အခ်ိန္မီ

“အခ်ိန္မီ” ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလးဟာ အေရအတြက္အားျဖင့္ က်စ္လစ္သေလာက္ သူ႔ရဲ့အဓိပၸါယ္နဲ႔ တာသြားမွဳက ေက်းဇူးၾကီးလွပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အေဝးကေန အခ်ိန္မီရံုကေလး ျပဳခဲ့တဲ့အက်ိဳးတစ္ခုေၾကာင့္ အဖြားရဲ့ ေနာက္ဆံုးအခိ်န္ေတြမွာ အနားမွာ မရွိခဲ့ေပမယ့္ အေကာင္းဆံုးေလးတစ္ခုျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့လို႔ ေျဖသာခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုဟာ အေဖဖက္က အဖိုးအဖြားေတြရဲ့ အိမ္မွာပဲ အတူေနခဲ့တာမို႔ ၂၄ေယာက္ေသာ ေျမးေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဖိုးဖြားေတြနဲ႔ အၾကာဆံုးေနခဲ့တဲ့ ေျမးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဖိုးကြယ္လြန္သြားတာေတာ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္နီးပါးၾကာခဲ့ပါျပီ။ မွတ္မွတ္ရရ မတ္လ ၂၇ ရက္ေန႔ပါ။ အဖိုးရဲ့ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ေရာက္တိုင္း အဖြားက အလွဴအတန္းလုပ္ေနၾကပါ။ ဆြမ္းေကၽြးတရားနာ မလုပ္ျဖစ္တဲ့ႏွစ္ဆိုရင္ ဘုရားေတြ၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြမွာ လွဴေလ့ရွိပါတယ္။


ကၽြန္ေတာ္ဒီကိုေရာက္ျပီး သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ ဝင္ေငြေလးနဲ႔ ရပ္တည္ႏိုင္ေတာ့ မိဘေတြဆီကို ေငြမွန္မွန္ပို႔ပါတယ္။ လူၾကံဳရွိရင္ေတာ့ ပစၥည္းေလးဘာေလး ထည့္ေပးပါတယ္။ အဖြားေတြအတြက္ေယာဂီေရာင္ သဘက္ေလးေတြပဲ ထည့္ေပးဖူးပါတယ္။ လူၾကီးေတြအတြက္ကလည္း ဝယ္ရခက္သား။ အဲဒါေၾကာင့္ အဖြားႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျပန္တဲ့အခါမွ သီးသန္႔ကန္ေတာ့မယ္လို႔ ရည္ရြယ္ျပီးသားပါ။ မတ္လဆန္းလို႔ အဖိုးႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ မတိုင္ခင္ ဒီမွာ အတူေရာက္ေနတဲ့ အကိုဝမ္းကြဲက အဖိုးႏွစ္ပတ္လည္မွာ အဖြားလွဴခ်င္တာေလး လွဴႏိုင္ေအာင္ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းျပီး ေငြေလးပို႔ေပးရေအာင္လို႔ ဆိုတာနဲ႔ ပို႔ျဖစ္ၾကပါတယ္။ (အဲဒီအတြက္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အကိုကို ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္)။ ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ေနလို႔ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ေတာ့ အဖြား ရုတ္တရက္ ေလျဖတ္သြားလို႔ ေဆးရံုတင္လိုက္ရတဲ့အေၾကာင္း၊ အခုနည္းနည္းသက္သာလို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း သိရပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေဖတို႔ေမာင္ႏွမကိုးေယာက္ တိုင္ပင္ျပီး ရန္ကုန္ကို ေခၚသြားျပီး ကုသတာ အခ်ိန္တိုနဲ႔ ပိုမိုထိေရာက္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ျပီး SSC ေဆးခန္းမွာ တင္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၂ရက္တစ္ခါ ၃ရက္တစ္ခါေလာက္ကို အေျခအေနလွမ္းေမးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထင္တာက ဆရာဝန္ေတြနဲ႔ ျပသျပီးလို႔ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုၾကာျပီးရင္ေတာ့ အရွင္းမေပ်ာက္ေသးေတာင္ အေတာ္ျပန္သက္သာမယ္ထင္တာ။ မတ္လ ၂၉ ရက္ေန႔ မနက္မွာ ရန္ကုန္ဖုန္းလွမ္းဆက္ေတာ့ အဖြားကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရျပီတဲ့။ ေဆးေတြသြင္းထားတာ ေက်ာက္ကပ္က ေျခာက္သြားတယ္တဲ့။ ေနာက္ျပီး အဖြားက ေသြးတိုးလည္းရွိေတာ့ ဦးေႏွာက္ထဲက ေသြးေၾကာေတြက မခံႏိုင္ဘဲ ေပါက္ကုန္တယ္တဲ့။ ေဆးပညာပိုင္းဆိုင္ရာေတြေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဖြားကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါတယ္။ အဖိုးဆံုးတဲ့ရက္နဲ႔ တစ္ရက္သာၾကားမွာ ျခားပါတယ္။ အေမဖက္က အဖိုးကလည္း လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ေလးဆယ္ေက်ာ္ မတ္လ ၂၇ ရက္မွာပဲ ဆံုးတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္အဖို႔ေတာ့ မတ္လေႏြဟာ အပူကိုသာမက အဖိုးအဖြားေတြရဲ့ ေအးျမတဲ့အရိပ္အာဝါသေတြကိုပါ ဖ်က္ဆီးဖို႔ေရာက္လာသလိုပါပဲ။


ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက ပို႔လိုက္တယ္ဆိုတာ သိရေတာ့ အဖြားခမ်ာ ဝမ္းေတြသာလို႔ အိမ္လာတဲ့သူတိုင္း ေျပာရွာတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဖြားဟာ ထိုက္သင့္တဲ့ ျပည့္စံုမွဳရွိျပီးသားပါ။ အဖြားဝမ္းသာတာ ေငြေၾကာင့္မဟုတ္ပါဘူး။ ေျမးေတြရဲ့ သိတတ္မွဳကရတဲ့ ပီတိေၾကာင့္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အေမကိုေျပာတယ္တဲ့။ မတ္လ၂၇ ရက္ေန႔က်ရင္ ေကာင္းမွဳေတာ္ဘုရားသြားျပီး လွဴမယ္။ အျပန္က်ရင္ ကန္ေတာ္ၾကီးအေနာက္ဖက္မွာ ဖြင့္ေတာ့မယ့္ ေဟာ္တယ္ၾကီးကိုလည္း လွည့္ၾကည့္ရေအာင္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္တဲ့။ အခုေတာ့ ၂၇ရက္ေန႔မွာ အဖြားက ရန္ကုန္က ေဆးရံုေပၚမွာ ေရာက္ေနခဲ့တယ္။ အေမက ညီမေလးရယ္ တူေတြတူမေတြရယ္နဲ႔ အဲဒီရက္ မတိုင္ခင္ကတည္းက ေကာင္းမွဳေတာ္ဘုရားမွာ သြားလွဴျပီးခဲ့ပါျပီ။ အဲဒီအခ်ိန္က ေဆးရံုေပၚမွာ သတိေကာင္းေကာင္းရေနေသးတဲ့အတြက္ အေဖက လွဴျပီးေၾကာင္း ေျပာျပႏိုင္လိုက္လို႔ အဖြား သာဓုေကာင္းေကာင္း ေခၚလိုက္ရပါတယ္။ အဖြားရဲ့ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ သာဓုေခၚလိုက္ရတဲ့ အလွဴအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ အခ်ိန္မီကုသိုလ္ေလးဟာ ေတြးမိတိုင္း ပီတိမ်က္ရည္ဝဲရပါတယ္။ အဖြားကို ေတာင္ငူမွာ သျဂိဳလ္တဲ့ေန႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္ဒီေရာက္တာ တစ္ႏွစ္တိတိျပည့္တဲ့ေန႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ရံုးကခြင့္ယူျပီး တိုပိုင္းရိုးဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ေမတၱာပို႔ အမွ်ေဝေနခဲ့ပါတယ္။ ေဟာ္တယ္အသစ္ၾကီးကို ကိုယ္တိုင္မျမင္လိုက္ရေပမယ့္ အဖြားရဲ့ေနာက္ဆံုးခရီး သြားရာလမ္းက ေဟာ္တယ္ေဘးနားက ျဖတ္သြားရတာေလ။