ေတာင္ငူသား

..... စိမ္းလန္းပါေစ ကမာၻေျမ ... ျငိမ္းခ်မ္းပါေစ ကမာၻေျမ .....

Saturday, September 20, 2008

တန္းမဝင္လို႔ လမ္းတင္ လႊတ္ရတယ္

ေတာင္ငူသား ဘေလာ့ဂ္ေရးလာတာ ၇ လထဲ ေရာက္ေတာ့မယ္။ ေရးတဲ့ ပို႔စ္အေရအတြက္က ၅၀ကို မေက်ာ္ႏိုင္ဘူး။ ေရးထားတာေတြကေတာ့ ရွိပါတယ္။ လက္စမသတ္ေသးတာရယ္၊ စသာစထားျပီး ဆက္မေရးျဖစ္ေသးတာရယ္ေၾကာင့္ ပို႔စ္အျဖစ္နဲ႔ စာမ်က္ႏွာေပၚ ေရာက္မလာဘူး။ ေနာက္ျပီး ကိုယ့္ဘာသာတင္ထားျပီးမွ ဘာခံစားမွဳမွ မေပးႏုိင္တဲ့ပို႔စ္ေတြ၊ ေတာ္ေတာ္ေလး ေပါေတာေတာျဖစ္ေနတဲ့ ပို႔စ္ေတြဆိုရင္ ျပန္ဖ်က္ပစ္ပါတယ္။ ပို႔စ္တစ္ခုကို ေရးေနတုန္းလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးျပင္ပါတယ္။ တင္ျပီးသြားတဲ့အခါလည္း ျပန္ျပန္ဖတ္ၾကည့္ျပီး စာမေခ်ာဘူး၊ ေရးထားတာ အစီစဥ္မက်ဘူး ထင္ရင္လည္း ျပန္ျပင္လို႔ကို မျပီးႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ အက်ိဳးဆက္က ပို႔စ္အေရအတြက္တက္ဖို႔ ေႏွာင့္ေႏွးပါေတာ့တယ္။ စိတ္တိုင္းက် ရွင္းထုတ္ျပီးတဲ့အခါ ေနာက္ဆံုးတင္က်န္ရစ္တဲ့ ပို႔စ္ေတြဟာ ဝင္ဖတ္သူေတြကို ေပးဖတ္ဝံ့ေလာက္တဲ့ အေနအထားေတြသာ ျဖစ္က်န္ရစ္ပါတယ္။ ေတာင္ငူသားရဲ့ ပို႔စ္ေတြဟာ ကြန္မန္႔သိပ္မရပါဘူး။ ဒီေန႔ထိ တင္ျပီးခဲ့တဲ့ ပို႔စ္ေတြမွာ ေတာင္ငူသား ျပန္ၾကားတဲ့ ကြန္မန္႔ကို ထည့္မေရတြက္ဘဲ ၁၀ခုနဲ႔ အထက္ ရတာဆိုလို႔ ပို႔စ္ ၃ ခုပဲရွိပါတယ္။
ဝမ္းနဲ႔ေကၽြးတဲ့ေဖေဖ (၁၄ ခု)၊
Comment (ကြန္မန္႔) ဘာလဲ ? ဘယ္လဲ? (၁၄ခု) တုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေတာင္ငူသားေရးခဲ့တဲ့ ပို႔စ္ေတြဟာ စာမ်ားပါတယ္။ ေတြ႔ၾကံဳ ခံစားဖူးတာေတြကို ဖတ္လို႔အဆင္ေျပေအာင္သာ အမ်ားဆံုးေရးျဖစ္တာမို႔ ေတာင္ငူသားရဲ့စာေတြဟာ ေလးေနတတ္ပါတယ္။ ေရးႏိုင္တဲ့ အတိုင္းအတာအတြင္းမွာေတာ့ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္၊ ပို႔စ္တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု အေၾကာင္းအရာ ရိုးအီမသြားေအာင္ ၾကိဳးစားေရးပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေက်ာင္းက အမွတ္တရေတြ ဖတ္ခ်င္ၾကတယ္ သတိရခ်င္ၾကတယ္။ ေတာင္ငူက မိတ္ေဆြေတြက ေတာင္ငူအေၾကာင္းေလးေတြ သိခ်င္ၾကတယ္။ လြမ္းခ်င္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္လို႔ အဲဒီေခါင္းစဥ္ေတြ ေအာက္မွာခ်ည္း ေရးေနရင္လည္း ေတာင္ငူစာမ်က္ႏွာဟာ ေဘာင္သိပ္က်ဥ္းသြားလိမ့္မယ္။ အားလံုးလည္းဖတ္လို႔ရေအာင္ ေတာင္ငူအေၾကာင္းဆိုလည္း ခပ္ရႊင္ရႊင္ေလးေရး၊ ေက်ာင္းက အေၾကာင္းဆိုလည္း ခပ္ေသာေသာေလး ေရးရပါတယ္။ စာေရးဆရာမဟုတ္ဘဲ စာေရးဝါသနာပါလို႔သာ ေရးရတာမို႔ ပညာရွင္လက္ရာေတာ့ ဘယ္လိုမွ မမီပါဘူး။

