ေတာင္ငူသား

..... စိမ္းလန္းပါေစ ကမာၻေျမ ... ျငိမ္းခ်မ္းပါေစ ကမာၻေျမ .....

Saturday, September 27, 2008

ၾကဴႏိုင္ပါတယ္ေဟ့...

အခါတစ္ပါးမွာ ကၽြႏ္ုပ္ေတာင္ငူသားတစ္ေယာက္ ကမာၻအရပ္ရပ္ အလည္ထြက္ဖို႔႔ ျပင္ဆင္ျပီးသကာလ အဘယ္ဌာနသို႔ ဦးစြာပထမ သြားရအံ့ဟု ၾကည့္ေလေသာ္ ဘိလပ္လို႔ အမည္တပ္တဲ့ အေနာက္အရပ္ဆီသို႔ ဦးတည္မိေခ်ျပီတည့္။ အသို႔ဆိုေသာ္ ဘိလပ္တစ္ခြင္ ျပဲျပဲစင္ေအာင္ လည္ပတ္ေမႊေႏွာက္ ျပီးသည္၏ေနာက္တြင္ကား မျပန္ခင္တစ္ရက္ လံုဒံုျမိဳ႔ရဲ့ လမ္းမ်ားေပၚ တစ္ကိုယ္ေတာ္ရြက္လႊင့္ ေနျဖစ္ခဲ့ေခ်သည္။ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ကား သူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ဘုတ္အုပ္သ႑ာန္ မဲမဲအရာကေလးပိုက္လ်က္ မတ္တပ္ေလွ်ာက္လာသည္ကို ျမင္ေခ်ေသာ္ ကၽြႏု္ပ္စိတ္ထဲ ျမင္ဖူးသလိုရွိေသာစိမ့္ငွာ အနီးေရာက္ေသာအခါမွ-
“အလို ဘယ္သူမ်ားမွတ္တယ္ ရိုမီရိုငယ္ ပါကလား” ဟု ဆိုမိေခ်၏။ အေမာင္သေကာင့္သားကေလးက
“ဟား ကိုေတာင္ငူငယ္။ မေတြ႔ရတာ အေတာ္ၾကာ စကားစျမည္ေျပာရေအာင္ လာဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ ဒကာခံပါ့မယ္”


ဟု သိတတ္လွစြာ ေလာကဝတ္ျပဳေခ်ေသာ္ ျငင္းရန္မသင့္ဟု အလိုလိုသိေနေသာစိတ္က ဆံုးျဖတ္လ်က္ အနီးအပါးရွိ အဖီေလးခ်ကာ ဖြင့္ထားေသာ အေအးဆိုင္ငယ္ေလးအတြင္းသို႔ ဝင္လိုက္မိေခ်၏။


“ကဲ ဆိုပါဦး အေမာင္ငယ္ ဘယ္ေတြသြားလုိ႔ ဘာေတြလုပ္ေနသလဲ။ ဂ်ဴးလိယက္ေလးနဲ႔ ဆံုျဖစ္ရဲ့လား။ ႏို႔ မင့္လက္ထဲကေကာ ဘာမ်ားလဲကြယ့္”
“အာ.. ကိုေတာင္ငူၾကီး ေမးခြန္းေတြမ်ားသေလာက္ ေခတ္ေနာက္ေရာက္ေနမွကိုး။ အခုကၽြန္ေတာ္ ဂ်ဴဂ်ဴးငယ္နဲ႔ ေအာက္ဒိုး မေတြ႔ၾကေတာ့ဘူးဗ်။ ဆရာၾကီးရွိတ္ ဆီမွာ သင္တန္းျပီးကတည္းက အြန္ဒိုး အဲ..အဲ.. အြန္လိုင္းေပၚမွာပဲ ေတြ႔ေတာ့တယ္”
“ဘယ္လုိ ဘယ္လုိ။ အြန္လိုင္း ဟုတ္စ။ အေမာင္ငယ္ရဲ့ လင္းစမ္းပါဦး ကၽြႏု္ပ္နားမရွင္းလို႔”
“ကၽြတ္.. ကိုေတာင္ငူၾကီးက ဗ်ာ။ အင္တာနက္တို႔ အီးေမးလ္တို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ဖလန္းဖလန္းထ ေနတဲ ့ေခတ္ၾကီးမွာ ေဝးရန္ေကာ”



ဟူ၍ အစခ်ီကာ မဲမဲသ႑ာန္ ဘုတ္အုပ္ေလးအဆံုး စံုစီနဖာ အကုန္ဋီကာ ဖြင့္ျပျပီးသကာလ ကၽြႏု္ပ္သည္ကား ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ အံ့မခန္းလွေသာ ေလာကဓါတ္ပညာမ်ားကို ရင္သပ္ရွဳေမာ နစ္ေျမာခဲ့ရေပ၏။ အႏွစ္ခ်ဳပ္သည္ကား အႏွီရိုမီရိုသူငယ္ႏွင့္ ဂ်ဳးလိယက္သူငယ္မ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးတို႔သည္ အြန္လိုင္းေပၚမွာသာ ဂ်ီေတာ့ဖြင့္၍ က်ဴၾကလ်က္ အယူသည္း(သီး)တဲ့ လူၾကီးေတြ မရိပ္မိဘဲ ရွိေလသျဖင့္ အင္မတိအင္မတန္မွ အဆင္ေျပလ်က္ရွိၾကေၾကာင္း သိခဲ့ရေပသည္။ အႏွီသေကာင့္သားကေလး အေမာင္ရိုမီရိုငယ္ ဧည့္ခံေသာ ဒိုမီႏိုတစ္ပန္းကန္ေမာက္ေမာက္ကို ျမိန္ျမိန္ၾကီး ေသာက္ျပီးေနာက္ဝယ္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း လက္ျပႏွဳတ္ဆက္ လမ္းခဲြခဲ့ၾကေပ၏တည္း။

ဘိလပ္က ျပန္ေရာက္ျပီးတြင္မေတာ့ အႏွီအင္တာနက္ဆိုေသာ ေလာကဓါတ္ပညာက ဖန္တီးလိုက္ေသာ သတၱဝါကေလးသည္ ကၽြႏု္ပ္အား ကလူက်ီစယ္ ႏွိပ္စက္ဘိေခ်ေတာ့၏။ ရိုမီရိုငယ္ရဲ႔ ဆိုပံုအရ အပံုၾကီးစိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာေတြရွိေသာ ထိုသတၱဝါကေလးအေၾကာင္းကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္သိစိမ့္ရန္အလို႔ငွာ ဒဂံုျမိဳ႔ေတာ္တစ္ဝွန္း သင္တန္းအရွာ ထြက္ခဲ့ေခ်ေတာ့၏။ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ သင္တန္းတို႔ တည္ရွိရာ ေဒါင္းေတာင္းဧရိယာ တစ္ေလွ်ာက္ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္မိလတ္ေသာ္ အင္မတန္သင့္ေလ်ာ္ေသာ သင္တန္းၾကီးတစ္ခုသို႔ စာရင္းသြင္းမိျပီးျဖစ္ေတာ့၏။ သင္တန္းခန္းမ အေအးခန္းအတြင္း ခ်င္းနင္းဝင္ေရာက္ျပီးသကာလ ထိုင္ခံုေပၚ အသာထိုင္မိဆဲခဏ ထိုကာလဝယ္ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ျပံဳးျပႏွဳတ္ဆက္လာေခ်ျပီေကာ။


“အို နႏၵာမင္းသား။ ဘယ့္ႏွယ္ မာဖီၾကီးနဲ႔ပါလား” ဟု ကၽြႏု္ပ္က အေမးရွိေသာ္
“ရွဴး.. တိုးတိုးဟ။ ေတာင္ငူငယ္ရ။ ငါကိုယ္ေတာ္ ရုပ္ဖ်က္ ႏွဳတ္မဆက္ဘဲ ထြက္လာ နန္းေတာ္ထဲက အသာခြာခဲ့တာကြယ့္”
“ဘဇာအေရးေၾကာင့္မ်ားလဲ မင္းသားရဲ့”
“ေၾသာ္.. ေတာင္ငူငယ္ မသိေလေတာ့ ေျပာရေတာ့မေပါ့။ ငါကိုယ္ေတာ္ရဲ့ ငမိုးရိပ္ၾကီးနဲ႔ အႏၱာရယ္တလွပ္လွပ္ၾကားက ရန္ကုန္ျမစ္ တစ္ဖက္ကမ္းျဖတ္ အကူးမတတ္ရင္ ဒလက ႏွမေတာ္ ေမြ႔ေလး ေတြ႔ဖို႔အေရး စိတ္မေအးရဘူးကြယ္။ ဒီၾကားထဲ နာဂစ္က အသာႏွာကစ္သြားရင္ ငါ မသာမယာ အျဖစ္မခံႏိုင္ဘူးကြယ့္။ ဒီေတာ့ ႏွမေတာ္ ရွင္ေမြ႔ႏြမ္းနဲ႔ လန္းလန္းဆန္းဆန္းၾကည္ဖို႔အေရး ဂ်ီေတာ့ကေလး သံုးဖို႔ ငါကိုယ္ေတာ္ ရုပ္ဖ်က္ သင္တန္းတက္ ထြက္ခဲ့တာကြယ့္”



ဟု မိန္႔ၾကားျပီးသကာလ သင္ခန္းစာဖက္ တစ္ခါတက္ခဲ့ျပန္ေပ၏။ အႏို႔ကလို သို႔ကလိုျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္ ေတာင္ငူသားကေလးသည္ သင္တန္းေအာင္ျမင္ ေပါက္ေျမာက္ျပီး သကာလ မျပန္တာၾကာျပီျဖစ္ေသာ ေမြးရပ္ဌာေန ေကတုေျမသို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္ သြားခဲ့ေလေသာဟူ၏။ ေကတုေျမသို႔အေရာက္ ေတာင္ငူမုန္႔ဟင္းခါး အဝစားျပီးေနာက္ဝယ္ ကန္ေတာ္တစ္ပတ္ ေလညွင္းခံထြက္ခဲ့ေခ်၏။ ေလးကၽြန္းကန္ေတာ္ၾကီးတစ္ပတ္ မရပ္မနား ဆက္သြားျပီးသကာလ ကန္ေတာ္အေနာက္ေရာက္ေလေသာ္ ရြိဳင္ရယ္ေကတုမတီ ေဟာ္တယ္ၾကီးက ထီးထီးမားမားရွိေနျပီတည့္။ အႏွီေဟာ္တယ္တည္ရာ ကြင္းျပင္တစ္ေလွ်ာက္သည္ကား ေတာင္ငူသားကေလးတို႔ ႏုႏုနယ္နယ္ ပ်ိဳရြယ္စဥ္ကာလက ကစားေဖာ္သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္သင္းစာနဲ႔ ေပါေပါမ်ားမ်ား ေဘာကစားခ်င္းအမွဳကို ျပဳခဲ့ၾကသည္တို႔အား ျပန္ေျပာင္းေအာက္ေမ့ေခ်ေသာ္ မ်က္ဝန္းအိမ္ထဲဝယ္ ပုလဲေငြဥ ဘုစုခရုတို႔ စုလာမိေခ်သည္တမံု႔။ ထိုမွတလွပ္ အေနာက္ရပ္ကို ယြန္းေသာ္ ေတာင္ငူမင္းအဆက္ဆက္တို႔ စစ္မတိုက္မီ ေအာင္ျမင္ေစေၾကာင္း ေတာင္းဆုျပဳေခၚ ေကာင္းမွဳေတာ္ ဟု ဘြဲ႔မည္နာမ အမည္ရေသာ ဘုရားဆီသို႔ ဦးညြတ္ဝပ္တြား ၾကည္ညိဳသဒၶါပြားဖို႔အလို႔ငွာ သြားဖူးခဲ့ေခ်သည္။ ရင္ျပင္ေတာ္တစ္ေနရာ ေအာင္ေျမသာဝယ္ ခ်ပ္ဝတ္တန္ဆာ စံုလင္စြာျဖင့္ အလို ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္။


“က်န္းခန္႔သာလို႔ မာပါစ ကိုယ္ေတာ္ေလး”

