး သကာလ မျပန္တာၾကာျပီျဖစ္ေသာ ေမြးရပ္ဌာေန ေကတုေျမသို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္ သြားခဲ့ေလေသာဟူ၏။ ေကတုေျမသို႔အေရာက္ ေတာင္ငူမုန္႔ဟင္းခါး အဝစားျပီးေနာက္ဝယ္ ကန္ေတာ္တစ္ပတ္ ေလညွင္းခံထြက္ခဲ့ေခ်၏။ ေလးကၽြန္းကန္ေတာ္ၾကီးတစ္ပတ္ မရပ္မနား ဆက္သြားျပီးသကာလ ကန္ေတာ္အေနာက္ေရာက္ေလေသာ္ ရြိဳင္ရယ္ေကတုမတီ ေဟာ္တယ္ၾကီးက ထီးထီးမားမားရွိေနျပီတည့္။ အႏွီေဟာ္တယ္တည္ရာ ကြင္းျပင္တစ္ေလွ်ာက္သည္ကား ေတာင္ငူသားကေလးတို႔ ႏုႏုနယ္နယ္ ပ်ိဳရြယ္စဥ္ကာလက ကစားေဖာ္သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္သင္းစာနဲ႔ ေပါေပါမ်ားမ်ား ေဘာကစားခ်င္းအမွဳကို ျပဳခဲ့ၾကသည္တို႔အား ျပန္ေျပာင္းေအာက္ေမ့ေခ်ေသာ္ မ်က္ဝန္းအိမ္ထဲဝယ္ ပုလဲေငြဥ ဘုစုခရုတို႔ စုလာမိေခ်သည္တမံု႔။ ထိုမွတလွပ္ အေနာက္ရပ္ကို ယြန္းေသာ္ ေတာင္ငူမင္းအဆက္ဆက္တို႔ စစ္မတိုက္မီ ေအာင္ျမင္ေစေၾကာင္း ေတာင္းဆုျပဳေခၚ ေကာင္းမွဳေတာ္ ဟု ဘြဲ႔မည္နာမ အမည္ရေသာ ဘုရားဆီသို႔ ဦးညြတ္ဝပ္တြား ၾကည္ညိဳသဒၶါပြားဖို႔အလို႔ငွာ သြားဖူးခဲ့ေခ်သည္။ ရင္ျပင္ေတာ္တစ္ေနရာ ေအာင္ေျမသာဝယ္ ခ်ပ္ဝတ္တန္ဆာ စံုလင္စြာျဖင့္ အလို ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္။

“က်န္းခန္႔သာလို႔ မာပါစ ကိုယ္ေတာ္ေလး”

“အိမ္း ေမာင္မင္းပို႔သတဲ့ ေမတၱာေၾကာင့္ ကိုယ္က်န္းမာေသာ္လည္း စိတ္ေတာ့ တယ္မခ်မ္းသာခ်င္ဘူးကြဲ႔”

“အဘယ္အေရးေၾကာင့္ ရတက္မေအးႏိုင္ ပူေဆြးျဖိဳင္ေနရလဲ ကိုယ္ေတာ္ေလးရဲ့”

“ေရွ႔တန္းစစ္မ်က္ႏွာ ထြက္ခြာဖို႔အေရး ေအာင္ေျမနင္းရင္းဆုေတာင္း ရေကာင္းေသာ္လည္း ငါကိုယ္ေတာ္ရဲ့ ေက်းသားလိမၼာ ထုိသတၱဝါကေလး ငွက္တုပ္ေကြးျဖစ္ခ်င္ခ်င္မို႔၊ ဓါတုကလ်ာ မဖုရားထံပါး ေက်းေစတမန္နဲ႔ ရတုဆက္ ပ်က္ကြက္မိမွာေတြး ရတက္မေအးဘဲ စိတ္ေတြေလးေနသကြဲ႔ ေမာင္မင္းရဲ့”

“ဘဇာအေရးေၾကာင့္ျဖင့္ ေရႊစိတ္ေတာ္ဘဝင္ မတင္မက် ျဖစ္စရာမလ၊ို ေရွ႔တန္းစစ္မ်က္ႏွာ ဘယ္ေနရာက်က်၊ စပ္ခ်င္ရာစပ္ ဆိုခ်င္ရာဆို၊ ထိပ္ထားေဒဝီ သခင္မဆီအေရာက္ ၾကိဳးေပ်ာက္စနစ္နဲ႔ ရတုဆက္ မပ်က္မကြက္ ၾကဴႏိုင္ မူပိုင္အစစ္ျဖစ္ေၾကာင္း ခ်စ္သက္ေသထူပါေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေလးသခင္ ေနာင္နတ္သွ်င္ဘုရား”

ဟူ၍ ေလွ်ာက္တင္ေခ်ေသာ္ နတ္သွ်င္ကိုယ္ေတာ္ေလးမွာ ေရႊစိတ္ေတာ္ရႊင္လန္း ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္ရသည့္အခိုက္ဝယ္ အၾကံေကာင္းေလွ်ာက္တင္ အသင့္အတြက္-

“မဒီကညာေလးမ်ားနဲ႔ ပလီပလာေၾကး(ဂ်ီး) မ်ားမေနဘဲ ၾကည္သာေတးသြားမွာ ဘီယာေလးဂ်ားနဲ႔ ခံစားေစ”

ဟု ဆုလာဘ္ေတာ္ခ် ေတာင္ငူသားတစ္ေယာက္ ပြခဲ့ရပါေလေတာ့သတည္း။