Comment(ကြန္မန္႔) ဘာလဲ ?ဘယ္လဲ? ပို႔စ္က “ကြန္မန္႔ကို ဘေလာ့ဂ္အတြက္ ေပးေသာ စာမူခ” ဆိုတဲ့ အသံုးအႏွဳန္းေလးကို ႏွစ္သက္ လက္ခံၾကသူ အမ်ားအျပား ရွိလာတာကို ေတြ႔ရလို႔ ေတာင္ငူသား အေတာ္ေလးေက်နပ္ေနတာပါ။ ပို႔စ္ေရးတဲ့ေနရာမွာ ကြန္မန္႔အမ်ားအျပားရေအာင္ မဖန္တီးႏိုင္ေပမယ့္ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္အသိုင္းအဝိုင္းၾကားမွာ “ကြန္မန္႔၊ စာမူခ နဲ႔ ေတာင္ငူသား” အဲဒီသံုးခုကို ယွဥ္တြဲမွတ္မိၾကရင္ျဖင့္္ ေတာင္ငူဘေလာ့ဂ္ကို ပ်ိဳးေထာင္ရက်ိဳးနပ္ပါျပီ။ (ယိုင္ယိုင္ပဲက်န္လို႔ ကိုယ့္ဟာကုိယ္ အားတင္းတာပါ။ ခြင့္လႊတ္ၾကပါ)။ စာမူခနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေရာက္လာျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ မိတ္ေဆြေတြလည္း အမ်ားအျပားရွိလာပါတယ္။ (ဥပမာ - စာမူခအေၾကာင္းသိခ်င္ရင္ ေတာင္ငူသားဆီသြား ဆိုျပီး ကိုရြာသားေလး က ညႊန္လို႔ ကိုရုပ္ဆိုး ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။)