“အိမ္း ေမာင္မင္းပို႔သတဲ့ ေမတၱာေၾကာင့္ ကိုယ္က်န္းမာေသာ္လည္း စိတ္ေတာ့ တယ္မခ်မ္းသာခ်င္ဘူးကြဲ႔”

“အဘယ္အေရးေၾကာင့္ ရတက္မေအးႏိုင္ ပူေဆြးျဖိဳင္ေနရလဲ ကိုယ္ေတာ္ေလးရဲ့”

“ေရွ႔တန္းစစ္မ်က္ႏွာ ထြက္ခြာဖို႔အေရး ေအာင္ေျမနင္းရင္းဆုေတာင္း ရေကာင္းေသာ္လည္း ငါကိုယ္ေတာ္ရဲ့ ေက်းသားလိမၼာ ထုိသတၱဝါကေလး ငွက္တုပ္ေကြးျဖစ္ခ်င္ခ်င္မို႔၊ ဓါတုကလ်ာ မဖုရားထံပါး ေက်းေစတမန္နဲ႔ ရတုဆက္ ပ်က္ကြက္မိမွာေတြး ရတက္မေအးဘဲ စိတ္ေတြေလးေနသကြဲ႔ ေမာင္မင္းရဲ့”
“ဘဇာအေရးေၾကာင့္ျဖင့္ ေရႊစိတ္ေတာ္ဘဝင္ မတင္မက် ျဖစ္စရာမလ၊ို ေရွ႔တန္းစစ္မ်က္ႏွာ ဘယ္ေနရာက်က်၊ စပ္ခ်င္ရာစပ္ ဆိုခ်င္ရာဆို၊ ထိပ္ထားေဒဝီ သခင္မဆီအေရာက္ ၾကိဳးေပ်ာက္စနစ္နဲ႔ ရတုဆက္ မပ်က္မကြက္ ၾကဴႏိုင္ မူပိုင္အစစ္ျဖစ္ေၾကာင္း ခ်စ္သက္ေသထူပါေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေလးသခင္ ေနာင္နတ္သွ်င္ဘုရား”

ဟူ၍ ေလွ်ာက္တင္ေခ်ေသာ္ နတ္သွ်င္ကိုယ္ေတာ္ေလးမွာ ေရႊစိတ္ေတာ္ရႊင္လန္း ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္ရသည့္အခိုက္ဝယ္ အၾကံေကာင္းေလွ်ာက္တင္ အသင့္အတြက္-
“မဒီကညာေလးမ်ားနဲ႔ ပလီပလာေၾကး(ဂ်ီး) မ်ားမေနဘဲ ၾကည္သာေတးသြားမွာ ဘီယာေလးဂ်ားနဲ႔ ခံစားေစ”
ဟု ဆုလာဘ္ေတာ္ခ် ေတာင္ငူသားတစ္ေယာက္ ပြခဲ့ရပါေလေတာ့သတည္း။

Sunday, September 21, 2008

ေခတ္ျပိဳင္သူငယ္ခ်င္းမ်ား

ေတာင္ငူသားေပါက္စ စာေလးဖတ္တတ္လာေတာ့ ဟုိေတာက္ေတာက္ ဒီေတာက္ေတာက္ ျမင္ျမင္ရာကို ဖတ္ခ်င္ေနတယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အိမ္ေရွ႔အိမ္က အေဒၚဆရာမက အ.ထ.က(၁)ရဲ့ စာၾကည့္တိုက္မွဴး။ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္အတြက္ ေရႊေသြး၊ ေတဇ၊ မိုးေသာက္ပန္းေတြ ဝယ္ဝယ္လာတိုင္း အေဒၚအိမ္မွာ သြားသြားဖတ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တည္းက ကာတြန္းေတြကို အရမ္းၾကိဳက္တတ္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အေဖက ကုန္သည္ၾကီးလမ္းက ျမင့္ေမာ္စာေပ(ယခု စိတၱသုခေဆးဆိုင္)၊ ေစ်းလမ္းက ျငိမ္းခ်မ္းေရးစာေပေတြကို ေခၚသြားတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ဘဏ္တိုက္ၾကီးေတြကို အျမဲလိုက္ပို႔ေပးတယ္။ ကာတြန္းဇာတ္ေကာင္ေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ခံစားမွဳေတြေပးတယ္။ ကေလးၾကိဳက္ေပမယ့္ ကာတြန္္းေလးေတြကေန သင္ခန္းစာယူစရာ၊ အတုယူစရာ၊ မွတ္သားစရာေတြ ပါလာတယ္။ အပ်င္းလည္းေျပ၊ ရယ္လည္းရယ္ရ၊ ဗဟုသုတလည္းရတဲ့အတြက္ ျမန္မာကာတြန္းေလးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ျငိမ္ေဆးေလးေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။


ပထမဆံုးကာတြန္းအျဖစ္ ငွားဖူးတာက ဆရာၾကီးဦးေဖသိန္းရဲ့ ပံုပမာကာတြန္းစာအုပ္ပါ။ ပံုပမာကာတြန္းေလးေတြက ဇာတ္နိပါတ္ေတာ္ေတြကို လူရုပ္ေလးေတြနဲ႔ ေရးဆြဲသရုပ္ေဖာ္ထားတာမို႔ ကေလးေတြကို စိ္တ္ဝင္စားေစျပီး လိမၼာယဥ္ေက်းတဲ့သူေလးေတြ ျဖစ္လာေစပါတယ္။

ဆရာၾကီးဦးေအာင္ရွိန္ရဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ဦးရွံစားနဲ႔ ဦးဒိန္းေဒါင္တို႔ရဲ့ မွားတဲ့အခါလည္း မွားေပမေပါ့ ဆိုတဲ့စကားေလးဟာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို မစူးစမ္းဘဲ ရမ္းတုတ္တတ္တဲ့ စရိုက္ေလးကို ထင္ရွားေစတဲ့ အခ်က္ေလးကို ျပေနပါတယ္။ ဦးကပ္ေစး၊ ခင္ေမာင္သိန္းထြန္းဝင္း၊ တိုက္ဂါး ဇာတ္လမ္းေလးေတြကေတာ့ ပုိက္ဆံခ်မ္းသာသေလာက္ ႏွေျမာတတ္တဲ့ ဦးကပ္ေစးလို လူေတြရဲ့ စရိုက္ကို ျမင္သာေစပါတယ္။ ထြင္ပါရဂူ ဖိုးဆိတ္ျဖဴရဲ့ ဆန္းဆန္းျပားျပား တီထြင္မွဳေတြကေတာ့ ကေလးသဘာဝ စိတ္ကူးယဥ္လို႔ေကာင္းလွပါတယ္။


ဖိုးဆိတ္ျဖဴလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းႏွစ္သက္တဲ့ သိပၸံပညာရွင္ေလးကေတာ့ ကာတြန္းသစ္ထြဏ္းရဲ့ ေမာင္တီထြင္နဲ႔ ပိစိေကြးတို႔ပါပဲ။ ေမာင္တီထြင္ရဲ့ လက္နက္ကိရိယာေတြကို ဖတ္ျပီး လိုခ်င္လုိ႔ မိဘေတြကို ပူဆာရတာလဲအေမာပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္က မွတ္မွတ္ရရ ဓါတ္ခဲနဲ႔ အသံမ်ိဳးစံု ေျပာင္းျမည္ေအာင္ ပစ္လို႔ရတဲ့ ေသနတ္အျဖဴေလးေတြ ေပၚလာတာ သိပ္သေဘာက်ခဲ့တာေပါ့။ မီးေရာင္စံုလဲ လင္းေသးတယ္။ တကယ့္ကာတြန္းထဲက ေသနတ္ေလးရတဲ့အတိုင္း အရမ္းေပ်ာ္တာပဲ။

ကာတြန္းေျမဇာရဲ့ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္က သူတစ္ပါးကို ေခ်ာက္တြန္းတာေတြ ႏွင္းႏွင္းေလးက ပညာျပန္ေပးတာေတြ ဖတ္ရတဲ့အခါ သူတစ္ပါးကို မေကာင္းၾကံရင္ ေနာက္ဆံုးကိုယ္ပဲ ခံရတယ္ဆိုတဲ့ အသိေလးေတြ တိုးပြားလာခဲ့ရတယ္။ အင္မတန္ေဆာ့တဲ့ကေလးေတြကို အိမ္မွာ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္လို႔ ေခၚၾကတဲ့အထိကို လူၾကိဳက္မ်ားခဲ့တယ္။


ဦးဦးပိုးဇာနဲ႔ အမႊာညီအစ္မ ေလးမြန္ ေထြးမြန္၊ ဦးဦးပိုးခ်စ္နဲ႔ ေရႊအိ ေရႊဘုတ္ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အဖမ္းစားဆံုးပါပဲ။ မိန္းမလိုခ်င္လြန္းျပီး အျမဲက်န္ရစ္ျဖစ္ရတဲ့ လူပ်ိဳၾကီး ဦးဦးပိုးဇာ၊ အအိပ္မက္တဲ့ ေရႊအိ၊ အစားမက္တဲ့ ေရႊဘုတ္ တို႔ေတြဟာ အင္မတန္ရယ္ရတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေလးေတြမို႔ အခုထိ ကာတြန္းပိုးဇာ ပရိတ္သတ္ျဖစ္ဆဲပါပဲ။ ကာတြန္းပိုးဇာရဲ့ ေနာက္ဇာတ္ေကာင္ျဖစ္တဲ့ ဖိုးသၾကၤန္ တစ္ျဖစ္လဲ ကိုပူစီေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္သူရဲေကာင္းေလးပါပဲ။


လူစြမ္းေကာင္းေတြကို အားက်တတ္တဲ့အရြယ္မွာ အျပိဳင္ေပၚလာတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြကေတာ့ ေမာင္စူပါနဲ႔ ဒီလံုးတို႔ပါ။ ေနာက္ပိုင္းမထြက္ေတာ့လို႔ ဖန္တီးသူေတာ့ ေမ့ပါျပီ။ ကာတြန္းျမင့္ေဆြ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ေလထဲမွာ ဝဲပ်ံႏိုင္တဲ့ သတိၱခဲေလးေတြကို အားက်ျပီး ပုဆိုးနဲ႔ ဝတ္ရံုလုပ္ အျမင့္ကေနခုန္ခ်။ အဆူခံရတာလဲ ခဏခဏပါပဲ။ အစြမ္းတစ္မ်ိဳးစီရွိၾကတဲ့ ထို႔ပလို႔ျဂိဳလ္က နီပု၊ နီေသး၊ ေတာ္တီးတံု ဆုိတဲ့ ျဂိဳလ္သားေလးေတြနဲ႔ တက္ပုဆိုတဲ့ ဇာတ္လိုက္ခ်ာတိတ္ေလးကလဲ ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ေတာ္ေလးေတြပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က လစဥ္ထြက္တဲ့ ဇီးကြက္ရုပ္စံုဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလးဟာ အင္မတန္ႏွစ္ျခိဳက္စရာေကာင္းတဲ့ ကာတြန္းေလးေတြခ်ည္းပါပါတယ္။

ကာတြန္းေဌးဝင္းေဇာ္ရဲ့ ဖီးၾကမ္း၊ သီးေမႊး၊ ဆရာၾကီးရမ္းျဖီး ဇာတ္ေကာင္ေတြကေတာ့ ေက်ာက္ေခတ္လူသားေတြအသြင္ အျမင္ဆန္းေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပံုတူျပိဳင္ပြဲေလးေတြလည္း စတင္ထည့္သြင္းလာပါတယ္။


သမိန္ေပါသြပ္၊ ရွင္ဂြမ္းဂြိ၊ ေပတရာ၊ ျမိဳ႔စားၾကီးဦးအာလူး၊ အာတာလြတ္ျမိဳ႔စားၾကီး၊ ေဆးဆရာဦးတုတ္ၾကီး၊ ဗညားပိစိ၊ အလကားေက်ာ္စြာ။ ေညာင္ရမ္းဂြတို ဆိုတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြကို ရာဇဝင္ဆန္ဆန္နာမည္ေပးထားျပီး သူ႔ေနရာနဲ႔သူ စရိုက္အမ်ိဳးမ်ိဳးဖန္တီးထားအတြက္ ရယ္ရႊယ္ဖြယ္ရာဇာတ္ကြက္ေတြ ျဖစ္လာရပါတယ္။ ဇာတ္ေကာင္းေပါင္းမ်ားစြာ ေမြးထုတ္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာေမာင္ဝဏၰကေတာ့ ကြယ္လြန္ရွာပါျပီ။

