တစ္ခါက ဆရာေတာ္ၾကီးတစ္ပါးဟာ အထက္အညာကေန ေအာက္ျပည္္ရြာကို ဘုရားဖူးဖို႔ တကာ တကာမေတြကို ဦးေဆာင္ျပီး အညာေလွၾကီးနဲ႔ ၾကြလာခဲ့တယ္။ လမ္းခရီးတစ္ေထာက္မွာ ဆိပ္ကမ္း တခဏကပ္တုန္း ခ်ီပါ၊ ပခန္းဘက္က ခရီးသြားတစ္ေယာက္က ေလွၾကံဳလိုက္ဖို႔ ခြင့္ေတာင္းတယ္။ ေလွသူၾကီးက ဆရာေတာ္ၾကီးဆီမွာ သြားေလွ်ာက္ခိုင္းလိုက္တယ္။
ဆရာေတာ္ၾကီးက ခ်ီပါ၊ ပခန္းသားမွန္းသိသြားတဲ့အခါမွာ စကားမ်ားမ်ားမေျပာဘဲ ေနႏိုင္ရင္ လိုက္ခြင့္ျပဳသတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ေလွၾကီးထြက္လာတာေပါ့။ မြန္းမတိမ္းမီ ဆရာေတာ္ကို ေန႔ဆြမ္း၊ အခ်ိဳပဲြကပ္ျပီးတဲ့အခါ ဧည္႔သည္ကိုလည္း ထမင္းေကၽြးတာေပါ႔။ အခ်ိဳပဲြေတြထဲမွာ သရက္သီး ခ်ိဳခ်ိဳမွည္႔မွည္႔ေတြလည္း ပါသတဲ့ေလ။ ဆရာေတာ္ၾကီးလည္း သရက္သီးမွည္႔ ဘုန္းေပးျပီးေတာ့ ခ်ိဳလြန္းတာေၾကာင့္
“အသီးမ်ား... မွည္႔ရင္ တယ္ခ်ိဳတာကိုး”
ဆိုျပီး မိန္႔မိသတဲ့။ မိန္႔ျပီးမွ ခ်ီပါ၊ ပခန္းသားကို ဘာမ်ား ကပ္တီးကပ္ဖဲ့ ေျပာဦးေလမလဲဆိုျပီး လွမ္းၾကည္႔လိုက္တဲ့အခါ.....
ကိုေရႊေခ်ာက ထမင္းစားေနလ်က္က လက္အုပ္ကေလး ခ်ီလို႔၊ ခ်ီထားတဲ့ လက္အုပ္ကေလးရဲ့ ထိပ္မွာကေတာ့ "ငရုတ္သီးအမွည္႔ေတာင့္ကေလး" ေထာင္ထားတယ္ေလ။ သူ႔စိတ္ထဲ ေလွ်ာက္ခ်င္ေနတာက
"ဒီအသီးကေရာ မွည္႔ရင္ ခ်ိဳမွာလားဘုရား"။
(ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကံဖန္စဥ္းစားမိတယ္။ ဆရာေတာ္ၾကီးသာ English လို မိန္႔ခဲ့ရင္ ဒီလူ ဘာမွ အတြန္႔တက္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ေလ။ ဒီအေၾကာင္းေလးက ေတာင္ငူမွာက်င္းပခဲ့တဲ့ စာေပေဟာေျပာပဲြတစ္ခုမွာ စာေရးဆရာႀကီးတစ္ဦး ေျပာသြားခဲ့တာပါ။)
(ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကံဖန္စဥ္းစားမိတယ္။ ဆရာေတာ္ၾကီးသာ English လို မိန္႔ခဲ့ရင္ ဒီလူ ဘာမွ အတြန္႔တက္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ေလ။ ဒီအေၾကာင္းေလးက ေတာင္ငူမွာက်င္းပခဲ့တဲ့ စာေပေဟာေျပာပဲြတစ္ခုမွာ စာေရးဆရာႀကီးတစ္ဦး ေျပာသြားခဲ့တာပါ။)
.jpg)
2 comments:
ေရးထားတာေတြက သစ္လဲသစ္တယ္ ဗဟုသုတလဲ ရတယ္။
အဆင့္သင့္တိုင္းဝင္လည္ပါဗ်ာ
Post a Comment