ကြန္မန္႔တစ္ခုသည္ ပို႔စ္ေရးတဲ့သူရဲ့ အားထုတ္ၾကိဳးပမ္းမွဳကို ခ်ီးျမွင့္ျခင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ ေတာင္ငူသား အားၾကီးစိတ္ညစ္တယ္။ ေတာင္ငူသား ေရးတယ္။ ဘယ္လိုေရးေရး အေဟးေဟး ပဲ။ အရင္က စီပံုးေတြမွာ လိုက္လိုက္ေၾကာ္ျငာတယ္။ ေပၚတင္ေအာ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ရွက္လာလို႔ ေၾကာ္ျငာအစီအစဥ္ကို ဖ်က္လိုက္တယ္။ ႏွစ္သက္လို႔ ကြန္မန္႔ေပးရင္းနဲ႔ တိုက္ဆိုင္မွဳရွိတဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ပို႔စ္ေလးကို လင့္ခ္ထည့္ျပီး ေရးပါတယ္။ ကိုဇနိ ေက်းဇူးေၾကာင့္ လုပ္တတ္သြားတာပါ။ ရုပ္ျမင္ေတြမွာ လႊင့္တဲ့ေၾကာ္ျငာေတြနဲ႔ ယွဥ္ေျပာရရင္ေတာ့ အရင္ကေၾကာ္ျငာတဲ့ပံုစံက သီခ်င္းဖြင့္ျပီး သရုပ္ေဆာင္ေတြနဲ႔ လွဳပ္ခါျပတာမ်ိဳးနဲ႔တူျပီး၊ အခုေၾကာ္ျငာပံုစံကေတာ့ ဇာတ္လမ္းေလးဆင္ျပီး ယုတိၱတန္ေအာင္ ေၾကာ္ျငာတာမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။


ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ေရးသူေတြ မ်ားလာတာနဲ႔အမွ် ေရးတဲ့အေၾကာင္းအရာ အမ်ိဳးအစားေတြလည္း စံုလင္လွပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာမွ ေတာင္ငူသားေရးတဲ့ပံုစံက ဘာနဲ႔တူေနလဲလို႔ဆိုရရင္။ ေတာင္ငူသားပီပီ ေတာင္ငူရာဇဝင္ေလးႏြယ္ျပီး ေျပာမွ။ ေရွ႔တန္းတစ္ေနရာမွာ ေရာက္ေနတဲ့ ရတုဘုရင္ နတ္သွ်င္ေနာင္ကေန ရာဇဓါတုကလ်ာဆီကို ေက်းေစတမန္နဲ႔ ခ်စ္သဝဏ္လႊာဆက္ဖို႔ ေရးထားျပီးခါမွ တန္းမဝင္လို႔ လမ္းတင္ လႊတ္ပစ္ထားတဲ့ ေပရြက္ေတြလိုပါပဲ။ ေရးတုန္းကေတာ့ ေက်ာ္ေဇာလင္းရဲ့ အေတြးပံုရိပ္အတိုင္း ဦးတင္ယုလို သရုပ္ျပအမႊန္းတင္ျပီး စင္ေရာ္ေမာင္ေမာင္လို ခံစားတင္ျပလိုက္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္မ်ိဳးမင္းလို ရင္တြင္းလဲ မျဖစ္ႏိုင္၊ မိုက္တီးလိုလဲ ရိုက္ခ်က္ကမျပင္းေတာ့ နီကိုရဲလိုပဲ ေကာင္းေကာင္းၾကီး လြဲကုန္ေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ ေတာင္ငူသားရဲ့ စာေတြဟာ သည္းခံဖတ္ရွဳေပးၾကတဲ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကလြဲလို႔ မေပါက္ေတာ့ပါဘူး။


ဂီတေလာက စကားမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာရရင္ Rock ဆန္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ကို ႏွစ္သက္သူရွိသလို၊ Hip hop ဆန္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ကလဲ သူ႔ပရိတ္သတ္နဲ႔ သူပဲ၊ Punk ကလဲ အခုိင္အမာ၊ အဲဒီထဲမွာမွ ေတာင္ငူေခတ္က ေတာင္ငူသားရဲ့ လမ္းတစ္ဝက္ေပလႊာ စာပေဒသာေတြဟာ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ အဝန္းၾကားမွာ မရႊန္းစားႏိုင္ဘဲ မ်က္လံုးေလး ကလယ္... ကလယ္... နဲ႔ တကယ္သနားစရာ ေကာင္းေနပါတယ္။ (ခုေန ေရးရင္းနဲ႔ေတာင္ ငိုခ်င္လာျပီ)။ ကေလာင္စြမ္း မထက္ေတာ့လည္း ေအာင္နန္း မတက္ရံုသာ။ ကေလာင္သြားေကာင္းတဲ့ သူေတြမ်ားက်ေတာ့လဲ ဘာပဲေရးေရး ဘာပဲတင္တင္ စာမူခေတြ တစ္ေထြးၾကီးပိုက္ သူေဌးၾကီးဂိုက္ ေပါ့ဗ်ာ။
(က်ီစယ္ျခင္းသာျဖစ္လို႔ ခြင့္လႊတ္ၾကမည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။ ပထမေရးခဲ့တဲ့ နိဂံုးသံုးေၾကာင္းကုိ သေရာ္စာအေပၚ နားလည္မွဳလြဲေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေရးတဲ့ ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ဝါၾကီးတဲ့ ညီငယ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားရတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ျဖဳတ္လိုက္ပါျပီ။ အားလံုးနားလည္ေပးႏိုင္ၾကပါေစ။)