ကၽြန္ေတာ္ လံုးဝခ်န္ထားလို႔မရတဲ့ ကြယ္လြန္သြားျပီျဖစ္ေသာ ဆရာေဆြမင္း(ဓႏုျဖဴ) ကို ႏွေျမာလွပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကာတြန္းဖတ္ျဖစ္စအခ်ိန္တုန္းက ဆရာ့ကာတြန္းေတြ ဖတ္လို႔မရပါဘူး။ ဇာတ္အိမ္ၾကီးတာရယ္ စာလံုးပံုမလွတာရယ္ေၾကာင့္ ကေလးပီပီ မဖတ္ျဖစ္ပါဘူး။ ေလးတန္းေလာက္မွာ တြတ္ပီရုပ္စံုဆိုျပီး ေပၚလာတယ္။ ေဆးေရာင္ျခယ္ျပိဳင္ပြဲ၊ ပံုတူျပိဳင္ပြဲေတြပါပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွ တြတ္ပီကို စဖတ္ျဖစ္ျပီး အခုခ်ိန္ထိ ႏွစ္ျခိဳက္မိတုန္းပါပဲ။ သိကၡာတရားေစာင့္ထိန္းျပီး မိန္းမေၾကာက္တဲ့ မုဆိုးၾကီးျမိဳင္ရာဇာတြတ္ပီ၊ ေယာက္်ားကို အင္မတန္ခ်စ္သေလာက္ အမဲရရင္တစ္မ်ိဳး မရရင္တစ္မ်ိဳး ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့ မေသးမွ်င္၊ စိတ္ေကာင္းရွိျပီး ေဂၚမစြံျဖစ္ေနရွာတဲ့ တပည့္ေက်ာ္ဗိုက္ကေလး၊ သူၾကီးဘစီ၊ လူပ်ိဳၾကီးေစာတင္ေမာင္၊ နဂါးပ်ံအတီး၊ အာႏိုးလွမိုး၊ ေဆးဆရာၾကီးဦးဧရာခ်မ္း၊ ဆရာေလးကိုၾကည္ႏိုင္ အစရွိတဲ့ မ်ားျပားစြာေသာ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ေတြကို မထပ္ရေအာင္ အသက္သြင္းႏိုင္လို႔ ဆရာေဆြမင္းရဲ့ တြတ္ပီဇာတ္လမ္းတြဲေတြဟာ လူ႔သေဘာ လူ႔မေနာကို အထင္သားေပၚလြင္ေစပါတယ္။ ရိုးမေတာတြင္းစြန္႔စားခန္းေတြဟာ ေတာရဲ့သဘာဝေတြကို သိရတာမို႔ ဗဟုသုတရေစပါတယ္။
အခုဇာတ္ေကာင္ေတြ အားလံုးဟာ ကၽြန္ေတာ္ စာစဖတ္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ကေနျပီး ကေလးဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး အတူၾကီးျပင္းလာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္တဲ့အျပင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အသိအလိမၼာဗဟုသုတတိုးေအာင္ သင္ၾကားေပးတဲ့ ျမင္ဆရာေလးေတြလည္း ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ခဲ့ဖူးေပမယ့္ မစြဲလမ္းခဲ့တဲ့ ကာတြန္းဇာတ္ေကာင္ေလးေတြ အမ်ားၾကီးက်န္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွ ေပၚလာတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေလးေတြေရာေပါ့။ အခိ်ဳ႔က အခုခ်ိန္ထိ ရွင္သန္လွဳပ္ရွားဆဲ၊ အခ်ိဳ႔ကေတာ့ ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကျပီေလ။ အခ်ိဳ႔က တစ္ခါတစ္ရံမွ ေပၚေပၚလာတတ္တယ္။ အခ်ိဳ႔ကေတာ့ လြမ္းျပီးက်န္ရစ္ရံုကလြဲလို႔။

မိတ္ေဆြတို႔ေရာ မည္သည့္ကာတြန္းဇာတ္ေကာင္ေလးေတြကို ႏွစ္သက္ခဲ့ပါသလဲ။ မိမိတို႔ႏွစ္သက္ရာ ဇာတ္ေကာင္ေလးေတြကို ကုိယ့္ေခတ္အလိုက္ ေျပာသြားၾကရင္ျဖင့္ ဆံုႏိုင္ခဲလွတဲ့ ေခတ္အဆက္ဆက္ ျမန္မာကာတြန္းဇာတ္ေကာင္ေလးေတြ တစ္ေနရာထဲမွာ တစ္စုတစ္ေဝးတည္း ျမင္ရသိရဖလွယ္ရမွာ ဝမ္းသာစရာေပါ့ဗ်ာ။ မိတ္ေဆြတို႔ လာေရာက္ပို႔ေဆာင္ေပးေသာ ကာတြန္းဇာတ္ေကာင္ေလးေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ မိတ္ေဆြတို႔ကို ေက်းဇူးတင္ေနမွာပါ။

Saturday, September 20, 2008

ကြက္လပ္ကေလး ျဖည့္မိတယ္

အမ မိုးခ်ိဳသင္း၊ အကိုဇနိ အမဇနိ၊ အမေဒါက္တာႏုသြဲ႔၊ ညီမေလးေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ နႏၵာ၊ nn၊ ေမမိုး၊ ညီငယ္ black dream၊ အကိုအန္ဒီ၊ အကိုလူသစ္နဲ႔တကြ အားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳးစားေရးသားတဲ့ သေရာ္စာကို အျပစ္မျမင္ဘဲ ခ်စ္ခင္စြာ စာမူခခ်ီးျမွင့္သြားၾကတဲ့ အတြက္ ဝမ္းသာေက်နပ္သလို ေက်းဇူးလည္းတင္ပါတယ္။

ျမန္မာစာေပမွာ သေရာ္စာေရးသားတာေတြ ရွိပါတယ္။ ဖတ္ဖူးတဲ့ သေရာ္စာေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာအက်ဆံုးက ဆရာေမာင္သာခ်ိဳ (ဆရာၾကီး ဂ်က္ကြမ္းျခံကုန္း)ပါ။ ဆရာ့သေရာ္စာေတြကို ယခင္ထုတ္ေဝခဲ့တဲ့ ျမွားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္းမွာ ဖတ္ဖူးတာပါ။ ေထ့လံုး ျပက္လံုးမ်ားနဲ႔ ဟာသပါေအာင္ ေရးရတဲ့အေရးအသားမ်ိဳးမို႔ ဖတ္ရတာ ရႊင္လည္းရႊင္ သြက္လည္းသြက္ပါတယ္။ ဆရာၾကီးဂ်က္ ဆိုျပီး အစခ်ီလိုက္တိုင္း ဒီတစ္ခါဘာမ်ားေရးမွာလဲ၊ ဘယ္လိုမ်ား ရယ္ရေတာ့မလဲ၊ ဘယ္ေနရာမွာ ေထ့ထားသလဲဆိုျပီး မဂၢဇင္းအသစ္ထြက္တိုင္း ေစာင့္ဖတ္ရတာပါ။ ဆရာဂ်က္ရဲ့ သေရာ္စာမပါတဲ့လဆိုရင္ မဂၢဇင္းဖတ္ရတာ မျပည့္စံုသလုိ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ေတာင္ငူမွာက်င္းပခဲ့တဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲ တစ္ခုတုန္းကဆိုရင္ ဆရာဂ်က္ သေရာ္စာအေၾကာင္း ေဟာသြားတာမ်ား ရယ္လိုက္ရတာ အေတာမသတ္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဆရာၾကီး ဂ်က္ကြမ္းျခံကုန္းကို အားက်ျပီး ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ေလာကမွာ ျမင္ေတြ႔ရသမွ်ကို တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာကေန ၾကိဳးစားျပီး ေရးၾကည့္တာပါ။


စာမူခ ပို႔စ္ေရးမိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အဲဒီ ကြန္မန္႔ဆိုတာက အျမဲေျခာက္လွန္႔ေနပါတယ္။ ဘာကိုပဲဖတ္ဖတ္ စာမဖတ္ခင္ ကြန္မန္႔ဘယ္ႏွစ္ခုမ်ားရျပီလဲဆုိတာ အရင္ၾကည့္မိေနတယ္။ ကြန္မန္႔ရွိရွိ မရွိရွိ စာကိုေတာ့ ဝင္ဖတ္တာပါပဲ။ ကြန္မန္႔အမ်ားၾကီးရထားျပီဆိုရင္ေတာ့ စာမူခေတြေထာျပီေဟ့ ဆိုျပီး ပိုစိတ္ဝင္စားမိပါတယ္။ ဖတ္မိေတာ့မွ သေဘာက်တဲ့အေၾကာင္းအရာဆိုရင္ ရက္ရက္ေရာေရာကို စာမူခေပးျဖစ္ ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ကြန္မန္႔ေတြကို ၾကံဳၾကိဳက္ရင္ သတိထားၾကည့္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ရွဳျမင္သံုးသပ္မိတဲ့အတိုင္း ေဝဖန္ေထာက္ျပခဲ့ပါတယ္။ သေဘာက်ရင္ က်သလုိ လွိဳက္လွိဳက္လွဲလွဲကို ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။ အဲလိုမွ မဟုတ္ဘဲ ကြန္မန္႔သာမ်ားေနတာ အေၾကာင္းအရာက ရမယ္ရွာမရရင္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ပ်က္မိပါတယ္။



ကိုယ့္ေဒါသနဲ႔ကိုယ္ လို႔ပဲဆိုဆို၊ မေယာင္ရာ ဆီလူး ပဲေျပာေျပာ။ စာမူခက ေျခာက္လိုက္တဲ့ တေစၦဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို သေရာ္စာေရးျဖစ္ေအာင္ ေစ့ေဆာ္လိုက္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္မိတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြထဲမွာ တကယ္ေကာင္းမြန္တဲ့ အေရးအသားေတြ အေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ားၾကီးေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႔ပို႔စ္ေတြမွာ ေရးတာေကာင္းပါလ်က္နဲ႔ ကြန္မန္႔ရသင့္သေလာက္မရၾကပါဘူး။ အဲဒီအခါ ကၽြန္ေတာ္အားမလို အားမရျဖစ္ရပါတယ္။ ဖြ႔ံျဖိဳးစသာ ရွိေသးတဲ့ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ေလာကမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ေရလိုတဲ့အပင္ကို ေရေလာင္း ေျမဆီလိုတဲ့အပင္ကို ေျမဆီေကၽြးမွသာ ပိုမိုလန္းဆန္းလာမွာပါ။


ပို႔စ္လို႔တင္လိုက္တာနဲ႔ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္တစ္ေနရာမွာ ေန႔ရက္ အခိ်န္နာရီ အတိအက်နဲ႔ကို မွတ္တမ္းတင္လိုက္ပါျပီ။ အဲဒီ ပို႔စ္ရဲ့ ေအာက္က ကြန္မန္႔ေတြကအစ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ရဲ့ ေမာ္ကြန္း ျဖစ္သြားပါျပီ။ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္သူေရးတဲ့ ဘာအေၾကာင္းအရာကို ဒီလူဒီလူေတြက ဤသို႔မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ေလသည္ ဆိုျပီး ျဖစ္သြားတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာေတြတင္လို႔ ဘာေတြေျပာခဲ့ၾကမွာလဲ။ ေနာင္ၾကံဳလို႔ ဖတ္မိတဲ့သူေတြကေရာ ဘယ္လိုထင္ျမင္ၾကမလဲ။ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ဆိုတာ ဒီလိုပါလား ဆိုတာရဲ့ ေနာက္ကြယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာေတြ ရျပီး ဘာေတြ ေပးလိုက္ရေတာ့မလဲ ဆိုတာ...


