ေဝဒနာ အေျဖရွာ

ဒီေန႔ကၽြန္ေတာ္ ရံုးမတက္ပါဘူး။ ရံုးကိုေတာ့ ေဆးခြင့္ဆိုျပီး မက္ေဆ့ပို႔လိုက္ပါတယ္။ အိမ္နားက ေပၚလီကလင္းနစ္ေဆးခန္းသြားျပတယ္။ အဲဒီမွာ ျမန္မာဆရာဝန္ရွိလို႔ အဆင္ေျပတယ္။ ဆရာဝန္ျပတာကိုေတာ့ ျမန္မာဆရာဝန္ပဲ ျပခ်င္ပါတယ္။ ဒါမွလည္း ျဖစ္တဲ့ေရာဂါေဝဒနာကို နားလည္ေအာင္ ေျပာျပႏိုင္မွာေလ။ ကံမေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဆရာက ဒီေန႔မလာပါဘူးတဲ့ဗ်ာ။ အျခားဆရာဝန္နဲ႔ ျပမလားဆိုေတာ့လည္း မျပခ်င္ပါဘူး။ ေအာခ်တ္မွာေတာ့ ျမန္မာဆရာဝန္တစ္ေယာက္ရွိပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဝးေနတာရယ္ အခ်ိန္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သြားလိုက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္မယ့္ အခ်ိန္နဲ႔ ေဆးခန္းပိတ္ခ်ိန္ ကြက္တိေလာက္ျဖစ္မွာမို႔ လက္ေလ်ာ့လိုက္ရပါတယ္။ ပင္နီဆူလာက ျမန္မာဆရာဝန္ၾကီးကေတာ့ ညေနမွဖြင့္မွာျဖစ္လို႔ မသြားေတာ့ပါဘူး။ ညေနက သူငယ္ခ်င္းရဲ့ မဂၤလာညစာစားပြဲသြားရဦးမွာ။ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြအကုန္လံုးကို ခ်စ္စြာေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ကၽြန္ေတာ္ရံံုးမသြားဘူးဆိုလို႔ အိမ္မွာ ထားခဲ့ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သယ္လာေပါ့ေလ။ ဘယ္ရမလဲ သယ္ရမယ့္တူတူေတာ့ ရွိဴးစမိုးထုတ္ျပီး သြားလိုက္မယ္။ အဲဒီေကာင္ေတြ ရံုးကေန ငိုက္စုိက္ငိုက္စိုက္လာၾကတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္ကို မနာလိုျဖစ္ၾကလိမ့္ဦးေတာ့မယ္။

ေရာဂါက ဒီလိုပါ။ ျမန္မာမွာကတည္းက ဒီလိုျဖစ္ဖူးတယ္။ ၂၀၀၄ ေနာက္ပိုင္းမွ ျဖစ္တာပါ။ ျဖစ္လိုက္ သူ႔ဟာသူ ေပ်ာက္သြားလိုက္နဲ႔ပါပဲ။ ဆရာဝန္လည္း မျပျဖစ္ပါဘူး။ ၂ရက္ ၃ရက္ေလာက္ပဲ ၾကာတတ္ပါတယ္။ ခုတစ္ခါေတာ့ ၆ရက္ေလာက္ ရွိေနျပီဆိုေတာ့ ေအးေဆးမေနရဲေတာ့ဘူး။ ဒီလိုျဖစ္တာမ်ိဳးကို ေတာင္ငူမွာေတာ့ “ဆက္တံ“ ျဖစ္တယ္လို႔ေခၚၾကတယ္။ အခ်ိဳ႔နယ္ေတြမွာလည္း ဒီလိုနာမည္နဲ႔ သိၾကတယ္။ ရန္ကုန္က လူေတြကေတာ့ “မွင္“ လို႔ေခၚတယ္။ သူက ဘာေၾကာင့္ျဖစ္တယ္ဆိုတာေတာ့ ခုထိကၽြန္ေတာ္လည္း မသိေသးဘူး။ ကိုယ့္နဲ႔မတည့္တာ ေတြ႔ထိမိ၊ စားမိလို႔လား ဆိုေတာ့လည္း သတိထားမိသေလာက္ေတာ့ မျဖစ္ခင္ကာလ မတိုင္ခင္ေတြမွာ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား စားမိတာမ်ိဳး ေတြ႔ထိမိတာမ်ိဳးေတြ မရွိပါဘူး။ သူမ်ားေတြ ေျပာၾကတာကေတာ့ ေသြးထဲမွာ မတည့္တဲ့ဓါတ္တစ္ခုခု ပါလာတဲ့အခါ ခႏၶာကိုယ္ခုခံအားေတြက အဲဒီဓါတ္ကို ဝိုင္းဝန္းတိုက္ထုတ္ၾကတဲ့အတြက္ ဟုိေျပးဒီေျပး ေျပးရင္းနဲ႔ အခုလိုေဖာင္းတက္လာတာတဲ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးပညာအေၾကာင္းမသိလို႔ အဲဒါမွန္မမွန္ေတာ့ မသိပါဘူး။ အဲဒီအတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခုခံအားအေတာ္ေကာင္းတယ္ဆိုတာ အေသခ်ာပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္တဲ့ေနရာက လက္ဝါးေစာင္းေနရာက စပါတယ္။ မနက္ခင္း အိပ္ယာထတဲ့အခါ သိသိသာသာ ေဖာင္းျပီး တင္းေနတာပါ။ အဲဒီေနရာကေန ေနာက္တစ္ရက္က်ျပန္ေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ လက္သန္း၊ တစ္ခါတစ္ေလ လက္သူၾကြယ္ဖက္ကို ေရြ႔သြားျပီး သြားေဖာင္းတင္းေနျပန္ေရာ။ လက္ဖမိုးပိုင္းမွာလဲ ေဖာင္းထေနတတ္တယ္။ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြဖက္မွာ ေဖာင္းေနတဲ့အခါ လက္နဲ႔ညွစ္ၾကည့္လိုက္ရင္ နည္းနည္းနာပါတယ္။ ဆိုးတာက အရမ္းတင္းကားေနေအာင္ ေဖာင္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေနရခက္တာပါဘဲ။ လက္သီးေတာင္ တင္းတင္းဆုပ္လို႔မရပါဘူး။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်ကို အင္မတန္ယားယံပါတယ္။ မေနႏိုင္ႏိုင္လို႔ အယားေျပေအာင္ ကုတ္မိ ပြတ္မိရင္ေတာ့ အဲဒီေနရာေတြက ပူေဖာင္းေတြ ေပါက္ထြက္ေတာ့မယ့္အတိုင္း နီရဲေဖာင္းတက္လာေရာ။