15 comments:

ေတာင္ငူသားေလးေရ
ဒီပို႔စ္ေလးအတြက္ တို႔ ပထမဆုံး စာမူခ ေပးလိုက္ၿပီေနာ္။
ဒီေလာက္အေရးေကာင္းတာ ဘယ္လိုလုပ္ ပလုံ ပလုံ သံၾကားရမွာလဲ။ အမဆို သိကတည္းက အျမဲ လာအားေပးတယ္။ ဆက္ေရးပါ။ ဒီလိုပဲ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ အားေပးရင္း ေရးရတာပါပဲ။ ဘယ္သူမွ ေတာ္လို႔ တတ္လို႔ရယ္မဟုတ္၊ ၀ါသနာပါလို႔ ဒီခ်စ္စရာ ဘေလာ႔ဂ္ အသိုင္းအ၀ိုင္းေလးထဲ ၀င္လာၾကတာပါ။ စာမူခေပးေတာ႔လဲ bonus ေပးသလို ၀မ္းသာရတာမ်ိဳးပါ ေမာင္ေလးေရ..။
 
ေတာင္ငူသားေရ...
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ဘေလာ့ဂင္းႏိုင္ပါေစဗ်ာ...

**
က်ေနာ္တို႔ ဘေလာ့ဂ္အေၾကာင္းေလးကို ေျပာျပဦးမယ္..
ဘေလာ့ဂ္ေရးေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ၃ ေယာက္ေလာက္ စၿပီး စုေရးၾကတယ္.... အျခားလူေတြ လာဖတ္တာ နည္းၾကတယ္....ေျခာက္ကပ္ကပ္ပါ။ ကိုယ္က ကုိယ့္ဘေလာ့ဂ္ကို ခင္တြယ္ေတာ့ ဖတ္သူမရွိလည္း ေရးတာပါပဲ။ အတူေရးေနက် သူငယ္ခ်င္း သုံးေယာက္ေလာက္ပဲ အခ်င္းခ်င္း ပတ္ၿပီး အားေပးရတာပါ။ အခုေတာ့လည္း လူခင္တာမ်ားလာေတာ့ ေပ်ာ္ရတာေပါ့ဗ်ာ...
----
ေျပာခ်င္တာကေတာ့
- ကိုေတာင္ငူဘေလာ့ဂ္ကို အားေပးစကားေျပာမသြားဘဲ ဖတ္တဲ့သူေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိၾကမွာပါ။
- အဓိကကေတာ့ မိမိဖန္တီးထားတာကို မိမိကိုယ္တိုင္ ေက်နပ္တယ္ဆိုရင္ လုပ္ရကိုင္ရတာ တန္တယ္လို႔ က်ေနာ္ေတာ့ ထင္မိပါတယ္။

ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစဗ်ာ.....
 
''ဖတ္မိသူမ်ား
ျပံဳးမိပါက ေတာင္ငူသား ေပ်ာ္ပါသည္။
ရယ္ေမာမိပါက ေတာင္ငူသား ဝမ္းသာရပါသည္။''

စာဖတ္ျပီး ျပံဳးလဲျပံဳး ရယ္လဲရယ္ သြားျပီမုိ႔ ေပ်ာ္လဲေပ်ာ္ ဝမ္းလဲသာပါေတာ႔။ :))

Happy Blogging!!