ျမင္မိတဲ့ ကြက္လပ္ကေလးကို ကိုယ့္စာေတြေပၚ မူတည္ျပီး သေရာ္စာျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေရးသားလိုက္ရတာပါ။ တိုက္ဆိုင္သြားသူေတြကို နစ္နာေအာင္လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ လစ္ဟာတာ မျဖစ္ေအာင္ အမုန္းဝင္ခံတာပါ။ အသစ္ေတြ႔ရွိတဲ့ ဘေလာ့ဂ္မွန္သမွ် ကၽြန္ေတာ့္ Google reader ထဲမွာ ထည့္ျပီးသားပါ။ ဘယ္ဘေလာ့ဂ္ဆို မဖတ္ဘူး၊ ဘယ္သူ႔စာဆို မေဝဖန္ဘူး ကၽြန္ေတာ့္မွာမရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္စလုပ္တုန္းကလည္း ဝိုင္းဝန္းအားေပးၾကလို႔ ဒီေလာက္ထိ စိတ္ထက္သန္လာတာပါ။ အခုအသစ္တက္လာတဲ့အထဲမွာလည္း အလားလာေကာင္းရင္ေကာင္းသလို အားေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တူရာသီဖြားပါ။ တစ္ခုေတာ့ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မေပးဝံ့တဲ့ ပို႔စ္ေတြ အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စာေတြ စာမူခမ်ားမ်ားမရလို႔လဲ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွဘာမျဖစ္သလို ရတဲ့သူေတြရၾကလို႔လဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာမွ မသက္ေရာက္ပါဘူး။ အားက်တယ္ဆိုတာ ဝန္ခံေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာ့ဂ္သက္နဲ႔ ဒီေလာက္အတိုင္းအတာဟာ ေရာင့္ရဲႏိုင္ပါတယ္။ အမေဒါက္တာႏုသြဲ႔ ေျပာသလို ဘေလာ့ဂ္ဟာ ဘဝ မဟုတ္ပါဘူး။


blogspot ကို ေလ့လာၾကည့္ရင္ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ကို မြမ္းမံလို႔ရတာေတြ အမ်ားအျပားပါ။ ေျပာခ်င္တာေတြကို တင္ခ်င္တာေတြကို ပို႔စ္တင္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ အျခားနည္းနဲ႔လည္း ေဖာ္ျပႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုတာက ပို႔စ္တစ္ခုကို တန္ဖိုးထားေစခ်င္တာပါ။ ဘာမွမယ္မယ္ရရ မရွိဘဲ လြယ္လြယ္နဲ႔ မတင္ေစခ်င္ပါဘူး။ စာလာဖတ္သူကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေျပာစရာရွိရင္ ပို႔စ္တင္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားစုမွာ စီပံုးေတြရွိၾကပါတယ္။ စီပံုးၾကီးထဲမွာ အားရပါးရ ေျပာလို႔ရတယ္။ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ေျပာလို႔ရတယ္။ ဝါသနာပါရင္ ထကလို႔ေတာင္ ရပါတယ္။ Google reader နဲ႔ဖတ္သူေတြ အတြက္ေတာ့ အခိ်န္ကုန္ အရမ္းသက္သာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီေလာက္ ကၽြမ္းက်င္သူမဟုတ္ပါဘူး။ ကလိရင္းနဲ႔ ေလ့လာ ေလ့လာရင္းနဲ႔ ေတြ႔ရွိခဲ့တာပါ။


ေတာင္ငူသားဟာ အိမ္ေတြလည္ျပီး ႏွာေခါင္းရွဳ႔ံ အျပစ္ေျပာတာခ်ည္း လိုက္လုပ္ေနတဲ့လူမ်ိဳး မဟုတ္ရပါ။ ေကာင္းတာေတြ႔ရင္ ေကာင္းတယ္။ ေျပာစရာေတြ႔ရင္ ေျပာမယ္ဆိုတဲ့လူမ်ိဳးပါ။ ရယ္စရာေတြ႔ရင္ လိုက္ရယ္တတ္ပါတယ္။ ငိုစရာေတြ႔ရင္လည္း မ်က္ရည္ဝဲပါတယ္။ အမိေျမရဲ့ ေဝးရာကို ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ခင္တြယ္ေနမိတဲ့ ျမန္မာအသိုက္အျမံဳေလး သာယာစိုေျပေစ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္သမိုင္းလည္း လွပေစ ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ကြက္လပ္ကေလး ျဖည့္မိတာပါ။ ေတာင္ငူသားဟာ ေက်ာက္ရုပ္လည္း မဟုတ္ရပါ။ စက္ရုပ္လည္း မဟုတ္ရပါ။ ေတာင္ငူသားမွာ ခံစားတတ္တဲ့ ႏွလံုးသား ရွိပါတယ္။

တန္းမဝင္လို႔ လမ္းတင္ လႊတ္ရတယ္

ေတာင္ငူသား ဘေလာ့ဂ္ေရးလာတာ ၇ လထဲ ေရာက္ေတာ့မယ္။ ေရးတဲ့ ပို႔စ္အေရအတြက္က ၅၀ကို မေက်ာ္ႏိုင္ဘူး။ ေရးထားတာေတြကေတာ့ ရွိပါတယ္။ လက္စမသတ္ေသးတာရယ္၊ စသာစထားျပီး ဆက္မေရးျဖစ္ေသးတာရယ္ေၾကာင့္ ပို႔စ္အျဖစ္နဲ႔ စာမ်က္ႏွာေပၚ ေရာက္မလာဘူး။ ေနာက္ျပီး ကိုယ့္ဘာသာတင္ထားျပီးမွ ဘာခံစားမွဳမွ မေပးႏုိင္တဲ့ပို႔စ္ေတြ၊ ေတာ္ေတာ္ေလး ေပါေတာေတာျဖစ္ေနတဲ့ ပို႔စ္ေတြဆိုရင္ ျပန္ဖ်က္ပစ္ပါတယ္။ ပို႔စ္တစ္ခုကို ေရးေနတုန္းလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးျပင္ပါတယ္။ တင္ျပီးသြားတဲ့အခါလည္း ျပန္ျပန္ဖတ္ၾကည့္ျပီး စာမေခ်ာဘူး၊ ေရးထားတာ အစီစဥ္မက်ဘူး ထင္ရင္လည္း ျပန္ျပင္လို႔ကို မျပီးႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ အက်ိဳးဆက္က ပို႔စ္အေရအတြက္တက္ဖို႔ ေႏွာင့္ေႏွးပါေတာ့တယ္။ စိတ္တိုင္းက် ရွင္းထုတ္ျပီးတဲ့အခါ ေနာက္ဆံုးတင္က်န္ရစ္တဲ့ ပို႔စ္ေတြဟာ ဝင္ဖတ္သူေတြကို ေပးဖတ္ဝံ့ေလာက္တဲ့ အေနအထားေတြသာ ျဖစ္က်န္ရစ္ပါတယ္။ ေတာင္ငူသားရဲ့ ပို႔စ္ေတြဟာ ကြန္မန္႔သိပ္မရပါဘူး။ ဒီေန႔ထိ တင္ျပီးခဲ့တဲ့ ပို႔စ္ေတြမွာ ေတာင္ငူသား ျပန္ၾကားတဲ့ ကြန္မန္႔ကို ထည့္မေရတြက္ဘဲ ၁၀ခုနဲ႔ အထက္ ရတာဆိုလို႔ ပို႔စ္ ၃ ခုပဲရွိပါတယ္။
ဝမ္းနဲ႔ေကၽြးတဲ့ေဖေဖ (၁၄ ခု)၊
Comment (ကြန္မန္႔) ဘာလဲ ? ဘယ္လဲ? (၁၄ခု) တုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေတာင္ငူသားေရးခဲ့တဲ့ ပို႔စ္ေတြဟာ စာမ်ားပါတယ္။ ေတြ႔ၾကံဳ ခံစားဖူးတာေတြကို ဖတ္လို႔အဆင္ေျပေအာင္သာ အမ်ားဆံုးေရးျဖစ္တာမို႔ ေတာင္ငူသားရဲ့စာေတြဟာ ေလးေနတတ္ပါတယ္။ ေရးႏိုင္တဲ့ အတိုင္းအတာအတြင္းမွာေတာ့ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္၊ ပို႔စ္တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု အေၾကာင္းအရာ ရိုးအီမသြားေအာင္ ၾကိဳးစားေရးပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေက်ာင္းက အမွတ္တရေတြ ဖတ္ခ်င္ၾကတယ္ သတိရခ်င္ၾကတယ္။ ေတာင္ငူက မိတ္ေဆြေတြက ေတာင္ငူအေၾကာင္းေလးေတြ သိခ်င္ၾကတယ္။ လြမ္းခ်င္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္လို႔ အဲဒီေခါင္းစဥ္ေတြ ေအာက္မွာခ်ည္း ေရးေနရင္လည္း ေတာင္ငူစာမ်က္ႏွာဟာ ေဘာင္သိပ္က်ဥ္းသြားလိမ့္မယ္။ အားလံုးလည္းဖတ္လို႔ရေအာင္ ေတာင္ငူအေၾကာင္းဆိုလည္း ခပ္ရႊင္ရႊင္ေလးေရး၊ ေက်ာင္းက အေၾကာင္းဆိုလည္း ခပ္ေသာေသာေလး ေရးရပါတယ္။ စာေရးဆရာမဟုတ္ဘဲ စာေရးဝါသနာပါလို႔သာ ေရးရတာမို႔ ပညာရွင္လက္ရာေတာ့ ဘယ္လိုမွ မမီပါဘူး။

Comment(ကြန္မန္႔) ဘာလဲ ?ဘယ္လဲ? ပို႔စ္က “ကြန္မန္႔ကို ဘေလာ့ဂ္အတြက္ ေပးေသာ စာမူခ” ဆိုတဲ့ အသံုးအႏွဳန္းေလးကို ႏွစ္သက္ လက္ခံၾကသူ အမ်ားအျပား ရွိလာတာကို ေတြ႔ရလို႔ ေတာင္ငူသား အေတာ္ေလးေက်နပ္ေနတာပါ။ ပို႔စ္ေရးတဲ့ေနရာမွာ ကြန္မန္႔အမ်ားအျပားရေအာင္ မဖန္တီးႏိုင္ေပမယ့္ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္အသိုင္းအဝိုင္းၾကားမွာ “ကြန္မန္႔၊ စာမူခ နဲ႔ ေတာင္ငူသား” အဲဒီသံုးခုကို ယွဥ္တြဲမွတ္မိၾကရင္ျဖင့္္ ေတာင္ငူဘေလာ့ဂ္ကို ပ်ိဳးေထာင္ရက်ိဳးနပ္ပါျပီ။ (ယိုင္ယိုင္ပဲက်န္လို႔ ကိုယ့္ဟာကုိယ္ အားတင္းတာပါ။ ခြင့္လႊတ္ၾကပါ)။ စာမူခနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေရာက္လာျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ မိတ္ေဆြေတြလည္း အမ်ားအျပားရွိလာပါတယ္။ (ဥပမာ - စာမူခအေၾကာင္းသိခ်င္ရင္ ေတာင္ငူသားဆီသြား ဆိုျပီး ကိုရြာသားေလး က ညႊန္လို႔ ကိုရုပ္ဆိုး ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။)

