ခ် ႏွင့္ ရွ

တစ္ျမိဳ႔တစ္ရြာေရာက္လို႔ ေတာင္ငူသားေတြ စကားေျပာတာကို ၾကားရင္ သတိထားမိတဲ့သူတစ္ခိ်ဳ႔က ရယ္ၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔က ေလွာင္ၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ့ ဓေလ့တစ္ခုလိုျမင္ျပီး သေဘာက်ၾကတယ္။ ေတာင္ငူမွာေတာ့ ကိုယ့္အရပ္နဲ႔ကိုယ့္ဇာတ္မို႔ တယ္ျပီး သတိမထားမိၾကဘူး။ ဒီလိုပဲေျပာေနဆိုေန ေရာင္းဝယ္ေနၾကတာပါပဲ။ ေတာင္ငူသူ ေတာင္ငူသားတိုင္းေတာ့လည္း မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားစုၾကီးက ျဖစ္ေနေလာက္မယ္္။ တစ္ခ်ိဳ႔ေတာင္ငူသားေတြေတာ့ လက္မခံၾကေလာက္ဘူးထင္တယ္။

အျခားျမိဳ႔ရြာေတြကို သြားခဲ့ေပမယ့္လည္း အလည္အပတ္ခရီးက ရက္တိုတိုသာမို႔ အဲဒီဟာကို မသိခဲ့ပါဘူး။ ပထမႏွစ္ စတက္ေတာ့မွ အျခားျမိဳ႔ေတြက သူငယ္ခ်င္းေတြပါလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စကားေျပာတာကို သူတို႔စေနာက္ၾကေတာ့မွ သတိထားမိသြားတယ္။ ေတာင္ငူဆိုေပမယ့္ အနီးနားျမိဳ႔ေတြလည္း ဒီလ္ိုပဲျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။ တစ္ျမိဳ႔လံုး တစ္နယ္လံုးရယ္ေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒါကိုပဲ ၾကံဖန္ျပီး ဂုဏ္ယူတယ္ဗ်ာ။ စေနာက္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ေျပာရတယ္။ “ေဟ့ အဲဒါေတာင္ငူသားစစ္စစ္ေတြရဲ့ သေကၤတပဲကြ“ လို႔ေလ။ အျခားေဒသေတြကို ေျပာင္းေရႊ႔သြားတာ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီ ၾကာသြားျပီျဖစ္တဲ့ အခ်ိဳ႔ေတာင္ငူသားေတြေတာ့ အဲဒါမ်ိဳး မျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႔လည္း မေျပာင္းလဲေစဘဲ အေဟာင္းျမဲေနတာ ရွိေကာင္းပါရဲ့။

ဒုတိယႏွစ္မတက္ခင္ ရန္ကုန္မွာ က်ဴရွင္တက္ေတာ့မွ ဇာတ္လမ္းစတာဗ်ိဳ႔။ သခ်ာၤက်ဴရွင္ကို မာမီေဝ (ကြယ္ရာမွာေတာ့ ေယာကၡမၾကီး လို႔ေခၚတယ္၊ မာမီ့သမီးေလးေတြက အေခ်ာေလးေတြဗ်) ဆီမွာတက္တယ္ေလ။ မာမီေဝဆိုရင္ ေနာင္ေတာ္အမေတာ္ေတြ သိေလာက္မယ္ထင္ပါတယ္။ မာမီေဝ့က်ဴရွင္မွာ ေတာင္ငူကဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း။ အိမ္စာေပးလိုက္လို႔ နားမလည္တဲ့ပုစာၦပါလာရင္ ေနာက္ေန႔ က်ဴရွင္သြားေတာ့-

"Teacher, ဒီပုစာၦနံပါတ္ ခ်စ္က နားမလည္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်င္းျပပါဦး"

လုိ႔ေမးလိုက္တယ္။ ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ဆရာမလည္း ထင္မွာေပါ့။ ဒီေကာင္ေလး ဘယ္လိုေမးလိုက္တာလဲ။ ငါ့မ်ားေနာက္ေနလားလို႔ေလ။ လူပံုၾကည့္ေတာ့လည္း ေကာင္ေလးက တကယ့္ရိုရိုက်ိဳးကိ်ဳးေလး (း-)။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွေတာ့ မေျပာဘဲ သိခ်င္တာကို ျပန္ရွင္းျပတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ စာသင္ခန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ စာလွမ္းေမးတာမ်ိဳးေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကားေျပာတာမ်ိဳးေတြၾကားရေတာ့မွ မာမီေဝလည္း သေဘာေပါက္သြားတယ္။ “ေၾသာ္ ဒီေကာင္ေလးက ဒီလိုကိုး“ ဆိုျပီးေတာ့ေလ။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႔တိုင္း ဘယ္ေနရာမွာေတြ႔ေတြ႔-

"ဟဲ့ သမက္ကေလး ရြတ္စမ္းပါဦး ျခင္.. ျခင္.. ကၽြန္ေတာ့္ ျခင္ေထာင္ထဲ မဝင္နဲ႔" လို႔တစ္မ်ိဳး၊

"ေရွာက္သီးသုပ္ ခ်ဥ္ခ်ဥ္ေလး"