Keep Rolling!!
SMNTL
 
ေမာင္ေလးေတာင္ငူေရ ေရးလိုက္တဲ့ပို႔စ္တိုင္း
ဖတ္ရတာ အႏွစ္ရွိပါတယ္။
စာေတြရွည္ေတာ့ ဖတ္ရတာ အားရပါးရရွိတယ္။ ဒီလိုပဲ အျမဲအားေပးေနတဲ့သူေတြ ရွိပါတယ္။
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ဆက္ဘေလာ့ဂ္ၾကတာေပါ့ ေႏွာ။
တန္း၀င္လို႔ ဘေလာ့ဂ္ေပၚေရာက္လာရင္ေတာ့ အားေပးေနအံုးမွာပါ။
 
ကိုေတာင္ငူသားေရ

စာေကာင္းေလးေတြ ရွိတတ္တဲ႔ ေနရာလို႔ မွတ္သားထားၿပီး လာလာဖတ္တတ္ပါတယ္။ စာမူခလည္း တတ္ႏိုင္သမွ် သတိထားၿပီး ေပးသြားတတ္ပါတယ္။ အၿမဲတေစေတာ႔ ဘယ္ဟုတ္ပါ႔မလဲ။

စာမူခ ေပးရတာက လက္၀င္ပါတယ္။ ၿပီးၿပီးေရာ မေပးခ်င္ရင္ သာေတာင္ ဆိုးေသး။ ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ရတယ္၊ စဥ္းစားရတယ္ေလ။ တခ်ိဳ႕က အဲေလာက္ အခ်ိန္ မေပးႏိုင္ၾကဘူး။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေပါ႔။

တခ်ိဳ႕က ဘာေရးေရး ေရႊျဖစ္ေနတယ္ (ဥပမာ မမိုးခ်ိဳသင္း)။ တခ်ိဳ႕က ခ်စ္ေမႊး ပါတယ္ (ဥပမာ မခင္ဦးေမ)။ တခ်ိဳ႕က အေၾကာင္းအရာေရာ အျပင္အဆင္ပါ စံုလင္ၿမိဳင္ဆိုင္တယ္ (ဥပမာ ၀ီရီွမီ)။ တခ်ိဳ႕က ပညာရပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ထဲထဲ၀င္၀င္ ေရးတယ္ (ဥပမာ မသက္ဇင္)။ တျခား ဒိတ္ဒိတ္ၾကဲေတြ (ဥပမာ ညီလင္းဆက္၊ ပန္ဒိုရာ၊ မေမၿငိမ္း၊ ႏိုင္းႏိုင္းစေန၊ ကလိုေစးထူး၊ အိုးေ၀၊ ဒီကိုလာ၊ ဂ်စ္တူး စသည္စသည္) အမ်ားႀကီး ရွိပါေသးတယ္။ သူတို႔ကို အားက်ေပမယ္႔ စာမူခ ရတာနည္းလို႔ စာ(ဘေလာ႔ဂ္)မေရးပဲ ေနမလား ဆိုေတာ႔ေရာ ေနႏိုင္လို႔လား။ (က်မကေတာ႔ မေနႏိုင္ပါ)

ပရိသတ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးဆိုေတာ႔ အႀကိဳက္ကလည္း အေထြေထြ ရွိေသးတာ။ ကိုယ္ႀကိဳက္ေပမယ္႔ သူမ်ား ႀကိဳက္ခ်င္မွ ႀကိဳက္မွာေပါ႔။ သူ႕ေရြးခ်ယ္ခြင္႔ပဲေလ။