ကြန္မန္႔တစ္ခုသည္ ပို႔စ္ေရးတဲ့သူရဲ့ အားထုတ္ၾကိဳးပမ္းမွဳကို ခ်ီးျမွင့္ျခင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ ေတာင္ငူသား အားၾကီးစိတ္ညစ္တယ္။ ေတာင္ငူသား ေရးတယ္။ ဘယ္လိုေရးေရး အေဟးေဟး ပဲ။ အရင္က စီပံုးေတြမွာ လိုက္လိုက္ေၾကာ္ျငာတယ္။ ေပၚတင္ေအာ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ရွက္လာလို႔ ေၾကာ္ျငာအစီအစဥ္ကို ဖ်က္လိုက္တယ္။ ႏွစ္သက္လို႔ ကြန္မန္႔ေပးရင္းနဲ႔ တိုက္ဆိုင္မွဳရွိတဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ပို႔စ္ေလးကို လင့္ခ္ထည့္ျပီး ေရးပါတယ္။ ကိုဇနိ ေက်းဇူးေၾကာင့္ လုပ္တတ္သြားတာပါ။ ရုပ္ျမင္ေတြမွာ လႊင့္တဲ့ေၾကာ္ျငာေတြနဲ႔ ယွဥ္ေျပာရရင္ေတာ့ အရင္ကေၾကာ္ျငာတဲ့ပံုစံက သီခ်င္းဖြင့္ျပီး သရုပ္ေဆာင္ေတြနဲ႔ လွဳပ္ခါျပတာမ်ိဳးနဲ႔တူျပီး၊ အခုေၾကာ္ျငာပံုစံကေတာ့ ဇာတ္လမ္းေလးဆင္ျပီး ယုတိၱတန္ေအာင္ ေၾကာ္ျငာတာမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။


ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ေရးသူေတြ မ်ားလာတာနဲ႔အမွ် ေရးတဲ့အေၾကာင္းအရာ အမ်ိဳးအစားေတြလည္း စံုလင္လွပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာမွ ေတာင္ငူသားေရးတဲ့ပံုစံက ဘာနဲ႔တူေနလဲလို႔ဆိုရရင္။ ေတာင္ငူသားပီပီ ေတာင္ငူရာဇဝင္ေလးႏြယ္ျပီး ေျပာမွ။ ေရွ႔တန္းတစ္ေနရာမွာ ေရာက္ေနတဲ့ ရတုဘုရင္ နတ္သွ်င္ေနာင္ကေန ရာဇဓါတုကလ်ာဆီကို ေက်းေစတမန္နဲ႔ ခ်စ္သဝဏ္လႊာဆက္ဖို႔ ေရးထားျပီးခါမွ တန္းမဝင္လို႔ လမ္းတင္ လႊတ္ပစ္ထားတဲ့ ေပရြက္ေတြလိုပါပဲ။ ေရးတုန္းကေတာ့ ေက်ာ္ေဇာလင္းရဲ့ အေတြးပံုရိပ္အတိုင္း ဦးတင္ယုလို သရုပ္ျပအမႊန္းတင္ျပီး စင္ေရာ္ေမာင္ေမာင္လို ခံစားတင္ျပလိုက္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္မ်ိဳးမင္းလို ရင္တြင္းလဲ မျဖစ္ႏိုင္၊ မိုက္တီးလိုလဲ ရိုက္ခ်က္ကမျပင္းေတာ့ နီကိုရဲလိုပဲ ေကာင္းေကာင္းၾကီး လြဲကုန္ေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ ေတာင္ငူသားရဲ့ စာေတြဟာ သည္းခံဖတ္ရွဳေပးၾကတဲ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကလြဲလို႔ မေပါက္ေတာ့ပါဘူး။


ဂီတေလာက စကားမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာရရင္ Rock ဆန္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ကို ႏွစ္သက္သူရွိသလို၊ Hip hop ဆန္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ကလဲ သူ႔ပရိတ္သတ္နဲ႔ သူပဲ၊ Punk ကလဲ အခုိင္အမာ၊ အဲဒီထဲမွာမွ ေတာင္ငူေခတ္က ေတာင္ငူသားရဲ့ လမ္းတစ္ဝက္ေပလႊာ စာပေဒသာေတြဟာ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ အဝန္းၾကားမွာ မရႊန္းစားႏိုင္ဘဲ မ်က္လံုးေလး ကလယ္... ကလယ္... နဲ႔ တကယ္သနားစရာ ေကာင္းေနပါတယ္။ (ခုေန ေရးရင္းနဲ႔ေတာင္ ငိုခ်င္လာျပီ)။ ကေလာင္စြမ္း မထက္ေတာ့လည္း ေအာင္နန္း မတက္ရံုသာ။ ကေလာင္သြားေကာင္းတဲ့ သူေတြမ်ားက်ေတာ့လဲ ဘာပဲေရးေရး ဘာပဲတင္တင္ စာမူခေတြ တစ္ေထြးၾကီးပိုက္ သူေဌးၾကီးဂိုက္ ေပါ့ဗ်ာ။
(က်ီစယ္ျခင္းသာျဖစ္လို႔ ခြင့္လႊတ္ၾကမည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။ ပထမေရးခဲ့တဲ့ နိဂံုးသံုးေၾကာင္းကုိ သေရာ္စာအေပၚ နားလည္မွဳလြဲေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေရးတဲ့ ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ဝါၾကီးတဲ့ ညီငယ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားရတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ျဖဳတ္လိုက္ပါျပီ။ အားလံုးနားလည္ေပးႏိုင္ၾကပါေစ။)

Tuesday, September 16, 2008

အခ်ိန္မီ

“အခ်ိန္မီ” ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလးဟာ အေရအတြက္အားျဖင့္ က်စ္လစ္သေလာက္ သူ႔ရဲ့အဓိပၸါယ္နဲ႔ တာသြားမွဳက ေက်းဇူးၾကီးလွပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အေဝးကေန အခ်ိန္မီရံုကေလး ျပဳခဲ့တဲ့အက်ိဳးတစ္ခုေၾကာင့္ အဖြားရဲ့ ေနာက္ဆံုးအခိ်န္ေတြမွာ အနားမွာ မရွိခဲ့ေပမယ့္ အေကာင္းဆံုးေလးတစ္ခုျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့လို႔ ေျဖသာခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုဟာ အေဖဖက္က အဖိုးအဖြားေတြရဲ့ အိမ္မွာပဲ အတူေနခဲ့တာမို႔ ၂၄ေယာက္ေသာ ေျမးေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဖိုးဖြားေတြနဲ႔ အၾကာဆံုးေနခဲ့တဲ့ ေျမးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဖိုးကြယ္လြန္သြားတာေတာ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္နီးပါးၾကာခဲ့ပါျပီ။ မွတ္မွတ္ရရ မတ္လ ၂၇ ရက္ေန႔ပါ။ အဖိုးရဲ့ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ေရာက္တိုင္း အဖြားက အလွဴအတန္းလုပ္ေနၾကပါ။ ဆြမ္းေကၽြးတရားနာ မလုပ္ျဖစ္တဲ့ႏွစ္ဆိုရင္ ဘုရားေတြ၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြမွာ လွဴေလ့ရွိပါတယ္။


ကၽြန္ေတာ္ဒီကိုေရာက္ျပီး သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ ဝင္ေငြေလးနဲ႔ ရပ္တည္ႏိုင္ေတာ့ မိဘေတြဆီကို ေငြမွန္မွန္ပို႔ပါတယ္။ လူၾကံဳရွိရင္ေတာ့ ပစၥည္းေလးဘာေလး ထည့္ေပးပါတယ္။ အဖြားေတြအတြက္ေယာဂီေရာင္ သဘက္ေလးေတြပဲ ထည့္ေပးဖူးပါတယ္။ လူၾကီးေတြအတြက္ကလည္း ဝယ္ရခက္သား။ အဲဒါေၾကာင့္ အဖြားႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျပန္တဲ့အခါမွ သီးသန္႔ကန္ေတာ့မယ္လို႔ ရည္ရြယ္ျပီးသားပါ။ မတ္လဆန္းလို႔ အဖိုးႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ မတိုင္ခင္ ဒီမွာ အတူေရာက္ေနတဲ့ အကိုဝမ္းကြဲက အဖိုးႏွစ္ပတ္လည္မွာ အဖြားလွဴခ်င္တာေလး လွဴႏိုင္ေအာင္ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းျပီး ေငြေလးပို႔ေပးရေအာင္လို႔ ဆိုတာနဲ႔ ပို႔ျဖစ္ၾကပါတယ္။ (အဲဒီအတြက္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အကိုကို ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္)။ ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ေနလို႔ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ေတာ့ အဖြား ရုတ္တရက္ ေလျဖတ္သြားလို႔ ေဆးရံုတင္လိုက္ရတဲ့အေၾကာင္း၊ အခုနည္းနည္းသက္သာလို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း သိရပါတယ္။



ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေဖတို႔ေမာင္ႏွမကိုးေယာက္ တိုင္ပင္ျပီး ရန္ကုန္ကို ေခၚသြားျပီး ကုသတာ အခ်ိန္တိုနဲ႔ ပိုမိုထိေရာက္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ျပီး SSC ေဆးခန္းမွာ တင္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၂ရက္တစ္ခါ ၃ရက္တစ္ခါေလာက္ကို အေျခအေနလွမ္းေမးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထင္တာက ဆရာဝန္ေတြနဲ႔ ျပသျပီးလို႔ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုၾကာျပီးရင္ေတာ့ အရွင္းမေပ်ာက္ေသးေတာင္ အေတာ္ျပန္သက္သာမယ္ထင္တာ။ မတ္လ ၂၉ ရက္ေန႔ မနက္မွာ ရန္ကုန္ဖုန္းလွမ္းဆက္ေတာ့ အဖြားကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရျပီတဲ့။ ေဆးေတြသြင္းထားတာ ေက်ာက္ကပ္က ေျခာက္သြားတယ္တဲ့။ ေနာက္ျပီး အဖြားက ေသြးတိုးလည္းရွိေတာ့ ဦးေႏွာက္ထဲက ေသြးေၾကာေတြက မခံႏိုင္ဘဲ ေပါက္ကုန္တယ္တဲ့။ ေဆးပညာပိုင္းဆိုင္ရာေတြေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဖြားကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါတယ္။ အဖိုးဆံုးတဲ့ရက္နဲ႔ တစ္ရက္သာၾကားမွာ ျခားပါတယ္။ အေမဖက္က အဖိုးကလည္း လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ေလးဆယ္ေက်ာ္ မတ္လ ၂၇ ရက္မွာပဲ ဆံုးတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္အဖို႔ေတာ့ မတ္လေႏြဟာ အပူကိုသာမက အဖိုးအဖြားေတြရဲ့ ေအးျမတဲ့အရိပ္အာဝါသေတြကိုပါ ဖ်က္ဆီးဖို႔ေရာက္လာသလိုပါပဲ။


ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက ပို႔လိုက္တယ္ဆိုတာ သိရေတာ့ အဖြားခမ်ာ ဝမ္းေတြသာလို႔ အိမ္လာတဲ့သူတိုင္း ေျပာရွာတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဖြားဟာ ထိုက္သင့္တဲ့ ျပည့္စံုမွဳရွိျပီးသားပါ။ အဖြားဝမ္းသာတာ ေငြေၾကာင့္မဟုတ္ပါဘူး။ ေျမးေတြရဲ့ သိတတ္မွဳကရတဲ့ ပီတိေၾကာင့္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အေမကိုေျပာတယ္တဲ့။ မတ္လ၂၇ ရက္ေန႔က်ရင္ ေကာင္းမွဳေတာ္ဘုရားသြားျပီး လွဴမယ္။ အျပန္က်ရင္ ကန္ေတာ္ၾကီးအေနာက္ဖက္မွာ ဖြင့္ေတာ့မယ့္ ေဟာ္တယ္ၾကီးကိုလည္း လွည့္ၾကည့္ရေအာင္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္တဲ့။ အခုေတာ့ ၂၇ရက္ေန႔မွာ အဖြားက ရန္ကုန္က ေဆးရံုေပၚမွာ ေရာက္ေနခဲ့တယ္။ အေမက ညီမေလးရယ္ တူေတြတူမေတြရယ္နဲ႔ အဲဒီရက္ မတိုင္ခင္ကတည္းက ေကာင္းမွဳေတာ္ဘုရားမွာ သြားလွဴျပီးခဲ့ပါျပီ။ အဲဒီအခ်ိန္က ေဆးရံုေပၚမွာ သတိေကာင္းေကာင္းရေနေသးတဲ့အတြက္ အေဖက လွဴျပီးေၾကာင္း ေျပာျပႏိုင္လိုက္လို႔ အဖြား သာဓုေကာင္းေကာင္း ေခၚလိုက္ရပါတယ္။ အဖြားရဲ့ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ သာဓုေခၚလိုက္ရတဲ့ အလွဴအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ အခ်ိန္မီကုသိုလ္ေလးဟာ ေတြးမိတိုင္း ပီတိမ်က္ရည္ဝဲရပါတယ္။ အဖြားကို ေတာင္ငူမွာ သျဂိဳလ္တဲ့ေန႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္ဒီေရာက္တာ တစ္ႏွစ္တိတိျပည့္တဲ့ေန႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ရံုးကခြင့္ယူျပီး တိုပိုင္းရိုးဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ေမတၱာပို႔ အမွ်ေဝေနခဲ့ပါတယ္။ ေဟာ္တယ္အသစ္ၾကီးကို ကိုယ္တိုင္မျမင္လိုက္ရေပမယ့္ အဖြားရဲ့ေနာက္ဆံုးခရီး သြားရာလမ္းက ေဟာ္တယ္ေဘးနားက ျဖတ္သြားရတာေလ။