လို႔တစ္ဖံု ေျပာခိုင္းရြတ္ခိုင္းေတာ့တယ္။ (မာမီေဝက သမက္ကေလးေခၚတာ သမီးအရင္းေတြနဲ႔ သေဘာတူလို႔ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ တပည့္မ ေမြးစားသမီးေတြနဲ႔။ မသိရင္ ေတာင္ငူသား ဟုတ္လွခ်ည္လား ထင္ကုန္မယ္)။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေတာင္ငူသံနဲ႔

“ရွင္ရွင္ ကၽြန္ေတာ့္ ရွင္ေထာင္ထဲ မဝင္နဲ႔”

" ေျခာက္သီးသုပ္ ရွင္ရွင္ေလး"

လို႔ပဲ ထြက္တာကိုးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္အဲလိုရြတ္ျပတိုင္း မာမီေဝခမ်ာ သေဘာက်လြန္းလို႔ တအားရယ္ေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီမွားထြက္တဲ့ ေတာင္ငူသံေၾကာင့္ပဲ ေက်ာင္းက ဆရာ၊ဆရာမေတြထဲမွာ မာမီေဝနဲ႔ ပုိျပီးရင္းႏွီးခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္လည္း သတိထားျပီး စကားေျပာတဲ့အခါ ျပင္ယူရပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ သတိထားထား တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ လြတ္ထြက္သြားေသးတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ခ်-သံ ေရာ၊ ရွ-သံ ကိုပါ ႏွစ္မ်ိဳးလံုး ထြက္တတ္ပါတယ္။ ထြက္လို႔ရတယ္။ အသံထြက္တဲ့ေနရာမွာ ခ်-သံ နဲ႔ ရွ-သံ ကို မွားထြက္ေနမိတာပါ။ ေရွာက္ခ်ိဳသီး ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေခ်ာက္ရွိဳသီး လို႔ထြက္မိေနတာမ်ိဳးပါ။

အဲဒီဇာတ္လမ္းက ဒုတိယႏွစ္အတြက္ ရန္ကုန္မွာ တက္ခဲ့တဲ့ က်ဴရွင္မွာတင္ မျပီးေသးဘူးဗ်ိဳ႔။ ျပည္မွာ တတိယႏွစ္တက္ရေတာ့ မာမီေဝလည္း ရန္ကုန္ကေန တစ္ပါတ္စီ အလွည့္က် လာသင္ေပးရတယ္။ ျပည္ေက်ာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္းေတြ႔ေရာ ဝမ္းသာအားရနဲ႔ "ဟယ္ သမက္ကေလး ရြတ္စမ္းပါဦး" တန္းေျပာေတာ့တာပဲ။ တစ္ရက္ေတာ့ မာမီေဝနဲ႔ လူဆိုးထိန္း (ေမာ္ကြန္းထိန္း) ဆရာတို႔ စကားေျပာေနၾကတုန္း ကၽြန္ေတာ္ေဘးက အသာေလးေခါင္းငံု႔ျဖတ္မိပါတယ္။ ျမင္မိေအာင္ျမင္တယ္ဗ်ာ။ လွမ္းေခၚျပီး ဆရာနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေသးတယ္။ မရြတ္ခိုင္းလိုက္လို႔။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အတန္းထဲသြားထိုင္ေနလိုက္တယ္။ သခ်ာၤခိ်န္စေတာ့ မာမီေဝ ဝင္လာတယ္။ သခ်ာၤခ်ိန္ဆိုရင္ ေမဂ်ာႏွစ္ခု သံုးခုကို ေပါင္းသင္တာဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ အျပည့္ပါ။ အားလံုးႏွဳတ္ဆက္ျပီးၾကလို႔မွ မထိုင္ရေသးဘူး။ မာမီေဝတို႔ုလုပ္ပံုကဗ်ာ။

"ဟဲ့ ခုနင္ကပဲ ငါ့သမက္ကေလး အျပင္မွာေတြ႔လိုက္ပါတယ္။ ဘယ္နားထိုင္ေနတုန္း"

တဲ့ဗ်ာ။ အားလံုးကလည္း ဟုိၾကည့္ဒီၾကည့္ေပါ့။ ဆရာမ ဘယ္သူ႔ကိုမ်ားေျပာသလဲေပါ့။ မၾကာပါဘူးဗ်ာ။ ေတြ႔သြားေရာ။ အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္ရမလဲ တစ္တန္းလံုး ရယ္တာေပါ့။ အေၾကာင္းမသိတဲ့သူေတြကေတာ့ ဒီေကာင္ ၃ တန္းပဲ ခုမွတက္္မလို႔ရွိေသး တယ္စြံပါလားေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္မွာသာ ကိုယ့္အျဖစ္ ကိုယ္သာသိသမို႔ သြားေလးျဖဲျပီး အသာေလးျငိမ္ေနလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ဆံုးရလဒ္ကေတာ့ဗ်ာ။ ျပည္မွာေက်ာင္းတက္တဲ့ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေတာင္ငူသားေလး ဘူပိတ္သြားရေလသတည္းဗ်ာ။

စာၾကြင္း။ ။ Teacher မာမီေဝ သို႔ အမွတ္တရ