က်မရဲ႕အျမင္ကေတာ႔ ကိုယ္႔စာကို ကိုယ္အေလးထားၿပီး၊ ကိုယ္ေရးတာကို ကိုယ္ သတိရွိ၊ အရည္အေသြး မွတ္ေက်ာက္တင္ေနသမွ်
ကိုယ္႔ဘေလာ႔ဂ္ရဲ႕ သီးျခားျဖစ္မႈ Identity ေလး ခိုင္ၿမဲေနမွာပါပဲ။ က်န္တာကို အခ်ိန္က ဆံုးျဖတ္သြားပါလိမ္႔မယ္။ ဘေလာ႔ဂ္ဟာ ဘ၀ မဟုတ္ပါဘူး။

''Being good enough'' is good enough, don't you think?

ခင္မင္လ်က္
ႏုသြဲ႕
 
ဟင္...ကိုေတာင္ငူကလဲ
စာမူခ မေပးတိုင္း ေရးဖို့ အားမေလ်ာ့သင့္ပါဘူးဗ်ာ။
အေနာ္ဆို အျမဲ လာလာ ဖတ္တယ္။
ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ စာေတြ ေရးႏုိင္တာကိုပဲ မေက်နပ္ေသးဘူးလားဗ်။ အဓိက က ဖတ္တဲ့သူရဲ့ စိတ္ထဲမွာ ကိုယ့္ရဲ့ စာ၊ အေတြးအျမင္ေလးေတြ က်န္ေနဖို့ပဲ ထင္တယ္။ ပလံု ပလံု မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။
စာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ႀကိဳက္ေပမယ့္ စာမူခေပးဖို့ အခ်ိန္မရဘူးဗ်။ အေနာ့္မွာ ဖတ္ခ်င္လြန္းလို့သာ ခဏ နားခ်ိန္မွာ မနားပဲ လာလာ ဖတ္ရတာဗ်။
အေနာ့္လို လူေတြ မ်ားေနရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ။
ပို့စ္ က စာမ်ားေတာ့ ဘာျဖစ္လဲဗ်။ ပညာရွင္ လက္ရာမီွခ်င္ရင္ က်မ္းစာေရးေပါ့။ ဟြန္း....။ ေျပာ ေျပာခ်င္ဘူး။ ။ စာမူခ ေပးတာမ်ား လြယ္တယ္မွတ္လို့။ ။
ေရးတဲ့သူတင္ မဟုတ္ဘူး။ ဖတ္တဲ့လူလည္း ကိုေတာင္ငူ အသစ္တင္ေလာက္ၿပီ မွတ္ၿပီး လာလာၾကည့္ရတာဗ်။ ။
ျပံဳးလည္းျပံဳး ရီလည္းရီခ်င္ စိတ္လည္း တိုတယ္ဗ်ဳိ့။ ။
 
ကိုေတာင္ငူသားေရ ၊
က်မဆိုအသစ္တင္တဲ့ Blog တိုင္းသြားဖတ္ျဖစ္ပါတယ္ ၊ စာဖတ္ဝါသနာအရမ္းပါျလို႕ပါ။ ဒါေပမဲ့ စာမူခ ေပးခဲတယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ေရးထားတဲ့ စာေတြကေကာင္းလြန္းေနေတာ့ သူ႕စာေတြနဲ႕ မွီေအာင္ဘယ္လိုေရးရမလဲ မသိလို႕ပါ။ ျပီးေတာ့ ကိုယ့္Blog ကလည္း ျပန္လာလည္ရင္ ဘာမွထူးထူးျခားျခား မရွိေတာ့ အားငယ္လို႕ ။ ဒီလိုပါပဲ ကိုေတာင္ငူသားစီ လည္း အျမဲေရာက္ပါတယ္ ။ ေနာက္ဆို ၾကိဳးစားျပီး စာမူခေတြ လိုက္ေပးေတာ့မယ္ ။ Blog ေတာ့ မရပ္လိုက္ပါနဲ႕ေနာ္ ။ :)