Saturday, September 13, 2008

မန္းေရႊစက္ေတာ္

ေမာင္ႏွမကိုးေယာက္ရွိတဲ့ အေဖတို႔မိသားစုမွာ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက ႏို႔ညွာ။ အငယ္ဆံုးရဲ့ အထက္ကေပါ့။ ေမာင္ႏွမေတြအားလံုး အိမ္ေထာင္ရက္သားက်လို႔ အိမ္ခြဲေနသူကေန၊ တစ္ျမိဳ႔တစ္ရြာ ေရာက္သူကေရာက္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အေဖကေတာ့ မိဘေတြနဲ႔ ခြဲမေနခဲ့ပါဘူး။ အေဖနဲ႔အေမ အိမ္ေထာင္က်တာ ေစာပါတယ္။ အခုကၽြန္ေတာ့္အရြယ္မွာ အေဖက သားတစ္ေယာက္ရေနပါျပီ။ အဖိုးက ေလျဖတ္သြားတဲ့အတြက္ အဖြားနဲ႔ဆိုင္လိုက္ထြက္ရာကေန စီးပြားေရးအေနနဲ႔ မိဘဆိုင္ကိုသာ ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အိမ္မွာ အဖိုးအဖြားရယ္၊ အဖိုးရဲ့ အေဒၚ(ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ဆို အေဘးေတာ္မယ္)ရယ္ လူၾကီးေတြခ်ည္းျဖစ္တာမို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစုလည္း အတူေနျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ အဲလိုအဖိုးအဖြားေတြနဲ႔ ေနရျခင္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ခရီးသြားဝါသနာကို အစပ်ိဳးေပးလိုက္သလို ျဖစ္လာရပါတယ္။

အဖိုးအဖြားေတြက ဆိုင္အျပင္ သားအလတ္ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ဟုိင္းလတ္ကားတစ္စီး ေထာင္ေပးထားျပီး ပ်ဥ္းမနား-ေတာင္ငူယာဥ္ငယ္လိုင္းဆြဲေစပါတယ္။ အဖိုးက ေလျဖတ္ထားလို႔ အိမ္မွာခ်ည္းေနရတဲ့အတြက္ ဟိုဟုိဒီဒီအလြန္သြားခ်င္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကားဆြဲရာက ရက္တိုနားရင္ အနီးနားေကာက္သြားတယ္။ ရက္ရွည္နားရင္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ့ တန္ခိုးၾကီးဘုရားစံုကို လွည့္ဖူးဖို႔ စီစဥ္ပါေတာ့တယ္။ ဘယ္ဘုရားဖူးပဲထြက္ထြက္ အတူေနေျမးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္က အျမဲပါေလေတာ့ ေတာင္ငူသား ခရီးသြားခဲ့သည္ ျဖစ္လာရေတာ့တာေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္သိတတ္စအရြယ္မွာ ပထမဆံုးခရီးေဝးအျဖစ္ ဘုရားဖူးထြက္တာက မေကြးတိုင္း၊ မင္းဘူးျမိဳ႔နယ္က ေရႊစက္ေတာ္ရာဘုရားပါ။ ရေသ့ၾကီးနဲ႔ နဂါးမင္းတို႔ရဲ့ ေတာင္းပန္ေလွ်ာက္ထားမွဳေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ေတာင္ထိပ္တြင္ အထက္စက္ေတာ္ရာတစ္ဆူ၊ မန္းေခ်ာင္းနံေဘးတြင္ ေအာက္စက္ေတာ္ရာတစ္ဆူ ခ်န္ရစ္ေတာ္မူပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ့ ေျခေတာ္ရာမွ စက္လကၡဏာေတာ္ ၁၀၈ ပါးကို ရည္ညႊန္းလို႔ စက္ေတာ္ရာလို႔ ေခၚဆိုပါတယ္။ ဧရာဝတီျမစ္ထဲစီးဝင္တဲ့ မန္းေခ်ာင္းဟာ ေျခေတာ္ရာႏွစ္ဆူရွိတဲ့ေနရာေတြကို ဦးတိုက္ရစ္ေခြစီးဆင္းတဲ့အတြက္ မန္းေရႊစက္ေတာ္ရာ လို႔လည္း အမည္သညာတြင္ပါတယ္။ ဘုရားပြဲကို ႏွစ္စဥ္တပို႔တြဲလဆန္းမွ စတင္ျပီး ျမန္မာႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔ထိ က်င္းပပါတယ္။ ဘုရားပြဲေတာ္က်င္းပခ်ိန္ကို သတင္းစာမ်ားမွာ ေဂါပကအဖြဲ႔က ထည့္သြင္းႏွိဳးေဆာ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ့ သဒၶါတရားထက္သန္စြာ လွဴဒါန္းမွဳေၾကာင့္ ေျခေတာ္ရာႏွစ္ဆူလံုးမွာ ေရႊစင္ေရႊသားမ်ား အထပ္ထပ္တက္ေနတာျဖင့္ရင္ သပၸါယ္ၾကည္ညိဳဖြယ္ ေကာင္းလွပါတယ္။ ဘုရားပြဲေတာ္ျပီးဆံုးခ်ိန္မွာေတာ့ မိုးတြင္းအခါ ပတ္ဝန္းက်င္ေရေဝေၾကာမ်ားက အလွ်ံပယ္စီးဆင္းတတ္တဲ့ ေတာင္က်ေရမ်ားဟာ ေအာက္ေျခေတာ္ရာတစ္ခုလံုးကုိ ဖံုးအုပ္ေလ့ရွိလို႔ သံအုပ္ေဆာင္းအုပ္ျပီး ေသာ့ခတ္ထားရပါတယ္။ ဘုရားပြဲဖြင့္ခ်ိန္ေရာက္လို႔ အုပ္ေဆာင္းျပန္ဖြင့္တဲ့အခါ ေျခေတာ္ရာထဲ တင္က်န္ေနရစ္တဲ့ေရကို အႏၱရာယ္ကင္း အေဆာင္အျဖစ္နဲ႔ ယူေဆာင္ၾကေလ့ရွိပါတယ္။ ေရႊစက္ေတာ္ေတာင္နဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ မုဆိုးေတာင္၊ သိၾကားပုန္းေတာင္၊ ျမွားက်ေစတီ၊ ရဟႏၱာေျခေတာ္ရာ အစရွိတဲ့ ေရႊစက္ေတာ္ဘုရားသမိုင္းဝင္ အထင္ကရေနရာမ်ားမွာလည္း ေတာလမ္းအတိုင္း သြားဖူးရတာ တစ္မ်ိဳးၾကည္ညိဳစရာပါ။

“ဘုရားလည္းဖူးရင္း လိပ္ဥလည္းတူးရင္း” ဆိုတဲ့ စကားလို လိပ္ဥမတူးႏုိင္ေပမယ့္ ရစ္ေခြစီးဆင္းေနတဲ့ မန္းေခ်ာင္းေရအလ်ဥ္ဟာ လိပ္ဥတူးရတာထက္ ဘုရားဖူးေတြကို ပိုမိုဆြဲေဆာင္ႏိုင္ပါတယ္။ ေတာင္ေတြပတ္လည္ဝိုင္းေနတဲ့ ၾကားမွာ ရစ္ေခြစီးဆင္းေနတဲ့ မန္းေခ်ာင္းေရဟာ ၾကည္လင္ေအးျမလို႔ေနပါတယ္။ မန္းေခ်ာင္းရဲ့ေအာက္ခံဟာ ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြ ျဖစ္လို႔ နင္းရတာ အေညာင္းအညာေျပတဲ့အျပင္ ေရအလ်ဥ္ဟာလည္း မျပင္းလြန္း မေပ်ာ့လြန္းပဲ အျမဲစီးဆင္းေနတာပါ။ ေခ်ာင္းရိုးတစ္ေလွ်ာက္ ေလထိုးေဘာကြင္းေတြငွားျပီး ေမွ်ာခ်လိုက္ပါရင္း ဇိမ္ယူရတာဟာ အင္မတန္အရသာရွိပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေရပက္ကစားၾက၊ တစ္ဖြဲ႔နဲ႔တစ္ဖြဲ႔စေနာက္က်ရင္း ဗိုက္ဆာလာရင္ ေျပးစားလိုက္ၾကနဲ႔ ေရထဲမွာတင္ အခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ား ကုန္မွန္းမသိကုန္သြားပါတယ္။ မန္းေခ်ာင္းေရဟာ မတိမ္လြန္းမနက္လြန္းတာေၾကာင့္ ေရကစားဖို႔ရာ အေနေတာ္ပါပဲ။ ေရနက္တဲ့ေနရာေတြကိုလည္း သတိေပးတားျမစ္ထားပါတယ္။

ဘုရားဖူးေတြတည္းခုိဖို႔ကိုေတာ့ မန္းေခ်ာင္းကမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေက်ာက္စရစ္ေျမေပၚမွာပဲ သစ္ဝါးေတြ ေမွ်ာတိုင္ေတြနဲ႔ ယာယီတဲတန္းၾကီးေတြ အစီအရီထိုးထားတာျဖင့္ ေတာင္ေပၚကၾကည့္ရင္ တစ္မ်ိဳးၾကည့္ေကာင္းေနေသးေတာ့တယ္။ ေသာက္ေရသံုးေရအတြက္ေတာ့ ေရတုံကင္ေတြ ဟိုနားဒီနားမွာ တူးေပးထားပါတယ္။ စားေသာက္ဆိုင္တန္းေတြမွာ ဝယ္စားၾကသလို အခ်ိဳ႔မိသားစုေတြကေတာ့ တည္းခိုရာအေဆာင္ေရွ႔မွာပဲ မီးေမႊးခ်က္ျပဳတ္စားၾကပါတယ္။ အထက္အညာ ဘုရားပြဲမို႔ လက္ေဆာင္ပစၥည္းဆိုင္ေတြကေတာ့ အညာေဒသထြက္အမ်ားဆံုးပါပဲ။ အမ်ားဆံုးေတြ႔ရတတ္တဲ့ ေစ်းသည္ေတြကေတာ့ မွ်စ္ေျခာက္ေရာင္းတဲ့သူေတြပါပဲ။ ထူးထူးဆန္းဆန္းေရာင္းတာကေတာ့ ေတာထဲက ဖမ္းယူရရွိတဲ့ ၾကက္တူေရြးေတြကို ဝါးနဲ႔ယက္ထားတဲ့ ေလွာင္အိမ္ေလးေတြနဲ႔ ေရာင္းတာပါပဲ။ ေခြးေပါက္ေလးေတြေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြလည္း ရွိပါရဲ့။ အေမြးအေရာင္က စိုစိုေျပေျပမို႔ အင္မတန္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ခ်င္းေတာင္ဖက္ကလို႔ ေျပာပါတယ္။