ေတာင္ငူမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆိုင္နားက အစ္ကိုၾကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္တုန္းကေတာ့ ေစ်းထဲက အဘိုးတစ္ေယာက္က မန္းေပးတာ ျမင္ဖူးတယ္။ ကြမ္းစားထံုးရယ္ ဆႏြင္းရယ္ကို ေရာေမႊျပီး မန္းေနရင္း သပ္ခ်လိမ္းေပးတယ္။ စတီးဓါးမ ေသးေသးေလးနဲ႔ ေဖာင္းေနတဲ့ေနရာကို ခပ္သာသာျဖည္းျဖည္း ခုတ္ေပးေနတာလည္း ေတြ႔တယ္။ အဲဒီတုန္းက မျဖစ္ဖူးေသးလို႔ ဘယ္လိုကုသတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာမသိပါဘူး။ ငွက္ေပ်ာသီး ငွက္ေပ်ာပင္နဲ႔ ပက္သက္တာေတြကို မထိရဘူးလို႔လည္းၾကားဖူးတယ္။ ပိုေဖာင္းလာတတ္တယ္တဲ့ေလ။ စမ္းေတာ့ မစမ္းမိဘူး။ တစ္ျမန္ေန႔ကေတာ့ ေဖာင္းေနတုန္း ကိုယ့္ဘာသာ ထံုးနဲ႔ ဆႏြင္းလိမ္းၾကည့္မယ္ဆိုျပီး ပင္နီစူလာသြားေတာ့ ဒိုက္ဦးက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္္နဲ႔ ဘူတာမွာေတြ႔တယ္။ သူငယ္ခ်င္းက သူမန္းတတ္တယ္္ မန္းေပးမယ္ ဆိုျပီး လက္ကိုသပ္ခ်ျပီး မန္းေပးပါတယ္။ အဲဒီညမွာ ထံုး ဆႏြင္းေဆးလည္း လူးလိုက္ေသးတယ္။ မေန႔က မနက္မွာ ပိုေဖာင္းလာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဒီေန႔ေတာ့ ခြင့္ယူျပီး ေဆးခန္းျပမယ္ဆိုကာမွ ေဖာင္းတာက ေလ်ာ့သြားတယ္ လက္သန္းေလးေတာင္ နာလည္းမနာ ေဖာင္းလည္းမေဖာင္းေတာ့ဘူး။ လက္ဝါးေစာင္းနဲ႔ လက္ဖမိုးပဲ ေဖာင္းေနေတာ့တယ္။ လက္သီးလည္း ေကာင္းေကာင္းဆုပ္လို႔ျပန္ရျပီ။ အေနာက္တိုင္းေဆးပညာနဲ႔ ဆိုရင္ေတာ့ ဘာျဖစ္တယ္ေျပာမလဲ မသိဘူး။ ေသခ်ာတာေတာ့ ဒီေန႔ ေဆးခြင့္ဆိုျပီး ဆရာဝန္မျပလိုက္ရလို႔ ေရွာင္တခင္ခြင့္ထဲ ပါေတာ့မယ္။

"အနာသိ ေဆးရွိ" ဆိုေပမယ့္ ခုဟာက အနာလည္း ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိရေတာ့ ေဆးလည္း ဘယ္ဆီေနမွန္းမသိဘူး။ ေကာင္းႏိုးရာရာကိုေတာ့ ကုၾကည့္ေနရတာပဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေဝဒနာကို ေၾကညာလိုက္ျပီ။ ေဆးနည္းေလးမ်ားသိရင္ လမ္းညႊန္ေပးၾကပါ။