ခင္မင္စြာျဖင့္
 
ကိုေတာင္ငူေရ အက်ီစားသန္က ရန္မ်ား၏တဲ့။ ေစတနာက ေ၀ဒနာေတြ ျဖစ္သြားမွာေတာ့ မလိုလားဘူးဗ်ာ။ ကိုက စလိုက္ေနာက္လိုက္ေပ မယ့္ တိုက္ဆိုင္သလို ျဖစ္သြားႏိုင္တဲ့ ကာယကံ ရွင္ေတြရဲ႕ ဘက္ကိုလည္း နဲနဲေလး ျပန္ေတြးေပးဖို႕ လိုမယ္ထင္ပါတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း ၿပီးၿပီးေရာေရးတဲ့ ကြန္မန္႕ေတြကို ေတာ္ေတာ္အျမင္ကပ္ေနတာ ၾကာပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အစ္ကိုေျပာထားတဲ့ "တားတားနားပါဦမယ္" ဆိုတဲ့ပို႕စ္မ်ိဳးမွာ ကြန္မန္႕ ၂၀ ေက်ာ္ရဖို႕ သူ႕ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ အသိုင္းအ၀ိုင္း၀င္ဆန္႕မွဳနဲ႕ အဲလို၀င္ဆန္႕ဖို႕ အတြက္ ေပးခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ကာလ ေတြကိုေတာ့ အနဲဆံုးထည့္သြင္း စဥ္းစားေပး ဖို႕လိုမယ္လို႕ ကြ်န္ေတာ္ ယူဆမိပါတယ္။
စာေကာင္းစာသန္႕ေတြကိုခ်ည္း ဦးစားေပးေရးသားၿပီး စာဖတ္သူကို တကယ္ရေစခ်င္တဲ့ ကိုေတာင္ငူရဲ႕ ဆႏၵေတြ ျပည့္၀ၿပီး ေအာင္ျမင္တဲ့ (ကြန္မန္႕မ်ားမ်ားရတဲ့) ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္ အျမန္ဆံုးျဖစ္ႏိုင္ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္ဗ်ာ...။
 
ကိုေတာင္ငူသားေရ.. ကၽြန္ေတာ္က အေျပာအဆို မတတ္လို႔ အေျပာ မေကာင္းလို႔ ေကာ့မန္႔ေတြကို လက္ေ႐ွာင္တာပါ။ စာေတြကိုေတာ့ ဖတ္ပါတယ္။ လူကလည္း ခက္တာပဲ။ ဘလိုင္းႀကီးလည္း မခ်ီးက်ဴးတတ္။ အရမ္း ႀကိဳက္ေနေတာင္ တစ္လံုးတစ္ေလ မေျပာလိုက္ျဖစ္ဘူး။ ကိုယ့္ ေျပာလိုက္မွ တလြဲ ျဖစ္သြားမွာလည္း ေၾကာက္တယ္ေလ။ ေနာက္ၿပီး တကယ္လည္း မအားလို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သားသမီးေတြ မ်က္ႏွာနဲ႔ ေကာ့္မန္႔ေတြ ရတယ္ အဟီး။ ေကာ္မန္႔ မ်ားခ်င္ရင္ သားသမီး မ်ားမ်ား ေမြးလို႔ ႀကံဳေနရတာနဲဲ႕ လာအႀကံေပး သြားတယ္ဗ်ာ။ ေပ်ာ္ေစ ခင္ေစေပါ့။
 
ကဲ....လာေလေရာ႕...... ေကာ္မန္႔တခုတက္ေရာ႕လဟယ္........