မျပန္ခင္ ေနာက္ဆံုးနံနက္မွာေတာ့ အရုဏ္ဆြမ္းအမီထၾကျပီး ဆြမ္းကပ္ၾကပါတယ္။ ေရႊစက္ေတာ္ဘုရားပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြလည္းရွိပါတယ္။ နံနက္ခင္းေတြမွာ ယာယီတဲတန္းေတြတစ္ေလွ်ာက္ ဆြမ္းခံၾကြတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြလည္း ေလာင္းလွဴၾကပါတယ္။ ဆိုင္တန္းေတြမွာ သက္ဆိုင္ရာ လံုျခံဳေရး၊ ေဂါပကအဖြဲ႔ေတြအျပင္ က်န္းမာေရးအတြက္ တိုင္းရင္းေဆးအလွဴကိုပါ ေတြ႔ႏိုင္ပါေသးတယ္။ ေတာေတာင္ေတြအလယ္မွာ သပၸါယ္စြာပူေဇာ္ထားတဲ့ စက္ေတာ္ရာႏွစ္ဆူကို သြားေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ရင္း မန္းေခ်ာင္းေရေအးေအးမွာ တစ္ဘဝစာအေမာေတြကို ခဏတာေမွ်ာခ်ႏိုင္ၾကေစရန္ ျမန္မာျပည္အလယ္ပိုင္း မင္းဘူးျမိဳ႔နယ္ထဲက “မန္းေရႊစက္ေတာ္ရာဘုရား” ကို တစ္ခါတစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ အေရာက္သြားႏိုင္ၾကေစဖို႔ တိုက္တြန္းလိုက္ရပါတယ္။


ကၽြန္ေတာ္ မန္းေရႊစက္ေတာ္ရာဘုရားကို စုစုေပါင္း(၄)ၾကိမ္ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ အဖိုးအဖြားေတြနဲ႔ လိုက္တုန္းက တစ္ၾကိမ္ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုသံုးေယာက္တည္း “မဂၤလာေမာင္ေမာင္ ဘုရားဖူးအဖြဲ႔” ေခတ္စားစဥ္က ႏွစ္ၾကိမ္ရယ္၊ ၁၀ တန္းေျဖျပီးလို႔ သူငယ္ခ်င္းေယာက္်ားေလးေတြခ်ည္း စုျပီးသြားတုန္းက တစ္ၾကိမ္ရယ္ပါ။ ေနာက္ဆံုးအေခါက္ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ့ ဘၾကီးေကာင္းမွဳနဲ႔ အထက္ဖက္အက်ဆံုး အရာရွိရိပ္သာမွာ တည္းရပါတယ္။ ေရညာကမို႔ ေရကသန္႔ေပမယ့္ ကိုယ့္တစ္ဖြဲ႔တည္းဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ပ်င္းဖို႔ေကာင္းတာေပါ့။ အျပန္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ အျပိဳင္ဝယ္ၾကတာ ၾကက္တူေရြးေတြခ်ည္း ၇ ေကာင္ပါတယ္။ ေလွာင္အိမ္ေတြဆို ေတာင္းေအ့စ္ပစ္ကပ္ေနာက္ခန္းမွာ အစီအရီပဲ။ တစ္လမ္းလံုးကို တကြစ္ကြစ္နဲ႔ ဆူညံေနတာ။ ဒါေတာင္ ေခြးေလးေတြ ဝယ္ခ်င္ၾကေသးတာ။ ေနရာမရိွေတာ့လို႔။ ေတာင္ငူေရာက္ေတာ့ ၂ ေကာင္လားပါေတာ့တာ။ လမ္းမွာ ခရီးပန္းျပီး ေသတာရယ္၊ ေလွာင္အိမ္က လြတ္ထြက္သြားတာရယ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးအဲဒီ ၂ေကာင္လည္း သက္ဆိုးမရွည္ရွာပါဘူး။ သူတို႔လည္း အညာေျမကို လြမ္းရွာေပမေပါ့။

Wednesday, September 10, 2008

ေမာင္ရွင္ေလာင္း

ဗုဒၶသာသနာကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္တဲ့ မိသားစုတစ္စုမွာ သားေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ ေမြးဖြားလာျပီဆိုရင္ တစ္ခ်ိန္မွာ သာသနာ့အေမြ ရွင္သာမေဏ အျဖစ္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ ဆႏၵဟာ မိဘႏွစ္ပါးရဲ့ ရင္ထဲမွာ ျဖစ္တည္လာပါတယ္။ သားျဖစ္သူ လူလားမေျမာက္ခင္ကတည္းက ရွင္ျပဳေပးဖို႔ဆိုျပီး မိမိတို႔ရဲ့ ေခၽြးႏွဲစာေလးေတြ က်စ္က်စ္ပါေအာင္စုရင္း အလွဴပြဲၾကီးက်င္းပမယ့္အခါကို စိတ္ကူးနဲ႔ေမွ်ာ္မွန္း ပီတိျဖစ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္မိဘႏွစ္ပါးလည္း အပါအဝင္ျဖစ္ပါတယ္။


အဖိုးအဖြားေတြက ေျမးေတြကို ရွင္ျပဳေပးခ်င္ေပမယ့္ တစ္ဦးတည္းေသာသားျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေဖနဲ႔အေမက သူတို႔ေခၽြးႏွဲစာနဲ႔ တမင္ရည္ရြယ္ျပီး စုေဆာင္းထားတာေလးေတြနဲ႔သာ ရွင္ျပဳေပးခ်င္ပါတယ္။ သားဦးရဲ့အလွဴဦးမို႔ ဦးဦးဖ်ားဖ်ားေလး လုပ္ခ်င္တာလည္းပါတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ့္အေမကေတာ့ ေမာင္ရွင္ေလာင္း လွည့္တဲ့အခါ ၾကဲဖို႔ရာ ေငြအေၾကြမ်ားေတာင္ သပ္သပ္ စုထားေသးရဲ့။ အလွဴက်င္းပဖို႔ ေက်ာင္းကိုေတာ့ စတုတၳတန္းသာ ရွိေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အဖြားအိမ္နဲ႔ နီးတဲ့ေက်ာင္းကိုပဲ ေရြးလိုက္ပါတယ္။ အလွဴမတိုင္ခင္ ၁၀ရက္ အလိုေလာက္ကတည္းက ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္က ဗလာစာအုပ္ထဲမွာ သကၤန္းေတာင္းအျပင္ ပစၥည္းေလးပါး မသံုးေဆာင္ခင္ ရြတ္ဆိုရတဲ့ စာပိုဒ္ေလးေတြပါ ေရးေပးတယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို စာခ်ေပးျပီး အလြတ္က်က္ခိုင္းထားတယ္။ ေမာင္ရွင္ေလာင္းမျဖစ္ခင္ မွတ္မိေအာင္ ေန႔တိုင္း စာက်က္ရပါတယ္။ ဆရာေတာ္က သကၤန္းေတာင္းကို ေမာင္ရွင္ေလာင္းကိုယ္တိုင္ အလြတ္ရြတ္ဆိုေစခ်င္တာပါ။


အလွဴအတြက္ ပရိကၡရာေတြဝယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကး(ဂ်ီး)မ်ားပါတယ္။ ယပ္ေတာင္ကို ရိုးရိုးယပ္ မကိုင္ခ်င္ဘူး။ ဘုန္းၾကီးေတြကိုင္တဲ့ ယပ္ထူထူ အၾကီးစားမ်ိဳးပဲကိုင္ခ်င္တာ။ ဆိုင္က ကိုရင္ဆိုတာ ဒီယပ္ပဲ ကိုင္ရတယ္ဆိုလို႔ ျငိမ္ေနလိုက္ရတယ္။ ေမာင္ရွင္ေလာင္းဝတ္စံု ေရြးတဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေလွ်ာ့ေတာ့ဘူး။ အျခားေမာင္ရင္ေလာင္းေတြလို အေဆာင္း(မကိုဋ္)မ်ိဳး မေဆာင္းခ်င္ပါဘူး။ ရွင္ဘုရင္ေတြ ေဆာင္းတဲ့ ေဗာင္းကိုပဲ ေဆာင္းခ်င္ပါတယ္ဆိုျပီး မရမက ဂ်ီက်ပါေတာ့တယ္။ ဝတ္စံုငွားတဲ့ ပရိကၡရာဆိုင္က အသိေတြ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ႏွစ္မ်ိဳးလံုး ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ ဘုရင္ကိုင္တဲ့ သန္လ်က္ပါ ကိုင္ရမွဆိုျပီး ဂ်ီက်ေသးတာ။ ဆိုင္မွာ သံလ်က္က တစ္ခုပဲရွိတာ သူမ်ားငွားသြားတယ္ဆိုမွ လက္ေလ်ာ့လိုက္ရတာ။


အလွဴလွည့္မယ့္ေန႔ မနက္မွာေတာ့ ေမာင္ရွင္ေလာင္းကို မိတ္ကပ္ေတြေရာ၊ ႏွဳတ္ခမ္းနီေတြေရာ အလွျပင္ဆိုင္က လာျပင္ေတာ့တာပဲ။ ကိုယ့္ပံုကိုယ္ျပန္ၾကည့္ရတာ ဇာတ္မင္းသားလိုလုိ။ ကိုယ္ေပၚမွာ ကလည္း စလြယ္ေတြနဲ႔ ျပိဳးျပိဳးျပက္ျပက္။ ဓါတ္ပံုဆရာကလဲ တဖ်တ္ဖ်တ္။ ဝတ္လဲေတာ္ေရႊပုဆိုးတာ့ ႏွစ္မ်ိဳးဝတ္ရတယ္။ ေဘာ္ၾကယ္ေတြနဲ႔ အဝါေရာင္တစ္ထည္ အျပာေရာင္တစ္ထည္။ အျပာတစ္ထည္က ဆရာေတာ္ကို သူမ်ားလာလွဴထားတာ။ ေဒါင္းကေနတဲ့ပံုထိုးထားတာ ေတာ္ေတာ္လွတယ္။ ဆရာေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား စြန္႔လိုက္တာ။ အလွဴလွည့္တာက အတီးအမွဳတ္ အကအခုန္ေတြ မပါပါဘူး။ ေမာင္ရွင္ေလာင္းစီးမဲ့ကားပၚမွာ ေရႊထီးႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေဘးတစ္ဖက္စီက ေထာင္ထားရပါတယ္။ အေဖက သပိတ္ကိုလြယ္ျပီး ယပ္ကို ကိုင္တယ္။ အေမက ေမာင္းေထာင္ခ်ိဳင့္ထဲမွာ သကၤန္းပန္းနဲ႔ သကၤန္းကိုထည့္ျပီး ကိုင္ရပါတယ္။ ကြမ္းေတာင္ေတြ ပန္းေတာင္ေတြကိုေတာ့ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ အိမ္နီးခ်င္းေတြထဲက အမေတြက ကိုင္ၾကပါတယ္။ အေမၾကိဳစုထားတဲ့ အေၾကြေတြအျပင္ အခ်ပ္ေတြပါ ၾကဲေသးတာ။ ရွင္ေလာင္းလွည့္တဲ့ကားေနာက္မွာ “ၾကဲပါဦးဗ်ိဳ႔” ေတြ ေသာေသာညံေပါ့။


အားလံုးျပင္ဆင္ျပီးၾကေတာ့ အိမ္မွာ ဘုရား အရင္ကန္ေတာ့တယ္။ အဖြားေတြ ကန္ေတာ့ပါတယ္။ ျပီးမွ ျမိဳ႔ထဲကို ကားေတြလွည့္ေမာင္းျပီး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ေရာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္ထံမွ သီလယူပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေတာင္ငူရဲ့ ဓေလ့အတိုင္း နတ္သြားျပရပါတယ္။ လက္ေျခာက္ဖက္ဘုိးဘိုးၾကီးနန္းဆီကို ေမာင္ရွင္ေလာင္းကို ေခၚသြားရျပီး နန္းထိန္းေတြက ရြတ္ဖတ္ၾကပါတယ္။ ဘာေတြရြတ္လဲေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ေသခ်ာတာေတာ့ ဘုိုးဘိုးၾကီးကို အတူလိုက္ပါလာတဲ့သူေတြသာ ကန္ေတာ့ၾကရျပီး ေမာင္ရွင္ေလာင္းက ဘိုးဘိုးၾကီးေရွ႔မွာ မတ္တပ္ရပ္ေနရတာပါပဲ။ လံုးဝ မကန္ေတာ့ရပါဘူး။ ဘိုးဘိုးၾကီးနန္းက ယခု “ရြိဳင္ရယ္ေကတုမတီေဟာ္တယ္” အနီးမွာပါ။


ညေနပိုင္းက်ေတာ့ ဆရာေတာ္ထံမွ သီလယူျပီး ဆံခ်တဲ့အခမ္းနားေပါ့။ ေဆြမ်ိဳးပရိတ္သတ္ေတြေရွ႔မွာ အျဖဴေရာင္စြပ္က်ယ္ရယ္၊ ေဘာင္းဘီတိုရယ္ဝတ္္ျပီး ပိတ္ျဖဴစကို အေဖကတစ္ဖက္ အေမကတစ္ဖက္ ကိုင္လို႔ ဦးပဥၥင္းတစ္ပါးက ဆံခ်ေပးပါတယ္။ ဆံခ်ေနစဥ္မွာ သံဃာေတာ္ေတြက ဆံပင္အစရွိေသာ ကိုယ္အဂၤါအစိတ္အပိုင္းေတြရဲ့ ရြံရွာစက္ဆုပ္ဖြယ္ေကာင္းပံုကို ပါဠိ-ျမန္မာ ႏွစ္ဂါထာနဲ႔ ရြတ္ဖတ္ေပးပါတယ္။ ဆံခ်ျပီးေတာ့ မိခင္ဖခင္ႏွစ္ပါးကေနျပီး ပရိတ္ခ်ည္ကြင္းမ်ားကို ဦးေခါင္း၊ ေျခ၊ လက္မ်ားမွာ စြပ္ေပးရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ဆရာေတာ္ထံမွ သကၤန္ေတာင္း သကၤန္းယူ အဆင့္ဆင့္ကို အလြတ္ရြတ္ဆိုရျပီး ဦးပဥၥင္းတစ္ပါးက သကၤန္းရံုေပးပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ကိုရင္ျဖစ္ဖို႔ရာအတြက္ ဆက္လက္ရြတ္ဆိုရပါတယ္။ အားလံုး ရြတ္ဖတ္ျပီးစီးတဲ့အခါမွာေတာ့ “ကိုရင္ေလး ရွင္ဇဝနတိကၡ” ဆိုတဲ့ဘြဲ႔နဲ႔ အတူ ခမည္းေတာ္ မယ္ေတာ္ေတြနဲ႔ အားလံုးေသာ ပရိသတ္တို႔ရဲ့ ကန္ေတာ့ျခင္းကို ခံယူရရွိပါေတာ့တယ္။


ေနာက္ေန႔မနက္မွာေတာ့ အလွဴၾကီးျဖစ္တာမို႔ ဧည့္ပရိသတ္ပိုမိုစံုလင္လွပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လုပ္ငန္းရဲ့ အဓိက ေရာင္းဝယ္သူေတြဟာ ေတာင္ငူဝန္းက်င္ ေက်းရြာေတြကသူေတြမို႔ ဒီအလွဴပြဲလုပ္ႏိုင္ေအာင္ ပံ့ပိုးတဲ့သူေတြလည္း ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ့္မိဘေတြဟာ ဆိုင္မိတ္ေတြကို အလွဴမတိုင္ခင္ကတည္းက လူကိုယ္တိုင္တစ္မ်ိဳး၊ လူၾကံဳနဲ႔တစ္ဖံု ဖိတ္ၾကားထားတ့ဲအတြက္ အလွဴပြဲဟာ ေတာေရာျမိဳ႔ပါ ပရိတ္သတ္မ်ားနဲ႔ စည္ကားသိုက္ျမိဳက္စြာ က်င္းပႏိုင္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

Saturday, September 6, 2008

ဓါးပန္းခ်ီ

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ပန္းခ်ီပညာကို ရိုးရိုးဆြဲၾကတဲ့ ပညာရွင္ေတြအျပင္ အျမင္ဆန္းၾကယ္ေအာင္ အကူပစၥည္းမ်ားနဲ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးတီထြင္ဖန္တီးၾကတဲ့ ပညာရွင္ေတြလည္းရွိပါတယ္။ ပုလင္းပန္းခ်ီ၊ အိုးပန္းခ်ီ၊ ပန္းကန္ပန္းခ်ီ စသည္ျဖင့္ ေလ့လာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာမွ ရိုးရိုးစုတ္တံ အျပင္ ဓါးကိုပါ သံုးျပီးဆြဲတဲ့ ပန္းခ်ီပညာလည္း အပါအဝင္ျဖစ္ပါတယ္။ ႏွစ္စဥ္ကဆုန္လမွာ က်င္းပျမဲျဖစ္တဲ့ ေတာင္ငူ ေရႊဆံေတာ္ဘုရား ပြဲေတာ္မွာ ဓါးပန္းခ်ီကို စျမင္ဖူးပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကပါ။ ဘုရားပြဲက်င္းပတဲ့ ေစ်းလမ္းတစ္ေနရာမွာ အခင္း ခင္း၊ ဘက္ထရီမီးေခ်ာင္းထြန္းျပီး ပန္းခ်ီကားေတြ ဆြဲေနတာကို လူေတြဝိုင္းအံုၾကည့္ေနၾကတာ စိတ္ဝင္စားတာနဲ႔ ဝင္ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ ပထမေတာ့ ရိုးရိုးပန္းခ်ီဆြဲေနတာပဲ ထင္တာ။ ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့မွ ဓါးပါးေလးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ျခစ္ျခစ္ျပီးဆြဲသြားတာ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတာနဲ႔ ဆက္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။

ပန္းခ်ီဆြဲသူရဲ့ ပစၥည္းပစၥယက သိပ္မ်ားမ်ားစားစား မပါပါဘူး။ စုတ္တံတစ္ခ်ိဳ႔ရယ္၊ ေဆးဘူးေတြရယ္၊ အသင့္ျဖတ္ေတာက္ျပီးသား ကတ္ထူစကၠဴအျဖဴေတြရယ္ပဲပါတယ္။ ေဆးဘူးေတြကေတာ့ အေရာင္အေနနဲ႔ သိပ္မ်ားမ်ားမေတြ႔ရပါဘူး။ ဆီဘူးေလးတစ္ဘူးလည္း ပါေသးရဲ့။ စဆြဲပံုက ကတ္ထူစကၠဴေပၚမွာ စုတ္တံအၾကီးနဲ႔ အေဖ်ာ့တစ္ေရာင္ကို ခံေဆးအျဖစ္ ခပ္ပါးပါး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသုတ္လိုက္တယ္။ အေပၚမွာမွ ဆြဲခ်င္တဲ့ပံုရဲ့ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုကို စုတ္ခ်က္အရာေပးတယ္။ အဲဒီစုတ္ခ်က္ကို လိုခ်င္တဲ့ပံုေပၚေအာင္ ဓါးနဲ႔ ေဖာ္သြားတာပါ။ ေက်ာက္တံုးတစ္တံုး ဆြဲမယ္ဆိုရင္ စုတ္တံနဲ႔ လိုခ်င္တဲ့ေက်ာက္တံုးပံုကို ေဆးတို႔လိုက္တယ္။ ျပီးမွ ဓါးနဲ႔ ရုပ္လံုးေပၚလာေအာင္ ဝိုက္ဝိုက္ခ်တယ္။ သစ္ကိုင္းေတြဆိုရင္ ဓါးဦးခၽြန္နဲ႔ ေဆးစက္ေတြၾကားမွာ လမ္းေၾကာင္းေလးေတြ ေဖာ္သြားတယ္။ ေဆးစက္ပဲရွိေနတုန္းက ဘာမွန္းမသိတဲ့ပံုဟာ ဓါးနဲ႔ျခစ္ျပီး ပံုလည္းေဖာ္လိုက္ေရာ တဲပံု၊ သစ္ပင္ပံု၊ ေလွပံု စသည္ျဖင့္ ရုပ္လံုးထြက္လာေတာ့တယ္။

ေရာင္းတမ္းဆြဲေနတဲ့ ပံုတစ္ပံုကို အရြယ္အစားနဲ႔ ပါဝင္တဲ့ သရုပ္ေတြေပၚမွာ မူတည္ျပီး ၅ မိနစ္ကေန မိနစ္ ၂၀ေလာက္ပဲ ၾကာတတ္ပါတယ္။ ပံုေတြကို အနီးကပ္ေသခ်ာၾကည့္ရင္ေတာ့ သိပ္ျပီးမသပ္ရပ္လွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ဆြဲသြားတာ ၾကည့္လို႔ေကာင္းသလို ဆြဲထားတဲ့ ပံုေတြကလည္း ေပးဝယ္ရတဲ့ ေစ်းႏွဳန္းနဲ႔ ၾကည့္ရင္ ေစ်းခ်ိဳတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္က ပို႔စကတ္အရြယ္သာသာ ပံုေသးတစ္ပံုကို က်ပ္ ၅၀ခန္႔ေပးရျပီး၊ ေအဖိုးစာရြက္အရြယ္ဆို က်ပ္ ၁၀၀ ခန္႔ပဲ ေပးရပါတယ္။ ေရာင္းတန္းအေနနဲ႔ အမ်ားဆံုး ဆြဲထားတာေတြက ပင္လယ္ေနာက္ခံ၊ ေတာတြင္းေနာက္ခံနဲ႔ ရြာေနာက္ခံပံုေတြပါ။ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ပံုကိုလည္း ေျပာျပီး ဆြဲခိုင္းလို႔ရပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ေနတုန္း လူတစ္ေယာက္က ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ဆြဲခိုင္းပါတယ္။ ေႏြေနပူပူ ေျမပက္ၾကားအက္နဲ႔ သစ္ေျခာက္ပင္ပါတဲ့ ေနာက္ခံမွာ အသည္းနီရဲရဲကို သိမ္းငွက္က သုတ္ခ်ီသြားတဲ့ပံုတဲ့။ အဲဒါကို ဓါးပန္းခ်ီဆရာက လက္စြမ္းျပသြားတာ ကြက္တိပဲ။ ဆြဲခိုင္းတဲ့လူခမ်ာ သေဘာေတြက်လို႔ တျခားပံုေတြပါ ထပ္ဝယ္သြားေလရဲ့။

ဓါးပန္းခ်ီကားေတြကုိ ဆီေဆးသံုးျပီး ဆြဲထားေတာ့ အေရာင္ေတြက နည္းနည္းလက္တဲ့အတြက္ တစ္မ်ိဳးၾကည့္ေကာင္းပါတယ္။ ဘူးေလးထဲက အဆီတစ္မ်ိဳးကို တို႔တို႔ျပီး ေဆးစပ္ေနတာေတြ႔လို႔သာ ဆီေဆးလို႔ သံုးလိုက္တာပါ။ အေရာင္ေတြစပ္တာက အလင္းဖက္ထက္ အေမွာင္ဖက္ကို စပ္တာပိုမ်ားပါတယ္။ အဲဒါမွလည္း ဓါးနဲ႔ ပံုေဖာ္တဲ့ေနရာမွာ ပိုျပီးရုပ္လံုးၾကြလာတယ္ေလ။ တစ္ခ်ိဳ႔လည္း ဘလိတ္ဓါးနဲ႔ ဆြဲတာေတြ႔ဖူးၾကတယ္။ အဲဒါကိုေတာ့ ဘလိတ္ဓါးပန္းခ်ီလို႔ ေခၚရမယ္ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ဖူးတာေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္သံုး ရိုးရိုးစတီးဓါးပါးေလးနဲ႔ပဲ ဆြဲသြားတာပါ။ ေနာက္ပိုင္း ရန္ကုန္မွာလည္း တခ်ိဳ႔ပြဲေစ်းတန္းေတြမွာ ဓါးပန္းခ်ီဆရာေတြကို ေတြ႔ရပါေသးတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ဘယ္သူဆီကေန စတင္ခဲ့တဲ့ အႏုပညာဖန္တီးမွဳမွန္းေတာ့ မသိပါဘူး။ ပန္းခ်ီသေဘာက်သူေတြအတြက္ ျမန္မာျပည္ျပန္တဲ့အခါ ၾကံဳၾကိဳက္ခဲ့ရင္ ေလ့လာႏိုင္ဖို႔ပါ။

ဓါတ္ပံုကို http://www.duplisea.ca/ မွ ရယူပါသည္။

Popular Posts