ေကာ္မန္႔တက္ဖို႔ ေကာ္မန္႔ထဲမွာ ေကာ္မန္႔ေပးသြားပါတယ္။

ပထမဆံုးလုပ္ရမွာကေတာ႔ ေကာ္မန္႔ေပးရမဲ႔ ခလုပ္ကို ပို႔စ္ေအာက္ဆံုးကို ပုိ႔ထားသင္႔တယ္ထင္ပါရဲ႕။ ျမန္မာေတြက စာကို ေအာက္ကေနစဖတ္တာမဟုတ္ဘူးေလ။ စာဖတ္ျပီးေတာ႔ ေကာ္မန္႔ေရးခ်င္စိတ္ေလးေပါက္တုန္း အလြယ္တကူေတြ႔သြားႏုိင္ေအာင္ လုပ္ထားသင္႔တယ္ထင္လို႔ပါ။ အရွည္ၾကီးလဲ ဖတ္ျပီးေရာ ေကာ္မန္႔ေလးေရးခ်င္လို႔ ဘယ္နား ကလစ္ရမွန္းမသိဘူး လုိက္ရွာေနရရင္ စာမႈချမက္ျမက္ေလးရမယ္မထင္ဘူးဗ်။ ဆရာလုပ္တယ္မထင္နဲ႔ေနာ္။ အမွန္ေတာ႔ ၾဆာလုပ္တာပါ။
 
comment ဆိုတာက ေပးခ်င္သလို ေပးလုိ႕ မရသလိုပဲ။ တခါတေလ ေရးထားတာ ျပည္႕စံုေနေတာ့ ဘာေရးရမွန္းကို မသိဘူး။

စာႀကီးေပႀကီး စာေလးေလးေတြမွာ comment သိပ္မရတတ္ပါဘူး။ လူေတြက ျမင္းထိန္း ငတာ မျဖစ္ခ်င္ဘူးေလ။

တခါတေလက်ေတာ့ ကိုယ္က ဘာမွ မသိတဲ့အေၾကာင္းေတြ ဆိုေတာ့ ထိုင္ဖတ္ရံုက လြဲၿပီး ဘာမွ ျပန္မေရးႏိုင္ဘူး။ သူမ်ားေျပာမွ သိရတဲ့ ဘ၀ေတြကိုး။

ကၽြန္ေတာ့္အျမင္မွာေတာ့ ပို႕စ္ထဲမွာ အျငင္းပြါးစရာေလးေတြ ရိွရင္ ျဖစ္ေစ... အျမင္ေတြ ဖလွယ္တာ ျဖစ္ေစ... အဲဒီလိုေလးေတြ ရိွေနတဲ့ အခါေတြမွာ Commentေတြ မ်ားတတ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေရးထားတဲ့ ေန႕စဥ္မွတ္တမ္းလို စာေတြမွာလည္း Comment ရတတ္ပါတယ္။

သိပ္ၿပီး စိတ္မပူပါနဲ႕ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း comment မ်ားတဲ့ အထဲမွာ တန္းမ၀င္ပါဘူး။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မထိခိုက္ပဲ ကိုယ္ေရးခ်င္တာ ကိုယ္ေရးေနရင္ ၿပီးတာပဲေလ။

ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေပါ့ဗ်ာ။
 
ေတာင္ငူသားေရ...အမ ဆံပင္ေတြက အရမ္းေကာက္သလို အမ စိတ္ကလည္း အရမ္းေကာက္တတ္တယ္သိလား...ေရးေနရင္းကို ရပ္ရေတာ့မလားလို႔ blog ကိုေတာင္ ေကာက္ေသး...ျပန္ေခ်ာ႔ရတာေပါ့ေလ... Experience is what you get when you do not get what you want. (Anonymous) blog မွာ Theme of Sonata-Cantata ဆိုၿပီးကို တင္ထားလိုက္တယ္
 
စာမူခထားသြားတယ္ေနာ္... ဆက္ေရးဗ်ိဳ႕
 
ိုေတာင္ငူသားေရ .. စာမူခ လာေပးတာ ေနာက္က်သြားတယ္။ အသစ္တင္တိုင္း အၿမဲလာ ဖတ္ပါတယ္။ အၿမဲအားေပး လွ်က္ပါ။
 
ကဲေရာ့ဗ်ာ စာမူခ ေနာက္လဲ ဆက္ေရးပါဦး
 

Popular Posts